2

“เขาน่ารักนะคนนี้ เรียบร้อยอ่อนหวาน ทำกับข้าวอร่อยอย่าบอกใคร”

“คุณแม่ก็ทำกับข้าวอร่อยนี่ครับ”

“เกี่ยวอะไรกับแม่”

“ถ้าผมอยากกินกับข้าวอร่อยไม่จำเป็นต้องมีเมียก็ได้นี่ครับ”

“ขึ้นคานแล้วรู้ไหม สามสิบสามแล้วยังไม่มีเมีย”

“การแต่งงานต้องมีอะไรมากกว่านั้นนะครับ ไม่ใช่แค่ทำกับข้าวอร่อย เธออาจจะมีข้อเสียอย่างอื่นที่ผมรับไม่ได้ก็ได้” เขาพูดอย่างใจเย็น

“ก็ไม่เห็นชอบใครสักคน ถ้าไม่บอกว่าแมนทั้งแท่งแม่นึกว่าลูกแม่ไม่ชอบผู้หญิงเสียอีก”

“ก็ว่าไปโน่น” เขาส่ายหน้าไปมากับความคิดของมารดา

“แม่อยากอุ้มหลาน”

“ผู้ชายแต่งงานสี่สิบห้าสิบก็ได้นี่ครับ”

“แม่คงรอไม่ไหว ตายเสียก่อน”

“ทำไมแช่งตัวเองแบบนั้นล่ะครับ ผมว่าที่นี่วิวสวย บรรยากาศดี ผมขอไปถ่ายรูปสักครู่นะครับ” เขารีบเอ่ยขอตัวและคว้ากล้องถ่ายรูปเดินออกไปริมคลอง

“อีกหนึ่งชั่วโมงได้เวลาอาหารเย็นนะลูก อย่ากลับมาช้าล่ะ” เสียงของมารดาดังขึ้น เขารู้ว่าดีว่าอาหารเย็นของท่านคือการชวนแขกคนสำคัญมาร่วมรับประทานอาหารด้วย เขาจะกลับไปสายให้ต้องรอ คะแนนความนิยมของเขา จะได้ตกฮวบฮาบเพราะเป็นคนไม่รักษาเวลา ผู้หญิงมักหงุดหงิดที่ต้องให้รอและตำหนิเขาอยู่ในใจแน่ๆ

ธีรัชถ่ายรูปต้นไม้ใบหญ้า นกตัวเล็กๆ ที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ ท่าน้ำและเรือที่สัญจรผ่านไปมา เขาหมุนกายไปตรงตลิ่งเจอเข้ากับหญิงสาวนางหนึ่ง เธอเกล้าผมเป็นมวยอยู่กลางกระหม่อมกำลังเด็ดดอกไม้อยู่ตรงนั้น มือหนายกกล้องถ่ายรูปขึ้นกดชัตเตอร์บันทึกภาพหญิงสาวแสนน่ารักคนนั้นเอาไว้

รักแรกพบมีจริงไหมไม่รู้ แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นแรงแทบจะโลดออกมาจากอกได้ถึงเพียงนี้ เขาเปิดภาพที่ตัวเองถ่ายแล้วผุดยิ้มที่มุมปาก เธอเดินจากไปแล้ว ทำให้เขานึกอยากรู้ว่าเธอเป็นใครกัน แล้วความทรงจำเก่าๆ ก็กลับมา บ้านเรือนไทยที่อยู่ใกล้ๆ กันคือภาพเด็กหญิงหัวฟู ผมหยิก ตัวอ้วน และใส่แว่นตาหนาเตอะผุดขึ้นมาในหัว แต่คงไม่ใช่... นั่นคือสิ่งที่ธีรัชคิดในใจ

“ธี” เสียงของมารดาทำให้ธีรัชสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง

“ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วจ้ะ” นึกอยากไปให้สายสักครึ่งชั่วโมง เขาก็ต้องพับเก็บความคิดนั้นไปเสีย แต่การทำให้ผู้ใหญ่รอนานขนาดนั้นคงไม่ดีแน่ ธีรัชจำต้องเดินตามมารดาไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อรับประทานอาหารเย็น

“ยังไม่จัดโต๊ะอาหารเหรอครับ” ธีรัชถามอย่างแปลกใจเมื่อไม่เห็นอาหารบนโต๊ะ

“ไม่จ้ะ เราไปรับประทานอาหารกันที่บ้านของว่าที่เจ้าสาวของลูก”

“อ้าวเหรอครับ ผมนึกว่าเราจะรับประทานอาหารกันที่บ้านเสียอีก”

“บ้านโน้นเขาจัดอาหารเอาไว้รอแล้วจ้ะ เรามากันเหนื่อยๆ เลยเลี้ยงต้อนรับเสียเลย แม่เองก็ทำอาหารไม่ไหวเหมือนกัน”

“ครับ” เขาไม่ได้พูดว่าอะไร นึกอยากรู้ว่ามารดาจะพาไปรับประทานอาหารเย็นบ้านหญิงสาวคนไหนในละแวกนี้ เขาก็ไม่ได้เอ่ยถาม เดินตามไปเงียบๆ แต่ท่านแค่เดินลัดเลาะมายังบ้านข้างๆ เท่านั้นทำให้ธีรัชนึกแปลกใจไม่น้อย

หัวใจของเขาเต้นแรงยามนึกถึงหญิงสาวก่อนหน้า ถ้าเขามาที่นี่คงได้เจอเธออีก

“ธีไหว้คุณยายจิตรสิลูก จำคุณยายได้ไหม” เสียงของมารดาทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด

“จำได้ครับ” เขาเอ่ยตอบหลังจากยกมือไหว้

“ไหว้พระเถอะจ้ะ พ่อเพิ่มกับแม่ธารขึ้นมาก่อนสิ เราก็ด้วยพ่อธี” คุณยายจิตรวัยเจ็ดสิบห้ายังแข็งแรงกระฉับกระเฉง ท่านเดินนำขึ้นไปบนบ้าน ทุกคนล้างเท้าตามมารยาท โดยตักน้ำจากตุ่มหน้าบ้านก่อนขึ้นเรือน เขาจำได้ว่าตามมารดามาบ้านนี้ทีไรต้องทำแบบนี้เป็นประจำ ยายจิตรมีธรรมเนียมว่าแขกมาต้องล้างเท้าก่อนขึ้นเรือน ถ้าจะพูดโดยทั่วไปคือการทำความสะอาดพวกทรายที่ติดเท้าแขกมาไม่ให้ขึ้นไปบนเรือน ซึ่งมีความเชื่ออีกอย่างว่ากลางค่ำกลางคืนพวกผีจะตามมาจากนอกบ้าน การล้างเท้าจึงทำให้พวกผีตามขึ้นเรือนมาไม่ได้นั่นเอง

“กับข้าวกับปลาเสร็จแล้ว รอแม่ลดาเขาจัดโต๊ะอาหาร พูดถึงก็มาเลย”

ลดาคือหลานสาวคนเดียวของคุณยายจิตร

ธีรัชหัวใจเต้นแรงยามเห็นร่างอรชรอ้อนแอ้นเดินออกมาพร้อมกับสาวใช้อีกหนึ่งคน เธออยู่ในชุดเสื้อลูกไม้และผ้าถุงทอมือ ผมดำขลับเกล้าเอาไว้บนศีรษะ เผยให้เห็นลำคอระหงและใบหน้าสะอาดหมดจด