ตอนที่ 5

กว่ากมลชนกจะกลับถึงคอนโดเวลาก็ล่วงมากว่าสี่ทุ่ม เพราะกว่าอาจารย์กรกันต์มาพาเธอมาส่งถึงสถานีรถไฟฟ้าได้ ก็ต้องฝ่าด่านจราจรที่แน่นขนัดทั้งที่เลยเวลาเร่งด่วนมาแล้ว คราแรก ชายหนุ่มอาสาจะมาส่งเธอถึงหน้าคอนโด แต่เพราะสภาพท้องถนนที่ไม่ค่อยเอื้อจนน่ากลัวว่ากว่าจะถึงคอนโด คงใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง บวกกับเกรงใจอาจารย์ว่าจะพลอยถึงบ้านช้าไปอีก จึงขอให้เขามาส่งรถไฟใต้ดินที่ใกล้ที่สุดแทน และทันทีที่ถึงห้องนอน ร่างเล็กๆ ในชุดกระโปรงที่ใครๆ ต่างมองว่ามันคือ ‘กระโปรงคุณป้า’ ก็กระโจนใส่เตียงนุ่มทันทีโดยไม่สนว่าแว่นตาจะเอียงกะเท่เร่ตามแรงกระแทก แล้วก็ถอนหายใจออกมาประหนึ่งยกภูเขาสัตบริภัณฑ์ (1) ออกจากอก

ไม่น่าเชื่อว่า อาจารย์กรกันต์จะกลายเป็นจนหยิบยื่นแสงไฟให้เธอในยามที่กำลังรู้สึกเหมือนหลงทางอยู่ในป่าทึบ มืดจนมองไม่เห็นหนทางจะเดินไปข้างหน้า จะว่าเป็นความโชคดีของเธอก็คงจะได้ เพราะแรกเริ่มนั้น เธอก็แค่อยากจะระบายความอัดอั้นตันใจ ความเครียดที่สะสมมาเป็นเดือน แต่กลายเป็นว่า อาจารย์กรกันต์ดันรู้จักกับลูกชายของผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น ‘เจ้าพ่อ’ แห่งวงการวรรณคดีเสียนี่

ครืด...ครืด

เสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์เครื่องจิ๋วเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามา ร่างบางรีบผุดลุกนั่งคว้ากระเป๋าย่ามใบเก่งควานหามือถือแล้วก็คลี่ยิ้มบางเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความเข้ามาเป็นใคร

‘ถึงคอนโดหรือยัง’

‘ถึงแล้วค่ะ อาจารย์ล่ะคะ ถึงไหนแล้ว’ จำได้ว่าเธอมีไอดีข้อความสำหรับติดต่อเขาผ่านแอพพลิเคชั่นส่งข้อความอยู่ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะทักทายเขาไป และเขาก็ไม่เคยส่งข้อความมาหา นี่นับเป็นครั้งแรกเลยทีเดียว

‘รถติดอยู่บนทางด่วน ถึงแล้วก็พักผ่อนนะคุณ เดี๋ยวผมติดต่อเพื่อน ได้ความว่ายังไงจะบอก ฝันดีครับ’

ฝันดีครับ...ให้ตายเถอะ นี่ถ้าเป็นยัยพุดน้ำบุษย์มาอ่าน คงได้กรี๊ดลั่นคอนโดแตกเป็นแน่ ขนาดเธอยังถึงกับเผลออายม้วนลงไปกลิ้งเกลือกกับเตียงนอนเลย

ว่าแต่...แกจะอายอะไรกันเล่ายัยหนูนา อาจารย์เขาไม่ได้จะจีบแกสักหน่อย...หญิงสาวเหน็บแนมตัวเองน้อยๆ หากตาก็ยังคงจ้องมองข้อความที่อาจารย์หนุ่มลงมาให้ ใจหนึ่งก็อยากจะส่งอะไรกลับไปให้เขาบ้าง แต่อีกใจก็ยั้งไว้ด้วยไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับเขาอย่างไร...สิ้นความคิดนี้เท่านั้น จู่ๆ ร่างเล็กก็ถึงกับกระตุก ตาแววหวานใต้กรอบแว่นตาหนาที่เป็นประกายวาววับก็เบิกกว้างราวกับกำลังตื่นตกใจอะไรบางอย่าง มือข้างหนึ่งวางแหมะที่อกข้างซ้ายซึ่งก้อนเนื้อน้อยๆ กำลังเต้นถี่กระชั้นขึ้นทุกที

เดี๋ยวนะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องดีใจกับแค่คำว่า ‘ฝันดีครับ’ ของอาจารย์กรกันต์ ยิ่งกว่านั้น ทำไมต้องใจเต้นแรงเพียงแค่คิดว่าจะส่งข้อความตอบกลับเขาอย่างไร...ไม่ใช่แน่ๆ...มันต้องไม่เป็นอย่างนั้นสิ...ไม่มีทางเด็ดขาด

“นี่เรา...ชอบอาจารย์...หรือวะ!” กมลชนกพึมพำกับตัวเองด้วยยังไม่อาจเชื่อในความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้...ไม่หรอก...บางทีมันอาจจะไม่ใช่ ไม่มีทางหรอก เธอไม่ได้ชอบเขาแน่ๆ อีกอย่าง ต่อให้ชอบจริง ก็คงอกหักตั้งแต่คิดแล้ว ผู้ชายอย่างอาจารย์กรกันต์เขาคงไม่มาชายตาแลยัยเฉิ่มอย่างเธอหรอก ที่เขาช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ก็อาจเป็นแค่...ความเอ็นดูของผู้ใหญ่คนหนึ่งก็เท่านั้นแหละ

อย่าได้เพ้อพกไปไกลเลยเชียว ยัยหนูนา!