บทที่ 6

“เราจะแวะเที่ยวกันสักที่สองที่ไม่ได้หรือยังไงกัน นังพลอย เงินมันจะหมดจะเปลืองสักเท่าไหร่ แกนี่งกไม่เข้าท่า เร่งอะไรนักหนาให้กลับ”

“หนูไม่ได้เร่งอะไรนะคะแม่”

ประดับพลอยถอนใจ กับความดื้อดึงของมารดา ที่สั่งให้เธอเปลี่ยนวันที่ในตั๋วเครื่องบินขากลับ ซึ่งเธอก็ทำตามคำสั่งไปแล้วหนหนึ่ง แต่จะให้ทำอีกรอบก็คงจะไม่ได้แล้วจริงๆ เดือนใจอยากอยู่เที่ยว เพราะจะได้เอากลับไปอวดใครต่อใครทางโน้น ว่านางได้มาเมืองนอก ถึงการมาหนนี้จะเป็นการมาเพื่อฝังศพบุตรสาวที่นางรักนักรักหนาก็ตามที

โอหนอ...บางทีใจคนเป็นแม่คน ก็ยากเกินกว่าจะหยั่งได้ ว่าเลี้ยงลูกมาเพราะอะไร หวังอะไร เดือนใจนั้น รักที่สุดก็คงจะเป็นตัวเองนั่นแหละ

“แต่วันที่ในตั๋วขากลับ มันเป็นวันที่พรุ่งนี้แล้ว เราจะมาแวะเที่ยวไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แม่อยากเสียเงินค่าตั๋วเครื่องบินอีกหรือคะ เงินที่เค้าให้เรามา มันไม่ได้มากเลยนะคะแม่ อีกอย่างพลอยต้องรีบกลับไปทำงานแล้วด้วย”

“เหอะ!”

เดือนใจพ่นลมออกจากจมูก พลางหันมาค้อนบุตรสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตน ก่อนจะทรุดลงนั่งบนเตียง นางกรีดนิ้วบนผ้าพันคอสีสวยที่คล้องอยู่เล่นไปมา เนื้อผ้าของมันนุ่มละมุน สมกับราคา สมกับแบรนด์หรูหรานั่น เดือนใจปรายตามองดูประดับพลอย ที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์มือถือของตน นางหรี่ตาลงเล็กน้อย มองกวาดไปตามใบหน้าเสี้ยวนั้น ปาก คอ คิ้วคางที่รับกันเหมาะเจาะ ก็บอกไม่ได้หรอกว่าบุตรสาวคนนี้ของนางขี้เหร่ เพียงแค่ไม่ได้โดดเด่นมากอย่างบุตรสาวคนโตก็เท่านั้น เรือนผมยาวสลวย หยักศกเป็นลอนสวยตามธรรมชาติ ทิ้งตัวสยายยาวมาจรดสะโพก มันเป็นสีน้ำตาลเข้มสวย และเป็นจุดเด่นของประดับพลอยไปอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

ร่างเล็ก บอบบาง ผอมเกินไปสักนิด สัดส่วนไม่ได้อวบอิ่ม สะดุดตาอย่างพี่สาว ทำให้นางขัดใจอยู่บ้าง แต่ผิวพรรณที่ละเอียดนวลเนียน ก็พอจะแก้ขัดได้บ้าง ผู้ชายบางคน...ก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงอวบอึ๋ม อาจจะชอบสาวตัวเล็กๆ น่ารักบอบบาง น่าถนอม ให้ความรู้สึกอยากปกป้อง

ลูกสาวเธอคนนี้ให้ภาพลักษณ์แบบนั้น...ถึงจะอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว ก็ยังเหมือนสาวน้อยไม่ถึงยี่สิบ เพราะผิวอ่อนใส หน้าตาน่าเอ็นดู ยิ่งมีเรือนผมยาวสวยจรดสะโพกสะดุดตาใครต่อใคร ราวกับนางเงือกสาวแสนสวย โผล่พ้นขึ้นมาจากมหาสมุทร ใครจะไม่ชอบ? ใครจะไม่อยากได้?

นั่นสิ...

พลาดจากประดับเพชรที่ตั้งความหวังไว้ ก็ยัง...ยังเหลือแม่ประดับพลอย ถึงจะไม่ได้ราคาเท่า แต่ก็ไม่ใช่จะด้อยค่าเสียทีเดียว พลอยก็คือพลอย ไม่เจิดจรัสอย่างเพชร แต่พลอยก็ยังเป็นสิ่งที่มีค่านี่

แล้วมีใครอยากจะได้พลอยเม็ดนี้บ้างนะ

คิดแล้วนางก็ยิ้มกริ่ม เมื่อนึกถึง ‘เป้าหมาย’ ของตน เอาเถอะ ทำดีกับลูกสาวคนนี้หน่อย ก็คงจะไม่เสียหาย ประดับพลอยหัวอ่อนกว่าพี่สาวมาก และกลัวเกรงนางมาก ชี้นิ้วให้ทำอย่างไรก็ทำ ทำไมนางไม่คิดแบบนี้เสียทีแรกกันนะ ไม่อย่างนั้นคงจะสบายไปนานล่ะ มัวแต่คิดถึงหน้าตาของตน ตอนนี้หน้าตาก็ไม่สำคัญเท่าเงิน...เงิน...ที่จะทำให้นางหมดภาระ หมดพันธะ และทิ้งสิ่งเลวร้ายนั่นไปเสียที

เดือนใจกัดริมฝีปาก เมื่อนึกถึง ‘สิ่งเลวร้าย’ ใครจะไปตั้งใจก่อกัน ไอ้ของแบบนั้น นึกว่าสนุกกันไป ทำทานกันไปแค่ชั่วคราว แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะย้อนกลับมาทิ่มแทง ก่อความเดือดร้อนให้มากได้ขนาดนี้

“งั้นก่อนกลับ เราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า อาหารแบบฝรั่งน่ะ แม่อยากจะลองกินดู หนูพลอยลองหาดูสิ ร้านไหนน่ากิน อยากกินอะไร แม่ตามใจเรา”

“ค่ะ”

ประดับพลอยเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตน ที่กำลังคุยงานกับเพื่อนร่วมงาน หันมองมารดาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย นานครั้งหรอกท่านจะเรียกเธอว่า ‘หนูพลอย’ ปรกติแล้วมารดามักจะเรียกขานเธอว่านังพลอย จนเป็นคำติดปาก คำเรียกหนูพลอยนั้น ไว้ใช้เวลาจะใช้งานเธอ หรือเรียกร้องขออะไรจากเธอเท่านั้น

มองหน้าท่าน เดือนใจยิ้มแย้มตอบกลับมาดี ไม่มีทีท่าอารมณ์เสียอะไรอีก ประดับพลอยนึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ลอบถอนใจ เธอนี่จะระแวงอะไรมากมายหนอ บางทีมารดาอาจจะดีกับเธอขึ้นบ้างก็ได้ ตอนนี้พวกเธอก็เหลือกันแค่สองแม่ลูกแล้ว บางที...ท่านอาจจะคิดรักเธอขึ้นมาบ้างก็ได้

“ไปหาข้าวกินกัน แล้วเดี๋ยวแม่จะซื้อเสื้อสวยๆ ให้สักตัวสองตัว เดินเล่นถ่ายรูปกันแถวนี้แหละ จะได้ไม่เพลียมาก หนูพลอยว่ายังไงล่ะ”

“ก็ดีค่ะแม่”

ประดับพลอยอดยิ้ม ปลื้มใจไม่ได้ ที่มารดาอาทร ใส่ใจเธอขึ้น หญิงสาวรีบเปิดโทรศัพท์เลือกดูร้านอาหาร ในกูเกิ้ล ว่ามีที่ไหนแนะนำบ้าง เลือกเมนูชวนให้มารดาดูว่าท่านชอบไหม เดือนใจนั่งชิดลูกสาว ตามองเสี้ยวหน้าอ่อนกว่าวัยนั้นอย่างหมายมาด

เอาเถอะ...เพชรมันใช้ไม่ได้แล้ว

เอาพลอยก็ยังดี...