บทที่ 2

“เราเสียใจจริงๆ และเราอยากให้ทางคุณมา...หาเธอเป็นครั้งสุดท้าย”

ประโยคที่ได้ยิน ทำให้หญิงสาวที่กำลังเอาหูแนบกับโทรศัพท์ ถึงกับหน้าซีดเผือด เธอกำโทรศัพท์แน่น ใจไหวสั่นไปหมด ขอให้ไม่ใช่เรื่องจริง...ขอให้เธอฟังภาษานี้ผิด...เธอฟังผิดใช่ไหม? ทางนั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ใช่ไหม?

“พี่...พี่เพชร...”

“ครับ...”

ทางนั้นมีเสียงสะอื้นลอดมาให้เธอได้ยิน น้ำตาของคนฟัง ไหลออกมาทั้งที่พยายามกลั้นไว้ และหลอกตัวเองว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้น เป็นแค่เรื่องฝัน

“คุณประดับเพชรเสียชีวิตแล้ว พร้อมกับคุณมอร์แกน”

“ใครโทรศัพท์มา นังพลอย พี่แกหรือเปล่า? ยัยเพชรโทรมาใช่ไหม ไหนขอแม่คุยหน่อยสิ”

มืออีกมือพยายามยื้อแย่งโทรศัพท์จากเธอ ประดับพลอยหันมองหน้ามารดา น้ำตาของเธอไหลพราก เดือนใจรับรู้ถึงความผิดปรกติ ของบุตรสาวคนเล็ก เธอจึงเอ่ยถามห้วนๆ

“มีอะไรนังพลอย ร้องห่มร้องไห้ยังกับมีคนตาย”

“ค่ะ”

ลูกสาวของเธอพยักหน้า เดือนใจถึงกับหน้าซีด ใจตกวูบเลยทันที พลางกัดริมฝีปาก ไม่นะ...หวังว่าเจ้าบ่าวของลูกสาวคนโปรดของนาง คงจะไม่มีอันเป็นไป ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉิบหายกันหมดแน่งานนี้

“ใคร? ใครตาย ว่าที่พี่เขยแกหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ โอ๊ย...ฉันจะทำยังไงกันล่ะทีนี้”

เดือนใจโวยวาย ยิ่งลูกสาวคนเล็กเงียบและเอาแต่ร้องไห้ นางก็ยิ่งโมโห จับร่างบางเล็กนั้นเขย่าอย่างหนักมือ ตามความเคยชิน

“บอกมาสินังพลอย มัวแต่ร้องไห้ แกเป็นบ้าเรอะ ฉันจะรู้เรื่องไหมล่ะ ว่าตกลงแล้วใครตายกัน หะ!”

“พี่เพชร”

ประดับพลอยพูดออกมาได้ในที่สุด คำตอบนั้นทำให้มารดาที่กำลังเกรี้ยวกราดถึงกับหยุดชะงัก นางเบิกตาโพลง อ้าปากค้าง หน้าซีดเผือดไปในทันที

“แม่ขา พี่เพชร พี่เพชรทิ้งพวกเราไปแล้ว ฮือๆ”

“ไม่...ไม่นะ...ไม่”

เดือนใจกรีดร้อง น้ำตาไหลทะลักออกมา นางร้องไห้ร้องห่ม กรีดร้องราวกับคนบ้า ประดับพลอยพยายามเอ่ยปลอบใจ หากแต่กลับโดนเดือนใจที่เสียใจจนแทบขาดสติแล้วตบหน้า พร้อมกับผลักไสบุตรสาวคนเล็ก นางกรีดใส่หน้าของประดับพลอยเสียงแหว

“ไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ทำไมเป็นเพชร ทำไมไม่เป็นแก ทำไมไม่เป็นแกหือ? นังพลอย ทำไมไม่เป็นแกที่ตายแทน ทำไมต้องเป็นเพชร ทำไม ทำไม ฮือๆๆๆๆๆๆ”

ประดับพลอยยืนนิ่งขึง มือกุมแก้มที่โดนมารดาตบเอาเมื่อครู่ น้ำตาของเธอไหลรินไม่แพ้มารดา มองดูท่านที่ตีอกชกหัว ร่ำไห้เสียใจราวกับคนวิกลจริต เพราะการสูญเสียดวงใจอีกดวง

ใช่...

ประดับเพชรเป็นดวงใจอีกดวงของมารดา

ไม่ใช่เธอ...

หัวใจของเธอร่ำไห้ กับถ้อยคำที่พูดกรีดร้องของมารดา

ถ้าเธอตายแทนพี่สาวได้

ประดับพลอยก็อยากจะทำตามประสงค์ของเดือนใจ

................................................................................................................................................................................

เดือนใจมองคนข้างกายตาขวางเล็กน้อย ความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ของนางนั้น ทำให้เดือนใจกลายเป็นคนขี้หงุดหงิด โมโหง่ายเสียยิ่งกว่าเดิม ยิ่งต้องมาอยู่ใกล้บุตรสาวคนเล็ก ที่ตนเห็นว่าไม่เคยทำอะไรได้ดั่งใจ ไม่มีอะไรที่เป็นที่น่าภาคภูมิเลยสักนิด มันก็ยิ่งทำให้นางหงุดหงิดหนักขึ้น

ชนิดที่ว่าบางทีก็วูบหนึ่งในความคิด ว่าทำไมคนที่โชคร้าย ต้องเป็นบุตรสาวคนโปรดของตนด้วย

“ตระเตรียมเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง? ช้าอืดอาดจริงๆ เดี๋ยวก็ต้องไปสนามบินแล้ว นัดกับน้าของแกไว้ให้มารับหรือยัง ของอย่าให้ตกหล่นนะ”

“ครบหมดแล้วค่ะแม่”

“อากง อากาศทางโน้น แกเช็คหรือยัง ว่าหนาวไหมอะไรไหม เอาไปแต่เสื้อผ้าบางๆ ฉันหนาวตายไปจะทำยังไง?”

นางค้อนประดับพลอยขวับ ลูกสาวคนเล็กยิ้มให้มารดา เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งประกายไปถึงนัยน์ตาเศร้าหมองเป็นนิตย์ของเจ้าตัว

“เช็คแล้วค่ะแม่ อากาศทางนั้นก็พอๆ กับบ้านเราตอนนี้แหละค่ะ”

“เงินทองอะไร แกแลก แกจัดการหมดแล้วใช่ไหม? อ้อ...ทางนั้น...มันจัดการโอนเงินโอนทองมาให้หรือเปล่า คอยดูนะฉันจะฟ้องมัน”

เดือนใจกัดริมฝีปาก ก่อนจะพูดเสียงเครือ ทุกหนที่พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับงานของประดับเพชร นางก็อดสะเทือนใจและโมโหขุ่นไม่ได้

ไอ้เลว...

ขับรถยังไง ถึงพาลูกฉันไปตาย!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเดือด ความเศร้าโศกที่เสียของรัก แปรเปลี่ยนเป็นความแค้น และความแค้นของเดือนใจ จะอย่างไรก็ต้องได้การชำระ

นิสัยของเธอกับประดับเพชร เหมือนกันราวกับถอดบล็อกพิมพ์ ฉะนั้นแล้ว ประดับเพชรจึงเป็นลูกรัก เป็นความรัก เป็นความภูมิใจ ทั้งรูปร่างหน้าตา ความฉลาดแกมโกง นางจึงรักและตามใจบุตรสาวคนโตมาก ทั้งรักทั้งหลง ผิดกันกับประดับพลอย ซึ่งนิสัยเหมือนบิดามากกว่านาง หน้าตาก็ด้อยกว่าพี่สาว ประดับเพชรมักจะถูกมองและชื่นชมมากกว่าประดับพลอย ในทุกเรื่อง...ทุกอย่าง

หน้าตา...สวยกว่า

ประดับเพชรสวยคม มีจุดเด่นที่นัยน์ตาแพรวพราว ราวกับเพชรส่องประกายระยับอยู่ตรงนั้น รูปร่างสูงเพรียว มีส่วนเว้าส่วนโค้งเย้ายวน ละมุนตา เธอจึงเหมือนกุหลาบดอกงาม ที่ล่อลวงเหล่าภมรให้หลงใหล และประดับเพชร ก็ใช้สิ่งนี้ ให้เป็นประโยชน์ต่อตนเอง

เธอเป็นตัวแทนโรงเรียน ตัวแทนมหาวิทยาลัย ความกล้าแสดงออก ทำให้เธอโดดเด่น และยิ่งหน้าตาอันสวยงาม เหมือนใบเบิกทาง ให้เธอเป็นที่น่าเอ็นดู เป็นคนที่ถูกรักใคร่ โดยคนแวดล้อม

เพื่อนสนิทสักกี่คนกัน? ที่จะรู้นิสัยใจคอจริงๆ ของประดับเพชร ผู้หญิงที่เหมือนเล่นละครอยู่ตลอดเวลา

และแน่นอนว่า คนที่รับรู้นิสัย ข้อเสียอันนั้น ก็คือน้องสาวคนเดียวอย่างประดับพลอย ผู้ที่เกิดทีหลังพี่สาวคนสวยสามปี ผู้ที่มาพร้อมกับสิ่งที่มารดาเรียกเธอว่าตัวหายนะ เพราะตั้งแต่มีประดับพลอย ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเหมือนจะเข้าสู่จุดอับ เข้าตาจนไปหมด

และยิ่งตอกย้ำ ความเป็นลูกชังให้แน่นหนักเข้า เมื่อบิดาของเธอ ผู้นำครอบครัว ต้องมาจากไป หลังจากที่ไปส่งประดับพลอยในงานแสดงโรงเรียนแล้วประสบอุบัติเหตุ ประดับพลอยรอด ส่วนบิดานั้นเสียชีวิตคาที่

กิจการงานทุกอย่างของครอบครัว จึงสะดุด และถึงขั้นต้องขาย เมื่อมารดาผู้ที่ไม่เคยออกไปช่วยสามีทำงาน รับหน้าที่เพียงดูแลลูกๆ ไม่เคยรับรู้เรื่องธุรกิจ เคยแต่ใช้เงินอย่างสบายมือ และเดือนใจก็ไม่ได้โทษตัวเอง ที่ไม่มีความสามารถในการบริหารกิจการน้ำดื่มของสามี หากแต่กลับเฝ้าโทษดวงชะตา โทษฟ้า ที่ส่งประดับพลอยมาเป็นลูกสาวของเธออีกคน