ตอน 2

“สาบานได้พี่รักน้องและพ่อกับแม่อยู่แล้วจะอิจฉาได้ไง” ใจเธอคิดอย่างนั้นจริงๆแม้บางครั้งแอบคิดว่าตัวเองอาจเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงหรือลูกเมียเก็บคนใดของพ่อก็ตาม นั่นก็เพียงอารมณ์น้อยใจแต่เมื่อคิดได้จึงกลับมายิ้มแย้มสดใสเหมือนเดิม ป้าสมพรแม่ครัวคอยปลอบใจเธออยู่ในครัวบ่อยๆ เหมือนรู้อะไรบางอย่างหากแต่ถามทีไรป้าสมพรไม่เคยบอกอะไรนอกจาก บอกว่าน้องเล็กกว่าเป็นธรรมดาที่พ่อแม่มักเอาใจลูกคนเล็ก

“เป็นไงไหมแต่งตัวเสร็จยัง” นภิสาเดินเข้ามาในห้องลูกสาวคนเล็ก “แขกมากันเยอะแล้วนะเจ้าของงานรีบลงไปต้อนรับได้แล้ว” ผู้เป็นแม่เบียดกายเข้ามาใกล้พยุงลูกสาวคนเล็กให้ลุกเมื่อเห็นว่า เสื้อผ้าหน้าผมไม่มีส่วนใดบกพร่อง ด้วยฝีมือการจัดการของต้นข้าว

“วันนี้แกไม่ต้องลงไปนะยัยข้าว” นภิสาเตือนเสียงเข้มห้ามเสนอหน้าลงไปร่วมงานเด็ดขาดเพราะวันนี้ กนธีสามีของตนจะแนะนำผู้ชายตระกูลดีให้กับผ้าไหมได้รู้จัก ด้วยกลัวฝ่ายชายเขวจึงต้องห้ามลูกสาวคนโตซะก่อน เพราะรู้อยู่เต็มอก ต้นข้าวสวยไรที่ติ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากเฉี่ยวคม จมูกโด่งเล็กรั้นจิ้มลิ้มรับกับดวงตากลมโตกระเดียดไปทางแขกขาว ไม่เหมือนนภิสากับกนธีเลยสักนิด

“ทำไมคะคุณแม่” ต้นข้าวเอ่ยถามด้วยความสงสัยทั้งที่วันนี้เธอตั้งใจไปร่วมงานของน้องเต็มที่ ชุดก็ซื้อมาแล้วด้วยจากเงินเก็บของตัวเอง

“ฉันสั่งไม่ต้องลงไปก็ไม่ต้องลง อยู่บนห้องนี่ล่ะเกะกะวันนี้วันของน้องไม่เกี่ยวกับแก” นภิสาเหยียดปากถากด้วยตาบอกต้นข้าวลูกสาวคนโต เธอถูกเบียดให้ตกขอบเช่นนี้บ่อยๆ จนเป็นเรื่องคุ้นเคยทั้งต้นข้าวและคนรับใช้ในบ้าน ป้าสมพรช้อนตามองต้นข้าวด้วยความสงสาร

“ค่ะแม่” หญิงสาวก้มหน้ารับคำสั่งมารดาด้วยเสียงอ่อย รู้สึกผิดหวังอยู่มาก วันๆหนึ่งต้นข้าวไม่ค่อยได้ออกสังคม ต่างจากผ้าไหม ออกงานสังคมกับแม่ตั้งแต่อยู่อนุบาล พอเธอขอไปด้วยมักโดนดุโดนด่าให้เฝ้าก้นครัวอยู่ร่ำไป ดีหน่อยเมื่อเรียนจบบริหารจากมหาวิทยาลัยของรัฐ ต้นข้าวได้เข้าไปทำงานที่บริษัท ฟู๊ดโปรดักส์ ดูแลด้านงานบริการ งานด้านบุคคลด้วย

จึงเป็นการเปิดโลกทัศน์นอกบ้านของเธอให้กว้างมากขึ้น ยิ่งเมื่อได้ออกจากรั้วบ้าน เสน่ห์และความสวยน่ารักกอปรกับนิสัยดีมีอัธยาศัยต่อผู้คน ทำให้ช่วงเวลาไม่นานผู้คนรอบข้างต่างหลงรัก และปลื้มความน่ารักมีน้ำใจงามของต้นข้าวกันถ้วนหน้า นภิสารู้ไม่พอใจลูกสาวคนโตทุกครั้งที่ได้ยินหลายๆคนชื่นชมต้นข้าว แทนที่จะเป็นผ้าไหมลูกสาวสุดสวาทขาดใจ วันนี้ยังไงคงไม่ให้ต้นข้าวลงไปร่วมงานเพื่อดึงความสนใจไปจากผ้าไหมเด็ดขาด

“เข้าใจก็ดีแล้ว งั้นไปกันนะคะหนูไหมคนสวยของแม่” เหยียดน้ำเสียงบอกลูกสาวคนโต หันมาจูงมือลูกสาวคนโปรดก้าวออกไปจากห้อง ส่วนต้นข้าวเดินตามออกไปแยกเข้าห้องตัวเองด้วยท่าทีเจียมตัว ป้าสมพรเดินเข้ามาชิดร่างเย้ายวนในชุดมอมแมม เพราะทั้งวันต้นข้าววิ่งเข้าวิ่งออกในห้องครัว ราวกับนางซินก้นครัวไม่ปาน ไหนต้องรีบมาแต่งตัวแต่งหน้าให้กับผ้าไหมอีก สุดท้ายก็ไม่ได้ออกไปร่วมงานเลี้ยง นับว่าเป็นนางซินของแท้จริงๆ

ป้าสมพรพยุงร่างเย้ายวนไปส่งถึงในห้อง ได้แต่สั่นศีรษะ ไม่กล้าพูดอะไรนอกจากถอนหายใจแล้วแยกจากไปด้วยความสงสารสาวสวยอาภัพ นภิสาแสดงออกกับลูกทั้งสองแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด ป้าสมพรคันปากอยากพูดทุกอย่างที่รู้ที่เห็นแต่ไม่กล้าพูดออกไปกลัวตกงาน ด้วยอยู่กับครอบครัวนี้มานาน

“ไงป้า...คุณข้าวไม่ได้ไปร่วมงานอีกตามเคยสิ ทั้งที่ไปเลือกซื้อชุดสวยเตรียมไว้แล้ว” อิงอรสาวใช้อีกคนที่ช่วยต้นข้าวตระเตรียมอาหารต้อนรับแขก เดินเข้ามาสมทบกับป้าสมพร เมื่อเห็นป้าแม่บ้านแสดงท่าทีหนักอกหนักใจ

“คุณผู้หญิงคงกลัวคุณข้าวสวยเกินหน้าเกินตาคุณไหมสิ คุณข้าวไม่แต่งหน้าไม่แต่งตัวก็สวยไร้ที่ติ ถ้าแต่งตัวซะหน่อยมีหรือคุณไหมจะติดฝุ่น”

“ว่าแต่ฉันสงสัยมานานแล้วป้า คุณข้าวหน้าตาเหมือนแขกตาโต ขนตางอนยิ้มหวานนิสัยดี แต่คุณไหมสิหน้า หมวยๆตาเล็กๆชั้นเดียวตกลงสองคนนี้เป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่า” ไม่ใช่แค่อิงอรที่สงสัย ผู้คนรอบข้างที่ได้เจอต้นข้าวกับผ้าไหมก็มักคิดแบบนี้กันทั้งนั้น อิงอรเพิ่งมาใหมไม่ถึงปีย่อมสงสัยเป็นธรรมดา เพราะสองสาวต่างกันสุดขั้ว

“อย่ายุ่งเรื่องเจ้านาย ไปรับใช้คุณๆตรงงานเลี้ยงโน่น” ป้าสมพรตัดบทด้วยอาการน้ำท่วมปากไม่ใช่แค่อิงอรที่ถามป้าสมพร ในฐานะคนเก่าคนแก่แม้แต่บ้านข้างเคียงที่เพิ่งย้ายมาอยู่ก็ยังคิดแบบนั้น ลากแกไปถามบ่อยๆเวลาเจอกันที่ตลาด แต่แกก็บอกเพียงว่า ต้นข้าวหน้าเหมือนกนธีซึ่งจริงๆห่างไกลกันลิบลับ กนธีหน้าตี๋ขาวยิ่งแก่ตัวก็เหมือนเจ้าสัว ส่วนนภิสาสวยแบบสาวไทยแท้ไม่ได้มีส่วนคล้ายต้นข้าว ผ้าไหมสิเหมือนกนธีอย่างสำเนาถูกต้อง นิสัยเหมือนแม่ขี้อิจฉา รักสวยรักงาม ขี้เกียจไม่ยอมหยิบจับ นี่เรียนจบมาได้คงใช้เงินกันน่าดูเพราะจบมหาวิทยาลัยเอกชน ต่างจากต้นข้าวมุ่งดี สอบเข้ามหาวิทยาลับรัฐฯได้ จบมายังได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

“แหม...ป้าถามทีไรอย่างนี้ทุกที”

“มันก็จริงนี่ไม่ใช่เรื่องของเรา”

ป้าสมพรผลักแผ่นหลังสาวใช้อิงอรให้ไปทำงานตามหน้าที่ ตอนนี้แขกเหรื่อต่างทยอยเข้ามาในงานเลี้ยงฉลองวันจบการศึกษาของลูกสาวคนโปรดเจ้าของบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ แขกส่วนใหญ่ล้วนเป็นเพื่อนวัยรุ่นของผ้าไหมเสียงเพลงดังกระหึ่มจังหวะเร้าใจจากมุมหนึ่ง แขกของพ่อแม่มีไม่กี่คนมาร่วมงานเพราะปฏิเสธกนธีไม่ได้ จุดประสงค์ในการจัดงานไม่ได้ต้องการเลี้ยงฉลองที่ลูกสาวคนโปรดจบการศึกษา หากแต่ต้องการหาคู่ที่เหมาะสมให้กับลูกสาวมากกว่าวัตถุประสงค์อื่น ผลพลอยได้คือช่วยกอบกู้และพยุงกิจการที่ปกปิดไว้ ด้วยตอนนี้ ฟู๊ดโปรดักส์เริ่มขาลงขาดสภาพคล่อง ด้วยพิษเศรษฐกิจและการบริหารงานที่ผิดหลักการ รวมทั้งการใช้เงินฟุ้งเฟ้อของสองแม่ลูก โดยกนธีไม่ได้ทักท้วงเลยสักนิด

“มากันแล้วครับ” กนธีมองไปทางภรรยาและลูกสาวเดินจูงมือกันมา ขณะเขายืนอยู่กับเพื่อนร่วมธุรกิจที่รู้จักกันมานานหลายสิบปี บัดนี้ลูกชายของเพื่อนคนนี้เดินทางกลับจากเรียนต่อปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์ ในรัฐนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ได้เข้าไปเป็นผู้บริหารในบริษัท สหพัฒนา ธุรกิจเกี่ยวกับ อสังหาริมทรัพย์ เจ้าของตึกสูงแถวสีลม สาธร และย่านธุรกิจอีกมากมาย ภายใต้ปีกตระกูล สหบดินทร์

กนธีหมายหมั้นปั้นมือให้ลูกสาวได้รู้จักคนตระกูลดีตระกูลดังโดยเฉพาะลูกชายของเพื่อนร่วมธุรกิจ เคยรู้จักจากก๊วนตีกอร์ฟจากนั้นสานความสัมพันธ์กันมาเรื่อย คราวนี้คงได้พึ่งพากันยาวหากเดชาวัต สหบดินทร์ รู้สึกพอใจผ้าไหมบ้าง

“มานี่มาผ้าไหม มารู้จักกับคุณลุงคุณป้าและพี่เดชไว้”

“ค่ะคุณพ่อ” ร่างอิ่มเอิบนวยนาดมากับมารดา แต่งหน้าแต่งตาจัดผิดกับวัยสาวที่เพิ่งจบการศึกษา ผ้าไหมปรายตาไปทางผู้ชายใส่สูทสีดำดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่ยืนนิ่งอยู่ข้างผู้อาวุโสชายหญิงทั้งสอง

“ผ้าไหมนี่คุณลุงดีเลิศ และนั่นคุณป้ากนก” กนธีแนะนำเพื่อนรักพร้อมภรรยาให้กับบุตรสาวได้รู้จัก ผ้าไหมพุ่มมือไหว้ ด้วยท่าทียิ้มแย้ม หากแต่สายตากลับจดจ้องทิ้งอาการเชิญชวนเย้ายวนให้หนุ่มหล่อมากกว่าสนใจผู้ใหญ่ทั้งสองที่ถูกแนะนำ

“ส่วนนี่พี่เดช เดชาวัต รู้จักกันไว้สิลูก หลานเดชครับนี่ลูกสาวอาน้องผ้าไหม”

“สวัสดีค่ะพี่เดชาวัต” หล่อนเอ่ยทักทายชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสูงโปร่ง เรียบหรูทุกระเบียดนิ้วกับทรงผมจัดทรงเป็นระเบียบดวงหน้าคมสัน คิ้วเข้มดกดำเสริมโครงสร้างใบหน้าให้เปี่ยมเสน่ห์ ดึงดูดเพศตรงข้ามโดยเฉพาะเพศตรงข้ามที่ไวต่อความรู้สึกเช่นผ้าไหม

“สวัสดีค่ะน้องผ้าไหมยินดีที่ได้รู้จักครับ เรียกพี่เดชก็ได้เดชาวัตเป็นทางการเกินไป”