ตอนที่ 5 ความลับไม่มีในโลก

ตอนที่ 5 ความลับไม่มีในโลก

ช่วงแรกๆฉันยังเป็นน้องใหม่อยู่ ทางโรงแรมให้ฉันอยู่กะเช้าไปก่อนหนึ่งอาทิตย์ หลังจากนั้นก็วนกะตามปกติเหมือนคนอื่นๆ ซึ่งกะที่ว่ามีทั้งหมดสามกะ มีกะเช้า กะบ่าย และกะดึกค่ะ

หลังจากที่ฉันขับรถมาถึงและได้สแกนนิ้วเข้างานเรียบร้อย ยังพอมีเวลาเหลือฉันจึงไปทานข้าวค่ะ...ฟรี เพราะมันคือสวัสดิการของที่นี่ ดีใช่มั้ยล่ะ

"นั่งด้วยคนนะ"

"อ้าว...นิดนั่งดิ" คนนี้คือเพื่อนใหม่ของฉันเอง เมื่อวานเรานั่งอบรมอยู่ข้างๆกันระหว่างนั่งทานข้าวด้วยกันฉันกับนิดก็นั่งคุยเรื่องทั่วๆไป ยิ้มแย้มแจ่มใสตามปกติ

"อิ่มแล้วไปประจำที่กันเถอะ" ใกล้จะได้เวลาเข้างานแล้ว วันนี้เริ่มทำงานแต่เช้ารู้สึกตื่นเต้นจังเลย

"ป่ะ" ระหว่างที่ฉันกับนิดกำลังเดินไปประจำที่ทำงานของตัวเอง อยู่ๆเสียงไลน์จากมือถือของฉันก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันต้องเปิดข้อความนั้นดู

'รีบมา...อยู่ที่โรงจอดรถ' งานง่ายเงินดีของฉันมาแล้ว!

"นิด...ฉันปวดท้อง เธอไปก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันมา" พูดจบฉันก็รีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันที ขาสั้นๆของฉันต้องหยุดชะงักลงกะทันหัน

เมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนที่ยืนคุยอยู่กับบอส เธอคนนั้นชื่อต้นหอม ฉันเคยเจอพี่คนนี้แล้ว วันนั้นฉันแสดงตัวว่าเป็นแฟน...เอายังไงดีวะ!

สายตาของบอสหันมองมาที่ฉันทันที แล้วเขาก็เรียกฉันว่า...

"อ้าวที่รัก..." ขายาวๆของเขารีบก้าวเข้ามาหาฉัน เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แล้วก้มมากระซิบบอกว่า...

"จัดการต่อให้ด้วย" จากนั้นเขาก็เดินผ่านฉันไปเลยเว้ย อะไรวะเนี่ย! ทำไมโยนขี้ให้ฉันแบบนี้ล่ะ

แล้วจะอยู่ทำไมล่ะ! ฉันกำลังหมุนตัวกะว่าจะเดินตามหลังเขาไป ทำเป็นว่าต้องเดินตามไป แต่...

"เดี๋ยวหยุดก่อน!" งื้อ...ซวยแน่ๆ บอสกลับมาก่อน...เขาเดินหายไปอย่างรวดเร็ว เงาของเขาตอนนี้ฉันก็ไม่เห็น ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันรีบปรับสีหน้าแล้วหันหลังกลับไปมองพี่ผู้หญิงคนเดิม

"คุณเรียกฉันเหรอคะ" เสียงหวานหูถามกลับไปอย่างเป็นมิตร กระดูกคนละเบอร์ แน่นอนว่าฉันเบอร์เล็กกว่า

"ใช่เรียกเธอนั่นแหละ...เธอเป็นพนักงานที่นี่เหรอ" ฉันใส่เสื้อของโรงแรม ปฏิเสธไม่ได้!

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันยังคงรักษาสีหน้าและน้ำเสียงได้ดี เพราะมันคือหน้าที่ของฉัน

"เธอเป็นอะไรกับปราชญ์" คำถามนี้แหละที่ฉันต้องตอบ แล้วก็ต้องแสดงให้ดีด้วย

"เมื่อกี้คุณก็ได้ยินแล้วนี่ เขาเรียกฉันว่าที่รัก จะเป็นอะไรได้ล่ะคะ" รางวัลนักแสดงดีเด่นปีนี้ต้องเข้าที่ฉันแล้วล่ะ

"เธอมีอะไรดี" คำถามไม่เท่าไหร่ แต่น้ำเสียงกับสายตาที่เธอมองมาที่ฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ต้องเอาคืน!!

"ฉันน่ะ ยังเด็ก สอนง่าย หัวไว เอวบาง ร่างน้อย เวลาที่เขาอุ้มก็ไม่ต้องใช้แรงมาก เขาคงชอบแบบฉันมั้งคะ" นี่แหละข้อดีของฉันที่ป้าตรงหน้าไม่มี

"ฉันไม่อยากจะเชื่อ เธอเป็นคนที่ไหน" เจอคำถามแบบนี้อีกและ

"ฉันเป็นคนทุกที่ค่ะ"

"นี่เธอ..." แต่จะว่าไปแล้ว พี่สาวคนนี้เธอก็วางตัวดีอยู่นะ ในใจของเธอฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สีหน้าของเธอเฉยๆ เก็บอาการได้ดี อาจจะเป็นฉันเองที่เล่นใหญ่เกินไป

"ฉันไม่ทะเลาะกับเด็ก!" น้ำเสียงของเธอฟังดูสะบัดนิดๆ จากนั้นเธอก็เดินผ่านหน้าฉันไป โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก...ปิดจ๊อบ!

"เฮ่อ..." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ หัวใจเต้นแรงตึ๊กตั๊ก นึกว่าจะโดนตบเหมือนในละครหลังข่าวซะแล้ว อยู่ๆก็หาเรื่องให้ตัวเองชัดๆ

หลังจากที่ฉันยืนตั้งสติอยู่สักครู่ ฉันจึงหันหลังกะว่าจะเดินไปทำงานของตัวเอง แต่!! ฉันกลับเห็นเขายืนดักอยู่ที่เบื้องหน้า

"บอส!! ยังไม่ได้ไปอีกเหรอคะ"

"ถ้าผมไปแล้ว ผมคงไม่รู้ว่าตัวเองชอบเด็ก เด็กสอนง่าย หัวไว เอวบาง ร่างน้อย เวลาที่ผมอุ้มก็ไม่ต้องใช้แรงมาก ผมจะจำเอาไว้นะ" งื้อฉันทำอะไรลงไปเนี่ย...เขาได้ยินหมดเลยเหรอ น่าอายชะมัด!

"ทิ้งกันหน้าด้านๆ คนนิสัยไม่ดี" อยู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ เขาปล่อยให้ฉันต้องเผชิญรับหน้ากับใครก็ไม่รู้จักคนเดียว ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น

"หน้าที่ของเธอไม่ใช่เหรอ...วันละพันไง ได้เยอะกว่าค่าแรงทำงานทั้งวันของเธออีกนะ" คนไม่มีน้ำใจ!

"ที่จริงหนูก็ไม่ได้อยากทำงานนี้สักหน่อย ถูกบอสบังคับต่างหากล่ะ" ฉันพูดเรื่องจริง! เถียงไม่ออกล่ะสิ

"ถ้าอย่างนั้นก็ลาออกไปสิ"

"ชิ...เดี๋ยวช่วงเย็นจะมารับค่าแรง!" ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรรีบเดินเร็วๆออกไปจากตรงนี้ทันที

ฉันเดินหน้ามุ่ยกลับมาหาเพื่อนร่วมงานแล้วเริ่มทำงานของตัวเองที่ได้รับมอบหมาย

"อ้าวเมล์มาแล้วเหรอ"

"อือ..."

"ไปไหนมาเหรอ"

"ไปห้องน้ำไง"

"ไปห้องน้ำอะไร เธอเดินเลยห้องน้ำออกไปข้างนอก ฉันเห็นนะ" เห็นอะไร?

"ฉันบอกให้ก็ได้ แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ เธอห้ามไปบอกใครเด็ดขาด เข้าใจมั้ย" ประโยคนี้แหละที่ฉันไม่ต้องการ 'เธอห้ามไปบอกใครเด็ดขาด' สนั่นแน่!

"อือๆ เรื่องอะไรเหรอ รีบๆเล่าฉันอยากฟัง" และแล้วฉันก็เล่าเรื่องที่ฉันต้องรับหน้าที่เป็นไม้กันหมาให้บอส ให้เพื่อนร่วมงานฟัง

"ห๊า...มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ"

"เธอว่าวันละหนึ่งพัน จะคุ้มค่ากับการโดนตบมั้ย"

"อื้อ...ฉันว่าหนึ่งพันมันน้อยไปจริงๆแหละ ไม่ทำแล้วไม่ได้เหรอ"

"เขาคงไล่ฉันออก ฉันคงอดทำงานที่นี่"

"ถ้าอย่างนั้นต้องหากำไร" น่าสนใจ!

"ยังไง" สีหน้าของฉันตอนนี้อยากรู้ในสิ่งที่เพื่อนกำลังจะพูดสุดๆ

"จีบบอสเลย กำไรมหาศาล" อี๋...คนแล้งน้ำใจแบบนั้น ฉันไม่เอาด้วยหรอก นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ยังอารมณ์เสียอยู่เลย

"เขาไม่ชอบผู้หญิง เขาเป็นเกย์"

"ห๊ะ! เขาบอกเธอเหรอ"

"ดูเอาก็รู้แล้ว ผู้ชายที่ไหนจะห่วงเนื้อหวงตัวขนาดนี้ อีกอย่างนะ อายุของเขาก็เยอะขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมมีเมียสักที มันน่าคิดมั้ยล่ะ"

"อือ...ก็จริงของเธอ"

"สองสาวคุยอะไรกันคะ มาช่วยพี่ทำงานตรงนี้หน่อยค่ะ"

"ค่ะ/ค่า..."

ช่วงเย็น หลังเลิกงานฉันเดินทางกลับบ้าน แต่ก่อนกลับฉันแวะเข้าร้านหนังสือ ว่าจะหาซื้อหนังสือนิยายไปอ่านเพลินๆสักเรื่อง

ฉันเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่สนใจเพราะมันเหลือเพียงเล่มเดียวแล้ว แต่อยู่ๆก็มีมือของน้องคนหนึ่งเอื้อมมาหยิบเล่มเดียวกันกับฉัน

"เอ่อ...ถ้าน้องอยากได้พี่ยกให้ค่ะ"

"แต่พี่หยิบก่อน พี่เอาไปเถอะ หนูไปดูเรื่องอื่นก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ให้"

"ให้จริงๆเหรอคะ"

"ค่ะ"

"ขอบคุณพี่สาวมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" จากนั้นฉันก็ไปหาเรื่องอื่นมาอ่าน ได้มาหนึ่งเล่มจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกจากร้านกลับบ้าน...