ตอนที่ 2 เงื่อนไข

ตอนที่ 2 เงื่อนไข

“ฉันชื่อเมล์ ไม่ใช่สาวน้อยของใคร”

“เมื่อกี้ปากเธอนุ่มดีนะ แต่รสจูบไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่” ผู้หญิงสมัยนี้ใจกล้ากันทุกคน...ไม่ไหวๆ

“นี่!...”

“.........” เขายกมือขึ้นเท้าเอวแล้วส่ายหน้าเบาๆ ฉันไม่ชอบกิริยานี้ของเขา ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย แต่ก็ช่างมันเถอะ อยากจะคิดอะไรก็เชิญ

“นี่อะไร!”

“.........” ก็ได้ๆ...ฉันเป็นฝ่ายผิด ไปจูบเขาก่อนเอง

“ฉันต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะที่ล่วงเกิน”

“เธอมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของเธอเบาลง อันที่จริงผมก็ไม่ได้โกรธ กลับตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเดินออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นได้ยังไง ดีที่เธอมาช่วยแก้สถานการณ์ได้ทันเวลาพอดี

“พี่เป็นพนักงานที่นี่เหรอ” ฉันมองไปที่เสื้อที่เขากำลังสวมใส่อยู่ มันเป็นเสื้อยูนิฟอร์มของโรงแรมแห่งนี้ ส่วนกางเกงเขาสวมยีนกับรองเท้าผ้าใบ แหม...ขายาวเชียว มองขาเขาเสร็จแล้วก้มมองขาตัวเอง แอบคิดในใจ สงสัยตอนเด็กๆจะขาดแคลเซียม

“อือ...” ผมพยักหน้าให้ในแบบขอไปที คำถามของเธอทำให้ผมแน่ใจว่าเธอคงไม่รู้จักผมอย่างแน่นอน ผมไม่เคยเอาหน้าหล่อๆของผมออกสื่อมานานมากแล้ว ถ้าเธอคนนี้จะไม่รู้จักว่าผมเป็นใครก็คงไม่แปลก

“ฉันมาสมัครงานค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่มีงานให้ทำบ้างหรือเปล่า พี่อยู่แผนกไหนล่ะ” มาสมัครงานนี่เอง...ดูจากหน้าตาแล้ว น่าจะเพิ่งเรียนจบมาแน่ๆ

“เขียนใบสมัครหรือยัง” ผมไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่เลือกที่จะตั้งคำถามกลับไปแทน

“ยังเลยค่ะ ฉันเพิ่งมาถึง”

“เดินไปทางด้านโน้น จะมีพนักงานยืนอยู่ไปขอใบสมัครงานได้ที่นั่น”

“ขอบคุณค่ะ” นึกว่าจะขอบคุณคนไม่เป็นซะแล้ว...น่าสนใจ!

ฉันรีบเดินไปตรงที่เขาบอก ขอเอกสารใบสมัครงานมากรอก กรอกเอกสารเสร็จเรียบร้อย นั่งรอสัมภาษณ์

“เชิญคุณเมธาวี ที่ห้องบอสค่ะ” บอสเลยเหรอ...รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีเลย ฉันมาสมัครงานตำแหน่งบริการนะ ไม่ใช่บริหาร บอสของที่นี่น่าจะมาตรฐานสูงพอสมควร แค่พนักงานตัวเล็กๆก็ยังสัมภาษณ์เอง

“บอสนี่คือ...ใช่เจ้าของโรงแรมหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ ปกติบอสไม่เคยสัมภาษณ์งานด้วยตัวเองเลยนะคะ คุณเป็นคนแรก” ห๊ะ! คนแรก ไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด

“ก๊อกๆๆ”

“เชิญครับ” ทำไมเสียงคุ้นๆวะ! ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไป...

“พี่! อุ๊ย...บอส เหรอ คะ” ฉันไม่ค่อยแน่ใจ ก็เลยลองถามดูก่อน

“ปิดประตูด้วย” ฉันปิดประตูตามที่เขาบอก ฉันจูบกับเจ้าของโรงแรมเหรอเนี่ย ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ งานใกล้บ้านของฉัน เฮ่อ...อดแน่ๆ

“นั่งสิ” เขาพยักพเยิดหน้าให้ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเขา ฉันค่อยๆหย่อนก้นนั่งลงไปช้าๆ รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“คือฉัน...” ขอโทษก็ขอโทษไปแล้ว หวังว่าเขาจะไม่ติดใจเอาความ

“ทำอะไรเป็นบ้าง” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่ฉันนั่งก้มหน้างุด

“ทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นทันที รีบตอบคำถามด้วยน้ำเสียงมั่นใจสุดๆ

“ทำกับข้าวเป็นมั้ย” ห๊า...ทำกับข้าวเหรอ ทำกินเองพอได้ แต่ถ้าทำให้คนอื่นกินเกรงว่าจะไม่ดีล่ะมั้ง

“ไม่เป็นค่ะ แต่ฉันเป็นลูกมือได้นะคะ”

“ขาก็สั้น ตัวก็เตี้ย พนักงานต้อนรับก็คงไม่เหมาะ” ดูพูดเข้า ใช่ซี๊...ถึงฉันจะเตี้ย แต่ฉันสวยนะ...ฝากไว้ก่อนเถอะ!

“งานทำความสะอาดก็ได้ ฉันทำได้หมด” ฉันก็แค่อยากได้งานใกล้บ้าน ถึงฉันจะจบไม่ตรงกับสาขาที่เรียนมา แต่ฉันพัฒนาและเรียนรู้ได้

“ทำไมถึงอยากทำงานที่นี่”

“ใกล้บ้านค่ะ”

“เธอเป็นคนที่นี่เหรอ” ฉันเป็นคนทุกที่ย่ะ!

“ไม่ได้อยู่อำเภอเมืองค่ะ” บ้านของฉันต้องขับรถไปอีกไกล ซึ่งงานที่นี่ก็ดูดีที่สุดแล้ว

“ไกลมั้ย” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ทำไมถึงไม่คุยรายละเอียดเรื่องงานนะ

“ยี่สิบกิโลค่ะ”

“ยี่สิบเลยเหรอ ที่นี่มีห้องฟรีให้อยู่ ถ้าไม่อยากเดินทางไปกลับก็มาอยู่ที่นี่ได้ ค่าห้องฟรี ค่าน้ำกับค่าไฟจ่ายเอง” สวัสดิการดีเหมือนกันนะเนี่ย

“ถ้าเดินทางไปกลับมีค่าน้ำมันให้มั้ยคะ”

“ไม่มี”

“............” ขี้งก!

“จบไม่ตรงสาขานี่...เธอคิดว่างานโรงแรมในสายตาของเธอเป็นยังไงบ้าง”

“เป็นงานบริการค่ะ” เขาจะรับฉันเข้าทำงานมั้ยนะ

“เธอคิดว่างานบริการต้องใช้ความอดทนมั้ย”

“ใช้ค่ะ”

“คิดว่าตัวเองจะอดทนไหวมั้ย”

“ยังไงบอส ก็ไม่ให้ฉันได้ทำงานที่นี่อยู่แล้ว ฉันขอตัวเลยนะคะ” ฉันเห็นพนักงานคนเมื่อสักครู่เรียกเขาว่าบอส ฉันเรียกบ้าง หวังว่าเขาคงจะไม่ว่าอะไร

“ผมบอกคุณตอนไหนว่าไม่ให้ทำ”

“ห๊ะ! แสดงว่าให้” ฉันส่งยิ้มกว้างไปให้เขาทันทีด้วยความดีใจ

“มีเงื่อนไข...” น้ำเสียงของเขาชวนขนลุกสุดๆ

“อะไร” ฉันถามเสียงห้วน ก็ดูสายตาของเขาสิ รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

“พูดเพราะๆ”

“มีเงื่อนไขอะไรคะ พูดมาได้เลยค่ะ” ฉันฝืนยิ้ม จะมาไม้ไหนกันแน่นะ

“เขยิบเข้ามาใกล้ๆ” ทำไมต้องเขยิบ ฉันมองไปรอบๆห้อง

“อยู่กันแค่สองคน...หรือเปล่า” ฉันถาม

“โอเค...เมื่อกี้เธอก็คงเห็นแล้ว”

“เห็นอะไรคะ” ฉันยังไม่ได้เห็นอะไรเลย

“ก็ผู้หญิงสองคนในห้องอาหารนั่นไง”

“อ๋อ...พี่สองคนนั้นทำไมเหรอคะ”

“ไม่ใช่แค่สองคนนั้น มีอีก...”

“มีอีก!”

“ใช่มีอีก จะเสียงดังทำไม”

“.........” แมลงวันตอมขี้ชัดๆ น่าจะเจ้าชู้ไม่เบา

“คิดอะไรอยู่”

“เปล่าค่ะ บอสพูดเงื่อนไขมาได้เลยค่ะ”

“ผมจะให้คุณทำงานที่นี่ แต่คุณต้องมาเป็นไม้กันหมาให้ผมด้วย” ไม้กันหมา...เขาหมายถึงให้ฉันช่วยกันผู้หญิงพวกนั้น

“มีทุกวันมั้ยคะ” เขาพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น ค่าแรงล่ะ” เรื่องนี้สำคัญมาก ฉันต้องถามให้รู้เรื่อง

“เงินเดือนขั้นต่ำตามวุฒิ ผ่านโปรช่วงทดลองงานสามเดือนจะขึ้นให้อีกสามพัน” โห...จัดว่าดีมาก

“งานพิเศษฉันขอคิดค่าแรงต่างหากนะคะ”

“นี่! ไม่ค่อยงกเลยเนอะ” ผมคิดว่างานพิเศษที่ว่ามันก็อยู่ในเวลางานเหมือนกัน

“ก็งานที่บอสให้ฉันทำ มันค่อนข้างเสี่ยง”

“อยากได้ยังไง ว่ามา...”

“แล้วแต่ยากง่าย เริ่มต้นที่...หนึ่งพันบาท ต่อครั้งนะคะ”

“ต่อวัน!” มีต่อรองด้วยแฮะ

“อ่ะๆ ต่อวันก็ต่อวัน ผู้หญิงของบอสคงไม่ได้มีมาทั้งวันจนฉันไม่ได้ทำงานประจำหรอก...จริงมั้ยคะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน อ่ะสัญญาเซ็นซะ” ฉันหยิบสัญญาเอาขึ้นมาอ่านคร่าวๆก่อนเซ็น แต่ตัวหนังสือมันเยอะเกินไป

“เป็นสัญญาการจ้างงานตามปกติของที่นี่น่ะ ไม่ได้มีอะไรมากหรอก ส่วนงานพิเศษที่ว่า จะรู้กันแค่เราสองคนห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาด” เซ็นเลยแล้วกัน เพราะยังไงฉันก็อยากได้งานที่นี่ทำอยู่แล้ว

“งานพิเศษฉันต้องทำอะไรบ้าง...เหรอคะ”

“แล้วแต่สถานการณ์ ผมให้คุณตัดสินใจ” ห๊า...

“ถ้าฉันจะขอปฏิเสธล่ะคะ”

“ถ้างั้นสัญญาจ้างงานฉบับนี้ก็ฉีกทิ้งไป”

“อ่ะๆ ก็ได้ๆ โอเคฉันทำ ฉันเริ่มงานได้เมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้เช้า”

“ขอบคุณนะคะบอส” ฉันยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง

“ออกไปได้แล้ว มีเสื้อให้ห้าตัว เธอได้วันหยุดวันจันทร์นะ”

“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่แล้วเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป