Chapter 2 ให้ตายก็เอาไม่ลง! 2

“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย วันนี้วันเกิดน้องนะ น้องอายุสิบแปดแล้ว โตเป็นสาวแล้ว”

แม่หันมาพูดกับเขาจากทางเบาะด้านหน้าของรถตู้คันใหญ่ วันนี้ขุนเขาไม่สบาย ไม่มาด้วย แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอเขาแกล้งไอค่อกแค่ก บอกแม่ว่าไม่สบายเหมือนกัน ติดหวัดจากขุนเขา ไปงานวันเกิดยัยลูกไหมไม่ได้หรอก แม่ดันไม่เชื่อเขา ไปเอาที่วัดไข้มาวัด

ความแตก โดนจับแต่งตัวแล้วโยนขึ้นรถมาเนี่ย โธ่โว้ย! มีแม่ฉลาด ลูกแบบเขาก็พลาดเสมอ

“อายุก็แค่ตัวเลขแหละแม่ ยัยเด็กนั่นป่านนี้ก็คงเอาแต่เดินกอดบาร์บี้น้ำมูกน้ำตากรังเหมือนตอนเป็นเด็กแหละ ชุดก็คงสวมชุดกระโปรงสีชมพูพอง ๆ เหมือนชุดตุ๊กตาเงี้ย"

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือมารตบแขนเขาเสียงดังไปทั่วรถ

“ดูพูดเข้า ก็เจอน้องอยู่ทุกปี ห่างไปแค่สองปีหลังนี่เอง เห็นไม่ใช่เหรอว่าน้องสวยวันสวยคืน”

ขุนพลอยากจะแบะปากเป็นรูปสระอิ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ เพราะถ้าทำ รุ่งฤดีต้องตบปากเขาแหง ก็จริงของแม่ เขาเจอยัยนั่นทุกปีแหละ งานปีใหม่บ้าง สงกรานต์บ้าง คริสต์มาสบ้าง บ้านนั้นต้องมาบ้านเขา ไม่งั้นบ้านเขาก็ไปบ้านนั้น สนิทสนมกันยิ่งกว่าญาติ โชคดีที่เพื่อนสนิทแม่อีกคนอยู่ไกล เชียงใหม่นู่น ไม่อย่างนั้นอาจมีอีกบ้านที่เขาต้องไปหาเรื่อย ๆ ตามคำสั่งของแม่

น่าเบื่อเป็นบ้า

ดีนะที่สองปีที่ผ่านมาเขาไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ เลยไม่ต้องปาร์ตี้คนแก่กับบ้านนั้นอีก ไม่ได้เจอยัยนั่นมาสองปีแล้วด้วย

ลูกไหมน่ะ เป็นเด็กหน้าตาสวยก็จริง แต่ก็ไม่ใช่สเปกเขา ขุนพลชอบแบบเซ็กซี่ ๆ แต่งตัวเปิดนู่น โชว์นี่ เห็นแล้วเจริญหูเจริญตากว่าผู้หญิงที่ดูแล้วก็มีทรวดมีทรงดีนะ แต่ดันปกปิดมิดชิดอยู่ในชุดกระโปรงทรงสุ่ม ที่ส่วนมากก็มีแต่สีชมพู! น่าเบื่อ!

“สวยคร้าบ สวย”

ขุนพลเอนตัวพิงเบาะรถ มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้างั้น ๆ ทำให้รุ่งฤดีเลิกวุ่นวายกับลูกชาย ปล่อยให้เขานั่งเซ็งไปจนถึงบ้านของลูกไหม

บ้านหลังนี้อยู่ติดถนนใหญ่แปดเลนของพื้นที่ที่ขึ้นชื่อว่าแพงสุด ๆ ของกรุงเทพฯ วันเกิดอายุสิบแปดปีของลูกสาวคนเดียวก็ประดับประดาบ้านด้วยสไตล์ที่ลูกสาวตัวเองชอบ ลูกโป่งเอย ดอกไม้สีชมพูเอย แถมพอได้เจอกับหล่อน ลูกไหมก็อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้อย่างที่ขุนพลพูดไว้ในรถเป๊ะ

ขุนพลเห็นลูกไหมแล้วก็หันไปยิ้มกวนตีนแม่ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์เสิร์จหาภาพตุ๊กตาบาร์บี้สวมชุดสีชมพูส่งให้แม่ดูเป็นเชิงว่าเนี่ย ๆ ดูสิ ผิดจากปากเขาที่ไหน

แม่ส่งค้อนให้วงใหญ่ ก่อนจะส่งสัญญาณมือให้เขาเก็บโทรศัพท์มือถือ แล้วพาเขาเดินไปหาน้ามะลิด้วยรอยยิ้มกว้าง

“อ้าว มาแล้วเหรอรุ่ง ต๊าย! โตเป็นหนุ่มแล้วนะพล นี่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ปีอะไรแล้วล่ะลูก”

“ปีสองครับ”

ขุนพลตอบพร้อมกับยกมือไหว้

“สวัสดีครับน้ามะลิ น้ามนัส”

“จ้า ๆ จำน้องได้ไหม ไม่ได้เจอกันสองปี น้องโตเป็นสาวแล้วนะ”

มะลิดึงแขนลูกสาวให้ขยับมายืนใกล้ ๆ พอเห็นหล่อนใกล้ขึ้น ไม่ใช่จากที่ไกล ๆ จนเห็นแต่สีกระโปรงชมพู ๆ ขุนพลก็ต้องยอมรับว่าหล่อนโตขึ้นกว่าเมื่อสองปีก่อนจริง ๆ อื้อหือ... ไม่ใช่แค่ตัวนะ ทั้งนม ทั้งก้น เออ เขายอมรับก็ได้