๓ ข้างกายแสนไกล (๒)

“ทุกคนอิ่มแล้วค่ะ แก้วทำไว้ให้แล้ว ชิ้นนี้ของพี่ใหญ่คนเดียวเลย” ขนาดทาร์ตเค้กตรงหน้าใหญ่จนเขากินคนเดียวไม่หมด จึงต้องชวนหญิงสาวให้ร่วมรับประทานด้วยกัน ซึ่งเธอก็พยักหน้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง หัวใจพองโตไม่คิดว่าเขาจะชวน

“เธอก็กินด้วยสิ”

“ค่ะ!”

นอกจากเค้กที่ตั้งใจทำให้แล้วยังมีของขวัญที่หล่อนเตรียมไว้อีกอย่าง แต่เอาไว้บนห้องกินเค้กอิ่มเมื่อไหร่ค่อยเอาให้ก็ได้ คิดอย่างหมายมาดกระทั่งเขากินเค้กหมดเกลี้ยงโดยมีเธอรับประทานเป็นเพื่อนไม่กี่คำเท่านั้น สงสัยต้องทำบ่อยๆ แล้วเพราะดูท่าว่าสามีจะชอบ

ปรัตยาเดินขึ้นไปบนห้องโดยมีแก้วเจ้าจอมตามไม่ห่าง เปิดประตูเข้ามาก็เห็นกล่องของขวัญวางไว้ที่โต๊ะทำงานด้านข้าง เธอรีบเดินไปหยิบกล่องนั้นมายื่นให้เขาทันที ภูมิใจเป็นอย่างมากที่ได้มอบของขวัญในวันเกิดให้ชายหนุ่มอีกปี

และคิดว่าคงเป็นอย่างนี้ไปทุกปี...หวังว่าเราจะครองคู่กันเช่นนี้

ไม่หย่าร้างไปเสียก่อน

“ของขวัญของพี่ใหญ่ค่ะ แก้วเลือกเองไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า” เจ้าของวันเกิดรับของขวัญมาเปิด พบว่าเป็นเนกไทสีที่เขาไม่มีในตู้เสื้อผ้า เป็นสีเรียบที่ใส่ได้ทุกโอกาสก็ค่อนข้างพึงพอใจ

“เนกไท...”

“แก้วว่ามันใช้ได้หลายโอกาสค่ะ ยังไงพี่ใหญ่ก็ใส่ทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างปีหน้าแล้วก็ปีต่อๆ ไปแก้วจะได้หาของขวัญที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม เพราะยังไงเราก็อยู่ด้วยกันไปตลอดอยู่แล้ว” เธอไม่รู้จะซื้ออะไรให้เขาเพราะดูเหมือนปรัตยาก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว จึงคิดจะซื้อของที่สามารถใส่ได้ประจำวัน เผื่อว่าสามีจะคิดถึงตนบ้างยามมองมันผ่านกระจก

“คำว่าตลอดไปไม่มีจริงหรอก” บอกเสียงเรียบ

เขาไม่เคยเชื่อคำว่าตลอดไป...

เพราะมารดาเคยบอกจะอยู่ด้วยกันตลอดไปแต่ท่านกลับจากไปด้วยโรคมะเร็ง

“แต่ยังไง...แก้วก็อยากอยู่ข้างพี่ใหญ่ให้นานที่สุด” ไม่ใส่ใจคำพูดของปรัตยาแล้วย้ำความคิดของตัวเอง คราวนี้เขาจึงมองหล่อนนิ่งคล้ายจะพูดบางอย่างแต่เลือกปิดปากสนิท ค่อยเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

อิ่มจากเค้กแล้วดูท่าว่าอาหารเย็นนี้คงไม่จำเป็นอีกต่อไป

แต่ละวันของดาราสาวผ่านไปอย่างเชื่องช้า นอกจากรอสามีกลับบ้านก็แทบไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เธอจึงใช้โอกาสนี้ฝึกทำเค้กหลากหลายชนิดให้แม่ครัวชิม

หญิงสาวค้นพบความชอบอย่างหนึ่งของตัวเองคือการทำเบเกอรี่

ไม่ได้ไปเรียนที่ไหนแต่ก็ค้นหาวิธีการในอินเตอร์เน็ตแล้วช่วยกันทำกับแม่ครัว ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติและหน้าตาออกมาดีกว่าที่คิดเสียอีก เธอจึงทำไปแจกจ่ายเพื่อนสนิทของตัวเองบ้าง คนที่บริษัทพี่ชายพี่สาวและแน่นอนว่าจะขาดบริษัทปรัตยาไปไม่ได้

ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าขนมของเธออร่อย สร้างความภาคภูมิใจแก่คนทำเป็นอย่างมาก สงสัยคงต้องเปลี่ยนอาชีพเป็นเชฟขนมหวานเสียแล้วกระมัง

“หือ เงาะมาจากไหนคะทำไมเต็มครัวเลย” เข้ามาในครัวก็ต้องตกตะลึงกับจำนวนผลไม้สีแดงที่มีขนออกจากผลของมันกองเต็มเคาน์เตอร์ครัว เธอหยิบมาปอกแล้วกินเนื้อรสหวานละมุนลิ้น หันไปถามคนที่กำลังล้างเงาะอย่างขะมักเขม้น ทำกันเป็นทีมเพราะอีกฝ่ายก็คว้านเงาะใส่ทัพเพอร์แวร์

“คุณผู้ชายฝากลุงสนซื้อมาค่ะ เห็นว่าอยากกินเลยให้คว้านไว้รอ บอกว่าเย็นนี้จะกินหลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ” เธอตาโตทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เรื่องการปรนนิบัติสามีคนเป็นภรรยาจะขาดไม่ได้เด็ดขาด

ถึงทำไม่เป็นก็ต้องหัดเรียนรู้จนทำเป็น ไม่รอช้าแก้วเจ้าจอมรีบเข้ามายืนประจำที่พร้อมอุปกรณ์คือมีดแกะสลัก

“อยากทำค่ะ ให้แก้วช่วยทำดีกว่าหลายมือจะได้เสร็จเร็ว บอกมาเลยค่ะว่าทำยังไง แก้วเรียนรู้ไวแค่สอนสองสามครั้งก็ทำได้แล้ว” ถามแม่ครัวที่ยืนทำอยู่ก่อนหน้า ตากลมมองมือของอีกฝ่ายที่คว้านอย่างชำนาญ จากนั้นก็ฟังคำแนะนำแล้วเริ่มทำตาม

แต่เหมือนว่างานนี้จะไม่ใช่ความถนัดของหล่อน ลูกแรกยังไม่เสร็จก็ได้แผลเสียแล้ว ปลายแหลมของมีดถูกปลายนิ้วของเธอจนเลือดซึม

“โอ๊ย”

“ระวังนะคะคุณผู้หญิง เปลี่ยนเป็นแบบช้อนดีไหมคะ” ทุกคนในครัวต่างเป็นห่วงหล่อน รีบถามกันเสียยกใหญ่แต่คนที่ตั้งใจทำอะไรต้องไปให้สุดเลือกส่ายหน้าจ้าละหวั่น เมื่อแม่บ้านทำได้แล้วเหตุใดหล่อนจะทำไม่ได้ล่ะ

คนเราก็ต้องมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ ทำไปเรื่อยๆ ก็คงถนัดมือเอง ดาราสาวคิดเช่นนั้นจึงสูดลมหายใจลึกเรียกกำลังใจให้ตัวเองในการทำงานครั้งนี้

“ไม่เอาค่ะ จะใช้มีดเนี่ยแหละสวยกว่ากันเยอะเลย”

จำไว้ว่าเพื่อสามี เขาจะต้องประทับใจเมื่อเห็นความตั้งใจของเธอ!