๒ งานแต่งทุกข์ตรม (๔)

คุณปวรุตม์ ฐิติยานนท์บิดาของสามีที่เกษียณตัวเองไปอยู่บนเกาะดูแลรีสอร์ทขนาดเล็กที่ราคาไม่เล็กตามขนาดเกาะสักนิด เรียกว่าหรูหราต้อนรับสำหรับนักท่องเที่ยวที่เงินถึงและต้องการความสงบ ดูแลดีมีความเป็นส่วนตัว

ข้างกันนั้นคือคุณปัจจรี ฐิติยานนท์มารดาของดาวประดับและเป็นแม่เลี้ยงของปรัตยา เคยถูกเกลียดจากชายหนุ่มจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดในความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของลูกเลี้ยง จนผ่านความตายมาได้ทำให้เขามองเธอเปลี่ยนไป ยอมรับอีกฝ่ายในฐานะมารดาที่อยู่ข้างพ่อของเขา

แล้วเริ่มรักน้องสาว...จนเกินเลยคำว่าพี่ชาย

“ค่ะคุณพ่อ พี่ใหญ่เมาแอ๋หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนรถ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปส่งดาวเข้าหอ แก้วว่าจะกลับพร้อมพี่ใหญ่เลยน่ะค่ะ” ยกมือไหว้แล้วกล่าวคำขอโทษแต่ท่านก็ไม่ได้ถือสาอะไร เข้าใจเป็นอย่างดีจึงพยักหน้ารับ

“กลับเถอะ พ่อกับแม่จะไปส่งน้องเข้าหอเอง”

“ค่ะ เอาไว้คราวหน้าคุณพ่อคุณแม่มากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ก็แวะมาที่บ้านบ้างนะคะ แก้วจะเข้าครัวทำอาหารต้อนรับเองเลย ช่วงนี้ไม่ได้ทำงานเลยว่างลองอาหารใหม่ๆ รับรองอร่อยถูกปากไม่ท้องเสียค่ะ แต่อาจเทียบกับร้านระดับห้าดาวไม่ได้นะ แก้วแค่เชฟฝึกหัด”

เธอเป็นคนช่างพูดอยู่แล้วจึงชวนคุยได้อย่างลื่นไหล คุณปัจจรีนึกเอ็นดูลูกสะใภ้ที่เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทสามี ถึงในอดีตอีกฝ่ายจะไม่ค่อยปลื้มลูกของนางก็ตาม แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

อย่างน้อย...แก้วเจ้าจอมก็คือคนในครอบครัว

“เอาสิ แม่ก็อยากไปลองชิมเหมือนกัน” พยักหน้าทันที หล่อนจึงยิ้มกว้างมีความสุข จากนนั้นยกมือไหว้ท่านทั้งสอง ก่อนเดินกลับมาที่รถตู้ซึ่งจอดคอยท่าอยู่หน้าโรงแรม

“ค่ะ แก้วลานะคะ”

พอขึ้นมาบนรถก็เห็นสามีนั่งอยู่บนเบาะด้านใน คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยเอาแต่ละเมอเสียงเบาพร้อมหันหน้าไปมองนอกหน้าตา ดวงตาปรือแทบจะลืมไม่อยู่รอมร่อ ขณะที่หล่อนก็นั่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ ได้ยินเสียงละเมอของเขาดังชัดเจน

“แต่งงานทำไม ทำไม...”

มือบางกำเข้าหากันพร้อมกัดฟันแน่น เกลียดที่ตัวเองต้องมานั่งฟังสิ่งที่ทำให้หัวใจเจ็บปวด รู้ดีว่าชายหนุ่มหมายถึงใครแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ รอกระทั่งรถตู้จอดลงที่หน้ามุข พอประตูเปิดออกก็มีแม่บ้านเดินเข้ามาคอบต้อนรับ จึงใช้โอกาสนี้บอกให้ทุกคนพาสามีขึ้นข้างบน เธอคงไม่อาจมองหน้าเขาได้

เมื่อปรัตยากำลังละเมอถึงหญิงอื่น...

“พาคุณผู้ชายขึ้นบนห้องหน่อยนะคะ”

ร่างหนาถูกหิ้วปีกขึ้นห้องอย่างทุลักทุเล เธอเดินไปยังห้องครัวแล้วหยิบน้ำเปล่ารินใส่แก้วก่อนยกดื่มจนหมดในอึกเดียว เช็ดน้ำที่ไหลออกมุมปากพลางบ่นสามีโดยที่เขาไม่ได้รับรู้ด้วย น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจปนน้อยใจที่ตัวเองไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจของชายหนุ่มได้เลย

แต่งงานกันมาร่วมปี สถานะเปลี่ยนแต่ความรู้สึกของเขายังรักมั่นเพียงหญิงผู้เดียวจนเธอไร้ความหมาย

“ทำไมต้องเมาในงานแต่งคนอื่นด้วย พี่ไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง แก้วอยู่ตรงนี้พี่ไม่เห็นใจบ้างเลยเหรอ พี่ช่วยรักแก้ว...สักนิดบ้างได้ไหม”

ร้องครวญครางกับตัวเองแล้วทรุดกายนั่งลงที่พื้น แผ่นหลังบางพิงกับประตูของตู้เย็น แล้วยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่สนใจว่าจะมีใครเข้ามาตามหรือเปล่า

“ฮือ”

เพราะเธอเสียใจเกินกว่าจะสนใจคนอื่น...นอกจากตัวเองเท่านั้น

คนเมาตื่นในเวลาปกติที่มักจะรู้สึกตัวทันที ค่อยเปิดเปลือกตาอย่างเชื่องช้าแล้วหยิบนาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งไว้ข้างหัวเตียงมาดู พบว่าตอนนี้หกนาฬิกาสามสิบสองนาที พอมองข้างกายก็มีเพียงความว่างเปล่า คิ้วหนาเผลอขมวดเข้าหากันนึกว่ามีคนนอกอยู่ข้างตนเสียอีก

ค่อยหยัดกายลุกแล้วก็รู้สึกปวดหัวจนต้องยกมือกุมขมับ เมื่อคืนดื่มเยอะพอสมควรจากการเสียใจที่ไม่อาจเก็บความรู้สึกไว้ได้ เขากำลังสูญเสียน้องสาวให้คนอื่น หญิงที่ตนเฝ้าทะนุถนอมมานานหลายปี กลายเป็นครอบครัวคนอื่นไปแล้ว

“อืม” ลุกนั่งแล้วสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงไปเล็กน้อย แต่เหมือนจะหนักหัวกว่าเดิม เขาจึงโทรบอกเลขานุการว่าจะเข้าทำงานสายหน่อย

จากนั้นค่อยลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินลงมาข้างล่างเพื่อพบว่าทุกอย่างเงียบเชียบผิดปกติ ดวงตาคมมองซ้ายขวาเหมือนกำลังหาใครบางคนที่ไม่อยากยอมรับกับตัวเองว่ากำลังมองหาหล่อน พอดีกับที่แม่บ้านเดินผ่าน จึงได้กวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เดินเข้ามา

“คนในบ้านไปไหนกันหมด” ไม่ได้ถามถึงเจ้าตัวโดยตรง แต่หมายรวมถึงคนทั้งบ้านถึงความจริงเจ้าของเรือนหอจะมีเพียงตนและภรรยาก็ตาม คิดว่าแม่บ้านคงทราบว่าเขากำลังเอ่ยถึงใครแม้จะไม่ได้เรียกชื่อหญิงสาวเพื่อเป็นการเจาะจง

“อยู่ครบนะคะ” พอคำตอบไม่ได้ดั่งใจ ก็ทำหน้าเข้มแล้วจ้องแม่บ้านนิ่ง จนเธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้ถึงสิ่งที่แก้วเจ้าจอมสั่งไว้ก่อนออกไปข้างนอก

“คุณผู้หญิงออกไปทำธุระข้างนอก แต่เตรียมชุดสังฆทานให้คุณผู้ชายไปถวายที่วัดกับน้าสง่าค่ะ...รถของคุณผู้ชายอยู่ข้างนอกนะคะ ลุงสนไปขับมาให้แต่เช้าแล้วค่ะ” พอทราบว่าหล่อนไปไหนก็พยักหน้าทันที

ชุดสังฆทานไปถวายที่วัด...วันนี้วันเกิดของเขาอย่างนั้นหรือ

ชายหนุ่มลืมไปเสียสนิทแต่แก้วเจ้าจอมยังจำได้

“คุณผู้หญิงทำซุปแก้แฮงก์ให้คุณผู้ชายด้วย ไม่ทราบว่าจะรับเลยไหมคะ”

“อืม” พยักหน้าเพราะเขาก็กำลังแฮงก์อยู่พอดี อยากซดซุปให้อาการดีขึ้นสักหน่อย แล้วเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้ใจจึงทำของกินไว้ให้ แถมยังจัดเตรียมทุกอย่างเพื่อให้เขาไปทำบุญในวันเกิดของตัวเอง

‘ทำไว้แต่ไม่ไปด้วยกันเนี่ยนะ...’

แล้วเจ้าตัว...หายไปไหน