๒ งานแต่งทุกข์ตรม (๓)

รอยยิ้มของเขาคงไม่ได้มีไว้เพื่อภรรยาแสนชังอย่างเธอหรอก

“แก้ว!” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง พอหันไปมองก็ต้องยิ้มกว้างลุกจากเก้าอี้ตรงดิ่งมาหาพี่สาวคนสวย เบะปากคล้ายคนจะร้องไห้แต่ตรงนี้คนเยอะเกินไปจึงต้องทำหน้าให้สวยดังเดิม ความเป็นน้องน้อยก็มักจะอ้อนพี่อยู่เสมอ จนลืมไปว่าในที่สาธารณะต้องไว้ตัวสักหน่อย

“พี่กิ่ง ไม่เห็นบอกก่อนเลยว่าจะมางาน ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องคิดมากกลัวไม่มีเพื่อนคุยหรอก” จับแขนพี่สาวแล้วเปลี่ยนกอดไว้แน่น เอนกายพิงคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเอง ยิ้มกว้างมีความสุขเรียกสายตาจากชายหลายคนให้มองตาค้างได้ไม่ยาก

แก้วเจ้าจอมเป็นคนสวย นางเอกระดับท็อปของช่องที่ดังตั้งแต่เรื่องแรกถึงจะเล่นแข็งก็ตาม ฝีมือพัฒนาตามคำวิพากษ์วิจารณ์ของชาวเน็ต จนได้รับรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมจากจอแก้วและจอเงิน วางเรียงไว้เต็มตู้ที่บ้าน

แต่ถึงจะสวยขนาดนี้...ก็ใช่ว่าสามีจะรักเสียเมื่อไหร่

เขาคงติดภาพความร้ายกาจในอดีตของเธอ จนไม่แม้แต่จะแลเหลียวกันสักนิด ยิ่งคิดก็ยิ่งหมั่นไส้คนใจแข็งเหมือนหิน

เมื่อไหร่จะใจอ่อนให้กันสักที...

“ไม่มีเพื่อนอะไร ก็สามีเราไง” หลังจากที่พี่สาวพูดจบ เธอก็มองไปยังร่างสูงที่เหลือบหางตามามองภรรยาก่อนจะกลับไปสบตาคู่สนทนาคล้ายว่าไม่ได้มองหล่อน ทำให้แก้วเจ้าจอมไม่ทราบว่าตนก็ถูกเอาแอบมองบ่อยครั้งเช่นเดียวกัน

โดยเจ้าตัว...ก็แทบไม่รู้ว่ากำลังนึกห่วงหญิงสาวที่นั่งคนเดียว

“นู้นค่ะ เข้ากลุ่มกับนักธุรกิจแล้ว มางานแต่งน่าจะดื่มด่ำกับบรรยากาศหน่อย เอาแต่พูดเรื่องงานอยู่ได้” พูดจบก็ทำปากยื่นคล้ายไม่ชอบใจแต่ก็เข้าใจว่าเขาต้องสร้างคอนเนคชั่น ยิ่งช่วงนี้นักการเมืองเข้าหาไม่เว้นวันเพราะใกล้ช่วงหาเสียงแล้ว สนามกอล์ฟถือเป็นสถานที่ชั้นยอดในการพบปะสังสรรค์เพราะมีความเป็นส่วนตัว

เธอไม่เคยเข้าไปยุ่งกับการทำงานของสามี เขาเองก็ไม่ได้พูดให้ฟังมากนัก จะรู้จากคนรอบข้างมากกว่า นั่นยิ่งตอกย้ำว่าปรัตยาผลักไสเธอให้ออกห่าง

“ขี้งอนนะเรา” อดไม่ได้จะเย้าน้องสาว เธอทำเพียงกอดแขนพี่คนสวยแน่นกว่าเดิม มองซ้ายขวาเพื่อหาหลานชายตัวน้อย

“หลานแก้วล่ะ”

“โซนเด็ก เจี้ยวจ้าวกับเพื่อนเขานั่นแหละ” ไปงานแต่งที่ใดก็มักมีโซนสำหรับเด็กเพื่อไม่ให้วิ่งเล่นไปทั่วงานจนชนข้าวของแตกกระจาย ซึ่งพอมีส่วนสำหรับเด็กก็จัดการทุกอย่างง่ายขึ้นมาก ผู้ปกครองมักไปรวมตัวกันที่นั่นแล้วพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวของลูกตนเองที่นั่น

งานแต่งจึงดูเหมือนไม่ใช่แค่การมายินดีกับบ่าวสาวอย่างเดียว ยังถือเป็นการสร้างอีกสังคมให้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานอีกด้วย

เธอเดินมานั่งโต๊ะเดียวกับพี่สาวและพี่เขย ก่อนสามีจะเดินมานั่งลงข้างกัน เขาทักทายกิ่งกานดาและคุณหมอรวินท์ ส่วนเธอก็ง่วนกับการแกะขนมให้หลานชายอย่างราเมนทร์ ที่นั่งบนตักคุณน้าไม่ยอมลงแล้วยังยึดการสนทนาไม่ให้แก้วเจ้าจอมไปคุยกับคนอื่น

แต่ดวงหน้าสวยก็มักเหลือบมองสามีที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มบ่อยครั้งโดยไม่พูดจา เธอรู้ถึงสาเหตุเป็นอย่างดี เขากำลังอกหักที่สาวในดวงใจจะเป็นของคนอื่น

ปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น น้อยใจจนอยากถามและร้องขอความรักให้มองกันบ้าง คนที่รักเขาหมดหัวใจผู้นี้ไม่เคยเห็นเลยหรืออย่างไร แต่ก็รู้คำตอบดีว่าอีกฝ่ายคงตอกกลับมาไม่แยแส...เขาไม่ได้รักเธอ

มีเพียงหล่อนที่โง่งมผู้เดียว

“ดาว...รู้สึกอบอุ่นแล้วก็ปลอดภัยเวลาอยู่กับเดวิด เขาเหมือนเตียงนุ่มกับผ้าห่มหนาที่ดาวสามารถทิ้งตัวลงนอนได้โดยไม่ต้องกังวล ไม่ต้องคิดมาก แค่มองหน้าก็เห็นอนาคตร่วมกันของเราสองคน มีภาพครอบครัวที่ค่อนข้างชัดเจน ดาวถึงตกลง...ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขา”

ภาษาอังกฤษพูดเปล่งออกมากลั่นจากความรู้สึกของเจ้าสาว ที่มองเจ้าบ่าวแล้วจับมือเขาไว้แน่น ความรักที่เธอตามหาบัดนี้ได้พบแล้ว รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ต้องจมกับความทุกข์ในรักไม่สมหวังนานนัก เจอกับชายหนุ่มที่พร้อมสร้างครอบครัวด้วยกัน หัวใจของเธอก็นิ่งสงบเหมือนยืนท่ามกลางทุ่งหญ้าแล้วสายลมพักผ่าน

ไม่มีความร้อนในอก ไม่ต้องร้องไห้กับอาการอกหัก มีเขาข้างกาย...คือความสุขของดาวประดับแล้ว

“เรามาสร้างครอบครัวอบอุ่นด้วยกันนะคะ” หันไปหาสามีที่พยักหน้าแล้วจับมือเธอขึ้นมาจุมพิต จนแขกคนอื่นเร่งเชียร์เสียงดับให้จุมพิต คนทั้งสองก็ไม่ขัด ประกบปากท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ที่มองด้วยความชื่นชมปนอิจฉา

มีเพียงผู้เดียวที่ไม่มองบนเวที เอาแต่ดื่มจนเธอนึกเป็นห่วงเขาจึงจับมือหนาไว้ หัวคนเมาเริ่มโงนเงนตั้งไม่ตรง

“หยุดดื่มได้แล้วค่ะพี่ใหญ่ เดี๋ยวก็เมาหรอก”

“อย่ายุ่ง” ปัดมือเธอออกไม่สนใจ จนแก้วเจ้าจอมหน้าชาไม่อยากยุ่งอีกแต่ก็อดไม่ได้ที่จะบอกถึงพิธีการสำคัญต่อจากนี้ เมื่อปรัตยาเป็นคนในครอบครัวก็ต้องเข้าร่วมหรือเปล่า

“พี่ต้องไปส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอนะ” คนฟังเม้มปากแน่น ยิ่งดื่มน้ำสีอำพันเข้าไปอึกใหญ่พร้อมมองเธอตาขวาง อยากอาละวาดที่หญิงตรงหน้าทำให้ความรักของเขาพังย่อยยับ ที่ทำได้คือกำหมัดแน่นข่มความรู้สึกเอาไว้ในอก

“ไม่ไป”

ใครจะอยากไปส่งผู้หญิงที่ตัวเองรักเข้าหอกับชายอื่น แค่มาร่วมยินดีก็กล่ำกลืนฝืนทนมากพอแล้ว

เธอจำต้องพาสามีออกจากงานก่อนเวลา ให้คนรถมาประคองเขาขึ้นรถตู้เพราะชายหนุ่มคงขับรถส่วนตัวขับกลับเองไม่ไหวหรอก จึงตัดสินใจเดินไปหาผู้จัดการโรงแรมแล้วบอกให้ช่วยดูแลรถของปรัตยาหน่อย

“ฝากรถไว้ที่โรงแรมก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะให้คนที่บ้านมารับค่ะ”

“ได้ครับ เราจะดูแลให้เป็นอย่างดี”

“ขอบคุณค่ะ”

พอพูดคุยกันเสร็จก็เดินกลับเข้ามาในงาน แวะไปทักทายบุพการีของสามีที่เดินลงมาพอดี ท่านจะไปเรือนหอเพื่อส่งบ่าวสาวเข้าหอ เธอจึงต้องบอกลาเพราะไม่อาจไปร่วมพิธีการสุดท้ายได้

“กลับแล้วเหรอหนูแก้ว”