บทที่๑...ไม่เคยสำคัญ (๒)

“ตามใจ” หล่อนรีบเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกายหลังร่วมรักกับเขา หรือมีเพียงหล่อนที่เรียกมันว่าการร่วมรัก เพราะสำหรับปรัตยาแล้วคงเป็นเพียงปลดปล่อยความต้องการเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บกับสถานะเมียนอกหัวใจของตัวเอง

ทั้งที่เป็นฝ่ายเลือกเข้าหาเขา แล้วยอมตกลงแต่งงานตามที่ผู้ใหญ่เห็นว่าเหมาะสม บอกตัวเองว่าอีกไม่นานเขาก็คงหันมารัก แต่หล่อนรู้แล้วว่าทำดีให้ตายอย่างไร ก็ไม่อาจดึงเขาให้หันมามองตัวเองได้

ชุดคลุมถูกหยิบมาสวมก่อนเดินออกจากห้องน้ำ มองห้องกว้างที่เราอาศัยอยู่ด้วยกัน ก่อนชายหนุ่มจะจัดอีกห้องให้หล่อนนอนโดยเฉพาะ จึงกลายเป็นว่าได้นอนห้องหอแค่ไม่กี่คืน ในวันที่เขารบกวนร่างกายหล่อนจนลุกกลับไม่ไหวเท่านั้น

บัดนี้ทั้งห้องว่างเปล่า...นั่นหมายความว่าเขาไม่อยู่

ร่างบางเดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เริ่มเป่าผมแล้วประทินโฉมตามปกติ แต่เธอต้องปาดน้ำตาไปพลางจนไม่อาจลงครีมได้อีกต่อไป เธอตัดสินใจนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนน้ำตาเหือดแห้งไปเอง แล้วค่อยก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงกว้าง หยิบหมอนของเขามากอดเอาไว้ก่อนหลับไปในที่สุด

เสียงฝีเท้าของหล่อนเบาจนแทบไม่ได้ยิน ตื่นมาตอนเช้าก็เข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงผมแต่งตัวสวยเพื่อลงมารับประทานอาหารเช้ากับสามี เป็นกิจวัตรประจำวันของหล่อนไปเสียแล้ว ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ดวงตากลมสวยมองรอบบ้านที่อยู่มาครบหนึ่งปีตามระยะเวลาแต่งงาน

บิดาของเธอเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของเขา เห็นดีเห็นงามถึงความเหมาะสมจึงเปรยเป็นนัย หล่อนไม่มีปัญหาเพราะมีใจให้ชายรุ่นพี่ ขณะที่ปรัตยาก็ตอบตกลงเช่นเดียวกัน

ทำให้แก้วเจ้าจอมค่อนข้างดีใจปนฉงน ทำไมเขาถึงตอบตกลงกันนะ...

ตอนแรกหาเหตุผลไม่ได้แต่ตอนนี้ทราบดีแล้วว่าเพราะชายหนุ่มถูกบังคับ ส่วนอีกเหตุผลที่สำคัญคือบริษัทของเราจะร่วมทุนกัน การดองก็ถือเป็นการรับประกันอีกขั้นว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี นั่นจึงเพียงพอให้เขาตอบตกลงแต่งงาน...ด้วยความไม่เต็มใจ

“คุณผู้ชายไปไหน” แยกเรือนออกมาอยู่กันเพียงสองคน บ้านสามชั้นหลังใหญ่บนเนื้อที่ยี่สิบไร่แถบชานเมืองจึงมีเพียงเขาและเธออาศัยกันโดยลำพัง พร้อมกับแม่บ้านจำนวนหนึ่งเพื่ออำนวยความสะดวกให้คุณผู้หญิงซึ่งอยู่ติดบ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหน

กวาดมองจนทั่วห้องโถง เดินไปยังห้องทำงาน ผ่านห้องนั่งเล่นกระทั่งถึงห้องรับรองแขกก็ไม่เห็นสามีในนาม พอดีกับที่แม่บ้านเดินผ่านจึงรีบกวักมือเรียกแล้วถามไถ่ตามปกติ

“ท่านออกไปทำงานแต่เช้าแล้วค่ะ คุณผู้หญิงจะรับประทานอาหารเช้าหรือเปล่าคะ เนียมจะให้คนเตรียมตั้งโต๊ะ” พยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังนึกน้อยใจกับการกระทำของเขาอยู่ดี ชายหนุ่มไปไหนมาไหนเหมือนคนตัวเปล่าเล่าเปลือย

ไม่เคยบอกหรือรายงานหล่อนเลยสักครั้ง ต้องถามจากคนอื่นจึงทราบว่าเขาไปไหน ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

มันไม่ใช่ครั้งแรกและแก้วเจ้าจอมก็พยายามบอกตัวเองให้ชิน แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าไม่อาจชินกับการกระทำของสามีได้ เจ็บปวดทุกครั้งกับการเป็นคนไม่มีตัวตน ถึงจะอยู่ใกล้แค่ไหนกลับถูกผลักห่างจากเขาไปไกลทุกที

เธอคือภรรยาตีทะเบียน...ทว่าไม่เคยได้หัวใจของคนเป็นสามี

น่าเศร้าเหลือเกิน...

“ไม่ล่ะ ไม่ต้องจัดหรอก” แต่งตัวสวยเพื่อลงมากินข้าวกับเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่อยู่แล้วจะให้กินข้าวคนเดียวในห้องอาหารที่มีโต๊ะทอดยาวได้อย่างไร ทั้งเหงาทั้งน่าสมเพชจนไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้น

หล่อนวาดฝันก่อนแต่งงานว่าเราจะมีลูกสี่ถึงห้าคนเพื่อให้บ้านไม่เงียบเหงาจนเกินไป แต่มาถึงบัดนี้รู้แล้วว่ามันคงเป็นได้เพียงแค่ฝัน เขาไม่ต้องการให้กำเนิดบุตรทั้งยังเคยบอกเธอชัดเจนถึงเรื่องนี้ ‘ฉันไม่คิดมีลูกกับเธอ เลิกฝันเรื่องนั้นไปได้เลย’ แก้วเจ้าจอมทำได้เพียงยิ้มรับ

อยากใช้ลูกรั้งเขาเอาไว้แต่รู้ดีว่าหากเด็กถือกำเนิดคงมีปมเรื่องพ่อไม่รัก ทุกครั้งยามร่วมรักถ้าเขาไม่สวมถุงยางอนามัย ก็เป็นหล่อนต้องกินยาคุมป้องกันไว้

ลูกต้องเกิดมาจากความรักของเรา ไม่ใช่ความต้องการของเธอฝ่ายเดียว

ปฏิเสธการรับประทานอาหารเช้าคนเดียว แล้วให้คนรถพาไปห้างสรรพสินค้าเพื่อรับของที่สั่งไว้ หล่อนนำกระเป๋าสองถึงสามใบไปทำความสะอาดจึงอยากไปรับ ระหว่างทางเจอบรรดาแฟนคลับเข้ามาขอถ่ายรูปจึงต้องยิ้มรับ

หญิงสาวเคยเป็นนักแสดงชื่อเสียงโด่งดัง ฝากผลงานเอาไว้มากมายก่อนลาวงการเมื่อต้องแต่งงาน แฟนคลับพากันเศร้าที่จะไม่ได้ดูละครที่ดาราคนโปรดแสดง ทว่าเข้าใจทุกอย่างเพราะร่างบางเคยให้สัมภาษณ์ไว้หลายรายการว่าถ้ามีครอบครัวเมื่อไหร่จะออกไปทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่

ไม่คิดว่าเวลาเหล่านั้นจะมาถึงเร็วเช่นนี้...

ความจริงแก้วเจ้าจอมไม่จำเป็นต้องเข้าวงการบันเทิงก็มีกินมีใช้ไม่ขาดมือ หล่อนคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเพราะกิจการของครอบครัวก็รวยล้นฟ้าระดับมหาเศรษฐีไม่ต่างจากปรัตยา แต่เธอไม่ชอบเรื่องการบริหาร ปล่อยให้พี่ชายพี่สาวจัดการไปเองดีกว่า

“พี่กิ่ง”

กลับจากห้างสรรพสินค้าแล้วผ่านบริษัทพอดี จึงอดไม่ได้ที่จะแวะหาพี่สาวที่เกิดห่างกันเกือบสิบปี หล่อนเป็นลูกหลงพ่อกับแม่จึงรักมากเป็นพิเศษ อยากได้อะไรก็ประเคนให้ตลอดจนเสียนิสัยกระทั่งได้มาเจอกับลูกชายเพื่อนสนิทพ่อ

เขาทำให้หล่อนกลับมาอ่อนโยนแล้วอยู่ในโอวาท ไม่เคยมีใครกำราบแก้วเจ้าจอมได้ยกเว้นปรัตยาเพียงผู้เดียว...

“แก้ว มาได้ยังไง” คนพี่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารที่ทำเอาหัวหมุน

กิ่งกานดา ชัยรุ่งโรจน์รีบวางปากกาแล้วคุยกับน้องสาวคนสวย ไม่ใช่แค่บุพการีเท่านั้นที่ตามใจหล่อน ยังรวมถึงพี่ชายพี่สาวด้วย ทุกคนเป็นใจให้น้องน้อยกลายเป็นไข่ในหิน ถึงนิสัยร้ายกาจก็ยังมองว่าน่ารักตามวัย

ต่างจากตอนนี้ที่หล่อนยอมสิโรราบเพียงเพราะคนผู้เดียวที่อยู่ในดวงใจ...

พี่สาวแต่งงานเมื่อสี่ปีก่อนจนตอนนี้มีลูกชายหนึ่งคนเป็นพยานรัก พี่เขยเป็นคนในแวดวงสุขภาพ คุณหมอศัลกรรมทรวงอกผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง พบรักกันจากการแนะนำของเพื่อนนำไปสู่งานวิวาห์แสนชื่นมื่น สายตาเต็มไปด้วยความรักช่างจากต่างคู่ของเธอเหลือเกิน

“เบื่อๆ เลยว่าจะชวนพี่กิ่งไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ว่างหรือเปล่า” เดินเล่นตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงก็ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องนอกจากกาแฟกับขนมปังแค่ชิ้นหรือสองชิ้นเท่านั้น เริ่มหิวแต่ก็ไม่อยากไปกินข้าวคนเดียว ส่วนเพื่อนคนอื่นอยู่ในเวลาทำงาน