Chapter 3 แฟนใหม่เธอหน้าคุ้นๆ?

Chapter 3

แฟนใหม่เธอหน้าคุ้นๆ?

'ฮึกๆ วิน..ฮึก เราเลิกกันเถอะนะ ฮึกๆ'

คำพูดนั้นของชวนฝันทำเอาราวินถึงกับสับสน ตลอดระยะเวลาตั้งแต่อายุสิบเก้าจนถึงตอนนี้ยี่สอบสอง เขาและเธอคบกันมาถึงสามปี จู่ๆมาเลิกกันแบบนี้...ราวินงงว่าเขาทำอะไรผิด

"ฝัน ใจเย็นๆก่อนนะ ฝันเป็นอะไร"

ราวินร้อนใจ ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไป

'ฝัน ฮึก ไม่ได้เป็นอะไรฮึกๆ แต่ฝันต้องอยู่บนโลกความเป็นจริงแล้ววิน ฮึก ฮืออ โลกมันไม่ได้สวยงามนะ ฮึกๆ'

ชวนฝันร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ฝันพูดอะไรออกมา? ใครทำอะไรฝัน เราจะไปจัดการมัน!"

ราวินเอ่ยออกมาด้วยความโมโห ต้องมีใครมาเป่าหูชวนฝันจนเธอกลายเป็นแบบนี้แน่ๆ

'ฮึก เราขอโทษนะวิน แต่เราจำเป็นต้องเลิกกับวิน ฮึกๆ'

ชวนฝันเอ่ยออกมาอย่างเศร้าเสียใจ

"ฝัน ไม่เอาสิ...อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ วินขอล่ะ ฝันอยากได้อะไรวินจะให้ทุกอย่าง.."

ราวินเสียใจเป็นอย่างมาก ชวนฝันที่อยู่กับเขามาตลอดทั้งสุขและทุกข์ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น

'ฮึกๆ วินช่วยเราไม่ได้หรอก ฮึกๆฮืออ'

ชวนฝันร้องไห้เศร้าโศก ราวินใจกระตุกวูบ

"บอกเรามาเถอะนะ ถ้าเป็นเรื่องเงินเราจะหามาให้ฝันเอง"

ราวินเองก็ทุกข์ใจ หากชวนฝันมีเรื่องต้องใช้เงินจริงๆเขาจะยอมแบกหน้ากลับไปหาพ่อที่คฤหาสน์นฤภูวนิล ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับราวินคือชวนฝัน..

'ฮึกๆ ฮือออ'

ชวนฝันไม่ตอบอะไร ทำได้เพียงร้องไห้อยู่อย่างนั้น เธอรักราวินมากและรู้ดีว่าเงินเป็นแสนเป็นล้านขนาดนั้นราวินไม่มีทางมาให้เธอได้แน่ๆ ดันทุรังคบกันไปคนมีภาระอย่างเธอจะทำให้ราวินลำบากเปล่าๆ

น้ำตาสีใสคลออยู่ในเบ้าตาของราวิน เขารักชวนฝันมาก เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่คบเขาด้วยใจไม่ใช่เพราะเงิน

สมัยเรียนไฮสคูลโรงเรียนนานาชาติผู้หญิงที่เข้าหาเขาก็มักมีแต่พวกลูกหลานไฮโซที่ที่บ้านบังคับมาบ้าง ไม่ก็รักสนุกบ้าง ไม่มีใครที่รักเขาจริงๆสักคน...

สุดท้ายแล้วชวนฝันก็เลิกรากับราวิน

ราวินเศร้าเสียใจ แต่ไม่เคยได้พบเจอเธออีกเลยเพราะชวนฝันหลบหน้าตลอด

ราวินตัดสินใจมาทำงานที่ร้านเหล้าเป็นคืนสุดท้าย เขาจะละทิ้งความฝันที่อยากเป็นนักร้องลงและกลับไปทำงานสืบสานธุรกิจที่บ้าน เขาจะขอคืนดีกับชวนฝันให้ได้

"เฮ้ยวิน นั่นชวนฝันปะวะ"

เพื่อนของเขาที่เป็นบาร์เทนเดอร์ชี้ไปทางชวนฝันที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหน้า

ชวนฝันเนี่ยนะเข้าร้านเหล้า...

ร้อยวันพันปีเธอแทบไม่มาเลยหากเขาไม่ชวนมาเฝ้าเขาร้องเพลงเพื่อที่จะกลับหอพร้อมกัน แปลกมากๆ

"เอ่อ คิณชวนเรามาที่นี่ทำไม"

ชวนฝันเอ่ยถามตะกุกตะกัก เธอไม่อยากให้ราวินเสียใจและคิดว่าเธอหมดรักเขามาคบกับอคิณ

เหตุผลที่เธอต้องมาคบกับอคิณนั้นเป็นเพราะเรื่องเงินในการรักษาแม่ล้วนๆ

"ก็อยากชวนฝันมาผ่อนคลายไง"

อคิณยิ้มๆ เขาอยากให้ราวินเห็นว่าตอนนี้ชวนฝันเป็นของเขาแล้ว...

ราวินเดินขึ้นมาบนเวที เขาจับจ้องไปที่โต๊ะหน้าเวที มีทั้งชวนฝันที่นั่งอยู่ข้างๆอคิณ วัตและดินเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน ทั้งสามคนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะมีก็แต่อคิณที่ยิ้มเย็นเยือกมาให้เขา

มันจุกอยู่ในอกของราวิน...จู่ๆชวนฝันไปคบกับอคิณลูกเจ้าของร้านทองร้านใหญ่ ปัญหามันคงอยู่ที่เงินจริงๆสินะ...

"ครับ และวันนี้เราจะขอเปิดกันด้วยบทเพลงนี้นะครับ"

ราวินนั่งบนเก้าอี้แล้วหยิบกีต้าร์สีดำตัวโปรดขึ้นมา

"แฟนใหม่คุณหน้าคุ้นคุ้น เหมือนคนที่คุณ

บอกว่าไม่มีอะไร ยังจำได้ดีว่าในตอนนั้น

เธอบอกกับฉันว่าจงเชื่อใจ ยืนยันว่าแค่เพื่อนกัน

จะโกหกฉันไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วเป็นไง

แฟนใหม่เธอหน้าคุ้นจัง..."

เนื้อเพลงจบลงแบบเศร้าๆ ดวงตากลมโตคู่สวยของชวนฝันมีน้ำตาคลอระเรื่อ

"อย่าร้องสิฝัน ยิ้มเข้าไว้...ถ้าอยากให้แม่เธอหายดี"

อคิณกระซิบข้างหู เขาสะใจที่ราวินเห็นภาพบาดตานี้

หลังจากทำงานเสร็จราวินก็เก็บกีต้าร์สะพายขึ้นหลังพร้อมกับรับค่าแรง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทำงานที่นี่

"ไงพวก รับเงินเสร็จกำลังจะกลับหอเหรอ?"

อคิณเดินเข้ามาหาเขาที่หน้าร้านพร้อมกับโอบไหล่ของชวนฝัน

ดวงตาคู่แกร่งของหนุ่มลูกครึ่งมองมือที่โอบไหล่ของอดีตแฟนสาวอย่างไม่พอใจนัก

"นี่มันอะไรกันฝัน? เลิกกับวินไปเพราะจะไปคบกับไอ้คิณงั้นเหรอ?"

เขาไม่ได้สนใจอคิณสักนิดในตอนนี้ คนที่เขาสนใจคือชวนฝันที่ยืนก้มหน้าก้มตา

ราวินทั้งเจ็บ...ทั้งจุก มันอัดแน่นอยู่ในใจจนไม่อาจบรรยายออกมาได้

"ฮึกๆ"

ชวนฝันไม่อาจพูดอะไรออกๆไปได้

"วินจะให้โอกาสฝันเป็นครั้งสุดท้าย...แค่บอกมา ฝันต้องใช้เงินทำอะไรและใช้เท่าไร วินจะหามาให้และจะดูแลฝันให้ดี จะทำให้ฝันสบายเหมือนเจ้าหญิง ฝันไม่จำเป็นต้องทำงานอะไรอีกเลย...วินจะเลี้ยงฝันเอง"

ราวินพยายามเป็นครั้งสุดท้าย และหากครั้งนี้มันไม่สำเร็จเขาจะก้มหน้ายอมรับมัน แค่เธอเลือกไปกับมันใจของเขาก็กระตุกวูบมากพออยู่แล้ว...ชวนฝันในตอนนี้ไม่ใช่ชวนฝันที่เขาเคยรู้จักเลยสักนิด

"โถไอ้วิน! น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะดูแลฝันให้ดี เหอะ ลำพังแค่ตัวมึงเองยังไม่มีปัญญาจะเข้าไปกินของในห้างหรูๆเลย"

อคิณเอ่ยออกมาอย่างสมเพช

"เฮ้ย แรงไปแล้วนะเว้ยคิณ"

ดินที่ยืนอยู่ด้านหลังพยายามห้าม ทั้งดินและวัตเองก็ห่วงราวินเพราะเคยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แต่เพราะอคิณเป็นเพื่อนพวกเขาตั้งแต่สมัยมัธยมเพราะเรียนที่เดียวกัน พวกเขาจึงเลือกอยู่ข้างอคิณแทนที่จะเป็นราวิน

"ไม่เป็นไรหรอกดิน วัต กูโอเค กูแค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมชวนฝันถึงไปอยู่กับมึง?"

"เงินคำเดียวเท่านั้นที่เป็นคำตอบ:)"

อคิณตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มร้าย ได้ยินแบบนั้นราวินก็ใจกระตุกวูบ เขารอ..รอฟังชวนฝันพูดแก้ตัว เขาหวังว่าเธอจะพูดอะไรออกมาบ้าง...แต่ก็เงียบ

"ฝัน...จะไม่แก้ต่างหน่อยเหรอว่ามันไม่ใช่ความจริง?"

ราวินเอ่ยถามเสียงเบา ความจริงมันชัดขึ้นทุกที

"ฮึกๆ ขอโทษนะวิน ฮึกๆ"

ชวนฝันทำได้เพียงสะอึกสะอื้น ภาพนั้นมันชัดเจนเพียงพอที่จะทำให้ดวงใจของราวินแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ขอแค่เธอพูดแก้ตัวหรือโกหกอะไรก็ได้ เขาพร้อมจะเชื่อทุกอย่าง แต่นี่ไม่เลย...ความจริงมันชัดเจนอยู่ตรงหน้าแล้ว

"โอเค ขอให้เธอโชคดีนะชวนฝัน ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา"

ราวินเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบ เขาสกัดกลั้นความเสียใจเอาไว้ในอก ไม่แสดงมันออกมาให้ใครได้รู้...

ต่อแต่นี้ ชวนฝันจะเป็นเพียงแค่ภาพฝัน...ฝันที่ราวินจะต้องตื่นมาพบกับโลกแห่งความเป็นจริง...โลกที่ไม่มีเธอ