Chapter 4 รถเครื่องโครงเก่าไหนเล่าจะสู้รถเบนซ์

Chapter 4

รถเครื่องโครงเก่าไหนเล่าจะสู้รถเบนซ์

"ไปกันเถอะฝัน"

อคิณโอบไหล่ของชวนฝันแล้วพาไปขึ้นรถเบนซ์คันหรูสีดำของเขา

ราวินมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด เขาหันไปมองมอเตอร์ไซค์หรือที่เรียกกันแถวนี้ว่า 'รถเครื่อง' คู่ใจของเขา จะเรียกมันว่ารถคงไม่ถูกนักเพราะมันเหมือนเศษเหล็กสภาพโครงไก่มากกว่า มีเพียงแค่โครง ส่วนอื่นๆถูกรื้อถอนออกไปเยอะ

"นั่นสินะ กลับกันเถอะไอ้แก่ลูกพ่อ"

ราวินลูบแฮนด์รถเครื่องเก่าๆของตัวเอง ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับไปทวงคืนสิ่งที่เขาควรได้รับหลังจากหายหน้าหายตาไปนานแล้วสินะ...

4 ปีต่อมา

นับตั้งแต่ตอนนั้นที่รับรู้ว่าชวนฝันไปคบหากับอคิณเขาก็ตัดสินใจกลับมายังคฤหาสน์นฤภูวนิล

แม้จะไม่ได้เป็นนักร้องอย่างที่ใจหวัง แต่ตอนนี้เขาขึ้นแท่นเป็นประธานบริษัทRw group ทั้งผลิตซีรี่ส์และปั้นนักร้องนักดนตรีมากมาย แม้เป็นบริษัทหน้าใหม่แต่ก็ได้รับผลสำเร็จเป็นอย่างดี

เงินทุนที่เขานำมาทำคือเงินทุนจากพ่อของเขา บ้านของราวินทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ทั้งคอนโด ที่ดิน แม้เขาเองจะหันมาทำงานบริษัทสายบันเทิงแต่ก็ยังคงมีดูงานเกี่ยวกับอสังหาอยู่บ้าง

"ท่านประธานครับ เรซูเม่รับสมัครผู้จัดการวงเอบีมาแล้วนะครับ"

ธานีส่งแฟ้มเอกสารของเหล่าผู้สมัครให้ราวินได้เลือก

ราวิน นฤภูวนิลในวัยยี่สิบหกปี เขาเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเยอะมากๆ ทั้งความเงียบขรึม ดุดัน จริงจังกับอนาคต...ไม่ใช่ราวินคนก่อนเลยสักนิด

เปิดไปได้หน้าสองหน้า ดวงตาเฉี่ยวเรียวก็หยุดอยู่ที่หญิงสาวคนหนึ่ง...รูปของเธอในเรซูเม่ยิ่งตอกย้ำจิตใจในอดีตของราวิน

นางสาวชวนฝัน ใจฤดี อายุยี่สิบหกปี

สถานะสมรส : โสด

"ผู้จัดการวงเราเอาเฉพาะคนโสดไม่มีพันธะทั้งในทะเบียนสมรสและในชีวิตจริงใช่มั้ยธานี?"

เขาเอ่ยถามธานี

"ครับท่าน"

"หึ น่าสนใจ"

รอยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้าของราวิน

ณ คาเฟ่ต์ในต่างจังหวัด

"ฝัน แกจะไปทำงานในกรุงเทพจริงๆเหรอ"

ชวนฝันนัดมีนามาดื่มและทานเค้กที่คาเฟ่ต์ก่อนจะจากไป เธอต้องการย้ายไปให้ไกลจากที่นี่...ต้องการเริ่มใหม่ทุกสิ่ง

"อื้ม อยากจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆน่ะมีนา ชีวิตเราก็ไม่เหลือใครแล้ว...งานศพงานร้อยวันของแม่ก็จัดการหมดแล้ว"

ชวนฝันเอ่ยเสียงเศร้า แม่ของเธอเสียมาได้ปีกว่าๆ หลังจากจัดงานทั้งหมดเสร็จชวนฝันก็เลิกกับอคิณทันที เธออดทนมามากเกินพอ

1 ปีที่แล้ว

"นี่ฝันคิดจะใช้เงินเราสบายๆ พอแม่ตายก็จะมาเลิกกับเรางี้เหรอ?"

อคิณขึ้นเสียงแล้วกระชากข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ คบกันมาสามปีเขายอมจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลให้แม่เธอไปหลายแสน...แต่ไม่เคยนอนด้วยกันสักครั้ง

เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะชวนฝันไม่ยอมเขาไง ใจของเธอยังคิดถึงแฟนเก่าอย่างราวินอยู่ตลอดเวลา

"ปล่อยเราไปเถอะคิณ เราไม่ได้รักคิณ เรื่องเงินเราจะหักเงินเดือนของเรามาจ่ายคิณนะ...เราจะจ่ายทุกเดือน ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักเดือนเดียว"

"ปล่อย หึ! พูดง่ายไปมั้ยชวนฝัน!"

พูดจบอคิณก็ผลักร่างเล็กของเธอล้มลงบนที่นอนก่อนจะกระโดดมาขึ้นคร่อม

เขาพรมจูบไปทั่วคอแต่ก็สัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆที่ไหลรินลงมานั่นทำให้อคิณชะงัก..

"ฝัน...เราขอโทษ"

อคิณลุกขึ้นจากเตียง

เขาบุกมาหาชวนฝันถึงที่บ้านแล้วถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของเธอ

"ฮึกๆ ชะ ช่างมันเถอะ ฮึก เราเลิกกันเถอะนะคิณ ฝันสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้คิณทุกบาททุกสตางค์"

อคิณยอมรับสภาพและปล่อยชวนฝันไป แต่ยังคงมีสัญญาพันธะเรื่องเงินอยู่ ชวนฝันยังคงต้องหาเงินมาใช้เขา

"แต่หากภายในสองปีฝันยังใช้หนี้เราได้ไม่ถึงครึ่ง...ฝันจะต้องเป็นเมียเรา"

ชวนฝันจำใจตกปากรับคำ...เธอไม่มีทางเลือก

นั่นคืออดีตที่แสนเจ็บปวด หนึ่งปีผ่านมาเธอใช้หนี้อคิณไปได้เพียงสองหมื่นบาทเท่านั้นเพราะค่าใช้จ่ายที่รัดพันตัว

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ชวนฝันจำใจต้องเข้าไปทำงานในกรุงเทพเพื่อเงินเดือนที่มากขึ้น..

"งั้นโชคดีนะแก อย่าลืมติดต่อมาบ้างนะ"

มีนายิ้มๆแล้วบีบมือเพื่อนเบาๆ...

ชวนฝันย้ายของออกจากบ้านเช่าเก่าๆที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก เธอไม่มีสมบัติอะไรสักอย่าง ทั้งบ้าน ที่ดิน...

ชวนฝันในตอนนี้คิดถึงราวินเหลือเกิน หากมีเขาอยู่ด้วยเธอเชื่อว่าจะผ่านอุปสรรคร้ายๆนี้ไปได้..

ติ๊งง!

เสียงโทรศัพท์เข้า ชวนฝันรีบหยิบขึ้นมารับ

"ค่ะ"

"คุณชวนฝันใช่มั้ยครับ ยินดีด้วยนะครับคุณได้งานในบริษัทRw groupแล้ว ยังไงวันจันทร์นี้ขอเชิญมาอบรมงานด้วยนะครับ"

"จริงเหรอคะ!! ได้ค่ะได้!!"

ชวนฝันรีบตอบตกลงไปในทันที แม้ว่าจะแอบสงสัยว่างานบริษัทใหญ่แบบนี้ไม่ต้องเรียกสัมภาษณ์ก่อนเหรอ แต่ด้วยความดีใจจึงมองข้ามมันไป

ใครเล่าจะรู้ว่าอนาคตใหม่ในเมืองกรุงของชวนฝันจะต้องเจอกับซาตานร้ายที่คิดแค้นฝังลึกกับอดีตที่เจ็บปวด..