Chapter 17 ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของเรา

Chapter 17

ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของเรา

หลังจากอาบน้ำและเป่าผมจนแห้งแล้วชวนฝันก็เปิดกระเป๋าเดินทางที่เตรียมมา เธอหยิบเสื้อยืดสีชมพูพาสเทลมาสวมกับกางเกงยีนส์ขายาวสีขาว

แม้จะอยู่ในชุดสบายๆสำหรับทานอาหารปาร์ตี้กันริมทะเลแต่ชวนฝันก็ยังดูสวยอยู่มาก

"จะกินดีมั้ยนะ"

ชวนฝันนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบแผงยาขึ้นมาดู มันมีทั้งหมดหนึ่งเม็ด เธอชั่งใจว่าควรจะกินเลยดีมั้ย รึควรไปกินข้าวเย็นก่อนดี ถ้ากินช้าจะยิ่งไม่ได้ผลรึเปล่านะ

"กินเลยก็ได้มั้ง"

แม้จะกลัวว่าหากกินยาก่อนกินข้าวแล้วจะคลื่นไส้เวียนหัว แต่หากช้ากว่านี้ก็กลัวจะไม่ได้ผลจึงทำให้ชวนฝันตัดสินใจที่จะกินยาก่อน

เธอแกะเม็ดยาที่มีเพียงหนึ่งเม็ดออกมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"พี่ฝันน ไปกินข้าวกันเร็วว พวกพี่ๆทีมงานมารอกันแล้วนะ"

เสียงของคีตาเคาะประตูเรียก ชวนฝันตกใจจนทำยาที่แกะออกมาหล่นลงพื้นและกลิ้งลงไปใต้เตียง

เธอรีบก้มแล้วคลานเข้าไปเก็บเม็ดยา แต่เพราะยานั้นเม็ดเล็กมากแถมใต้เตียงยังมืดอีก

"พี่ฝันน ออกมาเร็วว ไปกินข้าวพร้อมพวกเราเถอะนะ"

เสียงมินโฮตะโกนขึ้นมาบ้าง

"อ๊ะ เจอแล้ว"

ชวนฝันรีบหยิบยาเม็ดเล็กๆนั้นขึ้นมาแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์สีขาวของเธอทันที

"จ้ะๆ พี่กำลังจะออกไปนะ"

ชวนฝันใช้มือจัดทรงผมลวกๆ มันฟูเพราะเมื่อกี้เธอก้มลงไปใต้เตียง

แอ๊ดดด

"ไปกันจ้ะ"

ชวนฝันเปิดประตูออกมาแล้วยิ้มให้ทั้งสี่หนุ่ม

ทั้งห้าคนพากันเดินมาที่ชายหาดก็พบกับโต๊ะอาหารที่ทางอาคเนย์ได้จัดเอาไว้ให้

สมาชิกวงไอบีพาชวนฝันไปนั่งที่โต๊ะของประธานบริษัทอย่างราวิน และยังมีอาคเนย์นั่งร่วมโต๊ะด้วยในค่ำคืนนี้ เขาพึ่งกลับมาจากทำธุระที่บริษัท

"ปาร์ตี้นี้ผมจัดเป็นพิเศษเพื่อทีมงานและวงไอบีของไอ้วินมันเลยนะครับ หวังว่าคุณฝันจะชอบนะ"

อาคเนย์ยิ้มกรุ้มกริ่มให้ชวนฝัน เธอยิ้มๆ แต่ก็ไม่รู้จะตอบอะไรออกไปเพราะราวินนั่งมองเธอตาเขียวปั๊ดอยู่

โต๊ะที่จัดมาเป็นโต๊ะกลม มีราวินนั่งข้างๆอาคเนย์ ส่วนข้างราวินอีกด้านเป็นธานี อรัณนั่งลงข้างธานี มินโฮดึงให้เธอไปนั่งข้างอรัณและมินโฮก็นั่งลง ตามด้วยคีตาและโจเซฟ

"ว้าว อาหารน่าทานมากเลยครับคุณอาคเนย์"

มินโฮยิ้มร่าแล้วมองอาหารทะเลมากมายที่ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ

"เฮ้ย เรียกว่าพี่เนย์ก็ได้ ไม่ต้องคุณต้องเคิณหรอก ตลกแย่แบบนั้น"

อาคเนย์ว่าขำๆ โดยปกติเขาเป็นคนชิวๆกับคนสนิทอยู่แล้ว แต่ไม่สนิทนั่นก็อีกเรื่อง เหมือนจะเฟรนด์ลี่ขี้เล่น แต่อาคเนย์ก็เป็นคนที่เอาแต่ใจคนนึงเหมือนกัน อาจเพราะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก

"งั้นพวกผมขอเรียกพี่เนย์ด้วยนะครับ"

คีตาว่าขึ้นบ้าง

ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เด็กๆคุยกันหยอกล้อและเล่าให้อาคเนย์ฟังเรื่องการฝึก การเทรนด์ และราวินที่เป็นคนทำโปรเจกต์นี้ขึ้นมา

ชวนฝันเองก็นั่งนิ่งๆยิ้มๆบ้างและหัวเราะบ้างในบางประโยคเพื่อให้ดูเข้ากับสถานการณ์ตรงหน้า

ต่างกับราวินที่นั่งเงียบทะมึนอยู่คนเดียวทำเอาวี่หนุ่มถึงกับงง

"พี่วินเป็นอะไรไป วันนี้ทำไมเงียบๆ"

หน่วยกล้าตายอย่างอรัณเอ่ยถามขึ้น

"เปล่าหรอก เพลียๆ เดินทางเหนื่อย"

ราวินตอบปัดๆ ทุกคนจึงไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ

"เอ่อ พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ"

ชวนฝันยิ้มให้ทุกคนแล้วลุกออกมาจากโต๊ะ เธอทานอาหารไปบ้างแล้วและตั้งใจจะแอบออกมากินยาที่ใส่เอาไว้ในกระเป๋ากางเกง

"อ๊ะ ลืมหยิบน้ำมา"

ดวงหน้าสวยหันซ้ายหันขวาหาน้ำเปล่า

"ขอน้ำสักขวดนะคะ"

เธอขอน้ำมาจากโต๊ะของทีมงานโต๊ะนึง ทีมงานผู้หญิงส่งขวดน้ำให้เธอ ชวนฝันเอ่ยขอบคุณแล้วรีบเดินไปที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกล

"อ๊ะ!"

เธอล้มลงกับพื้นเพราะชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง

"ซุ่มซ่ามจริงๆ เดินไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ"

เธอคนนั้นพูดจบแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้ชวนฝันลงไปนั่งพับลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยทราย

และผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณไอวา ตัวจริงของราวิน...เธอมาได้ยังไงกันนะ

ชวนฝันคิดสับสนอยู่ในใจ อยู่ตั้งไกลขนาดนี้ยังอุตส่าห์มาหากัน ทั้งคู่คงจะคบกันอยู่จริงๆสินะ ทำไมพอคิดแบบนี้แล้วมันถึงเจ็บจี๊ดๆในใจจังเลย...

แม้จะคิดมากเรื่องของไอวาแต่ก็ยอมฝืนตัวลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ห้องน้ำ ยังไงเธอก็ต้องได้กินยา

ชวนฝันเดินมาจนถึงห้องแล้วล้างไม้ล้างมือให้สะอาดแล้วล้วงกระเป๋าตัวเองเพื่อจะหยิบยาออกมากิน แต่ก็พบว่ายานั้นหายไป!

"ตายจริง! หายไปได้ยังไงเนี่ย"

เธอรีบรื้อกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างของตัวเองแต่ก็ไม่พบ คงจะหล่นหายตอนไอวาชนล้มแน่ๆ!

ชวนฝันรีบวิ่งกลับไปตรงจุดเกิดเหตุแล้วค้นหา แหวกทรายบ้าง เขี่ยทรายบ้าง แต่ก็ไม่เจอ

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เอาเถอะ ถ้ากินภายในพรุ่งนี้ก่อนบ่ายๆก็ยังน่าจะทันอยู่ แม้ประสิทธิภาพจะลดลงไปบ้างก็ตาม

ชวนฝันตัดสินใจเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร แต่ก็พบว่าที่ของเธอนั้นมีไอวามานั่งแทนอยู่แล้ว...

เห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกเศร้าอยู่ในใจ คนตัวเล็กเดินจากออกมาแล้วหนีไปนั่งเล่นที่ชายหาดมืดๆซึ่งไกลจากงานปาร์ตี้ ที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ของเธอ มันเป็นของคุณไอวาแฟนของรางิน แฟนตัวจริง ไม่ใช่คู่นอนแก้ขัดแลกกับเงินไปวันๆอย่างเธอ

ชวนฝันครุ่นคิดและเจียมตัวอยู่เสมอว่าเธอนั้นไม่ใช่คนสำคัญของราวินเลยแม้แต่น้อยในช่วงเวลานี้ เธอเป็นเพียงอดีต อดีตที่แสนเจ็บปวดของเขา...

"คุณไอวาตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะครับเนี่ย"

อาคเนย์เอ่ยชมไม่หยุดเมื่อไอวามาร่วมโต๊ะอาหารด้วย ส่วนชวนฝันเองในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน

"แหม ขอบคุณนะคะคุณอาคเนย์ ที่นี่สวยมากๆเลยนะคะ ใหญ่โตสมกับเป็นเกาะส่วนตัวของตระกูลวิวัติขจรจริงๆ"

ไอวาคุยหยอกล้ออย่างสนุกสนาน เธอรู้จักตระกูลนี้กีเพราะในแวดวงสังคมไฮโซเป็นอันรู้กันว่าร่ำรวยขนาดไหน

"ขอบคุณนะครับ ถ้าชอบก็ชวนไอ้วินมาเที่ยวบ่อยๆได้เลยนะ ผมเองก็ไปๆกลับๆเกาะกับบริษัท"

อาคเนย์ยิ้มรับ ในแวดวงไฮโซรับรู้กันดีว่าไอวา ลูกสาวหุ้นส่วนของบริษัทRWกรุ๊ปนั้นมีความสัมพันธ์กับราวิน

"แบบนี้คงต้องมาบ่อยๆแล้วสินะคะ ใช่มั้ยคะพี่วิน?"

เสียงหวานหันไปถามแฟนหนุ่ม แม้จะไม่เคยมีการขอเป็นแฟนที่ชัดเจน แต่เอาเป็นว่าสังคมรับรู้แบบนั้น เธอเองก็จะของวางตัวว่าเป็นแฟนเขา

"อื้ม เอ่อ เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

ราวินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาไม่ได้ชอบพอหรือหลงรักไอวาแบบที่คนคิดกัน เขามองเธอเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น

เขาลุกออกมาจากโต๊ะอาหาร ทุกคนยังคงคุยกันสนุกสนาน ไอวาเองก็คุยกับอาคเนย์สลับกับคุยกับน้องๆสมาชิกวงไอบี

ราวินเดินเตะทรายเล่นมาเรื่อยๆตามริมหาด เขาเบื่อๆเซ็งๆบอกไม่ถูก แล้วก็รู้สึกเพลียๆจากกิจกรรมที่ทำกับชวนฝันไปเมื่อช่วงเที่ยงที่ผ่านมา

คนตัวสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้นของตัวเองมาเรื่อยๆก็พบเข้ากับชวนฝันที่นั่งยองๆอยู่ริมชายหาด นิ้วเรียวเขี่ยวาดทรายไปมา

ราวินเห็นแบบนั้นก็กระตุกยิ้มขึ้นมุมปาก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าโมโหเธออยู่ก็รีบหุบยิ้มลง

ว่าแล้วก็ไม่รอช้า เขารีบเดินตรงไปหาเธอในทันที

"มานั่งทำอะไรเงียบๆคนเดียว ไม่กลับไปที่โต๊ะเหรอ มีแต่ผู้ชายนั่งรอเธออยู่เต็มไปหมด"

น้ำเสียงกึ่งประชดประชันแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากราวิน ชวนฝันลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองเขาที่เดินเข้ามาหาเธอ

"คุณวิน...มาที่นี่ได้ยังไงคะ?"

"เดินมา"

น้ำเสียงยียวนตอบกลับไป ชวนฝันถึงกับคิ้วขมวดเมื่อได้รับคำตอบแบบนั้น

"เดินมาน่ะรู้ค่ะ คุณคงไม่ได้บินมาหรอก ไม่ใช่แมลงวันนี่ เอ๊ะ รึว่าใช่?"

“เดี๋ยวนี้หัดประชนประชันเป็นตั้งแต่เมื่อไร เธอไม่ใช่ชวนฝันคนเดิมจริงๆนะ”

เธอไม่เหมือนชวนฝันที่เขาเคยรู้จักเลยสักนิด หรือที่ผ่านมาเป็นการสร้างภาพทั้งหมดกันแน่

“คุณก็ไม่ใช่ราวินคนเดิมเหมือนกัน”

“ไอ้วินไอ้โง่คนนั้นมันตายห่าไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ราวินที่เป็นประธานบริษัทRWกรุ๊ป แล้วก็เป็นผัวเธอด้วยนะ”

เขากระชากข้อมือของเธอให้เข้ามาชิดมากยิ่งขึ้น ชวนฝันสะบัดออก

“ทุเรศ! ทำไมชอบพูดจาแบบนี้อยู่เรื่อย!”

ชวนฝันไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขามักทำแบบนี้กับเธอเสมอตั้งแต่หลับนอนกันมา มองเหมือนเธอไม่ใช่คน มองเหมือนเธอเป็นแค่วัตถุที่จะจับไปตั้งวางตรงไหนก็ได้

“แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นผัวเธอ รึว่าจะเถียงว่าไม่ใช่”

“ไม่ใช่! คุณเป็นเจ้านาย ฉันเป็นลูกน้อง เราไม่ใช่แฟนกันเหมือนที่เคยผ่านมา”

เสียงเล็กยังคงเถียงดื้อดึง

“หึ เธอมองความสัมพันธ์ของเราเป็นแม่ค้ากับลูกค้าเหรอชวนฝัน งั้นเธอขายอะไรล่ะ?”

น้ำเสียงยียวนกวนประสาทเอ่ยออกไป ชวนฝันอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอยกมือขึ้นตบเข้าที่แก้มสากของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

หน้าของราวินหันไปตามแรงตบจากมือของชวนฝัน เมื่อได้สติเธอก็รีบชักมือลง

ตายจริง นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย จะโดนไล่ออกมั้ย เขาจะเจ็บรึเปล่านะ! ชวนฝันคิดในใจ ความรู้สึกสับสนตีวนสลับกันไปมา

“นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ!”

ราวินกระชากข้อมือเล็กจนตัวของเธอเขยิบเข้ามาแนบชิดแผงอกกว้างกำยำ

“ปละ เปล่านะ คะ คือฝันขอโทษนะคะ มันพลั้งมือไป”

เธอไม่เคยทำร้ายร่างกายราวินมาก่อน แต่ครั้งนี้เขาพูดเกินไป เธอโมโหและพลั้งมือไปจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด

“ฉันจะสอนให้เธอได้รู้ว่าเธอคิดผิดที่ทำกับฉันแบบนี้!”

ราวินผลักชวนฝันลงเบา เธอล้มลงกับพื้นทราย

คนตัวใหญ่ก้มลงมาคร่อมเธอเอาไว้บนพื้นทรายที่ติดกับชายหาดไม่ไกล ตรงนี้มืดมากและไม่น่าจะมีใครเดินมาเห็นการกระทำของทั้งคู่

“คะ คุณจะทำอะไร”

เสียงเล็กเอ่ยถามสั่นๆ ราวินในตอนนี้ช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน

“ฉันจะเอากับเธอ ที่นี่ ตรงนี้!”