บทที่ 8 วิธีแก้พิษพระชายา

“ท่านอ๋อง ไม่มีใครสั่งหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันรักท่านคือเรื่องจริง อยากให้นางตายก็คือเรื่องจริง พิษนี้ พิษนี้ หม่อมฉัน ได้มาจากตลาดมืดเพคะ”

“ยิ่งตลาดมืด เจ้ายิ่งไม่มีทางไปเอามาได้ นอกจากจะมีคนไปซื้อมาให้เจ้า ข้าไปสืบเรื่องตลาดมืดที่นี่มาแล้ว ต้องเป็นสมาชิกของตลาดมืดเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์ซื้อของในนั้นได้ และค่าเข้านั้น สูงลิ่วเลยล่ะ เจ้ายอมรับมาเถอะ เรื่องนี้ เจ้ารับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ”

ฉู่อันเหมยบอกนาง เว่ยอี และ ชินอ๋องหันมองหน้ากัน ไม่น่าเชื่อว่าพวกนางมาอยู่ที่นี่ถึงครึ่งปี แต่รู้เรื่องเกี่ยวกับเมืองนี้ ทั้งยังรู้เรื่องตลาดมืดอีกด้วย

สาวใช้นั่งตัวสั่น นางไม่มีทางเลือก จึงเลือกจะฆ่าตัวตาย นางถลาเข้าไปใส่ดาบที่ชินอ๋องถือเอาไว้เพื่อจะฆ่าตัวตาย ชินอ๋องตกใจแต่เขาก็ดึงดาบกลับไม่ทัน

“ฉึบ”

“โอ๊ย ท่าน….”

จ้าวซีเฟยดีดเข็มเงินเล่มหนึ่งสกัดจุดนางเอาไว้ก่อนที่จะถึงดาบ ทำให้นางขยับตัวไม่ได้ ชินอ๋องตกใจ รีบเก็บดาบคืนเว่ยอี ทั้งคู่ยืนตกใจกับความว่องไวของเข็มที่พระชายาปล่อยออกมาจัดการกับนาง แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“เจ้าอย่าได้คิดจะกัดลิ้นตัวเองด้วย เพราะข้าสกัดจุดให้เจ้าอยู่นิ่งๆ ให้พูดได้เท่านั้น ไม่อนุญาตให้ฆ่าตัวตาย”

“ฟิ้วว ฉึก”

ลูกดอกอาบยาพิษพุ่งเข้าใส่หน้าผากของสาวใช้อย่างแม่นยำ นางยังอยู่ในท่าตกใจ ก่อนที่จะล้มลงต่อหน้าทุกคน

“อยู่ข้างนอก เร็วเข้า”

ชินอ๋องสั่งเว่ยอี รีบออกไปไล่ดู พักใหญ่ๆ จึงกลับมา

“ลูกดอกพิษ ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ อาศัยช่วงจังหวะที่เผลอแล้วโจมตี”

ถังมู่เหรินหันไปหาจ้าวซีเฟย ที่ยืนตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาเข้ามาพยุงนาง

“ซีเฟย เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

“ข้าไม่เป็นไรเพคะ เพียงแต่ เพียงแต่ว่า ….”

ซีเฟยมองภาพสยดสยองตรงหน้า ตัวแข็งทื่อ นางไม่เคยเห็นคนโดนฆ่าต่อหน้าต่อตาอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้มาก่อน ตอนนี้คงต้องทำใจให้เข้มแข็งมากกว่านี้ นับจากนี้ไป คงมีเรื่องแบบนี้อีกมาก เพียงแต่กะทันหันแบบนี้ นางเลยรับไม่ทัน

“ทหาร เอาตัวนางออกไปก่อน”

“ซีเฟย เจ้าไม่เป็นอะไรนะ มานั่งนี่ก่อน”

มู่เหรินพยุงนางมานั่งที่เก้าอี้

“ถึงนางไม่บอก ข้าก็พอจะเดาได้ ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”

“แต่พระองค์ไม่มีหลักฐาน เรื่องนี้ต้องตรวจสอบโดยละเอียดนะเพคะ”

“ท่านหมอ อาการของพระชายา ท่านพอจะมีทางช่วยหรือไม่”

“ทูลท่านอ๋อง พิษในพระวรกายนั้นมีหลายชนิด การที่จะรักษาในคราวเดียวย่อมเป็นไปได้ยาก แต่บางพิษ เราค่อยๆ ถอนได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านหมอ ท่านหมายความว่าอย่างไร”

“ทูลท่านอ๋อง บางชนิดขับออกได้โดยการฝังเข็มรักษา บางชนิด ถอนได้ด้วยการดื่มยาสม่ำเสมอ เอ่อ บางชนิดก็เอ่อ ….คือว่า”

“ท่านหมอ ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ข้าทราบดี วันนี้เชิญท่านกลับไปก่อน แล้วเรื่องนี้ ข้ารบกวนท่าน…”

“พระชายาไม่ต้องกังวล ข้าดูแลท่านอ๋องมานาน ข้ารู้สิ่งใดควรพูด ไม่ควรพูด กระหม่อมจะกลับไปจัดยาบางส่วนมาให้พระชายา มีทั้งยาดื่ม และยาสำหรับแช่น้ำอาบ ส่วนเรื่องฝังเข็ม ท่านน่าจะมีผู้ที่เชี่ยวชาญทำให้แล้ว”

“ขอบคุณท่านหมอ อันเหมย เจ้าไปส่งท่านหมอ และรับยามาให้ข้าที”

“เพคะ พระชายา”

ถังมู่เหรินงุนงงกับที่ซีเฟยคุยกับท่านหมอ นี่มันเรื่องอะไรกัน

“ซีเฟย ที่ท่านหมอพูดไม่จบ คือเรื่องใดกัน วิธีถอนพิษให้เจ้า หากไม่ถอนออก เจ้าจะต้อง……”

“พระองค์อยากทราบหรือเพคะ”

“ความปลอดภัยของเจ้า คือเรื่องที่ข้าต้องรับผิดชอบในฐานะพระสวามี เจ้าบอกมาเถอะ ต่อให้ยากแค่ไหน ข้าก็จะต้องช่วยเจ้า”

ซีเฟยรู้สึกอบอุ่นใจกับคำพูดของเขา นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุการณ์นี้หรือไม่ ที่ทำให้เขาดูห่วงใยนาง อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตลอดครึ่งปีที่นางอยู่ที่นี่

"มันก็ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเพคะ เพียงแต่ บางพิษ ต้องถอนด้วยการ..

จู่ๆ นางก็หน้าแดงขึ้นมา

“ด้วยอะไร ยา หรือสมุนไพรหายาก”

“ไม่ใช่เพคะ คือว่า ต้อง… แก้พิษด้วยการร่วมรักกันเพคะ”

ซีเฟยยกมือขึ้นมาทำท่ากระแอม ถังมู่เหรินทำมือค้างเอาไว้ อย่างไรนะ เมื่อกี้นางบอกว่า ร่วมรักกัน เช่นนั้นหรือ

“นั่น นั่นมันก็ไม่เห็นยากเลยนี่ คือ เรื่องแบบนี้ ข้าว่า เราก็แต่งงานกันแล้ว เจ้า ว่ามั้ยล่ะ คือ แบบว่า มันก็เป็นเรื่องปกติ ข้า ช่วยเจ้าได้ หากเจ้า ไม่ว่าอะไรก็ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“เอ่อ พระองค์ไม่ต้องลำบากหรอกเพคะ พิษตัวนี้ แค่ฝังเข็ม ก็สามารถยับยั้งเอาไว้ได้เพคะ”

“ฝังเข็มน่ะ มันช่วยได้แค่ชั่วคราว จะเหมือนกับการช่วยเหลือโดยตรงได้เช่นไรกัน”

“เอาเป็นว่า ไว้วันไหนหม่อมฉันต้องการความช่วยเหลือ จะปรึกษาพระองค์นะเพคะ”

“ทำไมล่ะ เจ้ารออะไรงั้นหรือ”

ถังมู่เหรินถามนาง เพราะเขากับนางเอง แต่งงานกันมาได้เกือบหกเดือนแล้ว และตอนนี้หมอหลวงก็ตรวจเจอว่านางยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป พวกเขาต้องหาทางรับมือ

“หม่อมฉัน ต้องแก้พิษตัวอื่นก่อนเพคะ ค่อยๆ แก้ไปทีละนิด พิษตัวนี้ เอาไว้แก้ทีหลังได้เพคะ เพราะว่า…..”

“เพราะว่า……..”

“มันต้องแก้พิษ มากกว่าห้าครั้ง พิษถึงจะสลายหมดเพคะ”

ถังมู่เหรินเดินเข้ามาหานางช้าๆ และก้มหน้าลงมาเกือบจะติดหน้านาง

“แล้วอย่างไรล่ะ พระชายา ข้าช่วยเจ้าได้ มากกว่าห้าครั้ง ได้อยู่แล้ว”

ใกล้เกินไปแล้ว ซีเฟยคิด ถึงแม้นางจะทำใจไว้แล้วว่าตัวนางอภิเษกมาเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ เรื่องแบบนี้ ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่ก่อนที่จะมา นางหวังว่าสักวัน จะได้เป็นอิสระ นางไม่อยากผูกชีวิตของนางไว้กับวังหลวง

นางอยากออกเดินทางช่วยเหลือผู้คนด้วยวิชาแพทย์ที่นางศึกษามา เพียงแต่ตอนนี้ นางเหมือนจะเริ่มหวั่นไหวให้กับท่านอ๋องรูปงามที่อยู่ข้างหน้านางเสียแล้ว เพียงแต่ เขาช่างเย็นชา และอารมณ์ร้อน นางไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับนางกันแน่

“ท่านอ๋อง พระองค์ อย่าทรงล้อหม่อมฉันเล่นสิเพคะ เรื่องนี้ มันสำคัญนะเพคะ”

ถังมู่เหรินอดใจไม่ไหวจริงๆ ยิ่งอยู่ใกล้นาง ยิ่งยากที่จะควบคุมจิตใจให้สงบนิ่งได้ เขาประกบปากเข้ากับริมฝีปากบางนั้นอย่างอ่อนโยน เขาต้องการขอโทษเรื่องที่เขาโมโหใส่นางเมื่อตอนบ่าย เขาค่อยๆ บดขยี้ปากเข้าไป ซีเฟยที่กำลังตกใจอยู่ทำอะไรไม่ถูก จู่ ๆ เขาก็จูบอย่างรวดเร็ว นางจับไหล่เขาไว้ เขาขยับเอวนางเข้ามาชิดตัวเขา

“ข้าพังประตูห้องเจ้าไปแล้ว ถ้าอย่างไร คืนนี้ เจ้าต้องย้ายห้องนอนแล้วล่ะ พระชายา”

เขาช้อนตัวซีเฟยขึ้นมา และพาเดินกลับไปที่ห้องบรรทม ที่เคยใช้เป็นห้องหอของเขาและนาง………

“ท่านอ๋องเพคะ อย่าพึ่งสิเพคะ หม่อมฉันยังไม่พร้อม”

“พระชายา ข้าก็ไม่ได้จะทำอะไรเจ้าเสียหน่อย เพียงแต่บอกว่าต้องย้ายห้องนอนชั่วคราว ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าพังประตูห้องเจ้าไปแล้ว”

“แต่หม่อมฉันนอนห้องรับรองก็ได้นะเพคะ ในตำหนักมีห้องเหลือตั้งหลายห้อง”

“เจ้าอยากจะให้บ่าวไพร่เอาไปนินทาหรือ ว่าเราแยกห้องนอนกัน ในเวลาที่มีคนร้ายบุกเข้าตำหนักแบบนี้”

ซีเฟยเงียบเสียงลง ปล่อยให้เขาอุ้มไปที่ห้องนอนเงียบๆ