บทที่ 3 ยาพิษในคืนเข้าหอ

ถังมู่เหรินเปิดผ้าแดงออกจนหมด และต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาใจเต้นแรง สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขา ผิวขาวละเอียด ขนตายาวงอน จมูกเล็กๆ แต่ได้รูป ปากกระจับน่าสัมผัสนั่น ทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายเบาๆ ตาโตดำขลับ ตัดกับผิวขาวนวลของนาง ช่างสวยเหลือเกิน สายตาที่แน่วแน่ มั่นคงนั่นทำให้เขาหวั่นไหว

(นี่ ไม่ใช่นางคนที่ข้าพบครั้งก่อน ข้าแต่งกับใครกันแน่ นางไม่ได้สวย ดูสง่างาม และดูสงบนิ่งแบบนี้ หรือข้าจะแต่งพระชายามาผิดคน หรือว่าเป็นข้าเองที่เข้าใจผิด)

(ไหนบอกว่าเขาเป็นราชาปิศาจไร้หัวใจไง แต่ทำไม เป็นบุรุษหนุ่มหน้าตาคมคาย รูปงามเช่นนี้ล่ะ หรือว่าข่าวที่ได้ยินมาจะผิด เขาดูเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง มากกว่าจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมนั่นได้)

(""นี่มันอะไรกัน"") ถังมู่เหริน , จ้าวซีเฟย

ทั้งคู่มองตากันสักพัก และรีบเบี่ยงตัว หลบสายตากันอย่างรวดเร็ว ชินอ๋องเดินมานั่งโต๊ะ ซีเฟยหันข้างไปที่หัวเตียง นางรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ตอนที่เขาเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้นมา

นางไม่ได้คาดหวัง ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มรูปงามขนาดนี้ เพราะชื่อเสียงของเขาที่นางได้ยินมาคือ ราชาปิศาจแห่งสมรภูมิรบ โหดเหี้ยม และไร้หัวใจ นางแทบจะควบคุมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนี้ไม่ถูก นางควรจะทำเช่นไรดี เจ้าหัวใจไม่รักดีนี่มันก็ไม่ยอมหยุดเต้นแรงเสียที เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก

“เอ่อ องค์หญิง เจ้า ข้า เอ่อ…..”

“ข้า จ้าวซีเฟยเพคะ เรียกข้าว่าซีเฟยก็ได้เพคะท่านอ๋อง”

“ซีเฟย อืม ข้าถังมู่เหริน ต่อไปก็เรียกข้าว่า มู่เหรินก็แล้วกัน”

“มิบังอาจเพคะ ท่านอ๋อง ข้าเรียกท่านว่าท่านอ๋องก็แล้วกันเพคะ”

“ตามใจเจ้า”

เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยกับท่าทีหยิ่งยโสของนาง แม้ว่าจะไม่ใช่สตรีไร้มารยาทนางนั้น แต่ความยโสนี่ ไม่ต่างกันเท่าใดนัก พรุ่งนี้เขาคงต้องถามเสด็จอาของนาง จ้าวอี้เหลียงเสียหน่อย

เหตุใดในห้องนี้จึงร้อนขนาดนี้ เขาเริ่มถอดเสื้อคลุมออก

“ท่านอ๋อง นี่ท่านจะทำสิ่งใด”

เขาหันไปมองนาง ซึ่งตอนนี้เหงื่อนางก็ออกท่วมตัวเช่นกัน

“ข้าร้อนมาก ข้าเพียงจะถอดชุดออกเท่านั้น ไม่ต้องห่วง ข้าไม่คิดล่วงเกินเจ้า…. หรอก”

เขามองนาง สายตาเริ่มพล่าเลือน นี่เขาเป็นอะไรไป

“แย่แล้ว ขอข้าดูหน่อย”

ซีเฟยรีบเดินลงมา จับชีพจรเขาดู เอามือจับหน้าผาก ชินอ๋องลืมตัว ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรืออะไร เขาหันไปประกบปากนาง และเริ่มจูบนาง ซีเฟยตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาผลักนางไปที่เตียง เขาเริ่มใช้ลิ้นล้วงเข้าไปชิมความหวานนั้น โดยที่ซีเฟยเองก็ไม่มีแรงที่จะต้านทานเขา

นางเริ่มจูบตอบเขาอย่างท้าทาย หวานจัง ปากยังหวานขนาดนี้ เขาอยากจะกินนางทั้งตัวเลย เขาเริ่มกระชากเสื้อของนางออก ซีเฟยไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้เขากระชากเสื้อของนางออก เหลือเพียงเสื้อชั้นในที่โชว์หน้าอกเกือบเปลือยของนาง เขาเลื่อนลงมาที่ซอกคอของนาง นางค่อยๆ หยิบบางอย่างออกมา และ

“ฉึก” นางใช้เข็มกดไปที่ศีรษะเขา เขาล้มพับลงกับอกที่เกือบจะเปลือยของนาง ซีเฟยผลักเขาลงบนเตียง และเดินมาที่โต๊ะ นางหยิบเข็มเงินขึ้นมาตรวจดูที่จอกสุรามงคลที่พวกเขาดื่มกันไปเมื่อครู่

“มีพิษจริงๆ”

นางหยิบยาออกมาจากแขนเสื้อและรีบกินเข้าไปหนึ่งเม็ด นางเดินไปที่เขา ซึ่งตอนนี้หมดสติอยู่ นางดึงเข็มเงินที่สกัดพิษให้เขาออกมา

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ ตื่นเพคะ”

ถังมู่เหรินนอนนิ่งสนิท ปากเริ่มเขียวคล้ำขึ้นมา

“แย่แล้ว เข็มพิษสกัดไม่อยู่ ช่วยไม่ได้”

ซีเฟยหยิบยาแก้พิษใส่ปาก และนางทำการป้อนยาให้เข้ากลืนลงไป นางค่อยๆ เป่ายาลงคอเขาช้าๆ จนเขากลืนลงไป นางรีบผละออกมาจากตัวเขา มีคนลอบวางยาฆ่าพวกเขา แต่ใครกัน เรื่องนี้ หากรีบประกาศออกไปคงแย่แน่ คนร้ายจะรู้ตัว ทางที่ดีเงียบไว้ก่อน รอดูท่าที นางอยากรู้ว่าใครกันที่ต้องการฆ่านางตั้งแต่มาถึงแคว้นชิงโจวนี้

ซีเฟยยกตัวชินอ๋องขึ้นนอนบนเตียง ตอนนี้ คงต้องพักเพื่อให้กำลังฟื้นฟูโดยเร็ว นางเดินไปถอดเครื่องประดับ และมองกระจก ตรงหน้าอกที่มีรอยแดงที่เขาฝากไว้เมื่อครู่อยู่ นางลูบๆ ดู

“ไม่มีพิษ”

นางถอดชุด และหาที่นอนพัก ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ไหนๆ ก็แต่งกันแล้ว นอนเตียงเดียวกัน ไม่ให้คนสงสัยก็ดี นางเข้าไปนอนด้านใน และดึงผ้าห่ม ห่มให้เขา นางเองก็ถูกพิษ ต้องรีบนอนพักเช่นกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ชินอ๋องขยับเปลือกตา และลืมตาขึ้น เขารู้สึกหนักแขนหน่อยๆ แต่ขยับไม่ได้ เขาค่อยๆ หันไปดูว่าอะไรทับเขาอยู่ เขาหันไป พบกับซีเฟย ที่นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากะพริบตาถี่ๆ นี่เขาไม่ได้ฝันไป เมื่อคืนนี้ เขา จูบนาง และนางก็ไม่ได้ต่อต้านเขา เขาเป็นคนกระชากเสื้อนางออกเอง และ เขาก็จำไม่ได้อีกเลย ยิ่งมองหน้านางตอนหลับ เขายิ่งรู้สึกใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขานึกอยากจะลองชิมริมฝีปากที่หวานละมุนนั่นอีกครั้ง

ซีเฟยเริ่มขยับตัว เขาแกล้งทำเป็นหลับ และฉวยโอกาสใช้อีกมือหนึ่งกอดนางไว้ เขารู้สึกวูบวาบแปลกๆ ที่หัวใจ เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจ หรืออยากผลักนางออก แต่กลับรู้สึกอยากมองนางให้นานกว่านี้อีกหน่อย ให้นางได้พักผ่อน ไม่อยากกวนนาง แต่เมื่อคืน เขาบอกว่าจะแยกห้องนอนกับนางนี่นา

“ผีตัวไหนเจาะปากเจ้าให้พูดกันนะ”

เขาคิดแค้นตัวเองในใจ ซีเฟยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา หันมาเจอเขา นางรีบลุกขึ้น มู่เหรินค่อยๆ มองนาง

“ท่านอ๋อง พระองค์ตื่นนานแล้วเหรอเพคะ”

มู่เหรินค่อยๆ ลุกตามนางขึ้นมา

“อืม เมื่อคืน ข้า…..”

จ้าวซือเฟยดึงมือเขามา มู่เหรินตกใจเล็กน้อย และนางก็ใช้เข็ม เจาะที่ปลายนิ้วชี้ของเขา

“โอ๊ย นี่เจ้า ทำอะไรน่ะ”

“ไม่อยากตายก็อยู่เฉยๆ”

เลือดสีดำค่อยๆ ไหลออกจากนิ้วมือของเขา นางค่อยๆ เจาะทีละนิ้ว จนเลือดเปลี่ยนเป็นสีแดง นางจึงหยุด

“พิษออกจากตัวท่านหมดแล้ว ทานกินยานี่ซะ จะได้บำรุงภายใน”

“เจ้าหมายความว่า”

“ใช่ พวกเราถูกวางยาพิษ เป็นพิษปลุกกำหนัดอย่างแรงอีกตัวคือพิษตัดใจ ทำให้ตายหากหัวใจเต้นแรงมากเกินไป”

ซีเฟยบอกเขา พร้อมกับเจาะนิ้วตัวเอง ชินอ๋องเห็นนางและรีบจับมือนางไว้

“อย่า เจ้าจะทำอะไร”

“เอาพิษออก ข้าก็โดนเหมือนกัน ท่านถอยไปก่อน”

นางค่อยๆ เจาะเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เขามองดูนางที่กำลังขับเลือดพิษออกมา นางก็เหมือนเขา เลือดสีดำค่อยๆ ออกมาจนเปลี่ยนเป็นสีแดง นางหยดเลือดที่เหลือ ลงบนผ้าปูที่นอน มู่เหรินมองนางด้วยความแปลกใจ

“นี่เจ้า จะทำอะไรอีกล่ะ”

“เมื่อคืนข้าได้ยินว่า จะมีการตรวจผ้าปูที่นอนด้วย ว่าข้ากับท่านเข้าหอกันจริงหรือไม่”

สตรีผู้นี้ไม่ธรรมดา นางรู้จักการแก้พิษ การใช้ยา และยังฉลาดอีกด้วย เขาลุกขึ้น สวมชุดลำลอง

“ข้าจะให้คนจัดห้องให้เจ้า เจ้าต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือไม่”

“ข้าอยากได้ห้องเพิ่มอีก 2 ห้อง ให้เป็นห้องเก็บของ และปรุงยา และข้าต้องการลานโล่งๆ และชั้นวางของ เพื่อตากพวกสมุนไพรด้วยเพคะ”

“ได้ ข้าจะให้คนจัดหาให้”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“ระหว่างนี้ เจ้าก็ ใช้ห้องนี้ไปก่อน ข้าจะไปพักที่ห้องหนังสือเอง”

“เพคะ”

“ออ เดี๋ยวพวกเราต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เจ้ารีบไปเตรียมตัวเถอะ”

“เพคะ”