บทที่ 3 กลับมาเยือน

ฮ่องกง~

"นี่ยู!! จะไม่กลับไปกับไอแล้วจริงหรอ"

"ยูกลับบ้านของยูไปเถอะ ไอคงไม่มีใครตามมาทำร้ายแล้วแหละ"

"ก็ไอไม่อยากให้ยูอยู่คนเดียวหนิ!"

"อองฟอง...ยูอยู่กับไอจนไม่ได้ทำอะไรที่ตัวเองอยากจะทำเลยนะ..."

"เคทเธอลิน...แต่ว่า"

"ไออยู่คนเดียวได้ ยูกลับไปทำงานตามความฝันของยูเถอะ เดี๋ยวม๊ากับป๊ายูจะตัดออกจากกองมรดกนะ คริ คริ"

เคทเธอลินกับละอองฟองเพื่อนสาวของเธอ พูดคุยกันในคอนโดที่ฮ่องกง เคทเธอลินถูกแม่เลี้ยงตามล่าจับตัวเธอไปบังคับให้ขายบริการเพื่อใช้หนี้ ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อและไม่ได้รู้เรื่องอะไร

เคทเธอลินลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เกิดในครอบครัวที่มั่งคั่งทางการเงิน แต่เธอต้องสูญเสียครอบครัวเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่เด็ก เธอจึงโดนอุปการะเลี้ยงดูจากพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงคนใหม่ของคนสนิทพ่อของเธอ ด้านพ่อเลี้ยงรักเคทมากเหมือนกับลูกแท้ๆ เลี้ยงดูเธอมาดุจแก้วตาดวงใจจนเธอเติบโตในวัยที่ยี่สิบสามปี ทำให้แม่เลี้ยงอิจฉาและเกลียดเธอมาก ทว่าเมื่อสองปีที่แล้วพ่อเลี้ยงของเธอได้เสียชีวิตเพราะโรคร้ายและรับไม่ได้กับหนี้สิน เธอจึงอยู่กับแม่เลี้ยงเพียงแค่สองคน แต่นั้นมาเธอเริ่มโดนทำร้ายร่างกาย จนล่าสุดเธอโดนแม่เลี้ยงจับตัวไปขายบนเรือสำราญเพื่อบังคับให้ขายบริการหาเงินใช้หนี้ แต่เธอกลับหนีออกมาได้ และหนีตายมาอยู่ในที่ต่างๆ และยังคงโดนแม่เลี้ยงตามหาตัวอยู่ทุกที่ ทุกครั้งที่หนีเธอจะมีละอองฟองเพื่อนรักที่คอยช่วยเหลือและอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด

"ไม่ตลกเลยนะ ถึงนังแม่เลี้ยงเงียบหายไปเกือบปีแล้ว เผื่อมีสักวันฟลุ๊คมาเจอยูที่นี่จะทำยังไงหล่ะ"

"คงไม่เจอแล้วแหละ...เพราะไอจะไปอยู่ที่อื่น"

"ที่ไหน??"

"บ้านเกิดแม่..."

"เมืองไทย?"

"อื้มมมมมม"

"นี่เคท!!!…แล้วยูจะไปอยู่ที่ไหน ที่นั่นไม่มีใครที่ยูรู้จักเลยนะ แม้กระทั่งญาติของแม่ยูเป็นใครยูยังไม่รู้เลย…"

"ใจเย็นๆสิอองฟอง ฟังไอนะ …ถ้าไอไปอยู่ที่นั่นโดยไม่มีใครรู้ว่าไอคือใคร มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ ไอจะได้ใช้ชีวิตอิสระ ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆคนพวกนั้นอะ"

ละอองฟองนึกภาพตามที่หญิงสาวจินตนาการให้ฟัง

"ไอเข้าใจยูละ!! งั้นไอเห็นด้วย แล้วยูจะไปเมื่อไหร่??"

"สัปดาห์หน้า…"

"เห้อออ ถ้ายูตัดสินใจดีแล้ว ไอจะจัดการเรื่องเที่ยวบินให้แล้วกันนะ จะได้ไม่มีใครตามรอยยูได้…"

"อื้มมขอบคุณนะอองฟอง"

หญิงสาวสนทนากับเพื่อนจบ แล้วหมุนตัวเดินมาหยุดเหม่อมองท้องฟ้าตรงหน้าต่างคอนโดห้อง ภายในใจนึกภาวนาขอให้เธอไปที่นั่นเป็นที่สุดท้าย และขอให้ชีวิตเธอสงบสุขที่บ้านเกิดของมารดา

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

แอ๊ดดดดดดด~

ไม่ทันที่เจ้าของห้องทำงานจะเอ่ยปากอนุญาต เจ้าของต้นเหตุเสียงเคาะก็รีบเปิดประตูโผล่เข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มทันที

"แฮ่กกก แฮ่กกกกก ๆๆๆ"

"ทีหลังหัดมีมารยาทกว่านี้หน่อยนะ …"

"ดะ ดะ เดี๋ยว แฮ่กๆๆๆ รอแปปอย่าเพิ่งบ่น แฮ่กๆๆๆ ให้ฉันหายเหนื่อยก่อน แฮ่กกๆๆๆ"

ชายหนุ่มทำสีหน้านิ่งตึงใส่ สายตาจ้องมองคนตรงหน้าที่นั่งหอบหายใจเหนื่อยหลังจากวิ่งขึ้นบันไดมา

"หายยัง!! เรียกรถพยาบาลมั้ย"

"นี่ลิฟต์มาเสียตอนที่ฉันเพิ่งถึงชั้นที่ยี่สิบ ห้องทำงานแกอยู่ตั้งชั้นสามสิบห้า นี่ฉันวิ่งขึ้นมาเพื่อมาบอกข่าวใหญ่แกเลยนะเนี่ย!!ชิ๊"

"อะ อะ มีไรก็พูดมา" ชายหนุ่มทำหน้าตาล้อเลียนเตวิช ก่อนจะกลับสู่โหมดนิ่ง มือกอดอกพร้อมฟังคนตรงหน้ารายงาน

"ตัวผู้หญิงคนนั้นอะยังหาไม่เจอ แต่มีสายสืบบอกว่าเธอเช่าคอนโดไว้อยู่ห้องนึง คอนโดJSหน่ะ ปีนึงเธอจะกลับมาอยู่ประมาณสามสี่ครั้ง แต่ไม่มีใครรู้ …ว่าตอนไหนยังไง"

"แล้วไงต่อ…"

"แกคิดถึงหลักการที่ว่า ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดมั้ยวะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วคิดตาม

"แกหมายความว่า…นังผู้หญิงคนนั้น จะกลับมาที่นี่โดยที่เราไม่คาดคิดว่าเธอจะมา ยังงั้นหรอ"

"ใช่ครับคุณแพทริค" เตวิชดีดนิ้วดังโป๊ะแล้วทำนิ้วสัญลักษณ์ถูกต้อง หันใส่ชายหนุ่ม

"ฉันจะส่งคนไปเฝ้าเอง"

"เห้ยๆๆ เฝ้าดูเฉยๆนะเว้ย อย่าทำไรวู่วาม"

"หึ!!! เออรู้แล้วหน่าาา"

ชายหนุ่มหันหลังให้เตวิชและคิดในใจ

"แล้วเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้ หึ!!!..."

ชายหนุ่มลุ่มหลงกับความโกรธเคืองอีกครั้ง หลังจากที่ได้ข่าวเมียน้อยของพ่อ และคิดว่าเธอคงจะกลับมาที่นี่

สนามบิน~

ร่างบางลงจากเครื่อง เมื่อเดินทางมาถึงที่ไทย มือบางลากกระเป๋าเดินมาหยุดที่ประตูทางออกของสนามบิน สายตามองลอดผ่านแว่นดำกวาดมองหารถแท็กซี่ด้านหน้าสนามบิน เพื่อเดินทางไปหาที่พักต่อไป

"อื้อออ ไอถึงแล้ว"

[ เป็นยังไงบ้างที่นั่น ]

"ก็ดีนะ แต่อากาศร้อนนิดหน่อย…ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่"

"ได้ที่พักแล้ว ก็ไปหาซื้อคอลเลคชั่นใหม่เลยค้าาาาา"

"หึ รอให้มีก่อนค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้ไอกำลังนั่งแท็กซี่ไปหาที่พักหน่ะ"

[ ไอหาข้อมูลที่พักให้ยูแล้วนะ เปิดดูในเมลหรือยัง เลือกส่งให้ดูหลายที่เลย ]

"อื้มม ไอดูแล้ว ดูๆที่ที่ถูกใจสุดก็คอนโดJS แหละ นี่ไอกำลังเดินทางไปดู"

[ เพอร์เฟคเกิร์ลค่าาา ดูแลตัวเองด้วยนะยู มีอะไรรายงานไอด้วยนะ ]

"อื้อออ โอเค"

[ ซียาาา~ ]

หลังจากวางสายหญิงสาวก็นั่งมองบรรยากาศในเมืองใหญ่ระหว่างนั่งรถไปที่พัก ครั้นนึกในใจว่าคิดถึงครอบครัวของเธอเป็นที่สุด…

คอนโด JS

ร่างบางลากกระเป๋าเข้ามายังหน้าฟ้อนท์ของคอนโด

"สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรมั้ยคะ…" พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์กล่าวทักทายหญิงสาวอย่างสุภาพ

"เอ่อออ ดิฉันจะมาดูคอนโดค่ะ"

"ชั่วคราวใช่ไหมคะ…"

"เอ่ออ เปล่าค่ะ ตั้งใจมาอยู่เลย"

"เอ่อออคือว่าตอนนี้ทางคอนโดห้องเราเต็มหมดเลยค่ะ ยังเหลือตึก B สำหรับเช่าอยู่ชั่วคราวสองห้องนะคะ"

"ไม่มีว่างสักห้องเลยหรอคะ…คือฉันต้องการพักที่นี่จริงๆ"

ระหว่างที่เคทเธอลินสนทนากับหญิงสาวพนักงานต้อนรับ มีพนักงานคนนึงมาสะกิดและคุยกระซิบกระซาบกันสองคน ร่างบางจึงพยายามเอียงหูฟัง

"พี่ ยังมีอีกห้องนึงไม่ใช่หรอที่จะหมดสัญญาอีกสองวันนี้ ห้องของคุณชื่อแคทอะไรนั่นอะ ไม่มาอยู่หลายเดือนแล้วนะ…"

"แต่เขาก็จ่ายค่าเช่าทุกเดือนหนิแก"

"ก็ใช่ แต่ไม่มีคนดูแลไง เราก็จบสัญญาคนนั้น แล้วให้คุณผู้หญิงคนนี้มาอยู่แทนสิ…ห้องเธอก็ไม่มีข้าวของอะไรสักหน่อยนะ"

หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงพูดยื่นข้อเสนอกับพนักงานสองคน

"ขอโทษนะคะ …ถ้าพวกคุณหาห้องให้ฉันได้ภายในวันนี้ ฉันจะจ่ายครบตามในสัญญาทันทีและมีค่าขนมให้พวกคุณด้วยนะคะ…"

"วะ วะว่าไงนะคะ"

พนักงานสองสาวทำตาโต อ้าปากค้าง

"สามเท่าในเงินเดือนคุณ…ในสามเท่านี้ก็คือของพวกคุณ…ว่ายังไงคะ?" ร่างบางทำหน้าตาจริงจังใส่พนักงานทั้งสอง สายตาเธอยังคงมองลอดผ่านแว่นตาดำที่ใส่ปกปิดใบหน้าอยู่

"รอสักครู่นะคะ เชิญคุณผู้หญิงนั่งรอทางด้านนั้นก่อนนะคะ"

พนักงานสาวผายมือเชิญร่างบางไปนั่งรอที่โซฟาด้านหน้า ก่อนจะทำท่าทีลุกลี้ลุกลนกัน

"ชู้วววว~โล่งอกไปที นึกว่าจะได้ไปตามหาที่อยู่ใหม่อีกแล้วเนี่ย…" เคทบ่นพึมพำกับตัวเอง

และหลังจากที่เธอทำสัญญาเช่าคอนโดห้องนี้เสร็จ นั่งรอแม่บ้านเคลียร์ห้องไม่นาน สักพักพนักงานก็พาเธอขึ้นมายังบนห้อง…

"ห้องนี้เจ้าของเก่าไม่มาอยู่บ้างเลยหรอคะ..." หญิงสาวเอ่ยถามพนักงานที่ขึ้นมาส่งเธอที่ห้อง

"ใช่ค่ะ เช่าไว้แต่ไม่ค่อยมา แต่ก่อนจะมาอยู่บ่อยนะคะ แบบนักศึกษาแล้วมีเสี่ยเลี้ยงงี้แหละค่ะ ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้แล้วทิ้งห้องไว้เฉยเลยค่ะ"

"อ่อออ ค่ะ"

"อ้ออแต่เจ้าของห้องเดิมก็ดูคล้ายคุณผู้หญิงเหมือนกันนะคะ น่าจะอายุเท่าๆกันเลย" พนักงานใช้สายตามองร่างของเคท ด้วยใบหน้าที่ชื่นชม

"เหรอคะ…" ร่างบางตอบเพียงสั้นๆเพื่อไม่ต่อบทสนทนา

"ถึงแล้วค่ะ นี่คือห้องของคุณผู้หญิงนะคะ มีอะไรเรียกใช้ดิฉันได้เลยค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"เอ่อว่าแต่…คุณดูไม่ใช่คนที่นี่ มาจากไหนเหรอคะ..."

หญิงสาวได้ยินคำถาม แต่เพียงแค่ส่งยิ้มหวานให้คนถามเพื่อบ่ายเบี่ยงที่จะไม่ตอบอะไรเยอะ

"ขอตัวนะคะ"

ฟุ้บบบบบบ!!!

"เฮ้ออออออออ!!! เมื่อยชะมัด…"

พอเข้ามายังในห้องนอน ร่างบางได้ทิ้งตัวลงบนที่นอนฟูกหนา ก่อนจะเผลอหลับไปจนข้ามวันข้ามคืน…เพราะความเหนื่อยล้า