คุณผีหล่อ : 6

ฉันฮัมเพลงออกมาจากห้องน้ำด้วยหัวใจที่สดชื่น มือข้างหนึ่งใช้ผ้าขนหนูซับผมที่เพิ่งสระมาหมาด ๆ

บนตัวมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่รัดตั้งแต่ช่วงเนินอกลงมาถึงขาอ่อนเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน หยุดทั้งเรียนและหยุดทั้งงาน เลยกะว่าจะไปเดินห้างหาอะไรกินสักหน่อยเพื่อให้พลังใจตัวเอง

ฟู่ ๆ

เสียงไดร์เป่าผมดังสอดแทรกเสียงฮัมเพลงแสนสนุกของฉัน

แม้วันนี้จะสิบโมงแล้วทว่าอากาศยังดี ออกแนวครึ้ม ๆ เหมือนฝนจะตก

"ใส่ชุดไหนดีน้า~"

เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะใส่ออกไปข้างนอกวันนี้

"สีขาวเหมาะกับเธอดี"

"สีขาวเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะตา...ล"

เสียงท้ายประโยคฉันหายไปเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอยู่คนเดียว แถมเสียงที่เชียร์ให้ฉันใส่ชุดสีขาวก็ไม่ใช่เสียงเพื่อนฉันแต่เป็นเสียงผู้ชาย!

"กรี๊ดดดดดด!"

พอหันกลับมาด้านหลังเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าเขาชะเง้อมองตู้เสื้อผ้าฉันเหมือนกำลังช่วยสำรวจข้าวของในนั้น

"ผู้หญิงอะไร เสียงแสบหูเป็นบ้า"

"น...นายเป็นใคร มาอยู่ในห้องฉันได้ไง ร...หรือว่า เป็นพวกโรคจิตถ้ำมอง!?"

รัวคำถามพร้อมกระโดดเหยง ๆ ชี้หน้าชายแปลกหน้าที่ยืนเอานิ้วแคะขี้หูตัวเองหน้านิ่ง ๆ

"ถามผมเหรอ?"

เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น

"ไม่ให้ถามนายจะให้ถามใคร ยืนกันอยู่แค่นี้!"

ถอยหลังกรูดในมือถือไดร์เป่าผมไว้เป็นอาวุธเผื่อไอ้โรคจิตตรงหน้าจะเข้ามาทำมิดีมิร้าย

"พูดแบบนี้แสดงว่าคุณมองเห็นผม?"

ถามคำถามบ้าอะไรของเขาเนี่ย!

"ยืนโต้วาทีกันขนาดนี้ ไม่เห็นก็บ้าแล้ว"

จะว่าไปแล้วนี่มันใช่เวลาที่ฉันต้องมายืนทะเลาะกับเขาไหม?

ตอนนี้ควรวิ่งหนีไปที่อื่นเพราะสภาพฉันมันล่อแหลมเกินไป

"คุณมองเห็นผมจริง ๆ ใช่ไหม"

"กรี๊ดดดด อย่าเข้ามานะ!!"

ยื่นไดร์เป่าผมเปิดความแรงระดับสูงสุดใส่ไอ้โจรโรคจิตตรงหน้าที่จู่ ๆ ก็ทำท่าจะปรี่ตัวเข้ามาหาฉัน

"คุณ! ตั้งสติหน่อย ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก"

เสียงอีกคนดังใกล้มาก ใกล้จนฉันคิดว่าเขาจะต้อง...

"กรี๊ดดดด!"

ตุ้บ!

ว่าแล้วเชียวเสียงเขาใกล้เกินไป พอลืมตามองถึงได้รู้ว่าใบหน้าเขาแทบจะชิดกับใบหน้าฉัน ด้วยความตกใจจึงขว้างไดร์เป่าผมในมือใส่เขา แต่ปรากฎว่า...

"ท...ทะลุ?"

ไดร์อันนั้นลอยทะลุร่างหมอนั่นไปและหล่นลงข้าง ๆ เตียงนอนฉัน

"ผ...ผีเหรอ?"

ปากสั่นตัวสั่นขึ้นมาทันที

ตั้งแต่มองเห็นหรือสื่อสารกับวิญญาณเหล่านี้ได้ เขาคือคนแรกที่พีคที่สุดเท่าที่เคยเจอมา

ทั้งสามารถปรากฏกายให้ฉันเห็นและพูดคุยได้ในเวลาเดียวกัน

"ผมไม่ใช่ผี ผมแค่วิญญาณ"

มันต่างกันตรงไหนมิทราบ?

วิญญาณก็คือสิ่งที่หลุดออกจากกายเนื้อ เขาก็เรียกผีทั้งนั้นแหละ

"น..นายต้องการอะไร"

นี่จะมาขอส่วนบุญกันแต่เช้าเลยเหรอ แถมมาในตอนที่ฉัน...

"ผม..."

"หยุด!"

รีบยกมือห้ามอีกคน ไม่สิ อีกตนที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยบอกสิ่งที่ต้องการ

"นายออกไปก่อนได้ไหม ออกไปแบบไปให้พ้นห้องนี้ก่อน ฉันยังไม่สะดวกคุยกับนายในสภาพนี้"

พูดแล้วก็อายตัวเอง เกือบแก้ผ้าให้ผีดูแล้วไหมเซียมซีเอ๊ย!

"อ้อ ได้ งั้นผมออกไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ"

ช่างเป็นคุณผีมีมารยาทจริง ๆ รู้จักไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นอีก

"ไปแล้วแน่นะ"

ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นเขาแล้ว แถมยังไม่รู้สึกว่าเขาอยู่ในนี้อีก

ฟู่...

ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบหยิบชุดมาสักชุดวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ฉันค่อย ๆ แง้มประตูห้องออกมาดูด้านนอกว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่หรือเปล่า ปรากฎว่าเขากำลังนั่งรอฉันอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นฉันจริง ๆ

"อะแฮ่ม!"

เดินออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แถมยังมียางอายนิด ๆ เพราะเมื่อกี้เราเจอกันในสภาพที่... เออนั่นแหละ!

เป็นใครจะไม่อายล่ะ?

"นาย..."

ฉันไม่รู้จะเริ่มคุยยังไงดี

นี่ครั้งแรกเลยนะที่เห็นสัมภเวสีตัวเป็น ๆ ที่ยังหนุ่มแถมโคตรจะหล่อ มันเลยรู้สึกเกร็งนิดหน่อย

"คุณคือคนที่จะมาช่วยผมใช่ไหมครับ?"

ทว่าฉันที่หาคำพูดไม่เจอ อีกคน เอ๊ย! อีกตนเลยโพร่งถามขึ้นมาก่อน

"ช่วย?"