คุณผีหล่อ : 5

ฟิ้ว~

จู่ ๆ ลมแรง ๆ ก็พัดมา บรรยากาศช่วงบ่ายแก่ ๆ ทำฉันเย็นยะเยือกได้ขนาดนี้คงไม่ใช่ว่า...

เพล้ง!

นั่นไง เอาแล้วไง ทำไมต้องมาแบบมีเสียงด้วยอะ แถมยังทำลายข้าวของคนอื่นเขาอีก

"นิสัยไม่ดีเลยนะคะ ถ้าจะมาขอความช่วยเหลืออย่าทำลายข้าวของสิ!"

ไม่ต้องสืบว่าจานเมื่อกี้หล่นเพราะอะไร นอกจากสัมภเวสีสักตนที่อยู่แถวนี้

"หิว!"

เสียงยาน ๆ เหมือนทรงคนแก่ดังขึ้นไม่ไกลจากตรงที่ฉันนั่ง

ขนแขนลุกซู่ขึ้นมาเมื่อเหมือนมีลมเย็น ๆ พัดผ่าน

"กลางวันแสก ๆ ก็ไม่เว้นเลยนะคะ" พึมพำเบา ๆ พร้อมเริ่มสวดมนต์ในใจ

เดินไปหยิบผลไม้ในครัวที่ไว้สำหรับพนักงานมาสองอย่างกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด

จุดธูปหนึ่งดอกปักลงบนอาหารทุกอย่างใต้ต้นไม้ก่อนจะสวดบทกรวดน้ำพร้อมแผ่เมตตาไปให้สัมภเวสีตนนั้น

"หนูเอาผลไม้กับน้ำมาให้แล้วนะ ขอให้คุณตาไปสู่ภพภูมิที่ดีได้ในเร็ววัน สาธุ"

เพียงไม่นานความรู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลังก็หายไป

เฮ้อ! เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้สักที

หลายวันต่อมา...

"จุ๊บแจงคู่กับเราเนอะ งั้นไปหาข้อมูลที่หอสมุดกัน"

ฉันบอกกับเพื่อนในคลาสที่จับชื่อได้ทำงานกลุ่มรวมกัน

"วันนี้เรามีนัดอะ ซีไปคนเดียวได้เปล่า ส่วนของเราเดี๋ยวเรารับผิดชอบเอง"

"เหรอ งั้นอีกสองวันค่อยเอาข้อมูลมาแลกกันดูแล้วกัน"

"ได้ เราไปก่อนนะ"

เฮ้อ เหนื่อยจัง ถ้าต้นตาลอยู่ฉันคงได้คู่กับเธอไปแล้ว และคงจะมีความสุขกว่านี้เพราะในมหาลัยนี้ไม่มีใครจริงใจกับฉันสักคน

เด็กกำพร้า...

คือสิ่งที่คนอื่นรังเกียจฉัน

แต่ช่างเถอะ ใครจะมองเราเป็นอะไรก็ช่างพวกเขา ไปหาหนังสือที่ต้องการมาทำรายงานก่อนแล้วกัน

นั่งหาข้อมูลเขียนรายงานประวัติศาสตร์อยู่สักพัก ความเย็นยะเยือกค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาจนฉันต้องรีบกลั้นหายใจหลับตาปี๋

ดูเวลาที่มือถือบ่งบอกว่านี่เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว

คนในหอสมุดก็เริ่มบางลงเพราะข้างนอกเหมือนจะครึ้มฟ้าครึ้มฝน

กุกกัก ๆ

ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ไม่ไกล ก่อนจะเห็นปากกาแท่งหนึ่งกลิ้งมาทางฉัน

"เอ่อ ของคุณไหมคะ?"

หันไปมองเห็นนักศึกษาคนหนึ่งเป็นผู้ชายกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่

เขาค่อย ๆ หันมาตามเสียงเรียกของฉันก่อนจะมองเหมือนประหลาดใจ

"นี่... ปากกาคุณใช่ไหมคะ?"

รู้สึกถึงสายตาคู่นั้นมันดูแปลก ๆ เขาเอาแต่มองฉันไม่พูดไม่จาก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แล้วยื่นมือมาทางฉัน

"นี่ค่ะ" รีบส่งปากกาแท่งนั้นกลับทันที

หันมาเก็บข้าวของตรงหน้าเพราะคิดว่านั่งนานเกินไปแล้ว แถมข้างนอกฝนกำลังจะตกอีก

"ยืมสองเล่มนี้ค่ะ"

ยื่นหนังสือให้บรรณารักษ์เพื่อลงชื่อยืมหนังสือ รีบ ๆ เซ็นชื่อแล้วหยิบหนังสือออกมา

ตึก ตึก ตึก...

เสียงฝีเท้าหนักบ้าง เบาบ้าง ดังตามหลังติด ๆ ฉันรู้ในทันทีเลยว่าไม่ได้เดินออกมาคนเดียวแต่ก็ไม่กล้าหันไปมอง

ฮึ่ม!!

เสียงคำรามของฟ้าฝนทำฉันสะดุ้งหยุดยืนพักหนึ่ง

หมับ!

เฮือก!!

ถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกใครไม่รู้แตะไหล่เอาไว้

คนหรือผี?

แต่ถ้าเป็นผี ฉันเพิ่งเคยเจอผีที่สามารถแตะต้องตัวได้นี่แหละ

กำลังท่องคาถาไล่ผีในใจ กลับมีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น

"พี่ลืมของครับ"

ฟู่... ถอนลมหายใจออกอย่างโล่งอก

"อ้าว น้องนั่นเอง"

พอหันไปมองดี ๆ เป็นคนที่ฉันเจอในหอสมุดที่เขาทำปากกากลิ้งมาทางฉัน

ทำไมบรรยากาศรอบตัวน้องเขาตอนในหอสมุดกับตรงนี้มันต่างกันจัง

"ป้ายนักศึกษา?"

ฉันรีบจนทำหล่นตอนไหนเนี่ย

"ครับ พี่ทำหล่นตรงหน้าหอสมุด ผมเดินผ่านมาจากตึกวิทย์เลยเก็บแล้ววิ่งตามมา"

"ตึกวิทย์? น้องไม่ได้อยู่ในหอสมุดหรอกเหรอ?"

"เปล่าครับ ผมไม่เคยเข้าหอสมุด มีแค่น้องผมที่ชอบเข้า"

อ๋อ ที่แท้ก็มีน้องชายนี่เอง

"เป็นแฝดกันเหรอ หน้าตาเหมือนกันเลย"

"พี่เคยเห็นน้องผมด้วยเหรอ?"

ทำไมรู้สึกเหมือนฉันพูดอะไรผิดเลย

"มีอะไรหรือเปล่า" ถามกลับพร้อมลำคอที่เริ่มแห้งผาก

"ก็น้องผมเสียไปหลายปีแล้ว"

ฉิบหายแล้วไงยัยเซียมซี สรุปว่าเมื่อกี้ที่อยู่ในหอสมุดเป็น...

"ฮ่า ๆ พี่คงจำผิดคน โทษทีนะ ส่วนนี่ขอบใจมาก ไปแล้วนะ บาย"

โกยสิคะ จะอยู่รอมะเขืออะไร

ครั้งนี้มาให้เห็นเป็นร่างเลย ไม่รู้ว่าต้องการอะไรหรอกนะ แต่เดี๋ยวพี่จะทำบุญตักบาตรไปให้แล้วกัน