คุณผีหล่อ : 4

ชีวิตฉันกับน้องนิ่มคล้ายกัน ต่างกันตรงที่ของฉันแม่ไม่ได้ทิ้ง แค่ท่านเอามาฝากเลี้ยงแล้วจากไปด้วยโรคร้ายในเวลาต่อมาไม่ถึงสัปดาห์

ฉันเลยรู้วันเดือนปีเกิด มีชื่อจริงของตัวเอง มีชื่อพ่อแม่ให้ดูต่างหน้า เสียอย่างเดียวคือจำหน้าพวกท่านไม่ได้เพราะเพิ่งไม่กี่เดือน

แต่น้องนิ่มถูกทิ้งแบบไม่ใยดี หวังว่าพ่อแม่ของเธอจะสำนึกแล้วมารับตัวเธอกลับไปในสักวันหนึ่ง

"พี่ซีซื้อขนมมาฝากด้วยนะ เดี๋ยวเอาไปแบ่งเพื่อน ๆ กินกัน"

"ว้าว น่าอร่อยจัง ทุกคน! มากินขนมเร็ว"

มือน้อย ๆ กวักเรียกเพื่อนต่างวัยที่มีตั้งแต่สี่ขวบจนโตสุดสิบสองปีให้มาเลือกขนมตามใจชอบ

เมี้ยว~

กำลังมองดูเด็ก ๆ กินขนม วิ่งเล่นกันอย่างมีความสุขหูก็พลางได้ยินเสียง ๆ หนึ่งดังเข้ามา

ค่อย ๆ เดินตามเสียงนั้นไปเจอเจ้าแมวขนปุยกำลังเลียลูกของมันที่เพิ่งคลอดสามสี่ตัว

'จะมีสัตว์มาให้เจ้าโปรด ช่วยเขาแล้วชีวิตเจ้าจะเปลี่ยนไปตลอดกาล'

เสียงที่เพิ่งฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว...

หรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่ท่านยมบอกกันนะ

แมวก็เท่ากับสัตว์ตัวหนึ่ง แต่มิชชั่นฉันคือต้องทำให้สำเร็จในสามเดือน แล้วต้องทำอะไรกับเจ้าแมวตัวนี้กันล่ะ?

ช่วยมันเลี้ยงลูกสามเดือน?

คงไม่ใช่มั้ง เลี้ยงแมวสามเดือนชีวิตฉันจะเปลี่ยนยังไง...

ค่าใช้จ่ายสูงขึ้น ภาระเยอะขึ้น

อา... เซียมซีเริ่มไม่แน่ใจแล้วละท่านยมเจ้าขา

"พี่ซี นั่นแมวป้าตานี่คะ"

"แมวตัวนี้มีเจ้าของแล้วเหรอ" หันไปถามน้องนิ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

"ใช่ค่ะ ป้าตากำลังตามหาอยู่เลย บอกว่าน้องท้องแก่ใกล้คลอด กลัวจะเป็นอันตราย"

แบบนี้นี่เอง...

"งั้นเราเอาไปคืนป้าตากันดีไหม"

บ้านป้าตาที่ว่าอยู่เลยบ้านเด็กกำพร้าไปแค่ห้าสิบเมตรเอง

"ดีค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่ซีไปหากล่องมาใส่น้องแมวก่อนนะ"

ว่าแล้วก็รีบเข้าไปหาของที่ว่าในห้องเก็บอุปกรณ์ทันที

"เดินทางปลอดภัยนะลูก"

ตอนนี้ได้เวลากลับมาทำงานแล้ว ครูแก้วและเด็ก ๆ ต่างมายืนส่งฉันขึ้นรถเมล์

"ไว้ว่าง ๆ ซีจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ เดือนหน้าเดี๋ยวโอนเงินเข้าบัญชีครูแก้วเหมือนเดิม"

"ครูบอกแล้วว่าพอใช้ ดื้อจริง ๆ"

ยิ้มแห้ง ๆ ก่อนเดินไปสวมกอดท่านเพื่อบอกลา

"รับไปเถอะค่ะ บุญคุณของครูแก้วและบ้านหลังนี้เยอะกว่าสิ่งที่ซีให้ไปอีกนะคะ"

"พอแล้ว ๆ ครูไม่ชอบความดรามา"

ได้ผลอีกแล้ว วิธีอ้อนครูแก้วฉันมีเยอะ มาไม้ไหนครูเขาก็ใจอ่อนหมดแหละ

"งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

"เดินทางปลอดภัยลูก"

"พี่ไปนะคะเด็ก ๆ"

หันไปโบกมือลาเด็ก ๆ ที่พากันยืนส่งฉัน

"ว่าง ๆ โทร.มาหาน้องนิ่มด้วยนะคะ"

ฉันยกนิ้วทำท่าโอเค ก่อนจะวิ่งขึ้นรถเมล์ที่จอดรับพอดี

วันนี้โปรดสัตว์ที่เป็นแม่แมวและลูกแมวไปแล้ว ไม่รู้จะใช่ภารกิจที่ท่านยมมอบให้หรือเปล่า ไว้ค่อยลุ้นกันอีกทีแล้วกันนะ

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ"

วันนี้ฉันมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหาร ลูกค้าค่อนข้างเข้าเยอะเป็นพิเศษน่าจะเพราะเป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ด้วยแหละ

"เอาสลัดผัก สลัดอกไก่ แล้วก็ข้าวต้มเด็ก"

"รับน้ำดื่มเป็นอะไรดีคะ"

"เอาเป็นน้ำเปล่าทั้งสามที่แล้วกันจ้ะ"

"ได้เลยค่ะ รบกวนรออาหารสักครู่นะคะ"

เมื่อรับออเดอร์เสร็จฉันก็เข้ามาส่งออเดอร์ต่อให้กับแม่ครัวในร้าน

"วันนี้ไม่ใส่แว่นแล้วเหรอ" ป้าแม่ครัวถาม

"ซีเพิ่งไปถอยคอนแทคเลนส์มาค่ะ ใส่แว่นแล้วมันเทอะทะ เกะกะเวลาก้ม ๆ เงย ๆ"

"ดีแล้วล่ะ ไม่ใส่แว่นสวยกว่าตอนมีแว่นอีก"

นี่เราโฟกัสกันคนละเรื่องหรือเปล่าคะป้า

"วันนี้พี่โฟร์ไม่มาเหรอคะ"

พี่โฟร์จะเป็นพนักงานล้างจานน่ะ

"เห็นบอกไม่สบาย รายนั้นก็รู้อยู่ ทำสามวันหยุดสี่วัน ไม่มีใครขยันเท่าเราอีกแล้วละ"

เพราะหนูมีภาระเยอะไงคะเลยต้องทำงานทุกอย่างที่ทำได้

"ป้าก็ว่าไป งั้นซีไปล้างจานก่อนนะคะ ถ้าป้าทำออเดอร์เสร็จแล้วเรียกซีแล้วกัน"

"ไปเถอะ เดี๋ยวเจ๊เสิร์ฟเอง" เสียงเจ๊เพ็ญเจ้าของร้านเอ่ยขึ้น

"จะดีเหรอคะ"

"แค่เสิร์ฟอาหาร นี่ร้านเจ๊นะ เวลาคนขาดก็ต้องช่วย ๆ กัน"

รักเจ้าของร้านนี้ที่สุดเลย "ขอบคุณนะคะ"

ฉีกยิ้มหวานเสร็จรีบเดินไปหลังครัวเพื่อเตรียมตัวล้างจานที่กองพะเนินจนจะไม่มีที่ว่างให้ได้นั่ง