คุณผีหล่อ : 3

"อีกแล้วเหรอลูก หนูเก็บไว้ใช้เถอะค่ะ ที่บ้านยังพอมีเหลือใช้อีกหลายเดือน"

ครั้งนี้ครูแก้วปฎิเสธเสียงแข็งไม่ยอมรับเงินฉัน แต่เซียมซีคนนี้มีวิธี...

"รับไว้เถอะนะคะ ครูแก้วพอใช้จ่ายส่วนของใช้ส่วนรวม ค่าน้ำค่าไฟ แต่ถ้าน้อง ๆ เกิดงอแง อยากดินนู่นกินนี่ขึ้นมา ครูแก้วต้องควักของส่วนรวมนั้นมาใช้นะคะ ถือว่าหนูให้เด็ก ๆ แล้วกันค่ะ"

"เรานี่นะช่างเจรจาหว่านล้อมจริง ๆ"

เป็นไงไม้อ้อนนี้ของฉัน ใช้เด็ก ๆ ที่บ้านเด็กกำพร้ามาเป็นข้ออ้าง คนใจดี ใจบุญ มีเมตตาอย่างครูแก้วปฏิเสธไม่ลงล้านเปอร์เซ็น!

"แล้วนี่เด็ก ๆ นั่งสมาธิกันอยู่เหรอคะ"

ช่วงเจ็ดถึงแปดโมงที่นี่จะให้เด็ก ๆ นั่งฟังธรรมผ่านวิดีโอแล้วนั่งสมาธิเพื่อฝึกจิตน่ะ

"ใช่จ้ะ อยู่กับครูออย"

ฉันพยักหน้าเข้าใจ

ครูออยเป็นครูผู้ช่วยของที่นี่ เพิ่งมาทำงานได้สี่ปี เธออายุแก่กว่าฉันสักสี่ปีได้มั้ง

ทั้ง ๆ ที่ที่นี่ไม่มีเงินเดือน คนที่น่าจะรุ่งในอาชีพการงานในวัยแบบนั้นกลับเลือกมาอยู่ที่นี่ ทั้งกันดาร ทั้งลำบาก แต่คงเพราะจิตใจดีรักเด็กแหละถึงยอมอยู่แบบนี้ตั้งสี่ปีได้

"น้องนิ่มถามหาเราทุกวัน"

ฉันเข้าใจเลย เพราะน้องนิ่มเปรียบเสมือนลูกฉันคนหนึ่งก็ว่าได้

ที่บอกว่าเปรียบเสมือนลูกเพราะฉันเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ตัวยังแดงอยู่เลย

ตอนนั้นฉันอายุสิบเอ็ด มีคนเขาเด็กมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านเด็กกำพร้า ฉันเจอเธอคนแรกเลยรีบพาเข้ามาหลบฝน

ตอนนั้นตัวเธอแดงและนุ่มนิ่ม ฉันเลยตั้งชื่อว่าน้องนิ่มและเป็นคนเลี้ยงเธอมาจนตอนนี้น่าจะสิบขวบได้

"จะเข้าไปนั่งสมาธิกับน้อง ๆ กันไหม"

ฉันพยักหน้าเพราะคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ทว่ามือถือกลับสั่นครืนขึ้นมาเสียก่อน

"ครูแก้วเข้าไปก่อนนะคะ หนูขอคุยธุระกับเพื่อนก่อน"

"ได้จ้ะ จะให้ครูบอกเด็ก ๆ เลยไหม หรือเราจะเซอร์ไพรซ์ดี"

"เดี๋ยวแก้วเซอร์ไพรซ์ดีกว่าค่ะ"

ยกถุงขนมที่ซื้อติดมือมาสามถุงชูสำทับคำพูด เด็ก ๆ สิบกว่าคนคงดีใจที่ได้เห็นขนมพวกนี้

"งั้นตามสบายนะ"

ฉันค้อมหัวให้ครูแก้ว หันมารับสายเพื่อนที่ยังคงสั่นอยู่

"ว่าไงแก"

'ต้นตาล' คือเพื่อนสนิทและเป็นคนที่แชร์ค่าห้องที่ฉันอยู่

[เป็นไงบ้างทางนั้น]

เธอถามเสียงระรื่น แบบนี้แสดงว่าสถานการณ์ทางบ้านคงดีขึ้นแล้ว

"ตอนนี้ซีอยู่บ้านน่ะ"

แค่บอกว่าบ้านเพื่อนฉันก็รู้ว่าหมายถึงบ้านเด็กกำพร้า

[ว้า... อยากไปบ้างจัง อยากเจอเด็ก ๆ ที่นั่น]

"ไว้เคลียร์ธุระที่บ้านเสร็จจะพามานะ เออ! แล้วแม่ตาลเป็นไงบ้าง"

แม่เพื่อนฉันประสบอุบัติเหตุจนขาหักเดินไม่ได้ชั่วคราวน่ะ ต้องบำบัดกันอีกนาน เพื่อนฉันเป็นลูกสาวคนเดียวเลยยอมดรอปเรียนเพื่อกลับไปดูแลท่าน

[ก็เหมือนเดิมแหละแก แต่สภาพจิตใจท่านดีขึ้นมากแค่นี้ฉันก็เบาใจแล้ว]

"สู้ ๆ นะ มีอะไรให้ช่วยบอกได้เสมอ ว่าแต่โทร.มาแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า"

[จะโทร.มาบอกว่าโอนค่าห้องส่วนของฉันให้แล้วนะ]

หืม... ค่าห้อง?

"ค่าห้องอะไร แกไม่อยู่ตั้งเดือนนึงแล้วนะไม่ต้องจ่ายแล้ว"

รีบกดดูข้อความ มีเงินเข้าจริง ๆ ด้วย แถมยังจำนวนพอดีกับทุกเดือนที่เราแชร์กันอีก

[ข้าวของฉันยังอยู่ที่นั่น ถือว่าเป็นค่าฝากของแล้วกัน]

"แต่แก..."

[เอาน่า ไม่ต้องคิดมาก แกจะได้มีเงินเหลือไว้ส่งบ้านแกด้วย]

ฮือ ๆ มีเพื่อนดีน้ำตาจะไหล แบบนี้ไม่เรียกเอาเปรียบเพื่อนใช่ไหมอะ?

"ขอบใจนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ฉันมีเลย"

ต้องบอกว่ามีแค่ต้นตาลคนเดียวนี่แหละที่ยอมคบกับเด็กกำพร้าแบบฉัน

จนก็จน แต่ได้เรียนที่ดี ๆ เพราะมีทุนมาหล่นทับ

[รักแกนะ ถ้ามีอะไรก็โทร.มาหาได้ตลอด เรื่องเงินก็โทร.มาได้ ฉันยินดีช่วยเสมอ]

"รักแกเหมือนกัน ขอให้แม่หายไว ๆ แล้วกลับมาอยู่เป็นเพื่อนซีนะ"

[ขอบใจจ้า แค่นี้ก่อนนะไปดูแม่ก่อน]

"อืม บายจ้ะ"

สายถูกตัดไปแล้ว...

แม้จะมีเพื่อนน้อย แต่ก็มีเพื่อนแบบคุณภาพ แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้วละ

"พี่เซียมซี"

เสียงเล็ก ๆ ของน้องนิ่มเรียกฉันพร้อมวิ่งเข้ามากอด

"ไม่เจอกันนาน สูงขึ้นเยอะเลยนะคะ"

น้องนิ่มฉีกยิ้มกว้างพยักหน้าหงึก ๆ

"น้องนิ่มอยากโตเร็ว ๆ จะได้ออกไปทำงานหาเงินช่วยพี่ซีค่ะ"

โอ้ย...เด็กน้อเด็ก เพิ่งจะสิบขวบแต่รู้จักกตัญญูแล้ว

"น้องนิ่มอยู่ที่นี่ก็ช่วยพี่ซีได้นะคะ"

คนฟังทำหน้างง ฉันเลยยิ้มให้พร้อมเฉลย

"ก็ช่วยครูแก้วกับครูออยดูแลน้อง ๆ ไงคะ"

"อ๋อ น้องนิ่มช่วยทุกวันค่ะ ตอนนี้ก็ช่วยครูออยทำกับข้าวด้วย"

"ทำกับข้าว เก่งจังค่ะ พี่ซียังต้มเป็นแค่มาม่าเลย"

ที่จริงฉันทำได้หมดแหละอาหาร แต่อยากพูดให้กำลังใจน้องนิ่มว่าเธอเก่งกว่าจะได้มีกำลังใจ

"พี่ซีอยู่นานมั้ยคะ เดี๋ยวตอนเที่ยงเราจะทำเมนูข้าวผัดทานกัน"

"ว้า... น่าเสียดายจัง พี่ซีต้องไปทำงานกะเที่ยงด้วยสิ"

"เหรอคะ" เสียงเด็กน้อยสลดลง

"ไว้วันหลังพี่ซีจะมาชิมฝีมือน้องนิ่มให้ได้ ตกลงมั้ยจ๊ะ"

"จริงนะคะ พี่ซีไม่โกหกหนูนะ"

รีบยกมือลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู

"พี่ซีไม่โกหกค่ะ"

"เย่ ๆ น้องนิ่มจะทำสุดฝีมือเลยค่ะ"

เห็นรอยยิ้มเธอแล้วฉันมีความสุขที่สุด