คุณผีหล่อ : 2

ใช่! คนตรงหน้าฉันคือยมทูต ท่านยมที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาราวเทวดา

"น...นี่เราตายแล้วเหรอ!?"

ตกใจไปกันใหญ่ที่จู่ ๆ ก็ได้เจอยมทูตผู้เอาวิญญาณ

แต่ว่า...

ฉันไปตายตอนไหน?

ตายยังไง ในเมื่อเท่าที่จำได้ ฉันเพิ่งกลับมาจากทำงานร้านสะดวกซื้อชื่อดังแล้วก็อาบน้ำนอน

อ๊ะ! หรือว่าจะไหลตาย?

ช่วงนี้มีข่าวคนไหลตายบ่อย ๆ แบบ นอน ๆ อยู่ก็ซี้ม่องเท่งอย่างไม่รู้ตัว

"เจ้าเลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว"

"เอ๊ะ! ท่านอ่านความคิดหนูได้เหรอคะ?"

นี่ฉันเจอของจริงหรือนี่...

"ในที่ของข้า ข้าย่อมล่วงรู้ความคิดอ่านของสัมภเวสีทุกตน"

ส...สัมภเวสี?

นี่ท่านยมคงเหมารวมถึงฉันด้วยจริง ๆ สินะ

ฮือ ๆ ทำไมเซียมซีคนนี้ถึงได้อาภัพนัก เกิดมาไม่เคยเห็นหน้าพ่อหน้าแม่ไม่พอ ยังอายุสั้นอีก

"ข้าบอกแล้วอย่าคิดฟุ้งซ่านไปไกล เจ้ายังไม่ถึงอายุขัย"

"ฮะ!? จริงนะเจ้าคะ หนูยังไม่ตายจริง ๆ ใช่มั้ย?"

ได้ยินแบบนี้ถึงกับใจฟู สัมผัสได้เลยว่าหัวใจมีการเต้นตุบ ๆ อยู่

"ข้าไม่มุสา เพียงแต่ข้าเรียกวิญญาณเจ้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องจะบอก"

คิ้วฉันขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบถวายท่านยมตรงหน้าได้แล้ว

"ท...ท่านยมมีธุระอะไรกับคนธรรมดาอย่างหนูเหรอคะ"

ไม่ค่อยเข้าใจเจตจำนงค์ของคน อืม... เรียกคนได้ไหมนะ?

เออ นั่นแหละ ไม่ค่อยเข้าใจว่าเราอยู่คนละภพภูมิกันท่านมีอะไรจะมาบอกฉันกัน

"เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา ชาติก่อนเจ้าทำบุญมามากโข ทว่ากรรมเก่าของชาติก่อนนู้นตามมาไวเกินจนทำให้เจ้าเกิดมาชาตินี้ต้องรีบต่อแต้มบุญเพื่อไถ่บาปพวกนั้น"

ตกลงฉันบุญเยอะหรือบาปแยะ ฟังแล้วงง ๆ

"ที่ข้าเรียกเจ้ามาวันนี้เพื่อจักบอกให้เจ้ารู้ว่า อีกไม่นานจะมีสัตว์มาให้เจ้าโปรด เจ้าต้องช่วยเหลือสัตว์ผู้นั้นสุดความสามารถของเจ้า โดยเจ้ามีเวลาเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น หากเจ้าทำสำเร็จ ชีวิตเจ้าจักเปลี่ยนไปตลอดกาล"

ฟังดูเหมือนจะง่าย ทว่าต้องใช้เวลาถึงสามเดือนคงเป็นมิชชั่นที่โคตรยากแน่เลย

"จงจำเอาไว้ เจ้าต้องโปรดสัตว์ผู้นี้ด้วยความจริงใจของเจ้า แล้วชีวิตเจ้าจักเปลี่ยนไปตลอดกาล..."

"อ๊ะ! เดี๋ยวสิคะ"

"..."

"ท่านยม"

"..."

"ท่านยม!"

เฮือก!

สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อกาฬที่ไหลอาบหน้า

ลมหายใจหอบถี่ราวไปวิ่งมาเป็นสิบกิโลเมตร

รีบยกมือปาดเหงื่อทิ้งแล้วนั่งเรียบเรียงสิ่งที่พบเห็นเมื่อกี้

"ฝัน?"

คงใช่แหละ มันคือความฝัน แต่เป็นฝันที่แสนประหลาดตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเจอ

กริ๊ง!!!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น บ่งบอกว่าวันนี้ฉันต้องรีบแต่งตัวอาบน้ำเพื่อไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ที่แสนจะสำคัญของชีวิตยัยเซียมซีคนนี้ เพราะถ้าไม่มีที่นี่ ฉันคงไม่เติบใหญ่ขึ้นมาเป็นผู้เป็นคนแบบนี้ได้

"โปรดสัตว์แล้วชีวิตจะเปลี่ยนไป งั้นเหรอ?"

ทวนสิ่งที่ฝันเบา ๆ

หวังว่าจะเป็นโปรดสัตว์ได้บุญจริง ๆ นะคะ ท่านยมเจ้าขา

ฟิ้ว~

อ้าวเวรแล้วไง หนูแค่ล้อเล่น เซียมซีสัญญาจะทำบุญเยอะ ๆ และเชื่อที่ท่านบอกเจ้าค่ะ!

รีบวิ่งหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ สัญญาณลมเมื่อกี้คงจะเป็นท่านยมใช่ไหมนะ

หนูกลัวแล้ว หนูจะไม่คิดแง่ลบอีกแล้วจ้า!!!

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...

ในที่สุดก็ถึงสักที สถานที่ที่ฉันเกิดและสถานทีที่ฉันโต

"สวัสดีค่าครูแก้ว"

ลงจากรถเมล์เสร็จก็เจอกับครูแก้ว ครูที่ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถบชนบทของที่นี่

ท่านอายุสี่สิบ แต่ยังสาวและสวยอยู่เลย เป็นคนจิตใจดี มีเมตตา ดูแลเด็กกำพร้าของที่นี่มาตั้งแต่อายุยี่สิบห้า

"อ้าว หนูเซียมซี มาได้ยังไงลูก"

รีบปรี่เข้าไปไหว้ย่อและกอดท่านด้วยความคิดถึง

"หนูคิดถึงครูแก้วมาก ๆ เลย"

"ยิ่งโตยิ่งปากหวานนะเรา" มือของท่านวางบนศีรษะแล้วลูบหัวฉันเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

"ก็จริงนี่คะ ไม่ได้มาที่นี่ตั้งสามเดือน คิดถึงทุกคนในนี้เลย"

เพราะทั้งเรียนหนักและทำงานไปด้วยฉันเลยไม่ค่อยได้แวะมาที่นี่ แต่ก็ยังส่งเงินมาให้ครูแก้วไว้ใช้จ่ายทุกเดือนนะ ถึงแม้จะไม่ได้เยอะแยะอะไรก็ตาม

"อ้ะ ลืมเลย"

นึกได้จึงรีบหยิบซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่กว่าธนบัตรนิดหน่อยยื่นให้คนตรงหน้า