คุณผีหล่อ : 7

"ช่วย?" ตกใจจนคิ้วสวยฉันย่นเข้าหากันมองใบหน้าที่ขาวซีดไร้เลือดฝาดแต่กลับไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด

ถ้าฉันบอกว่าตอนที่เห็นเขาครั้งแรกเขาโคตรจะหล่อทุกคนจะเชื่อหรือเปล่า

ไม่เชื่อสินะ ก็เนอะ ใครจะเชื่อว่าจะมีผีหน้าตาดีแบบนี้

"คุณคือคนที่ท่านผู้นั้นส่งมาช่วยผม"

แววตาเขาไร้ความรู้สึก แต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าเขากำลังดีใจและตื่นเต้นสุด ๆ ที่ได้เจอฉัน

"ท่านผู้นั้น?"

ใช้คำพูดแปลกประหลาด นี่เป็นผีมาจากยุคไหน แต่ดูสภาพการแต่งกายแล้ว ยุคปัจจุบันนี่แหละ

"เดี๋ยวนะ!"

จู่ ๆ ก็นึกถึงฝันเมื่อหลายคืนก่อนขึ้นมา

"ท่านผู้นั้นที่นายบอก หมายถึงคนที่ไม่ใช่คนหรือเปล่า" ถามไปใจก็ลุ้นไป

"คนที่ไม่ใช่คน?"

แต่เหมือนคนที่ถูกถามคำถามจะไม่เข้าใจฉันนะ

"ก็แบบ... แต่งตัวแปลก ๆ ไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป"

"อ้อ ใช่"

ถึงกับตบหน้าขาตัวเองเต็มแรงจนรีบกลั้นเสียงร้องเจ็บไม่ให้อีกคนได้สมน้ำหน้า

เขาคนนี้คือ 'สัตว์' ที่ท่านยมส่งมาให้ฉันช่วยสินะ

แล้วทำไมไม่บอกว่าเป็นวิญญาณคนไปเลย จะเรียกการโปรดสัตว์ให้ฉันเข้าใจผิดไปทำไมก็ไม่รู้

"คุณก็เคยเจอท่านสินะ"

ฉันพยักหน้าก่อนจะเริ่มหายใจลึก ๆ แล้วมองวิญญาณตรงหน้าตั้งแต่หัวจดเท้า

ทุกอย่างบนตัวเขาไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าคือคนที่ตายไปแล้ว

สภาพยังสมบูรณ์ดี อวัยวะครบถ้วนสมบูรณ์และที่สำคัญหล่อมากด้วย

"อืม เคยเจอ" ฉันตอบเขาพลางนึกในใจว่าเขามีอะไรให้ฉันช่วย

"นาย"

"คุณ"

เสียงเรียกกันและกันของเราดังขึ้นพร้อมกันราวนัดหมาย

"คุณพูดก่อนเลยครับ"

"ไม่ ๆ นายพูดก่อนเลย"

อยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรน่ะ

"งั้นผมไม่เกรงใจแล้วกัน"

ปรากฏตัวให้ฉันเห็นขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องมีแล้วละความเกรงจงเกรงใจน่ะ

"เชิญเลย" ผายมือเชิญอีกตนที่นั่งห่างจากฉันไปหนึ่งช่วงตัวได้พูดสิ่งที่อยากจะพูด

"คุณช่วยผมตามหาร่างได้มั้ยครับ"

คำถามแรกก็ทำฉันอึ้งแล้ว

"ตามหาร่าง!?"

วิญญาณตรงหน้าพยักหน้าหงึก ๆ จ้องฉันเหมือนรอคอยความหวัง

"นายตายไปแล้ว ป่านนี้ญาตินายคงเผาร่างจนเหลือแต่เถ้าธุรีแล้วล่ะ"

คนตายที่ไหนจะยังเหลือร่างกายอยู่กัน

"ไม่! ผมรับรู้ได้ว่าร่างจริงผมยังอยู่"

"แล้วอยู่ที่ไหน?"

พอเจอคำถามฉันเข้าถึงกับเงียบส่ายหัวไปมา

"ผมไม่รู้" เสียงวิญญาณตรงหน้าฉันอ่อนลง

หัวใจฉันวูบไปเล็กน้อยที่จู่ ๆ ก็มองเห็นความเศร้าของใบหน้านั้น

"ผมคิดไม่ออก" เขาเริ่มเสียงสั่นเครือ

"นี่! นายเป็นผีนะ ผีเขาไม่ร้องไห้กันหรอก" รีบพูดกลั้วขำ แต่เหมือนจะฝืดไปหน่อยเพราะอีกคนค่อย ๆ เงยหน้ามองเหมือนว่าฉันพูดอะไรไม่เข้าหู

"ผมไม่ใช่ผี ท่านผู้นั้นบอกผมเป็นแค่วิญญาณ" เขาเถียงอย่างใส่อารมณ์

"จะเรียกผีหรือวิญญาณมันก็คือสิ่งที่ไม่มีชีวิต ไม่มีกายเนื้อเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?"

"ไม่เหมือน!" เขาเถียงเสียงแข็ง

"ไม่เหมือนยังไง" ฉันถามกลับ

"..." อีกคนเงียบ ค่อย ๆ เงยหน้าสบตาฉันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ

"นั่นสินะ จะเรียกผีหรือวิญญาณ สำหรับคุณความหมายก็คงไม่ต่างกัน"

เสียงเหมือนตัดพ้อพูดจบร่างเขาที่เหมือนมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้วค่อย ๆ จางลงและหายไป

"อ้ะ! เดี๋ยวสิ!"

อย่าบอกนะว่าเขางอนฉัน?

เฮ้อ... ตั้งแต่มองเห็นผีหรือวิญญาณมา ฉันเพิ่งเคยเจอผีขี้งอนก็วันนี้นี่แหละ

แต่จะว่าไปแล้ว...

"ไปก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยช่วยผีขี้งอน"

ปากพูดไปแบบนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกผิดต่อวิญญาณตนนั้นหน่อย ๆ แฮะ

"นาย"

นั่งสักพักใหญ่ ๆ รู้สึกไม่สบายใจเลยเรียกหาวิญญาณนายคนนั้นแต่อีกฝ่ายกลับเงียบไม่ปรากฎตัวหรือส่งเสียงให้ได้ยิน

"นี่! งอนจริงดิ" พึมพำเบา ๆ มองรอบห้องก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ

"นาย ถ้าอยากให้ช่วยก็ออกมานะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้รู้สึกไม่ดี"

ตอนนี้รู้สึกผิดจริง ๆ ถ้าหากกลับกัน ฉันเป็นเขาแล้วได้ฟังคำพูดประโยคนั้นอาจจะไม่ชอบใจเหมือนกัน..