บทที่ ๕. สำออย!

เวธน์พาแฟนสาวเข้ามาอยู่ในบ้าน พักอาศัยอยู่ห้องเดียวกันกับตน โดยไม่สนใจความรู้สึกของภรรยาตีทะเบียนอย่างหยาด ห้องนอนของเขาที่ควรเป็นห้องหอของเขาและหยาด แต่ตอนนี้เป็นห้องรักของเวธน์กับอินท์ไปเสียแล้ว เขาพาแฟนสาวเข้ามาอยู่ในบ้านพร้อมกับคนสนิทของแฟนสาวหนึ่งคนชื่อจิ๋ม

“พี่เวธน์คะ”

“ว่าไงอินท์”

“เย็นนี้เราจะกินข้าวที่บ้านหรือนอกบ้านดีคะ”

“อินท์อยากกินนอกบ้านหรือที่บ้านล่ะ”

“วันพิเศษทั้งที อินท์อยากไปกินร้านเรือนไทยค่ะ” เธอบอกแฟนหนุ่มว่าอยากไปทานอาหารไทยต้นตำรับชาววังที่เคยไปทานกันครั้งก่อน

“ได้สิ งั้นก็ให้จิ๋มจัดของก็แล้วกัน เราก็ออกไปทานข้าวกัน” เมื่อดูเวลาแล้วว่าอีกไม่นานก็มืดค่ำจึงพาแฟนสาวออกไปทันที ทั้งๆ ที่เพิ่งมาถึงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ

“ค่ะ งั้นอินท์ไปเอากระเป๋าก่อนนะคะ” แล้วหล่อนก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่เพิ่งวางไว้บนเตียงมาสะพายไหล่แล้วเดินกลับมาควงแขนแฟนหนุ่มของตน

“พี่จิ๋มจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวขากลับซื้อข้าวมาฝาก” ก่อนจะออกไปจากห้องก็สั่งคนติดตามของตนเอง

“จ้ะ น้องอินท์ เดี๋ยวพี่จัดการให้เรียบร้อยจ้ะ” จิ๋มรับคำสั่ง

“ไปกันค่ะพี่เวธน์” แล้วหล่อนก็เกาะกอดแขนแข็งแรงแฟนหนุ่มเดินไปพร้อมกันออกจากห้องนอน

“ถ้าแกไม่ให้ค่าจ้างฉันแพง ฉันไม่มาเป็นขี้ข้าแกหรอกนังอินท์” พออินท์กับเวธน์ออกไปจากห้อง จิ๋มก็บ่นพึมพำแล้วทำงานของตนเองให้เรียบร้อย

ในห้องครัวของบ้าน ตอนนี้หยาดกำลังทำมื้อเย็นให้ตนเองทาน เธอทำเมนูง่ายๆ คือข้าวไข่เจียวของโปรดตนเองหลังจากจัดห้องใหม่ของตนเองเสร็จ

“หนูหยาดจะกินแค่ข้าวไข่เจียวเหรอจ๊ะ?” นิ่มถามหญิงสาวเมื่อเห็นว่าหยาดกำลังจะทำไข่เจียวทาน

“ค่ะ น้านิ่ม น้านิ่มกับพี่แหนมจะทำอะไรกินคะเย็นนี้”

“น้าว่าจะทำไก่ทอดกับส้มตำและข้าวเหนียว หนูหยาดไปกินกับพวกน้าที่บ้านนะจ๊ะ ไม่ต้องกินไข่เจียวหรอก อีกอย่างวันนี้คุณเวธน์ก็ไปทานข้าวข้างนอกแล้ว น้ากับแม่แหนมไม่ได้ทำมื้อเย็นน่ะ”

“ไปกินด้วยกันนะน้องหยาด” แหนมลูกสะใภ้ของนิ่มเอ่ยชวนอีกคน

“ดีเหมือนกันค่ะ หยาดก็อยากกินข้าวเหนียว ไก่ทอด ส้มตำพอดี”

เธอตอบแล้วก็จัดการเก็บไข่ที่ยังไม่ได้ตอกเก็บเข้าตู้เย็นเหมือนเดิมแล้วก็เดินตามแม่บ้านออกไปจากห้องครัวไปยังเรือนหลังเล็กที่ตนอาศัยอยู่กับครอบครัวน้านิ่มตอนนี้ บ้านหลังนั้นมีครัวเป็นส่วนตัวด้วยและครอบครัวของนิ่มก็ทำมื้อเย็นทานกันเองที่บ้านหลังเล็ก

พอเดินมาบ้านหลังเล็กก็เห็นน้าแสงกับโชค ลูกชายกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ที่แคร่ เธอส่งยิ้มให้ทั้งสองแล้วเดินตามน้านิ่มกับพี่แหนมเข้าไปในบ้านเพื่อไปช่วยทำมื้อเย็นทานสำหรับเย็นนี้

“น้องหยาดไม่ต้องช่วยหรอกจ้ะ พี่กับแม่นิ่มทำกันเองสองคนได้ น้องหยาดนั่งรอกินดีกว่า” แหนมดันร่างเล็กให้นั่งที่เก้าอี้รอตนกับแม่สามีทำมื้อเย็น

“ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยๆ กันจะได้เสร็จเร็วๆ และได้ทานเร็วๆ ค่ะ” หยาดตอบไม่ยอมทำตามที่แหนมบอก

“ให้หนูหยาดทำเถอะแม่แหนม” นิ่มบอกลูกสะใภ้ของตนเอง

“จ้ะแม่ งั้นน้องหยาดล้างผักสดไว้กินกับส้มตำแล้วกันนะคะ” แหนมบอกคนที่อายุน้อยกว่าตน

“ได้ค่ะพี่แหนม งั้นหยาดล้างผักนะคะ ถ้าพี่แหนม น้านิ่มมีอะไรให้ช่วยบอกเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ เราทุกคนที่อยู่ที่นี่เท่าเทียมกันค่ะ” เธอบอกทั้งสอง

“ได้จ้ะ” นิ่มตอบพร้อมส่งยิ้มเอ็นดูให้กับหยาดที่ตนเห็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่เข้าใจว่าทำไมเวธน์ถึงจงเกลียดจงชังหญิงสาวนัก ทั้งๆ ที่เป็นคนแสนดี อ่อนโยนและหวังดีกับคนอื่นเสมอมา แต่เวธน์กลับมองไม่เคยเห็น กลับเกลียดชังน้ำหน้าผลักไสไล่มาอยู่เรือนหลังบ้านกับคนใช้อย่างพวกตน ทั้งๆ ที่หญิงสาวมีสถานะเป็นถึงภรรยาตีทะเบียนของตนเองแท้ๆ และยิ่งไปกว่านั้น ไม่รู้เจ้านายหนุ่มคิดอะไรอยู่ถึงได้พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้าน เข้ามาหยามหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของตนถึงที่บ้าน

เวธน์พาแฟนสาวกลับมาจากทานมื้อเย็นข้างนอก ตนเองส่งแฟนสาวขึ้นห้องแล้วตัวเองก็เดินมาหลังบ้านมาดูภรรยาตีทะเบียนของตนเองว่าเป็นยังไง พอมาถึงก็เห็นหยาดนอนอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านด้วยท่าทางสบาย

“มีความสุขจังนะ”

เสียงห้วนแข็งที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้เธอที่กำลังนอนมองดาวบนฟ้าต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

“คุณเวธน์”

“ถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นใคร”

“คุณเวธน์มีธุระอะไรกับหยาดรึเปล่าคะ?”

“ฉันต้องมีธุระด้วยเหรอถึงมาหาเธอได้ ฉันจะมาบอกว่าพรุ่งนี้ทำข้าวต้มกุ้งด้วยนะ อินท์อยากกิน และเธอก็ทำอร่อย ฉันเลยอยากให้เธอทำให้แฟนฉันกิน”

“นั่นไม่ใช่หน้าที่ของหยาด”

“ทำไมจะไม่ใช่ อย่าลืมสิ เธอมันก็แค่ผู้อาศัย”

“แต่หยาดเป็นภรรยาของคุณเวธน์นะคะ” เธอตอบสวนกลับไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก

“เหมือนเธอจะภูมิใจกับตำแหน่งเมียตีทะเบียนนี้จังนะหยาด” เวธน์เดินเข้ามาใกล้แล้วกระชากดึงแขนเล็กของคนที่นั่งบนแคร่ให้ลุกขึ้น

ว้าย!

หยาดเสียหลักเซหัวทิ่มหน้าอกแกร่งของเวธน์ แต่เวธน์ก็เคลื่อนไหวเร็ว เมื่อร่างเล็กเซมาสัมผัสตนเองก็ผลักร่างเล็กไปด้านหลังจนล้มลงไปกับแคร่

โอ๊ย!

เธอร้องเจ็บเมื่อถูกผลักล้มกระแทกกับแคร่ไม้ไผ่ด้านหลัง

“สำออย! อย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้เช้าทำมื้อเช้าให้ฉันกับอินท์ด้วย อย่าคิดว่าตัวเองมีทะเบียนสมรสแล้วจะมาเป็นเมียฉันได้ ฉันไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงน่าเบื่ออย่างเธอ จำไว้! จำใส่หัวกลวงๆ ของเธอไว้ซะหยาด!” เขาพูดพร้อมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากมนแล้วผลักเต็มแรงจนเธอหงายล้มลงไปอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป