บทที่ ๔. ภรรยาตีทะเบียน

เวธน์กลับมาบ้านก็สั่งให้แม่บ้านขนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของหยาดออกจากห้องมายังเรือนคนรับใช้หลังบ้านที่มีครอบครัวของแสงกับนิ่มอาศัยอยู่และมีลูกของทั้งสองกับภรรยาอย่างโชคกับแหนมอาศัยอยู่ในเรือนหลังเล็กหลังบ้านด้วย

“คุณเวธน์จะให้หนูหยาดมาอยู่ที่เรือนคนรับใช้กับน้าและตาแสงจริงๆ เหรอคะ”

นิ่มเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มเมื่อตอนนี้ที่บ้านหลังนี้มีเวธน์เป็นนายใหญ่ของบ้านหลังจากคุณนายไปต่างประเทศ

“ใช่! อินท์ไม่อยากเห็นเด็กนั่นอยู่บ้านใหญ่น่ะ ถึงจะอยู่คนละห้องกับผมก็ตามเถอะ ผมก็ไม่อยากให้หยาดอยู่รกหูรกตาแฟนผม” เวธน์บอกแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของตนเอง

“แต่...”

“ไม่มีแต่น้านิ่ม น้าแสง ผมสั่งอะไรก็ทำเถอะครับ” พูดจบเวธน์ก็เดินจากไป

“แม่ ฉันสงสารน้องหยาดจังเลยจ้ะ คุณเวธน์ก็ใจร้ายเหลือเกิน”

แหนม ลูกสะใภ้ของนิ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเจ้านายหนุ่มเดินจากไปแล้ว

“ใจร้ายยังไงเราก็ทำอะไรไม่ได้ เราช่วยหนูหยาดไม่ได้เพราะเราเป็นลูกจ้างกินเงินเดือนและอาศัยอยู่บ้านเขา พวกเราพ่อแม่ลูกคงได้แต่ทำตามแหละแหนมเอ๊ย!” นิ่มบอกลูกสะใภ้ของตนเอง

“เดี๋ยวฉันประกอบเตียงให้น้องหยาดก่อนนะแม่ ช่วยกันจะได้เสร็จให้น้องหยาดนอนคืนนี้” โชคเอ่ยบอกแม่ตัวเอง

“เดี๋ยวพ่อจะขึ้นไปช่วยแม่เก็บของตรงนี้เอง” แสงเอ่ย แล้วทั้งสี่คนก็ช่วยกันจัดห้องนอนให้หยาดกันอย่างขยันขันแข็ง

หยาดกลับมาถึงบ้านในตอนบ่ายโมง พอขึ้นมาบนห้องส่วนตัวตัวเองที่อยู่ประจำกลับว่างเปล่าไม่มีข้าวของของตนเอง

“ไม่ต้องสงสัยหรอก ฉันให้น้านิ่มกับน้าแสง โชคและแหนมช่วยกันย้ายของเธอไปเรือนคนรับใช้หลังบ้านแล้ว” เวธน์เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาในห้องที่เคยเป็นห้องนอนของหยาด

“หมายความว่ายังไงคะคุณเวธน์?” เธอถามเขาเสียงแผ่ว

“ก็หมายความว่าต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาอยู่บ้านใหญ่แล้ว เธอไปอยู่เรือนคนใช้กับครอบครัวน้าแสง น้านิ่ม”

“แต่...”

“ทำไม? อยู่ไม่ได้เหรอ ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไสหัวออกไปซะ! อินท์จะย้ายมาอยู่ที่นี่ และฉันไม่ต้องการให้เธออยู่รกหูรกตาของแฟนฉัน”

“แต่หยาดเป็น...” เธอพูดยังไม่จบประโยคความ เสียงเข้มห้วนก็แทรกขึ้น

“จะบอกว่าตัวเองเป็นเมียฉันงั้นเหรอ ช่างกล้าพูดมาได้ คนอย่างเธอมีดีอะไรให้ฉันคว้าขึ้นเตียงมิทราบ! จืดชืด น่าเบื่อ และอย่าคิดว่าจะได้อยู่สุขสบาย ฉันจะใช้ช่วงเวลาที่แม่ไม่อยู่ทรมานเธอจนกระอักเลือดคอยดู อยากรู้นักจะอยู่ถึงห้าปีไหม หรือจะหนีไปก่อน หึ! อ้อ...หรือจะตายก่อนก็ดีนะ ฉันจะขอบคุณมาก”

“ใจร้าย! หยาดไม่คิดว่าคุณเวธน์จะเกลียดชังหยาดขนาดนี้ อึก!”

“อย่ามาสำออย! น้ำตาไม่ได้ทำให้ฉันมองเธอดีขึ้น ฉันเองก็ไม่คิดว่าฉันต้องมาใจร้ายกับเธอแบบนี้ เพราะเธอคนเดียวทำให้ฉันกับอินท์ต้องทะเลาะกัน รู้ไหมกว่าฉันจะง้ออินท์ได้นานแค่ไหน ฉะนั้นอยู่ในที่ของเธอซะ กอดทะเบียนสมรสของเธอต่อไป และอยู่นี่ก็อย่าคิดทำตัวเป็นนาย เธอมันก็แค่กาฝาก”

“หยาดจะไปอยู่เรือนหลังบ้านค่ะ” ยังไงซะ ก็ต้องไปตามเขาที่สั่งและต้องการอยู่ดี เธอจึงเลือกที่จะก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตนเอง

“ดี! และอย่าเสนอหน้ามาให้อินท์เห็นหน้า เข้าใจไหม ถ้าอินท์อยู่ เธอไม่ต้องโผล่หน้ามาที่บ้านใหญ่ ซ่อนตัวที่ไหนก็ได้ อย่ามาเสนอหน้าให้แฟนฉันไม่พอใจ อ้อ...เธออย่าคิดว่าตัวเองจะอยู่สุขสบายล่ะ ทำงานที่บริษัทแล้วกลับมาก็เป็นแม่บ้านช่วยงานครอบครัวน้าแสงกับน้านิ่มด้วยล่ะ เพราะเธอไม่ใช่คุณนายของบ้านนี้ จำไว้!”

หยาดเม้มปากแน่น น้ำตาคลอก้มหน้ามองเท้าตัวเองไม่พูดตอบโต้กลับ แล้วเดินผ่านเขาออกไปจากห้องเพื่อไปยังเรือนหลังเล็กที่เขาจัดให้อยู่อาศัย

“อย่าคิดหวังว่าจะได้เป็นคุณนายของฉัน” เวธน์แสยะยิ้มแล้วก็เดินตามคนที่ออกไปก่อนออกไปจากห้องเพื่อกลับห้องของตนเองที่อยู่ติดกับห้องของหยาด และโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นเตือนมาพอดี

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

มือใหญ่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ก่อนแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับสายปลายสายที่โทรมาพร้อมกรอกเสียงทุ้มอ่อนโยนส่งไปในสาย ซึ่งผิดจากที่พูดกับหยาดก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

“ว่าไงครับอินท์”

‘อินท์เก็บของเสร็จแล้วนะคะพี่เวธน์’

“โอเคครับ เดี๋ยวผมไปรับ รอแป๊บนะ”

‘ค่ะ อินท์รอนะคะ’

“ครับ” แล้วเวธน์ก็กดวางสายจากแฟนสาวเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมแล้วเดินยิ้มไปทางบันได