ความน่าสงสาร

แทนคุณพูดไม่หยุด เขาพยายามพูดทุกอย่างเพื่อให้หญิงสาวไม่ไปจากพวกเขา เขาเป็นห่วงเธอ และกลัวว่าหลังจากที่พรลภัสออกจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว เธอจะไม่กลับมาอีก

"ไม่ต้องสนใจเรื่องเงินนั้นหรอก ฉันไม่ได้ไปเป็นหนี้ใครหรือหลอกเงินใครมา นายไม่ต้องเป็นห่วง นายกับแม่ของนายไม่เดือดร้อนเพราะเรื่องนี้แน่ ออกไปได้แล้ว..เกะกะ" พรลภัสเอ่ยแล้วเก็บของต่อ

น้ำตาของพรลภัสไหลรินอาบสองแก้ม เธอต้องหันหลังให้น้องชายของเธอเพื่อไม่อยากให้เขาเห็น เธอทำตัวเข้มแข็งและเย็นชาใส่น้องชายมาตลอด จะมาทำให้น้องชายเห็นน้ำตาของเธอไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่เก็บของเสร็จ อันไหนที่ไม่ใช้แล้วเธอก็เก็บไปทิ้ง ส่วนที่เหลือเธอก็เก็บใส่กระเป๋าแล้วเอาติดตัวไปด้วย เพราะของ ๆ เธอก็ไม่ได้มีอะไรมาก หลังจากเก็บของเสร็จ กระเป๋าที่เธอจะเอาติดตัวไปด้วยก็มีเพียงแค่สองใบใหญ่เท่านั้น

พรลภัสล้มตัวลงนอนบนเตียงของเธออีกครั้ง คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะได้นอนมันอีก พรุ่งนี้เธอจะไปจากที่นี่แล้ว มาร์คัสได้สั่งให้คราเวนมารับเธอแต่เช้า เพราะว่าต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอีก

เช้าวันถัดมา......

"เจ้จะไปจริง ๆ เหรอ" แทนคุณจับแขนของเธอไว้

"ปล่อย ฉันจะไปแล้ว"

"แต่....."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ปล่อยฉัน" พรลภัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมโทรหาเจ้บ้างได้มั้ย"

"ถ้าว่างฉันก็จะรับ"

"งั้นเจ้ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ มีอะไรก็โทรมาหาผมบ้างนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว"

พรลภัสพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหล แล้วเดินหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านมา พอดีกับที่คราเวนมาจอดรถรอเธอพอดี เธอเอากระเป๋าไปไว้หลังรถเสร็จก็กำลังจะขึ้นรถ แต่แทนคุณกลับวิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น แล้วก็ร้องไห้ออกมา

"ผมรักเจ้มากนะครับ ถึงแม้ว่าเจ้จะทำเหมือนว่าไม่สนใจผม แต่ผมรู้ว่าเจ้ก็รักผมมากเหมือนกัน ผมจะทำตัวดี ๆ ตั้งใจเรียน และเป็นน้องชายที่น่ารักของเจ้ตลอดไป ผมจะคิดถึงเจ้นะครับ"

เมื่อแทนคุณเอ่ยจบ พรลภัสก็เดินขึ้นรถทันทีโดยที่ไม่ตอบและไม่หันไปมองเขาอีก พอขึ้นนั่งในรถแล้ว น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้มันก็ไหลลงมาเหมือนท่อน้ำที่กำลังรั่ว เธอก็อยากจะหันไปกอดน้องชายไว้เหมือนกัน และอยากบอกว่าดูแลตัวเองให้ดี พี่คนนี้ก็รักเขามากเหมือนกัน ส่วนมุมของบ้านก็มีหญิงวัยกลางคนยืนมองอยู่ ผกาแอบร้องไห้อยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถรั้งให้พรลภัสอยู่ด้วยต่อไปได้อีก

"คุณพรลภัสโอเคใช่มั้ยครับ" คราเวนที่เห็นเธอร้องไห้จึงอดสงสารและแสดงความห่วงใยไม่ได้

"ค่ะ ฉันไม่เป็นไร ต่อไปคุณเรียกฉันว่าทัดดาวเถอะค่ะ หรือจะเรียกฉันว่าดาวเฉย ๆ ก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณอะไรหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้มีตำแหน่งอะไรที่สูงกว่าคุณเลย ก็แค่มีฐานะเป็นลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้นเอง"

"ครับคุณดาว เอ่อ...ดาว"

"คุณชื่อคราเวนใช่มั้ยคะ"

"ใช่ครับ"

"ชื่อคุณเรียกอยากมาก ฉันขอเรียกคุณว่าพี่แวนได้มั้ยคะ"

"แวนเหรอ.... ได้ครับ" คราเวนเอ่ยยิ้ม ชื่อนี้ก็เหมาะดี

คราเวนพาหญิงสาวไปตรวจสุขภาพเรียบร้อยแล้วก็พาไปที่วิลล่าของมาร์คัสทันที หมอนัดอีกครั้งก็ตอนที่ไข่เธอสุขพร้อมจะผสมพันธุ์ หลังจากนี้เธอจึงต้องไปอยู่เก็บตัวที่บ้านของมาร์คัสก่อน เธอรู้สึกตื่นเต้นกับการออกไปพักอยู่กับคนแปลกหน้าอยู่บ้าง

วิลล่าหลังนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองกรุงของประเทศไทย แทบจะไม่ใช่วิลล่าทั่วไปด้วยซ้ำ มันดูเหมือนพระราชวังขนาดย่อมเลย มันสวยและดูหรูหรามาก

"เจ้านายของผมท่านมีงานต้องทำที่บริษัท ไม่สะดวกต้อนรับคุณด้วยตัวเอง คุณคงจะไม่ถือใช่มั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ดาวไม่ถือ เขาไม่จำเป็นต้องมาต้อนรับดาวหรอกค่ะ" หญิงสาวเอ่ยแล้วไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายหลังไว้ "แล้วดาวต้องพักที่ไหนคะ"

"เอากระเป๋ามาให้ผมเถอะ เดี๋ยวผมจะพาไปที่ห้องของคุณเอง"

"ขอบคุณค่ะ แต่ดาวถือเองดีกว่า"

"อย่าเกรงใจเลยครับ เอามาให้ผมเถอะ"

"งั้นก็ขอบคุณค่ะ"

พรลภัสเดินตามคราเวนเข้าไปในตึก เธอสงสัยว่าเธอจะได้พักอยู่ที่ไหน แต่เขากลับพาเธอเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน บ้านหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ส่วนเธอได้พักอยู่ที่ชั้นสอง

"ฉันพักอยู่ที่ห้องนี้เหรอคะ"

หญิงสาวเอ่ยถาม เพราะมันดูหรูเกินไป ตอนแรกเธอคิดว่าเขาอาจจะให้เธอไปพักอยู่กับคนใช้คนอื่น ๆ ก็ได้ แต่นี่มันเกินสิ่งที่เธอคิดเอาไว้มาก

"ใช่ครับ คุณจะพักอยู่ที่ชั้นสองนี้ ห้องของผมก็อยู่ข้าง ๆ ห้องของคุณนี้แหละครับ ส่วนเจ้านายจะพักอยู่ชั้นสาม ชั้นบนสุดของบ้านหลังนี้ครับ"

"อ่อค่ะ"

"หากมีอะไรก็เรียกผมได้นะครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่คราเวนมาส่งเธอถึงห้องและแนะนำอะไรในบ้านเบื้องต้นแล้ว เขาก็กลับเข้าไปที่บริษัทต่อ

"เรียบร้อยครับบอส"

เมื่อมาถึงบริษัท คราเวนก็รีบมารายงานทันที

"เธอไม่ได้พูดอะไรใช่ไหม"

"ไม่ครับ ตอนแรกเธอสงสัยว่าทำไมถึงได้อยู่ชั้นสองของบ้านครับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอคิดว่าเธอเป็นแค่เพียงลูกจ้างของบอสเท่านั้นครับ ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเหมือนที่บอสสงสัยเลย"

"อื่ม"

"จะให้แม่บ้านคอยจับตาดูเธออีกมั้ยครับ"

"ไม่ต้องแล้ว เธอคงไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก"

"ครับ"

คราเวนรายงานเรื่องทุกอย่างตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม ตอนแรกเขาก็พอจะสงสัยอยู่บ้างว่าหญิงสาวจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ หรือเปล่าที่เห็นแก่เงิน เพราะแม้แต่ลูกของตัวเองที่คลอดออกมาก็ยังจะทิ้งไปได้ แต่ดูไปแล้ว เธอคงจะลำบากจริง ๆ นั่นแหละ

"อ้อ...ผมมีอีกอย่างหนึ่งให้บอสดูครับ"

"อะไร"

"นี่ครับ วันนั้นที่ไปส่งทัดดาวที่บ้าน เธอบอกให้ผมจอดรถให้ก่อนถึงบ้านของเธอ แล้วเธอก็เดินเข้าไปในวัดแห่งนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรบ้าง บอสฟังดูเอาเองก็แล้วกัน" เขาบอกแล้วส่งมือถือให้เขา

"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ทัดดาวงั้นเหรอ"

"อ้อ ครับ เธอบอกให้ผมเรียกเธอว่าทัดดาวหรือดาวก็ได้ คงจะเป็นชื่อเล่นของเธอนั่นแหละครับ"

"อื่ม จะเรียกอะไรกันก็เรียกไปเถอะ ออกไปได้แล้ว "

"ครับ"

มาร์คัสนั่งมองผู้หญิงในคลิปวิดีโอ เขาพอจะเข้าใจอะไรมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว และเหตุนี้เขาก็จะยิ่งมั่นใจขึ้นว่าพรลภัสจะไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาหลอกลวงเขา และเธอก็ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ภายนอกเธอดูเข้มแข็ง แต่กลับเก็บซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ข้างใน ช่างน่าสงสารจริง ๆ มาร์คัสคิดแบบนั้น

มาร์คัสอยากจะทำให้หญิงสาวมีอนาคตที่ดีขึ้น หลังจากที่หมดสัญญาไปแล้ว เธอจะได้ดูแลตัวเองและครอบครัวของเธอได้ เขาจึงคิดอยากจะให้ตำแหน่งงานกับเธอในบริษัทของเขา เขาจะเป็นคนสอนงานให้เธอเอง เพราะดูจากการสื่อสารและวุฒิปริญญาของเธอแล้ว เธอน่าจะทำมันได้