บทที่ 2

ใบหน้าหวานละไมหันไปตามแรงของฝ่ามือทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนชา พลันน้ำตาไหลพรากราดรดสองแก้มนวล

“คุณพี่ใจร้าย ใจร้าย ลีญาเกลียดคุณพี่..ลีญาจะหนีไปจากคุณพี่..หนีไปเหมือนพี่มนชยา ลีญาจะหนีไปให้ไกลที่สุด..หนีไปจากคนใจร้าย คนใจโหด..”

เธอตะโกนก้องเมื่อหันมามองหน้าเขาทำให้เขาก้าวเข้ามาแล้วรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปหาเธอที่น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แต่พอเขาได้มองเห็นหยาดน้ำตาของเธอหัวใจของเขากลับอ่อนยวบลง

โรมวิสุทธิ์ผลักร่างบางให้ล้มลงไปกับพื้นแต่ทำให้ฝ่ามือทั้งสองเท้าลงยังเศษแก้วที่พื้นอย่างจัง

“โอ๊ย..”

เธอร้องครางเบา ๆ พร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นมามองเห็นเศษแก้วปักคาที่กลางฝ่ามือจึงกระตุกเศษแก้วนั้นออก ทำให้เลือกสีแดงพุ่งกระฉุดสวนออกมา

“ไปให้พ้นหน้าฉัน ไป..”

เขาตะคอกเสียงใส่เธอก่อนจะหันไปเตรียมจะหาอะไรสักอย่างขว้างปาใส่ร่างของเธอที่รีบก้าวออกมาจากห้องโถงนั้นท่ามกลางสายตาของแม่บ้านที่อยู่มานาน

“คุณโรมคะ..”

แม่บ้านมาลีร้องเรียกเขาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ทำให้เขาหันไปมองแล้วก็ต้องผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“ทำไมใจร้ายนักล่ะคะ คนที่ทำร้ายคุณโรมของป้าไม่ใช่หนูลีญานะคะ หากไม่ชอบเธอก็ให้เธอออกไปจากบ้านนี้สิคะจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าให้เจ็บปวดใจ..”

“ไม่ได้..”

เขาสวนกลับอย่างรวดเร็วทำให้แม่บ้านต้องเงียบกริบ

“ดูแลให้ดี อย่าให้รอดพ้นสายตา..ตราบใดที่ฉันยังไม่หายแค้น จะไม่มีวันปล่อยมันให้เป็นอิสระ”

“แต่คนที่ทำร้ายคุณโรมมันอีกคนนะคะ..”

เขาตวัดสายตามามองแม่บ้านของเขานิ่งด้วยสายตาชนิดที่ทำให้หล่อนจำต้องเงียบแล้วก้าวออกไปดูแลเธอทันที

อาลีญากำมือแน่นทั้งที่เลือดไหลออกมาจากฝ่ามือแทบไม่ขาดสาย

“คุณลีญาทำแผลก่อนนะคะ..”

แม่บ้านมาลีร้องบอกพร้อมกับวางมือลงจับมือเรียวบางที่ยังกำแน่น ก่อนจะหันไปหาสาวใช้อีกคนที่ยกกล่องยามาพร้อมกับรีบจัดการกับบาดแผลกลางฝ่ามือบางทั้งสองข้างของเธอ

“เช็ดน้ำตาเถอะนะคะคนดีของป้า..”

แม่บ้านมาลีกระซิบบอกพร้อมกับยกมือปราดน้ำตาออกไปจากพวงแก้มขาวของเธอแล้วรั้งบางเข้ามากอดไว้อย่างปลอบโยน

“ลีญาเกลียดคุณพี่ ลีญาจะหนีให้ได้..”

เธอพูดกลั้วเสียงสะอื้นเมื่อซบหน้าลงกับบ่าของแม่บ้านวัยกว่าห้าสิบที่ใจดีและเป็นคนเก่าคนแก่ที่ดูแลบ้านมาตั้งแต่สมัยที่เป็นสาว หรือตั้งแต่โรมยังเด็ก จึงทำให้เขาเองก็ดูเหมือนจะเกรงใจแกอยู่มาก

จนกระทั่งเขาแต่งงานแล้วได้แยกมาปลูกเรือนหอที่อยู่ในรั้วบ้านเดียวกับบ้านใหญ่แต่แม่บ้านมาลีก็ยังคอยดูแลความเรียบร้อยให้เรือนหอของเขาอีกหลังด้วย

ส่วนอาลีญาได้เข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เธออายุได้สิบแปดปี หรือตั้งแต่พี่สาวของเธอแต่งงานกับเขา แล้วก็อยู่จนเรียนจนจบปริญญาตรี แต่เหตุการณ์พลิกผันเมื่อพี่สาวคนเดียวที่เป็นเสมือนญาติคนเดียวในโลกของเธอได้หนีหายไปกับชายคนหนึ่ง ทำให้เขาเกลียดชังและเคียดแค้นเธอนักหนา

ทำร้ายด่าว่าเธอเหมือนกับว่าเธอเป็นตัวแทนของพี่สาว ซึ่งเป็นภรรยาของเขาอย่างไม่ปรานี ทำให้เธอต้องแอบร้องไห้เป็นประจำและพยายามจะหนีออกไปจากที่นี่แต่เขาก็ตามตัวกลับมาได้ทุกครั้งและทำร้ายเธอจนทำให้เธอหวาดกลัวเขาอย่างมาก

“ป้าจะเอาเรื่องที่คุณโรมทำไม่ดีกับคุณลีญาไปบอกคุณท่านให้นะคะ..”

เธอมองหน้าแม่บ้านมาลีนิ่ง

“คุณท่านจะไม่สบายใจนะคะ อย่าเลยค่ะ แค่ลีญาหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ทุกอย่างก็จบแล้ว..”

“อย่าคิดหนีอีกนะคะ ป้าขอร้อง..ป้าไม่อยากเห็นคุณเจ็บตัวเหมือนทุกครั้งที่คิดหนีแต่ไปไม่รอด..”

“แต่ลีญาไม่อยากทนอยู่กับคุณพี่ คนใจร้าย ลีญาเกลียดเขา..เกลียด..เกลียดที่สุด..”

“ฉันก็เกลียดเธอที่สุดเหมือนกันอาลีญา..”

น้ำเสียงทุ้มแผดก้องขึ้นอย่างดังทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ในขณะที่เขาสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ร่างบางของเธอที่รีบกอดแม่บ้านมาลีไว้แน่น

“กลับที่พักไปได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว..”

เขามองหน้าแม่บ้านก่อนจะตวัดสายตาไปมองสาวใช้คนอื่น

“พวกเธอก็เหมือนกันกลับไปพักผ่อนได้แล้ว และอย่าพูดมาก..”

สาวใช้สองคนรีบเก็บกล่องยาแล้วก้าวออกไปจากเรือนหอของเขาตามด้วยร่างของแม่บ้านมาลีที่เดินออกไปเป็นคนสุดท้าย

“ฉันจะนอนแล้ว..ขึ้นไปดูเสื้อผ้า จัดที่นอนให้ฉัน..”

เธอยังคงนั่งนิ่ง