บทที่ 7

“ผมอยากเจอกับหลานน่ะครับ ทานตะวันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เมื่อพบคนเคยรู้จัก พศุตม์จึงถามถึงธุระสำคัญของเขาทันที นิ่มกลืนน้ำลาย ก่อนจะเชิญให้ชายหนุ่มทั้งสอง เดินตามเธอไปยังชุดเก้าอี้ไม้ ที่ถูกตั้งไว้ใต้ต้นลำไยอยู่เยื้องกับตัวบ้าน เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว มือหยาบกร้านเพราะงานหนักของนิ่มก็จับแขนพศุตม์ไว้ พลางพูดกับเขาเสียงเบา

วิศรุตนั่งมองอยู่และเงียบฟังทุกอย่าง เขาเองก็อยากจะเห็นหน้าหลานสาวของเพื่อนรักเหมือนกัน เขาออกจะสงสารเธอ พ่อไปทาง แม่ไปทาง คิดแล้วชายหนุ่มก็เม้มริมฝีปาก การที่เขามาจากครอบครัวที่อบอุ่น ทำให้วิศรุตค่อนข้างจะสงสาร เห็นใจ คนที่ไม่มีครบพร้อมอย่างเขายิ่งนัก ยิ่งอยู่กับคนแบบอาทิตย์ ทานตะวัน อืม...ใช่... หลานสาวของพศุตม์ชื่อทานตะวัน จะเป็นอย่างไรกันหนอ ชายหนุ่มคิดในใจ สายตากวาดมองไปรอบบริเวณบ้านไม้สักหลังงามที่เห็นจากภายนอกของอาทิตย์อย่างสำรวจ เผื่อจะพบเด็กสาวสักคนวิ่งอยู่บริเวณนี้ วิศรุตแอบอมยิ้ม ถ้าเจอล่ะก็ เขาจะชวนพศุตม์จับเจ้าตัวกลับบ้านไปด้วยเสียเลย ดูท่าทางของพศุตม์แล้ว การจะเผชิญหน้ากับอาทิตย์ และขอร้องพาหลานสาวกลับไปเยี่ยมแม่โดยดี ท่าจะยาก...

“เอ่อ...คุณหนูตะวัน เธอไปสวนข้างๆ น่ะค่ะ คือว่า ป้าอยากให้คุณพีทรอนายจะดีกว่าไหมคะ”

“ผมก็ว่าแบบนั้นล่ะครับ ป้านิ่ม หลานผมสบายดีไหมครับ แกคงโตมากเลยทีเดียว เป็นสาวแล้วแน่ๆ”

พศุตม์ถามอย่างกระตือรือร้น เขาจำทานตะวันได้แค่ยามเจ้าตัวเป็นทารกจนถึงอายุสี่ขวบเท่านั้นเอง เขาอยากจะพบหลานมาก จำได้ว่าแกน่ารักราวกับตุ๊กตาเลยทีเดียว โดยเฉพาะนัยน์ตางดงามราวกับตากวางนั่น ล้อมด้วยขนตาหนางอนงาม ทานตะวันคงน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยทีเดียว

“ค่ะ คุณหนูสวยน่ารักนัก แล้วก็เป็นเด็กดีมาก”

นิ่มเผลอยิ้ม เมื่อนึกถึงทานตะวัน เด็กสาวที่เธอทั้งสงสาร รักและเอ็นดู ราวกับเป็นสายเลือดเดียวกัน

“อยากเจอจริงๆ เลยครับป้านิ่ม แต่ก็ไม่กล้ามาเจอ เพราะ เอ่อ...”

เขาพูดอ้อมแอ้ม น้ำเสียงเศร้าสร้อย นิ่มเป็นคนเก่าแก่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมานาน เรื่องของเพียงเพ็ญและอาทิตย์

“ป้าเข้าใจค่ะ นายเองก็เปลี่ยนไป ที่นี่เปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้นน่ะค่ะคุณพีท”

“พี่เพียงทำไว้มากเหลือเกินครับป้านิ่ม” พศุตม์ถอนใจเฮือก ไหล่เขาค้อมลู่ลง จนวิศรุตต้องตบบ่าเพื่อนสนิทเบาๆ อย่างปลอบโยน นิ่มส่ายหน้า

“กรรมเวรน่ะค่ะ คงทำกันไว้ชาติก่อน แล้วนี่ทำไมคุณพีทถึงอยากมาเจอคุณทิตย์กับคุณหนูล่ะคะ”

“พวกเราทุกคนอยากมาขอโทษพี่ทิตย์เสมอนะครับป้านิ่ม”

“นายคงไม่เปิดโอกาสหรอกค่ะ แล้วนี่ก็ยังไม่รู้ว่ากลับมา นายจะว่ายังไงบ้าง ถ้าเห็นคุณพีทที่นี่”

นิ่มถอนใจ ใบหน้าของเธอซีดลง เมื่อนึกถึงอาทิตย์ พศุตม์หัวเราะเบาๆ เสียงแผ่ว

“ก็ต้องรอเจอตัวล่ะครับ ผมต้องเจอพี่ทิตย์ให้ได้วันนี้ อยากพบหลานด้วย โดยเฉพาะคนหลังน่ะครับป้านิ่ม วันนี้ยังไงก็อยากเจอ”

“เอาแบบนี้ ป้าจะไปตามคุณหนูตะวันมาให้ ถ้าเกิดนายกลับมา ป้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอ คุณพีทรอตรงนี้นะคะ”

นิ่มว่า ก่อนจะรีบกระวีกระวาดจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคล้อยหลังเธอ วิศรุตก็มองใบหน้าของพศุตม์ที่มองตามหลังนิ่มอย่างมีความหวัง ว่าอย่างน้อย วันนี้เขาต้องได้เห็นหน้าหลานสาว ที่ไม่เคยเจอกันมาเกือบสิบปีแน่นอน อย่างน้อย เขาจะได้ขอถ่ายรูปของทานตะวันไปให้เพียงเพ็ญได้เห็นหน้าบ้างก็ยังดี...

“ถ้าป้าแกไปตามหลานนายมาให้ ก่อนที่พี่เขยนายจะมา ก็ท่าจะดีนะพีท”

“ทำไมเหรอ?”

พศุตม์ย่นคิ้ว วิศรุตหัวเราะ ก่อนจะถอดแว่นของเขาออกมาเช็ด ตามความเคยชิน เผยให้เห็นใบหน้าคมสัน ชวนมองในอีกสไตล์หนึ่ง และสวมมันกลับเข้าไป เขาหันมายักคิ้วให้พศุตม์ นัยน์ตาเจ้าเล่ห์

“ก็เกิดพี่เขยนายเขาไม่ยอมให้เราพาหลานนายไปเยี่ยมพี่เพียง เราจะได้แอบพาเขาไปเองเลยไง ไม่ต้องขอกันล่ะ ถ้ารอเจอพี่เขยนาย ท่าทางจะยากว่ะ”

“จริงของนาย ดีเหมือนกันนะ แต่ว่าหลานฉันคงจะโตมากแล้ว ฉันยังนึกไม่ออกนะ ว่าทานตะวันจะหน้าตาเป็นแบบไหน แล้วจะรู้สึกยังไง ที่จู่ๆ ก็มีน้ามาพาไปเยี่ยมแม่แบบนี้ แม่ที่ไม่เคยเหลียวแลแกมาเกือบสิบปีนะรุต นายคิดดูสิ ถ้าเป็นนาย นายจะยอมไปกับฉันเหรอวะ”

พศุตม์ถามแล้วถอนใจ ขณะที่วิศรุตนิ่งอึ้ง ก่อนจะพยักหน้ารับ

“อืม...จริงสิ ฉันอยากเห็นหลานสาวนายเสียแล้ว ภาวนานะ ให้แกอยากจะไปเยี่ยมแม่ ยังไงก็แม่ ผู้ให้กำเนิด ฉันหวังว่าทานตะวัน คงจะอยากเจอแม่สักครั้ง”

“ฉันก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน”

พศุตม์ว่า แล้วสองหนุ่มก็จมอยู่ในความเงียบ สายตามองเหม่อกันไปข้างหน้า มองไปตามทางที่นิ่มหายลับไป มองอย่างรอคอยและมีความหวัง งานที่พศุตม์จะทำให้พี่สาวของเขา บุคคลในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ คงจะสำเร็จไปได้ด้วยดี พศุตม์แอบสวดภาวนาในใจ สักครั้งก่อนที่เพียงเพ็ญจะหมดสิ้นลมหายใจ เขาก็อยากจะให้ความหวังของพี่สาวผู้หลงเดินทางผิดเป็นจริง