เหตุบังเอิญ

เหตุบังเอิญ

" อะ...นี่เป็นรายงานการประชุมของเมื่อวาน เอาไปบรีฟมา...พี่ให้เวลาเธอ 15 นาที " ภาคินหนุ่มหล่อที่นั่งเก้าอี้ประธานบริษัทเขาพึ่งได้รับตำแหน่งนี้มาหมาดๆ หลังจากเรียนจบ

ชายหนุ่มยื่นแฟ้มเอกสารให้กับหนูยิ้มซึ่งเป็นหลานสาวของเพื่อนของคุณย่าของเขา คุณย่าของทั้งสองหวังให้ทั้งคู่ใกล้ชิดสนิทสนมกันก่อนที่จะมีงานแต่งเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจึงให้ญาดาหรือหนูยิ้มมาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลขาอีกที

เพื่อให้เขาและเธอรู้จักกันมากขึ้น

" 15 นาที จะทันเหรอคะ ? " ใบหน้าหวานในวัย 18 ปีเอ่ยถาม

" ก็ถ้าเธอไม่มัวแต่พูดก็อาจจะทัน "

" พี่ใหญ่..แกล้งกันเห็นๆ " หญิงสาวทำหน้ามุ่ยเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

หลังจากหญิงสาวเดินออกไปภาคินก็เริ่มทำงานของตัวเองอีกครั้ง เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มีความสามารถแม้จะพึ่งเรียนจบแต่เขาก็ได้รับการยอมรับจากหุ้นส่วนและนักธุรกิจคนอื่น

ชายหนุ่มไม่ได้พึ่งเข้ามารับตำแหน่งในวันที่เรียนจบแต่เขาเริ่มทำงานตั้งแต่ที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ต่างหาก ความสามารถที่สะสมจึงเป็นที่ยอมรับของใครหลายคน

ความมุ่งมั่น เอาจริงเอาจังในการทำงานจึงทำให้เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องผู้หญิง จะมีเพียงก็ควงเล่นๆตามประสาหนุ่มหล่อก็เท่านั้น

นี่จึงเป็นข้ออ้างให้คุณย่าของเขาจับเขาและหลานสาวเพื่อนของตัวเองให้แต่งงานกัน แม้เธอจะพึ่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็ตาม

คุณย่าจะให้เขาพรากผู้เยาว์รึยังไงกัน

ภาคินก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองก็เห็นว่าเวลาผ่านไป 19 นาทีแล้ว แต่คนที่เขาให้ไปทำงานยังไม่กลับเข้ามาอีก

~ ยังไงก็ไม่มีทางเสร็จแน่นอน ~

ชายหนุ่มคิดในใจ ก็เพราะรายงานการประชุมมีตั้ง 5 หัวข้อและแต่ละหัวข้อแต่มีหลายหน้าภาคินจึงแน่ใจว่ายังไงเธอก็ทำไม่เสร็จในเวลาที่เขากำหนดแน่นอน แต่ที่ส่งงานให้เธอทำเพราะไม่อยากให้เธอมาทำงานที่นี่ต่างหาก เขาอยากให้เธอรู้จักปฏิเสธคุณย่าของเธอเสียบ้าง

ขนาดถูกจับคลุมถุงชนเธอก็ยังไม่ปฏิเสธ

ประธานหนุ่มเปิดประตูห้องทำงานของเองเบาๆ เขายืนมองดูหญิงสาวที่กำลังนั่งทำงานของตัวเองอย่างตั้งใจ

ในมือซ้ายของเธอถือเแผ่นกระดาษอยู่สายตาไล่อ่านข้อความในนั้น มือขวาจับปากกาหมุนควงไปมาเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่

ไม่นานหญิงสาวก็วางปากกาลงพร้อมกับดีดนิ้วของตัวเองและรัองออกมาด้วยความดีใจ

" เย้...เสร็จแล้ว "

ภาคินเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ นี่เธอทำงานนี้เสร็จจริงๆเหรอ ?

" เกินเวลาไป 4 นาที "

" 15 นาที เป๊ะนะคะ แต่ที่เลยนี่ หนูยิ้มกำลังอ่านทวนอยู่ต่างหาก "

" เถียงข้างๆคูๆ ไม่มีใครสอนรึไงว่าห้ามเถียงผู้ใหญ่ " ชายหนุ่มส่ายหน้าให้กับหญิงสาวที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ ขนาดถูกต่อว่าเธอก็ยังไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

ยืนยิ้มหวานอยู่ได้..เด็กบ้านี่....

" ก็รอให้พี่ใหญ่สอนอยู่นี่แหละค่ะ " คนตัวเล็กตอบแบบไม่ยี่หระ

~ใครๆก็บอกว่าเธอยิ้มสวย ยังไงพี่ใหญ่ก็ต้องแพ้รอยยิ้มของเธอเข้าสักวัน ~

ประธานใหญ่เดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองชายหนุ่มก้มมองแฟ้มเอกสารที่ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ส่งให้ ภาพทับซ้อนในหัวเมื่อครู่กลับเข้ามาอีกครั้ง

คนเราจะเหมือนกันได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ภาคินไม่รอให้ตัวเองสงสัยอยู่นานเขากดโทรศัพท์ที่เชื่อมกับโต๊ะเลขาทันที

" ถ้าคุณพิมเข้ามาให้เข้ามาหาผมหน่อย "

" เอ่อบอสคะ ดิชั้นกลับมาแล้วค่ะ " เสียงจากปรายสายตอบกลับ

" งั้นคุณพิมเข้ามาหาผมหน่อยครับ "

" ค่ะบอส "

ไม่นานเลขาสาวก็เคาะห้องและเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตของเจ้านาย

" เอ๊ะ..บอสชงกาแฟเองเหรอคะ "

" เปล่า " ภาคินเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ยินเลขาสาวถามเช่นนั้น

" พายัพชงให้เหรอคะ ? เอ๊ะแต่วันนี้พายัพไปข้างนอกนี่ "

" รินรดาชงให้ "

" น้องรินเหรอคะ...เอ่อ ขอโทษนะคะบอสพิมลืมไปเลยว่าต้องสอนสูตรกาแฟของบอสให้กับน้องริน " พิมมาดามีสีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่าผู้ช่วยเลขาของตัวเองเป็นคนชงกาแฟให้ประธานใหญ่

ก็สูตรกาแฟของบอสเหมือนใครซะที่ไหน

~ กาแฟดริปร้อนใส่คาราเมลเล็กน้อย~

ยิ่งได้ยินพิมมาดาพูดความสงสัยในตัวของผู้ช่วยเลขาสาวยิ่งมีมากขึ้น

" ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าคุณพิมอย่าพึ่งพูดหรือบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องกาแฟให้ผู้ช่วยของคุณนะครับ "

" คะ ? " พิมมาดาทำหน้าสงสัย

" ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องอะไรที่เกี่ยวหนูยิ้มอีก " ประธานหนุ่มเอ่ยสั้นๆซึ่งพิมมาดาก็เข้าใจดีเป็นอย่างยิ่ง แม้วันเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนเจ้านายของเธอก็ยังลืมภรรยาที่ตายไปแล้วไม่ได้เลย

" ค่ะบอส..ว่าแต่บอสเรียกพิมเข้ามามีอะไรรึเปล่าคะ ? "

" เอ่อ...ผมลืมไปแล้ว ไม่มีอะไรแล้วล่ะ..คุณกลับไปทำงานเถอะ ถ้าพายัพกลับมาบอกให้เข้ามาหาผมหน่อย "

" ค่ะบอส " พิมมาดารับคำแล้วเดินออกจากห้องไป

เช้าวันต่อมา

ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาภาคินแทบจะไม่ได้นอนเลยเขามัวแต่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งในอดีตและเรื่องของผู้ช่วยเลขาคนใหม่

เมื่อเดินเข้าตึกและขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นทำงานของตัวเองเขาก็เห็นผู้ช่วยเลขาสาวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของตัวเอง

~ มาแต่เช้าดีนี่ ~

" ขอกาแฟให้ชั้นแก้วนึง "

" เอ่อ...ค่ะ " รินรดารับคำ เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องพักเพื่อชงกาแฟทันที

ภาคินหันหลังกลับมามองแผ่นหลังบางที่เดินห่างออกไป ดูจากภายนอกผู้หญิงคนนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนหนูยิ้มของเขา

ก๊อกๆ..."เข้ามา "

" กาแฟได้แล้วค่ะท่านประธาน " รินรดาวางแก้วกาแฟให้เจ้านายลงบนโต๊ะที่ติดกับโซฟาหรู

ห้องทำงานของประธานใหญ่มีขนาดกว้างเพราะกินพื้นที่เกือบทั้งชั้นของตึก นอกจากห้องทำงานแล้วภายในห้องนี้ยังมีห้องพักด้านในซึ่งมีอุปกรณ์ครบครันที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เหมือนกับบ้านพักเลยทีเดียว

" เดี๋ยว " เสียงทุ้มเอ่ยท้วงก่อนที่รินรดาจะเดินออกจากห้อง

" คะ ? "

" ใครสอนให้ชงกาแฟแบบนี้ " คำถามของเขาทำเอารินรดาถึงกับหน้าซีดเผือกไปทันที

" เอ่อ..คุณพิมค่ะ..คุณพิมสอน " เพราะไม่รู้จะตอบยังไงรินรดาจึงพูดออกไปเช่นนั้น

ร่างบางหัวใจเต้นรัว เธอยื่นแขนไปด้านหลังพร้อมกับยกนิ้วเกี่ยวไขว้ทับกัน

ภาคินเงยหน้ามองหญิงสาว เขาจับแก้วกาแฟแล้วลุกขึ้นยืน ขายาวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ช่วยเลขาสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่

" เธอโกหก "

.................................

เอาล่ะสิ..ยังไงล่ะทีนี้จะโดนจับได้รึเปล่าน้าาา...ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้พระนางคู่ใหม่ด้วยนะคะ

เป็นไปได้ก็จะมาอีกตอนในช่วงค่ำๆจ้าา

ฝากกดไลน์ กดติดตามด้วยนะจ๊ะ