เป็นเรื่อง

เป็นเรื่อง

" เดี๋ยว " เสียงทุ้มเอ่ยท้วงก่อนที่รินรดาจะเดินออกจากห้อง

" คะ? "

" ใครสอนให้ชงกาแฟแบบนี้ " คำถามของเขาทำเอารินรดาถึงกับหน้าซีดเผือกไปทันที

" เอ่อ..คุณพิมค่ะ..คุณพิมสอน " เพราะไม่รู้จะตอบยังไงรินรดาจึงพูดออกไปเช่นนั้น

ร่างบางหัวใจเต้นรัว เธอยื่นแขนไปด้านหลังพร้อมกับยกนิ้วเกี่ยวไขว้ทับกัน

ภาคินเงยหน้ามองหญิงสาว เขาจับแก้วกาแฟแล้วลุกขึ้นยืน ขายาวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ช่วยเลขาสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่

" เธอโกหก "

รินรดาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แต่กระนั้นหญิงสาวก็พยายามควบคุมสติไม่ให้เผยพิรุธออกไปได้

" ค่ะ..ดิชั้นยอมรับว่าโกหก คุณพิมไม่ได้เป็นคนสอนแต่เพราะเคยดูในยูทูปแล้วลองทำดื่มดูก็คิดว่าอร่อยดี เลยลองทำให้ท่านประธานชิมดูน่ะค่ะ " รินรดาอธิบายอย่างคล่องแคล่วเพราะกลัวเขาจะจับได้

ผู้ชายคนนี้สายตาคมอย่างกับนกเหยี่ยว

อะไรที่เขาอยากรู้เขาต้องได้รู้

ในตอนที่เธอยังเป็นหนูยิ้มคนเก่า เธอไม่สามารถปิดบังอะไรเขาได้เลย..แต่ตอนนี้เธอคือรินรดา...รินรดาคนใหม่ที่จะไม่มีวันยอมเขาอีกต่อไป

" โกหก ? เธอเป็นใครถึงกล้าโกหกชั้น " ภาคินหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวเขาโน้มตัวเข้ามาหาเธอใกล้ๆ จนใบหน้าคมเกือบชิดกับใบหน้าของเธอ

รินรดาเอนตัวเพื่อหลบจากการตามติดของเขา หญิงสาวตัดสินใจทำในสิ่งที่อาจจะทำให้เธอตกงานได้

" เฮ้ยยย..นี่เธอ โอ้ยย " เสียงประธานหนุ่มร้องออกมาเมื่อกาแฟร้อนที่ถืออยู่ในมือหกรดเสื้อด้านในและเสื้อสูทของเขา

" ขะ..ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิชั้นไม่ได้ตั้งใจ " รินรดายกมือไหว้เอ่ยขอโทษประธานใหญ่

หญิงสาวรีบหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาช่วยเขาเช็ดกาแฟที่หก มือเล็กปัดป่ายไปมาทั้งบนหน้าอกและมือของเขา

ภาคินยืนนิ่งปล่อยให้เธอเช็ดโดยไม่ได้ปริปากบ่นแต่อย่างใด จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็แว็บเข้ามาในหัว ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทของตัวเองออกหลังจากนั้นนิ้วมือหนาก็เลื่อนไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในออกเผยให้เห็นแผงหน้าอกแกร่ง

รินรดาตาค้างกับภาพที่ได้เห็น หากเป็นเมื่อก่อนถ้าได้เห็นเขาถอดเสื้อเปลือยท่อนบนแบบนี้เธอจะแกล้งกระโจนเข้าไปลูบคลำหน้าอกของเขาเล่นจนชายหนุ่มต้องรีบเดินหนีหรือรีบหาเสื้อมาใส่

" ทำอะไรของเธอ เสื้อชั้นเลอะไปหมดเลย จะทำยังไงล่ะทีนี้ " ประธานหนุ่มเอ่ยต่อว่าเธอ

" ดะ...เดี๋ยว ดิชั้นไปหยิบเสื้อที่อยู่ในห้องให้นะคะ " รินรดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

" เดี๋ยว " ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวเท้าเดินจากจุดที่ยืนอยู่ เสียงทุ้มของคนตรงหน้าก็เอ่ยท้วงขึ้น

" นั่นมันห้องส่วนตัว ... เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปก่อนที่จะได้รับอนุญาต... จำไว้ "

" เอ่อ...ค่ะ " รินรดาก้มหน้ารับคำ

~ เธอลืมตัวอีกแล้ว ~

" เช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อย "

ภาคินเดินเข้าห้องพักของตัวเองที่มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง แถมภายในยังมีอุปกรณ์เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน รวมถึงเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ที่มีพร้อมสรรพ์อีกด้วย

~ เธอรู้ได้ยังไงว่าชั้นมีเสื้ออยู่ในห้อง ~

ภาคินครุ่นคิดอย่างหนัก ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อตัวใหม่แขวนอยู่ เขาเลือกเสื้อตัวที่พอจะเข้ากับกางเกงที่ตัวเองสวมใส่ออกมา

แกร๊ก...กระนั้นความตั้งใจเดิมของเขาก็ยังไม่จบ ประธานหนุ่มเดินออกจากห้องมาในขณะที่ท่อนบนของตัวเองยังเปลือยเปล่าอยู่

รินรดาที่กำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอยู่ถึงกับอ้าปากค้างอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นมาหาเขา หญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำพลางรีบเช็ดทำความสะอาดโต๊ะให้เสร็จโดยเร็ว

" เดี๋ยว " ภาคินเอ่ยเรียกหญิงสาวไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกจากห้อง

" เอ่อ..คะ ? "

" นี่ทำผิดแล้วคิดจะหนีเหรอ " ภาคิดเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ช่วยเลขาสาว

" ปะ เปล่าค่ะ "

" ก็เห็นอยู่....ว่าเธออออ " ภาคินโน้มตัวลงเข้าไปพูดกับเธอใกล้ๆ ทำให้รินรดาเอนแอ่นไปด้านหลัง

" อ๊ะ " เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อตัวเองเกือบพลาดล้มหงายหลังไป

แต่เพราะมีลำแขนแกร่งของคนตรงหน้าโอบรั้งไว้ร่างที่เกือบจะล้มลงจึงยังค้างอยู่แบบนั้น

ใบหน้าคมแนบชิดกับคนตัวเล็กที่กำลังยืนตาค้างอยู่

ผั๊วะ...ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะประตูแต่อย่างใด

" ว๊ายยย...ตาเถร " หญิงชราร้องออกมาด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น

หลานชายของท่านกำลังกอดผู้หญิงในสภาพที่ตัวเองเปลือยเปล่าอยู่

" คุณย่า "

" ตาคิน...ทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้ ทำไมไม่เข้าไปในห้องนู่น " ไม่เพียงแค่ท่านที่ตกใจแต่เลขาสาวที่เดินตามหลังมาก็ตกใจไม่แพ้กัน

" แล้วทำไมคุณย่าไม่เคาะประตูก่อนล่ะครับ "

~ เขาต้องปฏิเสธสิ ~ มันไม่ใช่แบบที่ทุกคนกำลังคิด

" เอ่อ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ " รินรดาเอ่ยแทรกทันทีเมื่อเห็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกำลังจะบานปลายไปกันใหญ่

" เธอเป็นใคร ? " รินรดานิ่งอึ้ง

" เอ่อ..น้องรินเป็นผู้ช่วยเลขาน่ะค่ะคุณท่าน " พิมมาดาเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยตอบแทนหญิงสาวที่ยืนสั่นอยู่

" ผู้ช่วยหนูพิมที่เล่าให้ฟังเมื่อกี้น่ะเหรอ " คุณหญิงทัศนาวรรณเอ่ยพลางหันมาพิจารณาใบหน้าของผู้ช่วยสาว

" ค่ะ " พิมมาดาเอ่ย

" หนูพิม..ชั้นอยากได้ชาร้อนสักถ้วย วานหน่อยนะ "

" ค่ะคุณท่าน " พิมมาดารับคำและเดินออกจากห้องไป

" เอ่อ..หนะ หนู ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ " รินรดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่ตรงหน้าไม่ได้ว่าอะไรแล้ว

" เดี๋ยว " คุณหญิงทัศนาวรรณเอ่ยขณะที่หลานชายที่เดินเข้าห้องไปแต่งตัวเดินกลับออกมาพอดี

" มานั่งลงนี่...ทั้งสองคนเลย "

คุณหญิงทัศนาวรรณพูดจบแล้วก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาโดยมีหลายชายและรินรดานั่งอยู่คนละฝั่งโดยที่ท่านเองนั่งอยู่ตรงกลาง

" เมื่อกี้ทำอะไรกัน ? " คุณหญิงย่าหันไปถามหลานชาย

" ไม่มีอะไรครับ แค่อุบัติเหตุ "

" อุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ แต่ภาพที่ย่าเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ "

คุณหญิงทัศนาวรรณจ้องสบตากับหลานชายเพื่อจับพิรุธ ปกติหลานชายคนนี้ไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้ตัวได้ขนาดนี้

แต่กับผู้ช่วยเลขาสาวคนนี้...หลานชายของท่านถึงกับเป็นฝ่ายโอบกอดเสียเอง

....................

ติดตามเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ