ตัวตนของเธอ

ตัวตนของเธอ

ผ่านมาเกือบจะสองสัปดาห์แล้วที่รินรดาเริ่มงานในตำแหน่งใหม่ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ชินกับการทำงานเป็นผู้ช่วยเลขานี้

ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความสามารถ แต่เพราะความสามารถที่มีอยู่เต็มเปี่ยมแล้วไม่สามารถนำออกมาใช้ได้ต่างหากที่มันยากสำหรับเธอ

รินรดากลัว...กลัวว่าพวกเขาจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ

" น้องรินเดี๋ยวพี่ลงไปแผนกบัญชีแป็บนึงนะคะ ถ้ามีอะไรโน๊ตไว้นะ "

" ค่ะ " ความเงียบขรึมและเป็นคนพูดน้อยจะช่วยให้เธอรอดพ้นจากการถูกพวกเขาจับได้

หลังจากพิมมาดาเดินออกไปไม่นาน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมกับคนที่นั่งอยู่ก็แอบสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

รินรดาเอามือวางทาบที่หน้าอกของตัวเอง

" ค่ะ..ท่านประธาน "

" คุณพิมไปไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ "

" เอ่อ..ไปแผนกบัญชีค่ะ "

" ทำไมต้องไปเอง...ไม่ใช้ให้เธอไปแทน " เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

~ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ~ ในใจอยากจะบอกเขาเช่นนั้น แต่เงียบไว้จะดีกว่านะรินรดา

" ช่างเถอะ..ชั้นขอกาแฟแก้วนึง เร็วๆนะ "

" ค่ะ " หญิงสาวรับคำจากคนตัวใหญ่ เธอทำปากบ่นขมุบขมิบต่อว่าเขาอยู่คนเดียวพลางขาเรียวก็เดินไปยังห้องพักเพื่อชงกาแฟให้เจ้านายหนุ่ม

ก๊อกๆ " ขออนุญาตค่ะ "

" เข้ามา " เมื่อได้ยินเสียงจากด้านในหญิงสาวจึงผลักประตูห้องเข้าไป

" กาแฟค่ะ " รินรดาวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะพร้อมกับก้าวถอยหลังเพื่อกลับไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง

" เดี๋ยว "

" คะ ? " ร่างบางหันหลังกลับมาหาเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง

" ตำแหน่งเลขาถือเป็นหน้าเป็นตาของประธานบริษัท คนๆนั้นต้องมีบุคคลิกที่ดี พูดจาฉะฉาน คล่องแคล่ว ไม่ใช่เดินหลังค่อม ก้มหน้าก้มตาแบบนี้ "

" เอ่อ ค่ะ "

" นี่ชั้นพึ่งจะพูดเธอไม่เข้าใจรึยังไง ว่าตัวเองต้องปรับปรุงเรื่องบุคคลิกภาพ "

" ค่ะ "

" รินรดา ลิ้มเจริญวงศ์ พนักงานฝ่ายบุคคล ได้เลื่อนตำแหน่งเพราะแผนกบุคคลหาคนมาสมัครตำแหน่งนี้ไม่ได้ " ประธานใหญ่ก้มอ่านประวัติของคนตรงหน้า

รินรดาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

" หาคนมาสมัครไม่ได้รึว่าไม่ได้หา "รินรดาเงยหน้าจ้องสบตากับชายหนุ่มทันทีเพราะดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเธอผิด

" ไม่ใช่นะคะ ดิชั้นหาอย่างเต็มที่ค่ะ แต่ก็ไม่มีใครผ่านเกณฑ์ที่หัวหน้าตั้งไว้ "

" เธอจะบอก..ว่าตัวเองเหมาะสมกับตำแหน่งนี้งั้นสิ " รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าของเขา

" ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เอ่อ...คุณพงศ์พิพัฒน์บอกว่าถ้าหาคนที่เหมาะสมได้แล้วจะเปลี่ยนดิชั้นกลับทันทีค่ะ "

" ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเรียกคุณพงศ์พิพัฒน์มาคุยหน่อยแล้ว หาคนไม่ได้แล้วส่งคนไม่มีความสามารถมาแทนแบบนี้ใช้ไม่ได้ " คนฟังถึงกับสะดุ้งตกใจ นี่เธอกำลังจะทำให้หัวหน้าเก่าเดือดร้อนหรือนี่

" เอ่อ..ขอโทษค่ะ ดิชั้นไม่ได้หมายความแบบนั้น ดิชั้นมีความสามารถและกำลังเรียนรู้งาน ขอโอกาสให้ดิชั้นได้แสดงความสามารถก่อนนะคะ แล้วคุณค่อยตัดสินเมื่อถึงวันนั้นดิชั้นยินดีจะลาออกเองค่ะ " รินรดาเอ่ยพร้อมกับจ้องสบตากับเขาด้วยแววตามุ่งมั่น

ภาคินมองดูหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา แววตาแบบนี้ ...ช่างเหมือนใครคนหนึ่งเหลือเกิน

" ดี...ชั้นจ้างผู้ช่วยเลขาเพื่อให้มาช่วยงานคุณพิม เธอต้องช่วยงานคุณพิมให้ได้มากที่สุด อย่างวันนี้..คุณพิมไม่ควรเดินลงไปที่แผนกบัญชีด้วยตัวเอง เธอจะต้องเป็นคนอาสาขอไปเองเพราะคุณพิมอาจเห็นว่าเธอเป็นเด็กใหม่ "

ประโยคสั่งรัวแบบยาวๆ ทำให้รินรดาถึงนิ่งอึ้ง

~ พูดยาวๆแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ ~

" ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ "

" ไปได้ "

" ค่ะ " หญิงสาวหมุนตัวก้าวขาเตรียมเดินออกไป

" เดี๋ยว " เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอีกครั้ง

~ อะไรอีก ~ รินรดาอยากตะโกนใส่เขาไปแบบนั้น แต่!!!

" คะ ? " หญิงสาวทำได้เพียงเอ่ยสั้นๆ

" คุณพิมสอนชงกาแฟเหรอ ? "

" เอ่อ..ค่ะ "

~ แย่แล้ว ~ เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย สูตรกาแฟของเขาพิมมาดาไม่ได้สอนเธอ แต่เป็นเธอเองต่างหากที่สอนเลขาคนสวย

" เห็นเธอบอกอยากจะแสดงความสามารถ งั้นเอารายงานการประชุมไปบรีฟให้ชั้นหน่อย ให้เวลา 15 นาที " ประธานหนุ่มเลื่อนแฟ้มเอกสารมาด้านหน้า ใบหน้าคมยกยิ้ม

เขาจะดูซิ...ว่าเธอจะเก่งเหมือนที่แววตาคู่นั้นบอกเขารึเปล่า

" 15 นาที เอ่อ โอเคค่ะ "

รินรดาหยิบแฟ้มบนโต๊ะแล้วรีบเดินออกไปทันที พอพ้นจากขอบประตูห้องได้หญิงสาวก็ยกมือขึ้นวางทาบบนหน้าอกอีกครั้ง

~ หัวใจจะวาย ~

รินรดาเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวเปิดแฟ้มรายงานการประชุมออก เธอก็เป็นอันต้องตกใจอีกครั้ง นี่มันรายงานการประชุม 5 หัวข้อเชียวนะ แล้วแต่ละหัวข้อมีตั้งเกือบ 10 หน้า

" ตายๆ จะทันมั้ยล่ะทีนี้ " หญิงสาวเริ่มทำงานอย่างรีบเร่งด้วยความมุ่งมั่น

จนเวลาผ่านไป 18 นาที ประธานหนุ่มเงยหน้ามองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน รูปปั้นตุ๊กตาคู่ของชายหญิงทึ่นั่งจับมือกันบนเรือนนาฬิกาทำให้คนที่นั่งมองแววตาหม่นเศร้าลง

~ หนูยิ้ม พี่คิดถึงเธอจัง ~หัวใจของภาคินเพรียกหาหญิงสาวอันเป็นที่รัก

เขาสะบัดหน้าไล่ความคิดออกจากหัว แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านมานานมากแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเปิดใจให้คนใหม่

ชายหนุ่มเปิดประตูออกจากห้องทำงานของตัวเองเพื่อมาดูงานที่เขาสั่งผู้ช่วยเลขาไว้ เวลาแค่ 15 นาที ยังไงก็คงทำไม่ทัน แต่พอขายาวก้าวพ้นประตูออกมาและสายตามองไปยังผู้ช่วยเลขาสาว

ดวงตาที่แข็งกร้าวกลับต้องตะลึงอีกครั้ง

รินรดานั่งใช้มือซ้ายจับแผ่นกระดาษกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านข้อความในนั้นพร้อมกับมือขวาที่กำลังหมุนควงปากกาอยู่ไปพร้อมๆกัน

~ ช่างเหมือนเหลือเกิน ~ ภาพทับซ้อนของหญิงสาวคนหนึ่งเกิดขึ้นบนหัวของเขา

ภาคินจ้องมองเธออย่างไม่วางตา และเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังนั่งอยู่วางปากกาลงพร้อมกับดีดนิ้วมือของตัวเองแสดงท่าทีดีอกดีใจ

" เย้.... เสร็จแล้ว " รินรดาร้องออกมาด้วยความดีใจ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าได้แสดงความเป็นตัวตนออกไปให้เขาได้เห็นเสียแล้ว

" เลยเวลาที่กำหนดไป 4 นาที " เสียงทุ้มเอ่ยแทรก คนที่กำลังยิ้มอยู่ต้องหุบยิ้มของตัวเองลงทันที

" เอ่อ..ก็ "

" ก็อะไร "

" ขอโทษค่ะ " รินรดาก้มหน้าพร้อมกับเอ่ยขอโทษประธานหนุ่ม เธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าเข้มงวดเรื่องเวลาแค่ไหน

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเขาหยิบเอกสารในมือของหญิงสาวและเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง รินรดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผิดกับอีกคนที่ยืนมองดูทั้งคู่อยู่ที่มุมของตัวเองอย่างเงียบๆ ภาพนี้เหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อ 7 ปีก่อน.......