หน้าที่ใหม่

หน้าที่ใหม่

" พัฒน์ตกลงนายจะเอายังไงเรื่องหาคน " มีนาเอ่ยถามหัวหน้าหนุ่มด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แม้ตลอดทั้งอาทิตย์เธอจะหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเขาตั้งแต่วันที่เขาตะคอกเธอแล้ว

หากวันนี้พงศ์พิพัฒน์ไม่สามารถหาคนมาสัมภาษณ์และยังไม่มีพนักงานใหม่ที่จะต้องส่งไปเป็นผู้ช่วยเลขาท่านประธานแล้วเขาจะต้องถูกเล่นงานแน่ๆ

" ทำไม เป็นห่วงชั้นเหรอ ? "

" ชั้นก็ถามในฐานะลูกน้องนี่แหละ ถ้านายโดนเฉ่งออก ตำแหน่งของพวกชั้นก็สั่นคลอนไปด้วย "

" หึ..เหรอ "

ในจังหวะที่สองเพื่อนรักกำลังคุยกันอยู่นั้นก็เป็นจังหวะที่รินรดาเปิดประตูเข้าไปพอดี

ซวยแล้วสิ จะโดนพี่มีนาเขม่นอีกรึเปล่าเนี้ย..รินรดาคิดในใจ

" เอ่อ..พี่ๆสวัสดีค่ะ " รินรดายกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่ทั้งสอง

" หวัดดีครับ / อึ้ม " เสียงทุ้มที่เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม ขานรับพร้อมกับเสียงหวานที่หน้าเรียบนิ่งเมื่อเห็นเธอเปิดประตูเข้ามา

ไม่รู้ทำไมพี่มีนาถึงไม่ชอบเธอนัก

" พัฒน์ชั้นว่านายไม่ต้องหาคนแล้ว "

" ทำไม ? " หัวหน้าหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความสงสัย เมื่อกี้เธอยังทำหน้าเครียดไปกับเขาอยู่เลย

" ชั้นมีให้นายแล้ว "

" ใคร ? "

" คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านายนี่ไง " มีนามองมายังรินรดาที่ยืนทำหน้าเหวออยู่

" รินเนี้ยนะ " พงศ์พิพัฒน์ขมวดคิ้ว แต่กระนั้นเขาก็กลับมาทำหน้าปกติได้อย่างรวดเร็ว เขาเห็นด้วยกับมีนาและไม่สงสัยในความสามารถของรินรดา

เธอทำงานเก่ง ละเอียดรอบคอบ ว่องไว ผิดกับบุคคลิกภายนอกที่ดูเป็นคนอ่อนหวาน เชื่องช้า

" รินนี่แหละ เหมาะสุดแล้ว " มีนายังยืนยันคำเดิม

" เอ่อ...ตะ แต่ว่า "

" อย่าปฏิเสธพวกพี่เลยนะ ถือว่าเป็นคำขอแล้วกัน พี่สัญญาว่าจะรีบหาพนักงานใหม่ ถ้ารินไม่ไหวพี่จะแอบขอคุณพิมให้ " พงศ์พิพัฒน์มองรินรดาด้วยแววตาขอร้อง

เธออุตส่าห์หนีเขาไปสุดหล้าฟ้าเขียว แต่ก็มีอันให้เธอต้องกลับมาทำงานที่นี่ แม้จะได้มาทำงานอยู่ที่เดียวกับเขาเธอก็เลือกที่จะสมัครงานในแผนกที่คิดว่าไม่เกี่ยวข้องกับเขาแล้ว

แต่นี่..เธอจะได้กลับไปใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง....มันคือสิ่งที่เธอไม่ต้องการ

" ถือซะว่าไปเรียนรู้งานใหม่ๆแล้วกัน ได้ดีแล้วก็อย่าลืมพวกชั้นล่ะ " มีนาว่า

เมื่อไม่รู้จะปฏิเสธหัวหน้าและรุ่นพี่สาวยังไงวันนี้ซึ่งเป็นวันเริ่มต้นของสัปดาห์ใหม่รินรดาจึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าของพิมมาดาเลขาประธานใหญ่ของอัครากรุ๊ปอยู่ในขณะนี้

" สวัสดีค่ะคุณพิมมาดา "

" ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นหรอก เรียกพี่ว่าพี่พิมเฉยๆก็ได้ " หญิงสาวรูปร่างเพรียวบาง ใบหน้าสวยเอ่ยอย่างเป็นมิตร

" เอ่อ..ค่ะ ขอบคุณค่ะ " รินรดาส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า

พี่สาวคนนี้เมื่อก่อนใจดียังไงตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น รินรดานึกถึงสมัยก่อนที่เธอตามเขามาทำงานในช่วงปิดเทอม เธอได้มีโอกาสมาช่วยงานพิมมาดาอยู่บ่อยๆ หลายอย่างที่เป็นตัวตนของเธออยู่ในขณะนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากการสอนของพิมมาดาเลขาสาวคนนี้นั่นเอง

" ชื่ออะไรนะเราน่ะ ""

เอ่อชื่อรินรดาค่ะ เรียกรินเฉยๆก็ได้ "

" โอเคงั้นพี่จะเรียกน้องรินนะคะ "

ระหว่างที่สองสาวกำลังยืนทำความรู้จักกันนั้นประธานหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งก็เดินเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ดหนุ่มหล่อคนสนิท

" สวัสดีค่ะบอส / สวัสดีค่ะ " พนักงานสาวทั้งสองเอ่ยทักทายประธานใหญ่

คนใบหน้าเรียบนิ่งปรายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเลขาของเขา

" นี่เหรอผู้ช่วย "

" ค่ะ " พิมมาดาตอบเจ้านายหนุ่ม

" วันหลังบอกเค้าให้ช่วยทำตัวเองให้ดูดีกว่านี้หน่อย "

" เอ่อ..ค่ะ " พิมมาดารับคำอีกครั้ง

" อ้อ..มีผู้ช่วยแล้วผมหวังว่าอีกไม่เกินสามเดือนคุณกับพายัพจะมีข่าวดีให้ผมเร็วไปนี้นะ "

รินรดาหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของเขา...ข่าวดี ? เธอหันไปมองหน้าของเลขาสาวทึ่กำลังยืนหน้าแดงอยู่ในตอนนีั

ขณะที่บอดี้การ์ดหนุ่มคนสนิทที่หน้านิ่งไม่แพ้เจ้านายของตัวเองกำลังยืนอมยิ้มมองหน้าเลขาสาวของเจ้านายของเขาอยู่

หรือว่า.......

คุณพายัพกับพี่พิมจะลงเอยกันแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็...รินรดาอยากจะร้องกรี๊ดดังๆ ด้วยความดีใจ เธออุตส่าห์ตามเชียร์สองคนนี้ตั้งนาน คนหนึ่งหน้านิ่งพูดน้อยอีกคนพูดคล่องฉะฉาน หล่อมาดเข้มกับสวยเพรียวบาดใจ

~ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก ~

" กินข้าวรึยัง " บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยถามพิมมาดา

" กินแล้ว...ของพายัพ พิมวางไว้ให้ที่ห้องพักนะเข้าไปดูงานกับบอสเสร็จก็ไปกินก่อน "

" ขอบคุณครับ "

รินรดาถึงกับตาโตเมื่อได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยออกมาแบบนั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าที่เธอได้ยินเขาพูดเพราะๆ กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอตอนนี้

หากเป็นเมื่อก่อนคำพูดสักคำก็ไม่หลุดออกจากปากของเขา

รินรดาเก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้ในใจแม้อยากจะรู้ถึงความเป็นไปดังกล่าว เวลาผ่านไปเกือบจะสามปีแล้วอะไรๆก็คงเปลี่ยนไป

แต่สำหรับเขา..ที่ไม่เคยรักเธอก็คงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ...เขาไม่เคยรักเธอ

ต่างกับเธอที่ไม่เคยลืมเขาได้เลย