กลับมาอีกครั้ง

กลับมาอีกครั้ง

" ขอโทษนะคะ ๆ " เสียงหวานเอ่ยกับผู้คนที่ยืนเบียดเสียดกันอยู่บนรถประจำทาง

หญิงสาวพยายามแทรกตัวเดินฝ่าชายหญิงที่แออัดเพื่อลงจากรถ รินรดาเอื้อมมือไปกดกริ่งเมื่อมองเห็นป้ายรถประจำทางที่อยู่ด้านหน้า

หลังจากก้าวเท้าลงจากรถที่มีผู้คนแออัดอย่างกับปลากระป๋องได้ เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเอาอากาศเข้าสู่ปอดให้ได้มากที่สุด

" เฮ้ยย...นึกว่าจะตายแล้วชั้น "

หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ใส่เสื้อเชิ้ตสวมกระโปรงทรงเอยาวคลุมเข่าและรองเท้าคัทชูสีดำซึ่งเป็นชุดฟอร์มของบริษัทที่เธอทำงานอยู่

ทุกวันของการทำงานเธอต้องสวมชุดนี้ นี่เป็นกฎของบริษัทที่ต้องการให้มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของพนักงานทุกคน

รินรดากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาเพื่อให้ทันเวลาเข้างานในตอนแปดโมงเช้า หญิงสาวก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือก็พบว่าตัวเองพอจะมีเวลาอยู่

~ ดื่มกาแฟหน่อยแล้วกัน ~

หลังจากได้ดื่มกาแฟตามที่ต้องการแล้ว รินรดาก็เริ่มรู้สึกถึงความกระปรี้กระเปร่าในร่างกายขึ้นมาในทันที มันเป็นเหมือนยาเสพติดไปแล้ว ...หากวันไหนตื่นมาแล้วไม่ได้ดื่มกาแฟ มันเหมือนมีใครซักคนมาดึงขาไว้พร้อมๆกับ โอบรอบตัวให้หนักอึ้ง ขาแทบไม่มีแรงก้าวเดิน

ต่อเมื่อได้ดื่มกาแฟที่โปรดปรานแค่นั้นแหละ ... วิ่งสิบรอบสนามก็ยังไหว

" อ๊ะ..ขะ ขอโทษค่ะ " เพราะมัวแต่สำราญใจกับกาแฟแก้วโปรดทำให้รินรดาเผลอชนใครบางคนเข้า

" เดินก็หัดดูทางซะบ้าง " เสียงทุ้มปรายตามอง เขาตำหนิเธอเสียงเข้ม

" นายเป็นอะไรมั้ยครับ " ผู้ช่วยหนุ่มที่เป็นเหมือนเงาตามตัวเอ่ยถามคนหน้าเรียบ

เขาไม่ตอบแต่ยกมือขึ้นเพื่อบอกคนสนิทว่าไม่เป็นไร

รินรดาก้มหน้าพลางโค้งตัวและเอ่ยขอโทษเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับเดินจากไป

" เฮ้ยยย...คนอะไรขี้เก๊ก ไม่รู้จะนิ่งไปถึงไหน...หน้าเนี้ยย " รินรดารีบเอามือปิดปากตัวเองพลางมองซ้ายขวา

~ ไม่มีใครได้ยินที่เธอพูดเมื่อกี้ใช่มั้ย ~

หญิงสาวมองตามแผ่นหลังหนา เขาคนนี้เป็นยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น เมื่อก่อนเย็นชาแค่ไหนตอนนี้ดูเหมือนจะยิ่งกว่า เขาไม่เคยสนใจใครเลย เธอหลงรักเขามาได้ยังไงตั้ง 10 กว่าปีได้ยังไงกัน

รินรดาเดินเข้าไปยังแผนกที่ตัวเองทำงานอยู่ เมื่อหันหลังให้กับความรักครั้งเก่าแล้ว เธอก็คงต้องลืมมันให้ได้ เขาเป็นประธานใหญ่ของบริษัท เป็นเจ้าของตึกนี้ที่เธอทำงานอยู่ และเป็นเจ้าของกิจการอีกหลายแห่งในเมืองนี้

" อ้าวน้องริน..มาแต่เช้าเหมือนเดิมนะจ๊ะ " พี่มีนาคนสวยเอ่ยทักหญิงสาวที่เป็นน้องใหม่

จะว่าใหม่มั้ย...ก็อาจไม่ใช่สำหรับคนอื่น แต่กับหญิงสาวผู้นี้รินรดาเป็นน้องใหม่ที่เข้าแผนกนี้เป็นคนสุดท้าย มาหลังสุด อายุงานน้อยสุด..นั่นแหละ น้องใหม่

" สวัสดีค่ะพี่มีนา " รินรดายกมือไหว้ทักทายคนมาทีหลัง

" สวัสดีจ๊ะ เช้าๆแบบนี้แต่งหน้าซะหน่อยสิ จืดชืดแบบนี้เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเค้าซะที "

" เอ่อ...ค่ะ " เมื่อถูกวิจารณ์ต่อหน้าหญิงสาวก็ไม่รู้จะต้องพูดเช่นไร

" ใครเค้าจะแก้มแดงอย่างกะตูดลิงเหมือนเธอ " พงศ์พิพัฒน์หัวหน้าแผนกหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาช่วยรินรดาได้ทันเวลาพอดี ไม่เช่นนั้นเธอต้องโดนรุ่นพี่สาวหาเรื่องตำหนิเรื่องนั้นเรื่องนี้อีกเป็นแน่

รินรดาแอบอมยิ้มเมื่อได้ยินประโยคของเขา

พงศ์พิพัฒน์เองก็แอบขยิบตาให้รินรดาเช่นกันคล้ายเขาจะบอกเธอว่า...พี่เอาคืนให้แล้วนะ

" รินวันนี้มีสัมภาษณ์พนักงานใหม่มั้ย " พงศ์พิพัฒน์เอ่ยถาม

" ไม่มีนะคะพี่พงศ์ อาทิตย์ที่แล้วไม่มีใครมาสมัครเลยค่ะ "

" อ้าวเหรอ...จะทำยังไงดีล่ะ ด่วนซะด้วยสิ " หัวหน้าแผนกครุ่นคิดอยู่เพียงลำพัง

" พัฒน์วันนี้ชั้นต้องออกไปดูสาขาย่อยนะ นายจะไปกับชั้นมั้ย " มีนาเอ่ยถามหัวหน้าแผนกที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิท ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนได้มาทำงานก็ยังได้ทำงานที่เดียวกัน แถมยังแผนกเดียวกันอีกด้วย ชื่อที่เธอเอ่ยเรียกจึงดูแตกต่างจากคนอื่นในบางครั้ง

" ไม่ได้ วันนี้มีประชุมหัวหน้าแผนกตอนสิบโมง ออกไปคงกลับมาไม่ทัน เดี๋ยวเธอเอาไอ้แจ๊คไปด้วยแล้วกัน "

" งั้นไม่เป็นไร ชั้นไปคนเดียวได้ "

" ไม่ได้ เอาไอ้แจ๊คไปด้วย อีกเดี๋ยวมันก็มาแล้ว รอก่อน " สองสาวที่นั่งอยู่ในห้องต่างสะดุ้งกับเสียงหัวหน้าแผนกที่ตะคอกเสียงดังอย่างกับอยู่กันคนละฟากฝั่งถนน

" แล้วทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย ทีเมื่อกี้พูดกับน้องริน ยังเสียงอ่อนเสียงหวานอยู่เลย "

" ... " รินรดาหน้าเจื่อนไปทันทีเมื่อถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในสถานการณที่น่าอึดอัดนี้

" แล้วทำไมต้องไปแขวะน้องมันด้วย "

" ก็ใช่ไง ..ยังไงชั้นก็ไม่เคยดีในสายตานายหรอก "

" ครึกครื้นกันแต่เช้าเชียวนะครับ มีเรื่องอะไรดีๆรึเปล่า " รินรดามองไปยังประตูที่มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอได้ทันเวลาพอดิบพอดี

" ครึกครื้นพ่อมึงสิ " หัวหน้าหนุ่มหน้าตึงเอ่ยดุลูกน้องที่พึ่งเข้ามาใหม่

" แจ๊ค...พี่ให้เวลาเก็บของ 15นาที ช้ากว่านี้พี่จะไม่รอนาย " พูดจบมีนาก็เดินเปิดประตูออกไปทันที

" ห๊ะ...ว่ายังไงนะ พะ พี่มี...อ้าว ไม่ทันซะล่ะ " จิตรกรหรือแจ๊คหันกลับไปกลับมาระหว่างคนที่พึ่งเปิดประตูออกไปกับหัวหน้าที่นั่งหน้าตึงอยู่

" วันนี้ออกไปสาขาย่อยกับมีนา มีอะไรต้องเตรียมมั้ย ถ้าไม่มีก็ไปเลย "

" เอ่อ...ครับ ๆ" แจ๊ครีบรับคำพร้อมกับจัดแจงเตรียมของสำหรับการออกไปทำงานข้างนอก สีหน้าของหัวหน้าแผนกในตอนนี้ไม่เหมาะเป็นอย่างยิ่งที่เขาจะต่อล้อต่อเถียงด้วยได้

หลังจากมีนาและแจ๊คออกไปแล้วบรรยากาศในการทำงานก็เข้าสู่ภาวะปกติ คนอื่นๆในแผนกเริ่มทยอยเข้ามาทำงาน พงศ์พิพัฒน์ทำงานอยู่เงียบๆแต่รินรดาสังเกตว่าวันนี้หัวหน้าของเธอดูเคร่งเครียดกว่าทุกวัน

" ริน...ช่วยเร่งหาคนให้พี่หน่อย เข้าไปดูตามเว็บหางานอื่นๆดูสิ พอจะมีมั้ย ถ้ามีบอกให้เข้ามาเลย เดี๋ยวพี่สัมภาษณ์เอง "

" ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอคะ "

" อึ้ม..มาก ภายในอาทิตย์นี้ต้องได้คนอ่ะ "

" ตำแหน่งอะไรคะพี่พัฒน์ "

" ผู้ช่วยคุณพิมน่ะ "

" ห๊ะ..ผู้ช่วยคุณพิมเหรอคะ ? "

ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมารินรดาวุ่นวายและเคร่งเครียดกับการหาคนเข้ามาสัมภาษณ์งานในตำแหน่งใหม่ ผ่านไปคนแล้วคนเล่าก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจกับหัวหน้าแผนกของเธอสักที

" พี่พัฒน์คะ...ไม่มีแล้วนะคะ รินพยายามหาทุกที่ทุกเว็บทุกอย่างแล้ว ไม่มีใครที่พอจะเข้าข่ายกับคนที่เราต้องการเลยค่ะ "

" เฮ้อออ..วันนี้ก็วันพฤหัสล่ะ ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีใครมาสัมภาษณ์ก็เท่ากับว่าอาทิตย์หน้าคุณ พิมก็จะยังไม่ได้ผู้ช่วยน่ะสิ " พงศ์พิพัฒน์ทำหน้าเครียดอีกครั้ง

ประธานใหญ่ของเขาเป็นคนเนี๊ยบ เมื่อเขาสั่งแล้วทุกอย่างต้องเป็นไปตามนั้น

" ต้องเครียดเบอร์นั้นเลยเหรอพี่พัฒน์ " อรพรรณพนักงานสาวอีกคนในแผนกเอ่ยขึ้น

" คำสั่งตรงจากคุณภาคินอ่ะ เครียดมั้ยล่ะ "

" อูยยยยยยย " เมื่อได้ยินหัวหน้าหนุ่มพูดเช่นนั้นทุกคนถึงกับร้องออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

รินรดานึกขำอยู่ในใจ ..เขาจะรู้มั้ยว่าพนักงานของตัวเองขยาดแค่ไหนที่ได้ยินชื่อของเขา

..............................