13. ตามหา

ออกัส งัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่าบุญญิสา ไม่ได้อยู่บนเตียงนอน เขารีบลุกขึ้นเดินเข้าไปดูเธอในห้องน้ำ พบเพียงความว่างเปล่า เขาตกใจวิ่งไปเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้า

“ค่อยยังชั่ว”

เขาผ่อนลมหายใจเมื่อเห็นว่ายังเห็นกระเป๋าเดินทางของเธอวางอยู่ในตู้ เขารีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วแล้วก็ออกเดินตามหาเธอไปทั่วโรงแรม

“คุณกำลังตามหาภรรยาอยู่หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวคนหนึ่งถามออกัสขึ้นมา เขานึกออกว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อคืนนี้เอง เธอคนนี้เข้าใจว่าบุญญิสา เป็นภรรยาของเขาตามที่เขาได้บอกเอาไว้นั่นเอง

“เอ้อ..ครับ..คุณเห็นเธอหรือเปล่า”

เขารีบตอบรับ และถามหาบุญญิสา ทันที

“เธอนั่งชมทะเลสาบอยู่ด้านหลังโรงแรมนี้เองค่ะ..เช้านี้ ดูเธอสงบขึ้นนะคะ คุณรีบไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสิ”

เขากล่าวขอบคุณ ก่อนจะรีบก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปตามหาบุญญิสา เขาเห็นเธอจากด้านหลังกำลังนั่งอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นหนุ่มผมบลอนด์ เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างหลังจนได้ยินเสียงการสนทนาของทั้งคู่ สองคนนั้น กำลังหัวเราะสดใสให้แก่กัน เจ้าหนุ่มผมบลอนด์นั่นพยายามที่จะสอนภาษาอังกฤษที่ถูกต้องให้กับเธอด้วย ในขณะที่เจ้าหล่อนก็ขยันตั้งคำถามแบบถูก ๆ ผิด ๆ ให้เจ้าหนุ่มนั่น คอยบอก มันเป็นภาพที่ขัดตาขัดใจเขานัก

ความตั้งใจของออกัส ที่จะตามมาขอโทษเธอในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นอันยกเลิก ท่าทางของเธอไม่ได้โศกเศร้าเป็นทุกข์อย่างที่เขาคิด

ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นบอกเขาว่าเห็นบุญญิสา นั่งชมทะเลสาบอยู่ เขาก็อุตส่าห์วาดภาพว่า เธอคงจะนั่งหมดอาลัยตายอยาก ทุกข์ตรมกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่เมื่อมาเห็นว่าเธอหัวเราะคิกคักมีความสุขอยู่กับหนุ่มผมบลอนด์ตรงหน้าก็ทำให้เขาเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“บุญญิสา!..มาทำอะไรอยู่ที่นี่ รู้ไหมผมตามหาแทบแย่”

ออกัส ส่งเสียงดังแทรกถามไป ทำให้สองหนุ่มสาวหันมามองเขาพร้อมกัน

บุญญิสา หยุดยิ้มเมื่อเห็นออกัส มายืนอยู่ใกล้เช่นเดียวกับหนุ่มผมบลอนด์ ตาสีฟ้าที่หันมาจ้องหน้าออกัส อย่างแปลกใจ

“เขาเป็นเพื่อนคุณเหรอครับ”

เจ้าหนุ่มผมบลอนด์ ที่ชื่อจอห์น เอ่ยถามบุญญิสา

“เปล่าค่ะ..ฉันไม่รู้จักเขา”

บุญญิสา บอกหน้าตาเฉย ทำให้ออกัส คำรามในลำคอทำนองว่ารู้จักเขาน้อยไปเสียแล้ว เดี๋ยวจะแสดงอะไรให้ดู

“คุณทักคนผิดหรือเปล่าครับ..คุณบุญญิสาไม่ได้รู้จักคุณ”

จอห์น บอกกับ ออกัส แต่ฝ่ายนั้นกลับหันหน้าไปยิ้มประจบบุญญิสา คล้ายกับจะของ้องอน

“เฮ้!..ดาร์ลิ้ง..เมื่อคืนนี้ผมขอโทษที่คุณสะกิดผมทั้งคืนแต่ผมเอาแต่หลับไปก่อน ไม่เอาล่ะ คุณเลิกงอนได้แล้วนะ ผมสัญญาว่าคืนนี้จะไม่ทำให้คุณผิดหวังหรอกน่า…หรือว่าคุณจะให้ผมเมคเลิฟตอนนี้ก็ได้นะ..ไปกันเถอะ”

ออกัส พูดประโยคนี้ให้เจ้าหนุ่มผมบลอนด์ได้ยินโดยเฉพาะ เพราะรู้ว่าบุญญิสา คงจะไม่ค่อยเข้าใจอยู่แล้ว เขาส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับเธอประกอบคำพูดด้วย แต่บุญญิสา จำคำว่า “เมคเลิฟ” ได้ถนัด จึงหน้าแดงซ่าน ลมแทบจะออกหูแม้จะแปลทั้งประโยคไม่ออก แต่ก็พอจะเดาออก

“นายพูดอะไร บอกมานะ” บุญญิสา จ้องหน้าออกัส เขม็ง

“โธ่..ที่รักไม่เอาน่า..บอกแล้วไงว่าขอโทษ”

ออกัส ไม่สนใจสีหน้าท่าทางของบุญญิสาเลย

“คุณเป็นแฟนเธอเหรอ”

จอห์นฟังคำพูดของออกัสแล้ว ก็อดสงสัยไม่ได้

“ไม่ใช่แฟน..แต่เราเป็นสามีภรรยากัน” ออกัส ตอบยิ้ม ๆ ให้กับจอห์น

“สามีภรรยา!” จอห์น ทำหน้าตกใจ

“ใช่..เราเพิ่งแต่งงานกัน แล้วก็มาฮันนีมูนกันที่นี่” ออกัส บอกต่อ

“โอ..พวกคุณมาฮันนีมูนกันหรือ” จอห์น มีสีหน้าผิดหวังขึ้นมาทันที

“ใช่ครับ..พอดีภรรยางอนผมนิดหน่อยน่ะขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ออกัส พูดจบก็เข้ามาโอบไหล่บุญญิสา แต่ถูกเธอปัดป้องขัดขืนใส่

“ที่รัก..เราไปทานอาหารเช้ากันดีกว่านะ”

เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงกระซิบอ่อนหวานราวกับว่าเป็นคู่รักแสนหวานเพื่อให้เจ้าหนุ่มคนนั้นได้เห็น

“นี่ปล่อยฉันนะ..ฉันไม่ไปกับนายเด็ดขาด”

เธอขัดขืนเมื่อเขาดึงแขนเธอขึ้น

“อย่าดื้อสิที่รัก..บอกแล้วไงว่าผมขอโทษ โธ่..แค่ผมไม่ทำการบ้านเมื่อคืน คุณต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ..งั้นผมพาคุณไปทำตอนนี้ก็ได้ ผมกำลังคึกอยู่พอดีเชียวล่ะ”

เขามองหน้าเธอประกายตากรุ้มกริ่ม หวังให้เจ้าหนุ่มผมบลอนด์ได้ออกไปเสียที

“นายพูดบ้าอะไรของนาย..ทำไมต้องมาเรียกฉันที่รักที่เริกอะไรนี่ด้วย”

บุญญิสา ทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจ แต่เธอพอจะเดาออกว่าเขากำลังจะเสแสร้ง ทำเป็นคนรักของเธอเพื่อให้จอห์นเข้าใจผิด

“งั้นเชิญพวกคุณตามสบาย บ๊าย บายนะครับคุณโบว์”

เจ้าหนุ่มผมบลอนด์ลุกขึ้นกล่าวลาบุญญิสาแล้วก็เดินจากไปทันที

“เดี๋ยวสิคะจอห์น..อย่าเพิ่งไป”

บุญญิสา เรียกเขาแต่ฝ่ายนั้นก็เดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว

“อุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาหว่านเสน่ห์ เสียใจด้วยนะที่เจ้าหมอนั่นมันเผ่นไปเสียแล้ว”

เขาทำหน้าตาเยาะเย้ยบุญญิสา แต่เธอไม่ได้เข้าใจคำถากถางของเขา จึงได้แต่โมโหที่เขาทำให้เพื่อนใหม่ที่กำลังจะสอนภาษาอังกฤษให้เธอต้องลุกออกไป

“นายมันตัวก่อกวนชัด ๆ ฉันอยากจะฆ่านายนัก”

เธอต่อว่าเขาด้วยภาษาไทยที่เธอคิดว่าเขาจะไม่เข้าใจ

“คุณมาหว่านเสน่ห์กับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ลืมไปแล้วหรือว่าคุณมานิวซีแลนด์ เพื่อจะแต่งงานกับพอล”

ออกัส พูดเตือนให้บุญญิสาได้รู้ แต่บุญญิสา หูผึ่งที่ได้ยินชื่อของพอลลาร์ด

“พอล..คุณพูดถึงพอลเหรอ..ตกลงเขาอยู่ไหน”

บุญญิสา รีบถามทันทีเธอคิดว่าออกัส กำลังจะพาเธอไปหา พอลลาร์ด ที่ใดที่หนึ่งในนิวซีแลนด์ ออกัส เพิ่งจะนึกได้ว่าบุญญิสา คงจะไม่เข้าใจในประโยคที่เขาพูด

“ผมไม่รู้” เขาตอบสั้น ๆ

“ไม่จริง..คุณต้องรู้สิว่าพอลอยู่ไหนมันเกิดอะไรขึ้นช่วยบอกฉันทีเถอะ ได้โปรดเถอะนะ คุณออกัส”

เธอเงยหน้าสบตาขอร้องเขา หากจะให้ไหว้ขอร้องเธอก็จะทำ

“นี่คุณไหว้ผมทำไม” เขาถามด้วยสีหน้าแปลก ๆ

“บอกฉันมาเถอะนะคะ..ไม่ว่าพอล อยากพบฉันหรือไม่

ฉันก็อยากรู้เหตุผล และฉันก็จะไม่เซ้าซี้เขา ฉันจะไปหาเพื่อนฉันที่โอ๊คแลนด์ ฉันจะไม่แต่งงานกับเขา”

“คุณจะไปหาเพื่อนคุณงั้นหรือ”

แม้ออกัส จะรู้ว่าเธอพูดวกวนไม่เป็นประโยคที่จะเข้าใจได้ง่าย ๆ แต่เขาก็พอจะจับความหมายได้พอสมควร

“ใช่ ใช่..เพื่อนฉันอยู่ที่โอ๊คแลนด์ ฉันขอโทรหาเพื่อนได้ไหม”

บุญญิสา สีหน้าแสดงความดีใจ

“ผมรู้นะว่าเพื่อนคุณเป็นคนจับคู่ให้คุณ..พลาดจากพอลแล้ว เพื่อนคุณก็คงจะหาคนใหม่ให้อยู่ดี ผมว่าถ้าคุณคิดว่าฝรั่งคนไหนก็ได้ ขอให้มีเงินให้คุณ ทำไมคุณไม่พิจารณาผมล่ะผมมีเงินให้คุณได้นะ ผมจ้างคุณอยู่กับผมหนึ่งเดือนก็ได้ โอเคไหม แค่เดือนเดียวเท่านั้น”

ออกัส จ้องหน้าบุญญิสา อย่างต้องการทำตอบแต่เขาคงลืมไปว่าเธอฟังไม่ออก

“โอเค..อะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ..”

“ผมซื้อคุณหนึ่งเดือน โอเคไหม” เขาใช้ประโยคง่าย ๆ สั้น ๆ

“ว่าไงนะ...นายจะซื้อ..อะไรหนึ่งเดือนนะ..”

“ซื้อคุณไง..เท่าไหร่”

“ไอ้บ้า..แกเห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย”

บุญญิสา เลือดขึ้นหน้าด่าเขาเป็นภาษาไทยด้วยความโมโห เธอฟังไม่ผิดแน่เพราะเขาใช้คำพูดที่เป็นศัพท์พื้น ๆ

“เห็นเป็นผู้หญิงหน้าเงินไงล่ะ”

เขาเข่นเขี้ยวบอกด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม

“ช่วยพูดใหม่อีกทีสิ”

“ผู้หญิงหน้าเงิน” ออกัส ย้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม

“รอให้ฉันไปเปิดดิกดูก่อนเถอะ..ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร”

เธอสะบัดหน้าผมปลิวสยายเดินหนีเขาไป ออกัส อดขำกับคำพูดท่าทางของเธอไม่ได้ ถ้าเธอรู้ความหมาย เธอจะทำอะไรเขานะ อยากจะรู้นัก เขาเดินตามไปติด ๆ

“ผมหิวข้าวแล้ว..ไปทานอาหารเช้ากัน จากนั้นผมจะพาคุณไปเที่ยวชมรอบ ๆ ทะเลสาบ”

เขาบอก แต่บุญญิสา ก็ไม่ได้เข้าใจนัก เธอรู้แต่ว่าเขาหิวต้องการไปรับประทานอาหารเช้า แต่ประโยคหลัง ๆ เธอไม่ค่อยแน่ใจ หากเขาจะพูดช้า ๆ กว่านี้ บางทีเธออาจทำความเข้าใจได้ไม่ยากนัก

“เอาล่ะคุณบุญญิสา..ผมเหนื่อยกับการพูดภาษาที่ทำให้คุณไม่เข้าใจเต็มทีแล้ว”

บุญญิสา หูผึ่ง เธอชะงักฝีเท้าด้วยความตกใจผสมแปลกใจที่ประโยคเมื่อสักครู่ของออกัส เธอเข้าใจอย่างชัดเจนดีมาก เพราะคำพูดที่หลุดจากปากเขาไม่ใช่ภาษาอังกฤษแม้แต่คำเดียว

“เมื้อกี้นายพูดภาษาอะไร ไหนลองพูดใหม่สิ”

บุญญิสา ส่งเสียงถามเขาด้วยภาษาไทยอย่างตื่นเต้น

“คุณหูหนวกหรือไง คุณบุญญิสา”

ออกัส ตอบกลับออกมาเป็นภาษาไทยอย่างแน่นอน แม้จะติดสำเนียงฝรั่ง แต่เขาก็พูดไทยได้ชัดกว่าพอลลาร์ด อยู่มากทีเดียว

“นะ..นี่..นายพูดภาษาไทยได้หรือ”

เธอละล่ำละลักถามนัยน์ตาโตทั้งตื่นเต้นผสมแปลกใจ

“ใช่..ได้ทั้งพูดอ่านเขียน..มีอะไรข้องใจงั้นหรือ”

เขาเลิกคิ้วทำหน้ายียวน