Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
06 ทางเดียว
ณ ท่าเรือกลางดึกสงัด
“คุณมังกรพาใครมาด้วยครับ”
“อย่าเพิ่งถาม รีบออกเรือไปก่อน”
“ครับๆ”
มาเฟียหนุ่มรีบโดดลงเรือไป จากนั้นเรือที่ขับมาจอดรออยู่ที่ท่าก็ขับออกไปทันที และไม่นานก็ไปถึงเกาะแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก
เป็นเกาะส่วนตัวของมังกรที่เขาซื้อต่อจากเจ้าของเก่า ซึ่งเคยมีปัญหากันมาก่อน และก็ได้ช่วยชีวิตชาวบ้านที่นี่เอาไว้ ชาวบ้านที่นี่ก็เลยรักและเคารพมังกรเหมือนกับเจ้านายคนนึง
“คุณมังกรพาใครมาด้วยครับ”
“มีปัญหานิดหน่อยครับ รบกวนช่วยดูแลเธอหน่อยนะครับ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเธอผมจะให้คนซื้อมาส่งให้”
“ได้เลยครับ ว่าแต่เป็นแฟนของคุณมังกรหรอครับ”
“….” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรไป
“อ่า…ผมขอโทษครับที่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณมังกร แต่เดี๋ยวผมให้ศรีจันทร์มันมาช่วยดูแลนะครับ ดูเหมือนเธอจะเป็นไข้ด้วยตัวร้อนเชียว”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
มินตราไม่มีทางตื่นง่ายๆ แน่เพราะเธอถูกมังกรฉีดยาสลบเข้าร่างกายของเธอกว่าจะฟื้นก็คงจะเป็นพรุ่งนี้ หรือไม่ก็ต้องรอดูอาการไข้ของเธอก่อน
เช้าวันต่อมา
“อือ…” ร่างบางกระพริบตาถี่ๆ เมื่อมีแสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบเปลือกตาของเธอ เธอพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เลยเพราะยังไม่หายจากอาการไข้ “อืม…ที่ไหนเนี่ย!”
มินตราเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเพราะเธอจำได้ว่าลักษณะห้องของเธอไม่ใช่แบบนี้ และห้องของเธอก็ไม่มีแสงแดดส่องเข้ามาด้วย แต่ห้องที่เธอนอนอยู่ในตอนนี้เป็นห้องที่มีแสงแดดส่องเข้ามา และรอบๆ ตัวเธอมันก็ดูไม่คุ้นตาเอาซะเลย
“ตื่นแล้วหรอคุณ” ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงใส่ชุดชาวบ้านคนนึงเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับถาดอาหารในมือ
“ที่นี่…ที่ไหนคะ?”
“บอกไม่ได้ค่ะ ว่าแต่คุณเป็นยังไงบ้างคะ”
“…..”
“คุณยังไม่หายไข้เลย กินข้าวแล้วก็กินยานะคะจะได้หาย”
เคร้ง!
มินตราใช้มือผลักถ้วยข้าวต้มในมือของผู้หญิงคนนั้นออกไปจนถ้วยตกลงพื้นแตกกระจาย
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะกลับบ้านของฉัน!”
“กลับไม่ได้จริงๆ ค่ะคุณ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ เดี๋ยวคุณจะไม่หายเอา”
“คุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันอยากกลับบ้านของฉันตอนนี้!” มินตรายังคงยืนยันคำเดิม และเธอก็มั่นใจว่าที่ที่เธออยู่นี้มันไม่ใช่โรงพยาบาล
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณ”
“….” มินตราเป็นไข้หนักจนไม่มีแรงจะลุกเดิน แค่เธอขยับตัวนิดหน่อยก็รู้สึกหน้ามืดแล้ว
หญิงสาวนั่งลงเก็บกวาดเศษถ้วยที่ตกอยู่บนพื้นจนสะอาด ไม่บ่นไม่ดุไม่ด่าที่มินตราทำแบบนี้ใส่ ทำเอาเธอรู้สึกผิดไปเลยเหมือนกัน
“มินขอโทษค่ะ มินแค่ตกใจแล้วก็ใจร้อนไปหน่อย”
“….” เธอยิ้มให้กับมินตราก่อนจะยกถ้วยข้าวต้มถ้วยใหม่มาให้เธอ “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณกินข้าวกินยาก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวคนที่พาคุณมาที่นี่เค้าก็คงจะอธิบายให้คุณรู้เองว่าพามาทำไม ฉันมีหน้าที่แค่ดูแลคุณค่ะ นอกนั้นฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยจริงๆ”
“….” มินตราถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะตักข้าวต้มฝืนกินอย่างฝืดคอและก็กินได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ไม่อร่อยเหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น เมื่อมินตรายื่นถ้วยข้าวต้มคืนให้กับเธอหลังจากที่กินไปได้เพียงสองสามคำ
“เปล่าค่ะ แค่รู้สึกเจ็บคอกลืนไม่ลง แถมลิ้นก็ยังไม่ได้รสชาติของอาหารอีก”
“อ๋อ…สงสัยจะเป็นเพราะพิษไข้แน่ๆ เลย กินยาก่อนนะคะเดี๋ยวก็หายค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
มินตรารับยาจากเธอมากินก่อนจะหอบสังขารของตัวเองเดินออกมาจากห้อง เพราะอยากจะรู้ว่าที่นี่คือที่ไหนและใครเป็นคนพาเธอมาที่นี่
“หายดีแล้วหรอถึงออกมาเดินเล่น”
“คุณมังกร!” เมื่อหันกลับไปตามเสียงมินตราก็ได้เจอกับมาเฟียหนุ่ม ตอนนี้เขาอยู่ในชุดของชาวบ้านธรรมดาๆ คนนึง ไม่ใช่ชุดสูทที่เขาใส่เป็นประจำทุกวัน “คุณพามินมาที่นี่เองหรอ?”
“อืม…”
“คุณพามินมาทำไม แล้วยายรู้เรื่องนี้หรือเปล่า!?”
“ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าเธอหายไปไหน” เรื่องนี้มันจะเป็นความลับและมีคนรู้น้อยที่สุดได้ยิ่งดี ยิ่งมีคนรู้มากเกาะลับแห่งนี้ก็มีโอกาสเปิดเผยออกไปมากยิ่งขึ้น และมินตราก็มีโอกาสที่จะถูกตามฆ่าด้วยเช่นกัน
“….”
“เธอใช่มั้ย…ที่เป็นคนไปเห็นภาพเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น”
“ปะ เปล่าไม่ใช่มิน”
“รู้มั้ยเวลาที่เธอปฏิเสธหรือกำลังปิดบังอะไรอยู่เธอจะมีพิรุธ”
“มินเปล่า…”
“เธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอด ห้ามออกไปจากเกาะนี้เด็ดขาดถ้าเธอไม่อยากตาย”
“ทำไม!? คุณจะฆ่ามินเหมือนกับคนพวกนั้นหรอ!?” ในที่สุดเธอก็เป็นคนเปิดเผยออกไปเอง
“หึหึ เป็นเธอจริงๆ สินะ”
“…..”
“ถ้าเธอไม่อยากตายก็ต้องอยู่ที่นี่ เธอรู้ความลับของมาเฟียเธอจะต้องถูกกำจัดทิ้ง”
“คุณก็เลยพามินมาฆ่าที่นี่…”
“ฉันไม่อยากทำเธอนะมินตรา”
“มินไม่เชื่อ คุณเองก็เป็นมาเฟียเหมือนกัน คุณเป็นคนบอกเองว่ามินรู้ความลับของพวกคุณ พวกคุณก็จะไม่เก็บมินไว้”
“ก็ถ้าเธอเชื่อฟังฉัน เธอก็จะไม่ถูกตามฆ่า แต่ตราบใดที่เธอออกจากเกาะนี้ไป ชีวิตของเธอจะไม่มีวันเป็นสุขอีกเลย”
“มินจะเชื่อใจคุณได้ไง เราไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้น คุณก็เป็นมาเฟีย…”
“มันขึ้นอยู่กับว่าเธอรักชีวิตของเธอมากแค่ไหน ฉันไปบังคับให้เธอมาเชื่อใจฉันไม่ได้หรอก”
“….”
“และมันเป็นทางเดียวที่ฉันจะช่วยเธอได้”
“คุณจะมาช่วยมินทำไม?”
“เพราะฉันไม่อยากทำผิดต่อผู้มีพระคุณ”
“เพราะยายเหรอ?”
“….”
“มินจะกลับบ้าน มินไม่กลับไปที่บ้านของคุณอีกก็ได้ แล้วมินก็จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกกับใคร มินไม่อยากอยู่ที่นี่มินอยากกลับบ้าน”
“เธอต้องอยู่ที่นี่มินตรา”
“ไม่!”
“มินตรา!”
“มินไม่อยู่ มินจะกลับบ้าน”
“….” มาเฟียหนุ่มจ้องหน้าตาเขม็งก่อนจะเดินเข้าหาเด็กสาวด้วยท่าทีที่คุกคาม “ฉันให้เธอเลือกเอา ระหว่างอยู่ที่นี่สบายๆ กับออกไปถูกตามฆ่า และถ้าเธออยากออกไปจริงๆ ฉันจะเป็นคนฆ่าเธอด้วยมือของฉันเองไม่ต้องถึงมือของพวกนั้นหรอก”
น้ำเสียงเยียบเย็นของมาเฟียหนุ่มทำให้หญิงสาวยืนนิ่งไม่กล้าโต้ตอบ
“กลับเข้าไปนอนต่อได้แล้ว”
“….”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
