บทที่ 3

“ทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ คุณตะวันเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของคุณวิชญะ แล้วคุณภัศร์จะเอาเธอมาเป็นตัวขัดดอก มีพ่อที่ไหนบ้างคะจะยอมทำแบบนั้น”

“ไม่เกินไปหรอกครับป้าวรรณ เงินตั้งเกือบพันล้านเชียวนะครับ นับว่าค่าตัวเจ้าหล่อนแพงมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่ถ้าเทียบกับการเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจของคุณวิชญะด้วยละก็ค่อยพอฟัดพอเหวี่ยง”

“ถ้าอย่างนั้นคุณภัศร์ก็เอาแค่หุ้นส่วนในธุรกิจของคุณวิชญะอย่างเดียวไม่ได้เหรอคะ ทำไมจะต้องไปยุ่งกับคุณตะวันเธอด้วย”

“ป้าวรรณก็ทราบนี่ครับธุรกิจของผมมีเยอะแยะจนดูแลแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว จะเอามาทำไมกันอีกแต่ถ้าแลกกับลูกสาวคนโปรดของคุณวิชญะ แบบนี้ต่างหากครับถึงเรียกว่าน่าสนใจ”

“แล้วคุณภัศร์มั่นใจได้ยังไงคะว่าคุณวิชญะจะยอมตกลงตามเงื่อนไขของคุณ” ป้าวรรณรู้สึกหนักใจแทนผู้ที่ถูกกล่าวถึง

“มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาครับ ถ้าเขาอยากได้เงินของผมเขาก็จะต้องยอมรับเงื่อนไขนี้”

“แล้วจะให้คุณตะวันมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรคะ”

“ผมจะให้เธอมาเป็นเลขาส่วนตัวของผมและมีหน้าที่คอยดูแลผม ดังนั้นตะวันก็เลยจะต้องมาอยู่ที่นี่ เพื่อความสะดวกในการดูแลผม”

“สะดวกในการดูแลคุณภัศร์ หรือว่าสะดวกในการที่คุณภัศร์จะย่องเข้าหาเธอกันแน่คะ ถ้าคุณไม่ได้คิดจริงจังกับคุณตะวันละก็ปล่อยเธอไปได้ไหมคะ”

“ป้าวรรณอยู่ข้างใครกันแน่ครับ”

ชายหนุ่มเริ่มมีน้ำเสียงเกเรไม่พอใจ ที่เธอพูดเหมือนจะเข้าข้างฝ่ายตรงข้าม ทั้งที่ยังไม่เคยพบตัวจริง

“ป้าก็ต้องอยู่ข้างเดียวกับคุณภัศร์อยู่แล้ว แต่ว่าป้าสงสารเธอลูกผู้หญิงด้วยกัน ถ้าจะต้องมาอยู่เพื่อเป็นตัวขัดดอกให้คุณภัศร์ย่ำยีอย่างไรก็ได้ มันก็ดูจะเกินไปหน่อยนะคะ”

“นี่ป้าวรรณคิดว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่อีกเหรอครับ ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่ยังไม่โตเป็นสาวเต็มตัวแบบนั้น แถมยังอยู่ห่างไกลสายตาของคนเป็นพ่อ ที่สำคัญยังชอบแต่งตัวโป๊ล่อเสือล่อจระเข้ พรหมจรรย์ยังจะเหลืออยู่อีกหรือ ผมว่าไอ้เยื่อบางบางของเธอมันคงจะขาดไปตั้งแต่เธอไปอยู่เมืองนอกแล้วละมั้งครับ ป้าวรรณอย่าห่วงเรื่องนี้เลยครับ ท่าทางก๋ากั่นแบบนั้นบางทีเธออาจจะชอบก็ได้ ที่มีผู้ชายหน้าตาดีอย่างผมไปช่วยเกาให้เธอหายคันขึ้นมาได้บ้าง” ป้าวรรณตีไปที่แขนของชายหนุ่มอย่างเหลืออด

“คุณภัศร์คะใครสั่งใครสอนให้พูดถึงผู้หญิงแบบนี้คะ ป้าไม่เคยสอนให้คุณพูดแบบนี้นะคะ น่าจะเอาสบู่ถูลิ้นซะให้เข็ดจะได้ไม่กล้าพูดจาแบบนี้อีก แต่เอาเถอะค่ะป้าไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวและธุรกิจของคุณมาก่อนป้าก็จะไม่ทำ ป้าเป็นแค่คนดูแลคุณภัศร์เท่านั้น ตกลงเอาเป็นว่าป้าจะดูแลเรื่องการจัดเตรียมห้องไว้ให้คุณตะวันก็ละกันค่ะ” ปิยภัศร์เอื้อมมือไปจับมือของป้าวรรณและมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

“ป้าวรรณครับ...ป้าวรรณไม่ใช่แค่คนที่คอยดูแลผมเท่านั้น แต่ป้าวรรณมีความสำคัญกับผมมากกว่าสิ่งอื่นใด ผมรักและนับถือป้าวรรณเหมือนแม่คนหนึ่ง แต่ว่าเรื่องนี้ผมขอได้ไหมอย่าน้อยใจหรือต่อว่าผมเลยนะครับ”

“ได้ค่ะแล้วคุณภัศร์จะให้ป้าเตรียมจัดห้องให้เธอเมื่อไรคะ”

“เตรียมไว้เลยก็ได้ครับ เอาห้องติดกับห้องของผมนะครับแบบว่าเปิดถึงกันได้สะดวก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้ช่างมาดัดแปลงห้องให้ใหม่ ไว้คอยต้อนรับคุณหนูตะวันของป้าไงครับ” ป้าวรรณถอนหายใจ

“ป้าละกลุ้มใจแทนคุณตะวันถ้าจัดห้องนั้นให้เธอ มีเหรอคะที่เธอจะรอดพ้นเงื้อมือมารอย่างคุณภัศร์

ไปได้ แต่ถึงยังไงป้าก็คงจจะต้องจัดการเรื่องห้องของเธอ ให้เป็นไปตามความต้องการของคุณภัศร์อยู่ดี แบบนี้จะเรียกว่าป้าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยไหมคะ” ปิยภัศร์หัวเราะกับความกังวลเล็กๆ ของผู้สูงวัยที่ทำหน้าที่ดูแลเขา

“ขอบคุณมากครับป้าวรรณ...นี่ก็ดึกแล้วผมว่าแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนกันดีกว่าครับ ส่วนบนโต๊ะนี้เดี๋ยวให้เด็กมาจัดการพรุ่งนี้เช้า ผมขอสั่งห้ามไม่ให้ป้าวรรณทำนะครับ ผมง่วงแล้วขอตัวไปนอนก่อนราตรีสวัสดิ์ครับ”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” คุณวรรณเดินขึ้นไปบนห้องพักพร้อมกับคิดเรื่องของเมธาวีไปด้วย รู้สึกว่าจะไม่ได้เจอหญิงสาวนานมากแล้ว จำได้ว่าพบเธอครั้งสุดท้าย...ก็ตอนที่คุณวิชญะพามางานวันเกิดของคุณปิยภัศร์ เธอดูน่ารักเหมือนกับตุ๊กตาญี่ปุ่น ดูเหมือนตอนนั้นเพิ่งจะอายุแค่สี่ห้าปีเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแถมยังมีข่าวลือเรื่องความสวยของเธออีกด้วย

เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงบางทีการที่คุณเมธาวีย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ อาจจะทำให้ที่นี่ไม่เงียบเหงาจนเกินไป และอาจจะทำให้คุณปิยภัศร์ยอมเปลี่ยนใจ เลิกเป็นเพลย์บอยหนุ่มที่ใช้ผู้หญิงเปลืองอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ อย่างไรก็ตามป้าวรรณบอกกับตัวเองว่า จะคอยทำหน้าที่ดูแลหญิงสาวเป็นอย่างดี เหมือนที่เคยดูแลเจ้านายหนุ่ม ส่วนเรื่องอื่นนั้นให้เป็นเรื่องของคนสองคนที่จะตกลงกันเอง คิดได้แบบนี้เธอก็สบายใจดับไฟหัวเตียงแล้วหลับไปอย่างง่ายดาย

“เจ้านายคะคุณวิชญะมาขอพบค่ะ” เลขาส่วนตัวอายุประมาณเกือบสี่สิบ ที่เก่งและคล่องแคล่วว่องไว เกี่ยวกับเรื่องงาน รวมไปถึงการกวาดต้อนสาวๆ ที่เขาไม่พึงประสงค์ เลขาคนนี้ก็จะมีวิธีจัดการไม่ให้พวกหล่อนเข้ามาวุ่นวายกับเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพ เข้ามารายงาน

“เชิญเข้ามาได้เลย แล้วผมขอสัญญาที่ให้เตรียมไว้ด้วยนะ ขอกาแฟสองที่ด้วยครับ”

“ได้ค่ะเจ้านาย” จากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานไปเพื่อเรียนเชิญแขกคนสำคัญของเจ้านาย

“เชิญค่ะคุณวิชญะเจ้านายกำลังรอคุณอยู่” คุณวิชญะเดินเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่มรุ่นลูก

“สวัสดีครับคุณปิยภัศร์ขอโทษที่มารบกวนเวลางานของคุณ”

“ไม่เป็นไรครับเชิญนั่งครับ”

แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไร วีรยาเลขาส่วนตัวของปิยภัศร์ก็เอากาแฟเข้ามาเสริฟ พร้อมกับเอกสารที่เขาต้องการ

“กาแฟและเอกสารที่เจ้านายต้องการค่ะ”

“ขอบคุณครับ...คุณวีผมไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวน ในขณะที่ผมกำลังคุยกับวิชญะยกเว้นกวิน”

“ค่ะ” วีรยารับคำแล้วก็เดินออกไปจากห้อง