ตอนที่ : 10 เริ่มต้น 3

“เอางั้นก็ได้” พูดจบก็ขำด้วยกันทั้งคู่ เรื่องราวในสมัยนั้นช่างเป็นความทรงจำที่สดใส หันไปทางไหนก็มีแต่รอยยิ้ม แม้จะมีคราบน้ำตาบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่กี่วันมันก็เลือนหายเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ไม่เหมือนในตอนนี้ความทรงจำบางอย่างกลับฝังแน่นจนยากจะลืมเลือน

ไม่นานนักดัมพ์ก็ขับรถมาถึงตัวอำเภอ เขาขับผ่านถนนใหญ่เลยใจกลางอำเภอไปราวหนึ่งกิโลเมตร ก่อนจะเลี้ยวเข้าร้านที่มีแต่รถแทรกเตอร์จอดเต็มหน้าร้านไปหมด

“ร้านนี้แหละ” เขาดับเครื่อง แล้วอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้วรดา แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกมาเสียเอง

“ดำรู้จักเขาด้วยเหรอ”

“ก็พอคุยๆ กันบ้าง”

“ดำพูดให้อิ่มหน่อยสิ อิ่มไม่รู้จักใครเลย” ตอนแรกกะจะมาหารถขุดดินด้วยตัวเอง แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วมันไม่ง่ายเลย จะไปหาที่ไหนได้ล่ะอำเภอก็ออกกว้าง

“ได้สิ ไปด้วยกันเดี๋ยวพาไปแนะนำให้รู้จักเจ้าของร้าน” ฟังดัมพ์พูดแบบนี้แล้ววรดาก็ใจชื้นขึ้นมาเปลาะหนึ่ง ไม่เสียแรงที่ให้เขาออกมาด้วยจริงๆ

เจ้าของร้านเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ท่าทางจะเข้มงวดเรื่องราคาน่าดู หลังจากคุยกันไปได้สักพักหนึ่งดัมพ์ก็บอกว่าราคาค่อนข้างสูงไปนิดแต่กับวรดาแล้วเธอไม่รู้หรอกว่ามันสูงไปไหมเพราะเธอไม่สันทัดเรื่องพวกนี้

“น่าเฮีย หยวนๆ หน่อยคนกันเอง”

“อั๊วไปเป็นคนกันเองกับลื้อตั้งแต่เมื่อไหร่วะอาดำ”

“ก็เมื่อไม่นานมานี่แหละ นะเฮียเพื่อนผมเพิ่งมาจากกรุงเทพฯ มันกำลังอกหักเพราะถูกผัวทิ้ง ต้องการที่พักรักษาใจเฮียก็ช่วยๆ มันหน่อยก็แล้วกันนะเฮียนะ” ดัมพ์ต่อรองได้ดีมาก มาก...จนน่าจับมาตบให้คอหักไปเลย!

“อีก็สวยดีนะ ทำไมผัวอีถึงทิ้ง” เอากันเข้าไปไม่ได้คิดเลยว่าเธอยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้

“ผัวมันไม่รักดี มันแอบไปเอากับกะเทยเย้ยเมีย”'ไอ้ดำ!' วรดาอยากจะปราดเข้าไปกระชากคอเขาออกมาแล้วกระโดดถีบๆๆ สักร้อยรอบ

“น่าสงสารอีเนอะแบบนี้ ก็ได้ๆ อั๊วจะลดราคาให้สักยี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้วกัน” อาเฮียเจ้าของร้านใจป้ำสำหรับคนถูกผัวทิ้ง เพราะในอดีตเขาเองก็เคยถูกเมียทิ้งไปกับลูกน้องในร้านมาแล้วเหมือนกัน

“ขอบคุณเฮียมาก อิ่มมาขอบคุณเฮียเร็วเข้า” เขากวักมือเรียกวรดาให้เข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวหน้างอมาแต่ไกลแต่ก็ยอมยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอาเฮียเจ้าของร้าน

“ลื้อก็ทำใจๆ นะอาอิ่ม เอาไอ้ดำมันไปเป็นผัวแทนก็ได้มันโสดอยู่”'กรี๊ด!!!' เสียงร้องนี้ดังอยู่ในใจ วรดาเอียงหน้ามามองคนพูด แล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าเกลียดที่สุดในชีวิตก็ว่าได้

“เอ่อ เฮียมาคุยเรื่องวันทำงานกับผมทางนี้ดีกว่านะ” เห็นสีหน้าและท่าทางของเพื่อนไม่สนิทแล้วดัมพ์ก็ขยาดเล็กๆ เขารีบดึงมือของเจ้าของร้านไปนัดแนะวันขุดบ่อ วรดาเลยเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปรอที่รถแทน ขืนอยู่ต่อคงได้กรีดร้องใส่หัวหงอกหัวดำเป็นแน่

เกือบสิบนาทีกว่าดัมพ์จะออกมาพร้อมกับใบนัดการเข้าขุดบ่อของวรดา ยังไม่ทันจะได้ดูกระดาษสีขาวในมือของเขา วรดาก็เปิดฉากต่อว่าเสียยกใหญ่

“ใครผัวทิ้งไปเอากับกะเทยหา!ดำ” ไม่พูดเปล่าตีเผียะเข้าที่ท่อนแขนของดัมพ์อย่างแรงด้วยความโมโห

“เบาๆ สิอิ่มเดี๋ยวเฮียก็รู้หรอกว่าไม่จริง ถ้าไม่พูดแบบนั้นจะได้ไหมล่ะส่วนลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์นี่” เขายื่นกระดาษในมือให้วรดาดูคนโกรธดึงกระดาษจากมือของเขามากวาดสายตาดูคร่าวๆ ก่อนจะตาโตขึ้นด้วยความตกใจ

“ดำ! จ่ายมัดจำครึ่งหนึ่งเลยเหรอ เอาเงินจากไหนมาจ่าย อิ่มไม่ได้พกเงินมาเยอะขนาดนี้ด้วย” ตัวเลขที่เขียนเอาไว้ในกระดาษห่างจากเงินในกระเป๋าเป็นเท่าตัว แต่ดันมีลายเซ็นชื่อผู้รับและผู้จ่ายเรียบร้อยแล้วทั้งสองช่อง

“เราออกให้ก่อน เดี๋ยวอิ่มค่อยคืนก็ได้เราไม่รีบ”

“ไม่เอาหรอกเดี๋ยวอิ่มไปกดเงินให้ดำนะ แต่ว่าไม่พอแน่เลยกดได้ทีละไม่กี่ตังค์เอง เอาไว้พรุ่งนี้นะเดี๋ยวอิ่มเอาสมุดบัญชีมาถอนให้เลย” หญิงสาวกระตือรือร้นที่จะจ่ายเงินคืนเขาให้เร็วที่สุด

“อิ่ม ไม่ต้องรีบ” เขาย้ำให้ฟังอีกรอบ

“ไม่ได้ๆ เรื่องเงินๆ ทองๆ นี่เสียเพื่อนมาหลายคนแล้ว”

“เอาไว้ถอนออกมาวันเดียวกับที่เขาไปขุดบ่อให้ก็ได้ อีกสามวันเอง” ดัมพ์ชี้นิ้วให้ดูวันที่ในใบเสร็จ วรดารีบยกขึ้นมาดูตามที่เขาบอกพบว่าอีกสามวันจริงๆ

“ก็ได้อีกสามวันเดี๋ยวอิ่มคืนนะ”

“ได้สิ”

“งั้นเราจะไปไหนกันต่อดี ดำมีธุระที่อื่นต่อหรือเปล่า” เมื่อเสร็จธุระเรื่องงานแล้ววรดาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ จะให้เขาพาไปส่งบ้านเลยก็กระไรอยู่ ใจหนึ่งก็ยังอยากจะเดินดูตลาดส่วนอื่นบ้าง

“เราไม่มีธุระอะไรที่ไหนหรอกอิ่ม ตอนนี้ก็ยังไม่เที่ยงด้วย ถ้างั้นเดี๋ยวเราพาอิ่มขับรถเล่นดีกว่าไหม เที่ยงแล้วค่อยแวะหาร้านกินข้าวจากนั้นก็กลับ” ดัมพ์ลองเสนอความเห็นของตนเองดู

“ก็ดีเหมือนกันนะ อ้อ อิ่มอยากไปตลาดไปซื้อของสดเอาไว้ทำกินด้วย ในตู้เย็นก็ใกล้หมดแล้ว”

“งั้นก็ไปกันเดี๋ยวเราช่วยหิ้วของให้” วรดายิ้มให้ในความมีน้ำใจของเขา ในตอนนี้หญิงสาวรู้สึกว่านักเลงโตที่แม่เคยห้ามเข้าใกล้นั้น ช่างอยู่ห่างไกลจากคนคนนี้เป็นอย่างมาก

ตลาดสดประจำตัวอำเภอเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างมาก มีร้านขายของเยอะขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว หญิงสาวเดินเลือกซื้ออยู่สักพักใหญ่จนได้ของเกือบครบ ทั้งหมูทั้งไก่ผักผลไม้ที่ซื้อมาถูกดัมพ์ดึงถุงไปช่วยถือเอาไว้ตามที่บอกในตอนแรก วรดาจึงเดินจ่ายตลาดแบบสบายตัว

“พี่ดำจ๋า! คืนนี้แวะมาหาน้องอิ๋วหน่อยนะ” แม่ค้าขายนมสดตะโกนเรียกดัมพ์เสียงดังลั่นตลาดสด ดัมพ์ทำเพียงโบกมือและส่ายหน้าปฏิเสธ

“มีใหม่แล้วลืมเก่าเลยนะพี่ดำ!” เสียงตะโกนก็ยังไล่หลังมาให้ได้ยิน วรดาเดินตัวลีบๆ ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เกรงว่าจะโดนลูกหลงเข้า

“พี่มีแฟนแล้วจ้ะน้องอิ๋ว” วรดาได้ยินเสียงดัมพ์ตะโกนตอบไป แต่ก็ไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง จึงไม่รู้ว่าดัมพ์กำลังบุ้ยหน้ามาที่ตัวเธอนั่นเอง

“เชอะ! ไม่เห็นจะสวยเลย” แม่ค้าร้านขายนมสดสะบัดหน้าพรืดไปอย่างเสียดาย แล้วไอ้ที่ว่ามาหาก็แค่มานั่งคุยดื่มนมสดที่ร้านเป็นประจำเท่านั้นเอง

วรดาเดินออกมาจากตลาดสดเพราะว่าเธอได้ของที่ต้องการครบแล้ว หันหลังกลับมามองเขาก็พบว่ากำลังเดินตามมาติดๆ บนหน้ายังอมยิ้มแบบน่าสงสัย

“แหมๆ สาวแซวแค่นี้ทำเป็นยิ้มเล็กยิ้มน้อยเลยนะดำ” เอียงคอมองเขาแล้วยิ้มล้อเลียน

“เปล่าไม่ได้ขำที่น้องอิ๋วแซว”

“ใช่เร้อ ว่าแต่พามาแนะนำให้รู้จักหน่อยสิแฟนน่ะ” คนฟังหน้านิ่วก่อนจะคลายรอยยิ้มแสนน่ามองออกมา

“เอาไว้วันหลังแล้วกัน” เขาบอกแล้วเดินนำหน้าไป

“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิดำ ทำไมต้องอายด้วย”

“ไม่ได้อาย ไปหาไรกินกันดีกว่า” เขานำถุงในมือไปใส่ไว้ในแค็บก่อนจะหันมาเปิดประตูรถให้วรดา เมื่อหญิงสาวขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้วก็ปิดประตูให้ เดินอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับของตนเอง