คุณเป็นนายจ้างแบบไหนคะ

ในขณะที่หลี่ซือเทียนหันไปมองเอกสารบนโต๊ะ หลิวรุ่ยหลันกลับรู้สึกถึงความท้าทายที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอเคยคาดคิดไว้ แม้ว่าเธอจะมั่นใจว่าตัวเองสามารถปรับตัวได้ แต่ความไม่แน่นอนที่รออยู่ข้างหน้าก็ทำให้เธอต้องเตรียมตัวให้ดี เธอต้องไม่เพียงแต่ดูแลความเรียบร้อยในบ้าน แต่ยังต้องทำงานในไร่ด้วย ในขณะที่เขาเองก็ไม่ใช่นายจ้างที่ง่ายต่อการทำความเข้าใจ

"ขอผมเรียกรุ่ยหลันเฉยๆ ได้มั้ย?" หลี่ซือเทียนพูดขึ้นอย่างสบายๆ หลังจากเอาแต่มองเธออยู่นาน

หลิวรุ่ยหลันพยักหน้าเบา ๆ "ทำไมจะไม่ได้คะ ตามสะดวกเถอะค่ะ"

เขาพยักหน้าและยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามต่อ “ท่าทางรุ่ยหลันเป็นสาวชาวเมืองเต็มตัว คงเกิดและโตที่นั่น”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะว่าดิฉันจะทำงานไม่ได้ หรือทำได้ก็ไม่ทนเพียงเพราะเป็นคนในเมืองหลวง”

เธอรีบพูดเร็วๆ เพื่อให้เขาเห็นว่าเธอพร้อมที่จะทำงานอย่างเต็มที่

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ครับ ไม่ห่วง รู้สึกว่ารุ่ยหลันจะบอกผมอย่างนี้เป็นหนที่สอง จนผมไม่กังวลแล้วล่ะ ตกลง ผมให้เงินเดือนช่วงทดลองงาน...”

เขาบอกจำนวนเงินที่สมน้ำสมเนื้อกับเนื้องานที่เธอต้องทำ แต่หลิวรุ่ยหลันก็ยังคิดว่าออกจะมากไปอยู่ดี

“ไม่มากไปหรือคะ? เท่าที่ดิฉันทราบมา ตำแหน่งแม่บ้านนี้ ขั้นต้นก็ในราวห้าถึงหกพันเท่านั้นเอง อย่างว่ามีประสบการณ์มาแล้วก็ไม่เกินแปด นี่คุณให้ตั้งหมื่น”

หลิวรุ่ยหลันถามด้วยความสงสัย เพราะเงินเดือนที่เขาเสนอมากกว่าที่เธอคาดคิดไว้อยู่มากโข

หลี่ซือเทียนยิ้มบาง ๆ พร้อมกับตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ผมจ้างแพงเพราะอยากให้รุ่ยหลันอยู่ด้วยนานๆ เผื่อมีใครสนใจมาประมูลตัวคุณไป...จะได้คิดให้หนัก”

“แหม! ดิฉันไม่...” หลิวรุ่ยหลันพูดไม่ทันจบ เขาก็ตัดบท

“อย่าเพิ่งคิดว่ามาก อยู่ๆไปอาจจะเห็นว่าน้อยไปก็ได้ เมื่อเทียบกับความรับผิดชอบและการที่มีนายจ้างอย่างผม...” เขายิ้มเล็กน้อยขณะพูด พลางจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย

“คุณเป็นนายจ้างยังไงหรือคะ?” หลิวรุ่ยหลันถามอย่างอยากรู้ พลางคิดในใจว่าชีวิตใหม่ที่เธอกำลังจะเริ่มต้นนั้นจะเป็นอย่างไร

หลังจากผ่านการพูดคุยและใช้เวลาทำงานร่วมกับหลี่ซือเทียน แม้แต่ในช่วงสั้นๆ เธอก็เริ่มเข้าใจว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ง่ายๆ

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็มีวิธีการที่ทำให้เธอรู้สึกอยากจะพิสูจน์ตัวเองมากขึ้น หลิวรุ่ยหลันคิดว่ามันเป็นลักษณะนิสัยของเขา ที่ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหน เธอต้องหาวิธีทำให้ตัวเองอยู่รอดและทำงานให้ได้ตามที่เขาคาดหวัง

หลังจากวันนั้น หลิวรุ่ยหลันเริ่มทำงานในบ้านของหลี่ซือเทียนอย่างเต็มรูปแบบ เธอไม่ใช่แค่แม่บ้านธรรมดาเท่านั้น แต่ยังต้องรับผิดชอบงานหลายอย่างที่เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องทำ ตั้งแต่การทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ที่มีห้องหลายห้อง ไปจนถึงการทำงานในไร่ที่กว้างใหญ่ เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างตั้งแต่พื้นฐาน

หลิวรุ่ยหลันยืนอยู่หน้าบ้านของหลี่ซือเทียน มองบ้านที่มีขนาดใหญ่เกินความคาดหมาย ในจินตนาการของหญิงสาวก่อนมาที่นี่ เธอคิดว่าบ้านในไร่คงจะเป็นบ้านไม้เรียบง่ายเล็กๆ มีห้องไม่กี่ห้องและไม่ยากเกินที่จะดูแล

แต่ทว่าความเป็นจริงนั้นกลับตรงกันข้าม บ้านหลังนี้ใหญ่โตโอ่อ่า ผนังสีขาวสูงตระหง่าน ห้องหลายห้องเชื่อมต่อกันเต็มไปหมด บรรยากาศดูเงียบสงบเหมือนไร่ที่ห่างไกลจากเมือง

เธอรู้สึกได้ทันทีว่าชีวิตในไร่นี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด และนายจ้างของเธอนั้นก็ไม่ใช่คนธรรมดา หลิวรุ่ยหลันไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้แล้ว นี่เป็นการตัดสินใจของเธอเองที่จะมาที่นี่ และเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อให้สิ่งที่เธอเลือกนั้นคุ้มค่า

หลี่ซือเทียนเดินนำเธอเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านเรียบหรูแต่กลับมีฝุ่นจับเป็นชั้นหนา เพราะไร่ที่แสนกว้างใหญ่ของเขาทำให้ไม่มีเวลาจัดการเรื่องในบ้านได้เลย หลิวรุ่ยหลันเริ่มรู้สึกว่าการทำงานที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่การดูแลบ้านเท่านั้น เธอต้องมีความละเอียดถี่ถ้วน ต้องรู้จักการจัดการหลายอย่างพร้อมกัน ทั้งงานบ้านและงานไร่

“รุ่ยหลัน เริ่มทำความสะอาดจากห้องนี้เลยก็แล้วกัน” หลี่ซือเทียนเอ่ยเสียงเรียบขณะเปิดประตูห้องเก็บของให้เธอดู ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่วางเกะกะ สภาพฝุ่นจับจนทำให้บรรยากาศอับทึบ หลิวรุ่ยหลันเบิกตากว้าง

“โอ้โห...ทำไมของเยอะขนาดนี้” เธอพึมพำเบาๆ ขณะที่ก้มหน้าก้มตาดูข้าวของที่กองสุมกันอยู่ตรงหน้า มีตั้งแต่เครื่องมือไร่ที่เก่าเก็บ หนังสือที่เต็มไปด้วยฝุ่น และของตกแต่งที่ถูกทิ้งร้างมานาน

หลี่ซือเทียนได้ยินเสียงพึมพำของเธอแต่ก็ไม่พูดอะไร เขาเพียงมองเธอด้วยสายตาที่นิ่งเฉย สายตานั้นทำให้หลิวรุ่ยหลันรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกนายจ้างของเธอทดสอบ เขายืนอยู่ตรงนั้น...จับจ้องมองเธอราวกับว่ากำลังรอคอยให้เธอเริ่มทำงาน เธอรู้ได้ทันทีว่าไม่สามารถชักช้าได้อีกแล้ว

แม้ในใจจะกังวลและรู้สึกถึงความท้าทายอย่างยิ่งยวด แต่หลิวรุ่ยหลันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเริ่มทำงานในทันที เธอหยิบไม้กวาดขึ้นมาและเริ่มทำความสะอาดพื้นฝุ่นละอองที่สะสมมานาน มันไม่ง่ายเลย เมื่อฝุ่นละอองฟุ้งกระจายขึ้นในอากาศทำให้เธอหยุดหายใจชั่วคราว แต่เธอก็พยายามไม่แสดงความเหนื่อยล้าออกมาให้เห็น