บทที่ 5 (3)

“แล้วไม่บอก จะได้สั่งอย่างอื่นแทน เดี๋ยวสั่งให้ใหม่” ทาเคชิกำลังเรียกพนักงานของร้าน แต่ถูกเด็กสาวสั่งห้ามเอาไว้ ต่อให้ชายหนุ่มสั่งอาหารแบบไหนมา เธอก็ไม่อยากแม้แต่จะขยับปาก ให้ฟันกระทบกันเสียด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไรค่ะ บังเอิญว่ากินของหวานมากไปหน่อยคงฟันผุนะคะ” ลูกตาลยิ้มเจืออีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะหัวเราะออกมา

“เหมือนเด็กตัวเล็กๆ เลย รู้ว่าทานเยอะ ก็ควรแปรงฟันด้วยสิ ปล่อยเอาไว้มันก็ต้องผุอยู่แล้ว งั้นทานข้าวเสร็จไปหาหมอไหม เดี๋ยวพาไป” ทาเคชิขันอาสา เมื่อเขามองเห็นความเจ็บปวดปนความน่ารักของเด็กสาว ที่นั่งเคี้ยวผักใบเขียวที่ต้มสุกอย่างทุลักทุเล แต่แล้วใบหน้าสวยก็ส่ายไปมาในทันที

“ไม่ค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาของเขา เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจับพิรุธของเธอได้

“กลัวหมอเหรอ” คำถามของชายหนุ่ม ทำให้ตัวเธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่นั่นก็ไม่รอดพ้นสายตาของทาเคชิไปได้ เมื่อเขาเป็นคนช่างสังเกตเอาใจใส่ทุกรายละเอียดของคนตรงหน้า “ไม่ต้องกลัว หมอไม่ทำเจ็บหรอก ไปให้หมอดูหน่อย ถ้าเป็นฟันผุจะได้รีบจัดการก่อนจะผุไปทุกซีกจนรักษาไม่ได้” คำพูดของเขาทำให้เด็กสาวคิดตาม

“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูไม่รบกวนพี่หรอกค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที ลูกตาลมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย นี่ขนาดพึ่งเจอกันเขาก็จะพาเธอไปหาหมอฟัน ยิ่งกว่าพี่ชายและพี่สาวของเธอซะอีก

“ไม่รบกวน ว่างมาก...เดี๋ยวพาไป” ทาเคชิยังยืนยันคำเดิม ที่จะพาลูกตาลไปหาหมอ เขารีบทานอาหารตรงหน้า เพื่อที่จะได้ไปทำธุระต่อ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าของเขาจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่

“พี่ค่ะ หนูไม่รบกวนพี่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูไปเองก็ได้ค่ะ” ลูกตาลเอ่ยขึ้น เมื่อเดินตามหลังของทาเคชิออกมาจากร้านอาหาร

“กลัวหมอไม่ใช่หรือไง มีเพื่อนไปด้วยจะได้อุ่นใจ อีกอย่าง ปล่อยเอาไว้แบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหมครับ”

“รู้ค่ะ แต่กินยาแก้ปวดเดี๋ยวก็หายแล้วค่ะ”

“มันหายแค่ชั่วคราวเดี๋ยวมันก็กลับมาปวดอีกครั้ง” ทาเคชิหันหน้ามาพูดกับลูกตาล ไม่รู้ทำไมเขาและเธอถึงดูเหมือนสนิทกันมานานหลายปี ชายหนุ่มแย่งถุงผ้าในมือของเธอเอามาถือไว้เอง ก่อนที่เขาจับมือของเด็กสาวให้เดินตามมาที่คลินิกที่เปิดอยู่ข้างๆ ห้างสรรพสินค้า

“คนไข้เป็นอะไรมาคะ”

“ปวดฟันครับ”

“ปวดตรงไหนคะ” พยาบาลสาวถามขึ้น “เดี๋ยวขอทำประวัติคนไข้ก่อนนะคะไม่เคยมานะคะ”

“ค่ะ ปวดตรงนี้ค่ะ ด้านบน” ปลายนิ้วเรียวชี้เข้าที่ฟันซี่บนด้านในฝั่งขวามือ แววตาของเธอดูเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยกับการมาหาหมอฟันในรอบหลายปี

“น้องเขากลัวนะครับ รบกวนเบามือหน่อยนะครับ” ทาเคชิบอกกล่าวพยาบาลขึ้น

“ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่เจ็บเลยค่ะ คุณหมอมือเบามาก เห็นไหมคะ น้องคนนั้นมาถอนฟัน ยังไม่ร้องไห้เลย” เธอชี้ไปที่เด็กหญิงคนหนึ่ง ที่พึ่งถูกคุณแม่อุ้มออกมาจากห้องทำฟัน แต่ยังไม่ทันไร เด็กหญิงก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งคลินิก

ทาเคชิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้นเพื่อปลอบใจไม่ให้ลูกตาลคิดมากกับสิ่งที่จะต้องเจอในอีกไม่ช้า แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไร้ผล เพราะอาการหวาดกลัวไม่ได้หายไปหรือลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว แววตาที่เป็นกังวลยังคงฉายชัด

“คุณหมอครับ ผมขอเข้าไปด้านในด้วยได้ไหมครับ”

“ได้ครับ”

ทาเคชินั่งอยู่ข้างๆ ลูกตาลตลอดเวลา มิวายที่เด็กสาวจะจับมือของเขาเอาไว้แนบแน่น มือเล็กจับแน่นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากหยักได้รูป ชายหนุ่มนั่งมองการทำงานของคุณหมออยู่นายเกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนทุกอย่างจะจบลงด้วยดี

“ฟันผุหลายซีกเลยนะครับ หมออุดฟันข้างขวา เหลือข้างซ้ายอีกซีก เอาไว้หมอนัดให้มาอาทิตย์หน้านะครับ ข้างที่อุดฟันไปงดเคี้ยวอาหารก่อน สักสองสามวัน อาการปวดอาจยังคงมี หมอให้ยาแก้ปวดไปด้วยนะครับ”

“ค่ะ” ลูกตาลตอบรับคำของหมอ ก่อนเดินออกมาด้านนอก ซึ่งมีทาเคชินั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ไปไหนต่อไหม??”

“ไม่ค่ะ หนูจะกลับเลยค่ะ”

“ค่ายาจ่ายไปแล้ว”

“เท่าไหร่ค่ะ เดี๋ยวหนูจ่ายคืนให้”

“ไม่เป็นไรครับ”

“ไม่ได้ค่ะ หนู..”