บทที่ 6 (1)

“คือหนูจะไปทำธุระต่อ แล้วค่อยกลับค่ะ ขอบคุณมากนะคะ หนูไม่รบกวนพี่แล้วค่ะ” ลูกตาลเอ่ยคำขอบคุณ พร้อมเอามือขึ้นโอบแก้มของตัวเอง ความเจ็บจากอาการฟันผุยังไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาลง สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก แววตาของทาเคชิปนไปด้วยความเป็นห่วง

“เดี๋ยวไปด้วย ของเยอะแบบนี้จะถือยังไงไหวครับ ฟันก็ปวด ถ้าไม่จำเป็นมาก ก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนอีกเดี๋ยวจะไม่ไหวเอาได้นะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันกลับมามองเด็กสาวที่เดินตามหลัง ในขณะที่ตนเองเอี้ยวกลับมา ลูกตาลที่ไม่ระวังตัว จึงชนเข้ากับทาเคชิ

“อ๊ะ!!” เธอเอามือที่โอบแก้ม เปลี่ยนเป้าหมายยกขึ้นมาจับหน้าผาของตัวเอง เมื่อความเจ็บวิ่งเข้าใส่แผลที่หน้าผาก “เจ็บ” เธอบ่นออกมาเล็กน้อย น้ำตาคลอรอบดวงตากลมโต

“เจ็บมากไหม ขอดูหน่อยได้ไหมครับ”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ” ลูกตาลหลบสายตาของเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ราดรดลงมาที่ปลายจมูก ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ด้านในอกข้างซ้ายเหมือนกลองที่ตีในกีฬาสีของโรงเรียนไม่มีผิด

“เอาออกก่อนไหม มองไม่ออกว่ามันเป็นยังไง” ทาเคชิ วางของในมือลงก่อนถือวิสาสะแกะผ้าที่ปิดอยู่บนหน้าผากของลูกตาลออก รอยเขียวช้ำ ทำให้คิ้วสองข้างของเขาขมวดเข้าหากัน “ทำไมช้ำแบบนี้ ไปโดนอะไรมา ดูท่าจะเจ็บมากเลยนะ มียาไหม หรือจะไปหาหมอ”

“พี่รู้ไหม เราเจอกันไม่กี่ชั่วโมง พี่พูดเรื่องหมอกับหนูสองครั้งแล้วนะคะ” ลูกตาลบ่นออกมาเล็กน้อย เธอพยายามหลบใบหน้าออกห่าง เมื่อหัวใจเต้นแรงไม่ยอมกลับมาเป็นปกติ “แล้วนี่ก็ไปหาหมอมาแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก ว่าแต่พี่ไม่มีธุระไปทำหรือคะ” เด็กสาวพูดพร้อมปรายตามองมาทางเขาเพื่อฟังคำตอบ

“ว่างครับ ว่างมาก” ทาเคชิพูดขึ้นก่อนที่เขาจะหยิบของที่วางเอาไว้ขึ้นมาถือ แล้วเดินนำไปด้านหน้า ตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดรออยู่ ตลอดทางเดินเขายิ้มออกมาเมื่อเห็นลูกตาลเดินตามหลัง เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ เธอไม่ได้ระมัดระวังตัวเดินตามหลังเขาต้อยๆ ไม่รับรู้ถึงอันตรายใดๆ ถ้าหากเขาเป็นคนร้าย เธอคงไม่รอดเป็นแน่

“หนูขอของคืนได้ไหมคะ”

“เอาไว้ที่รถ ก็ได้ ถือแล้วมันหนัก จะไปทำธุระต่อใช่ไหม ไปสิครับ” ทาเคชิเปิดท้ายรถเอาของเก็บให้มิดชิด ไม่ให้เธอได้สิทธิ์ปฏิเสธความช่วยเหลือของตนเอง “ไม่กลัวเลยนะ คนแปลกหน้าก็เดินตามต้อยๆ”

“พี่พูดมาหนูก็เริ่มกลัวแล้วค่ะ” ดวงตาใสซื่อทำให้เขาหัวเราะออกมา ใบหน้าสวยหวานนั้นกำลังขมวดคิ้ว สองเท้าเริ่มถอยห่างจากเขาไปเล็กน้อย

“ไม่ทันแล้วไหม ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง เขาถามเด็กสาว ว่าเธอต้องการทำธุระอะไร ลูกตาลบอกธุระของตัวเองให้เขาทราบ เพราะเธอก็ไม่ได้มีความลับอะไร แค่ต้องการซื้อของใช้ส่วนตัว อีกนิดหน่อยเพียงเท่านั้น

“พี่ไปนั่งรอก่อนก็ได้นะคะ” เธอหันมาส่งยิ้มให้กับเขา เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเลือกซื้อของนาน

“พึ่งเข้าใจวันนี้…” ทาเคชิเว้นคำพูดเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะทำหน้าที่เข็นรถเข็นของตามหลังของเด็กสาว ไม่รู้ทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนนี้ แต่รู้เพียงว่า อยู่ใกล้เธอแล้วเขาสบายใจ มีสิ่งหนึ่งที่เขาติดอกติดใจ นั้นก็คือกลิ่นหอมๆ จากตัวของเธอ มันเป็นกลิ่นเฉพาะที่ไม่เคยเจอมาก่อน แค่เพียงได้กลิ่นอันน้อยนิดนั้น เขาก็แทบเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

“พี่ว่าอะไรนะคะ”

“เปล่าครับ จะซื้ออะไรอีกไหมครับ”

“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่มาเดินซื้อของเป็นเพื่อนหนู เอาไว้หนูเลี้ยงข้าวแล้วกันค่ะ” ลูกตาลยิ้มออกมาจนดวงตากลมโตหรี่เล็กไปชั่วพริบตา อาการปวดฟันของเธอดูเหมือนจะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน ทำให้ทาเคชิยิ้มมุมปากให้กับตัวเขาเอง

“วันนี้คงไม่ได้…”

“ทำไมคะ??” เธอถามออกมาอย่างสงสัย ก็เขาเป็นคนบอกกับเธอเองว่าวันนี้ว่างไม่ได้มีธุระที่ไหน แล้วทำไมถึงได้บอกว่าวันนี้ไม่ได้ สีหน้าของเธอทำให้ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ก่อนที่เขาจะคลายความข้องใจของเด็กสาว

“วันนี้อิ่มแล้วครับ เอาไว้วันหน้าแล้วกันนะครับ” เขาตอบกลับอย่างคนเจ้าเล่ห์ ก่อนเข็นรถตรงไปที่แคชเชียร์ เพื่อชำระค่าสินค้าในรถเข็น ของใช้ทุกอย่างถูกจ่ายเงินโดยชายหนุ่มเช่นเคย ลูกตาลที่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งหน้างออยู่ภายในรถยนต์ ที่วิ่งไปตามท้องถนน

“ทำไมต้องจ่ายเงินให้ด้วยคะ ตั้งแต่ทำฟันแล้วนะคะ พี่เปย์ผู้หญิงแบบนี้เหรอคะ” คำถามของลูกตาลทำให้คนขับรถนึกขำกับท่าทีที่อยากรู้คำตอบเสียให้ได้

“ไม่เคยเปย์ใครครับ”

“โกหกหรือเปล่าคะ เขาบอกว่าคนที่โกหกจะชอบหลบตา??”

“ขับรถอยู่ครับ” ทาเคชิยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อเจอเด็กสาวช่างสังเกต เขาตีไฟเลี้ยวแล้วชะลอรถเข้าปั๊มน้ำมัน ก่อนที่รถจะจอดสนิท ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ จ้องมองตาของลูกตาล “ไม่เคยเปย์ใคร เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่พี่เปย์” เขายกยิ้มมุมปาก ทำให้เด็กสาว ร่างบางรีบผละตัวออกห่างเมื่อเธอได้สติว่าเขาเข้ามาใกล้เธอมากจนเกินไป