บทที่ 5 (2)

ลูกตาลเดินตรงมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เธอได้นัดแนะกับผู้ชายอีกคน เธอมาก่อนเวลานัดสามสิบนาที เมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อยมือเล็กจึงหยิบไอแพดในกระเป๋าออกมาขอเชื่อมต่อสัญญาณไวไฟในร้านอาหาร เธอแชทหาชายคนนั้นอีกครั้ง บอกว่าตัวเองได้มารอที่ร้านตามที่นัดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“ขอโทษนะครับ” เสียงของชายหนุ่มทำให้ลูกตาลละสายตาจากหน้าจอไอแพดขึ้นมามอง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเปิดกว้าง เอามือขึ้นป้องริมฝีปากที่เปิดอ้าออกด้วยความตกใจ

“คุณ!!”

“ครับ ผมชื่อทาเคชิ หรือจะเรียกเคชิก็ได้ครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเด็กสาว เขาไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์ส่งคืนให้กลับเธอ

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มเจือจางส่งมาให้แก่เขา “ไม่คิดว่าโลกจะกลมถึงขนาดนี้นะคะ”

“ในทฤษฎี โลกของเราก็กลมนะครับ ว่าไหม?”

“ค่ะ” เธอยิ้มรับคำพูดของเขา “หนูชื่อลูกตาลค่ะ วันนั้นคือ….”

“ไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ เรื่องที่มันผ่านไปก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะครับ ว่าแต่...หายปวดท้องหรือยังครับ” ทาเคชิถามเด็กสาวขึ้น เหมือนวันนั้นถ้าเขาจำไม่ผิด เธอคงปวดท้องด้วย จึงได้ถามหายาแก้ปวดกับหญิงสาวอีกคน แต่หารู้ไม่ว่า เรื่องที่เขาถามมันกลับไปสะกิดเรื่องน่าอายที่ผู้หญิงอย่างเธอไม่อยากให้ผู้ชายรู้

“ค่ะ...คือ..หนูขอเลี้ยงข้าวตอบแทนได้ไหมคะ”

“......” ไร้เสียงตอบรับจากทาเคชิ เขาจ้องมองเด็กสาวนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนสีหน้าของเธอจะดูไม่ดีกว่าเมื่อครู่

“หนูแค่..”

“ได้ครับ จะกินร้านนี้หรือจะเปลี่ยนร้านครับ”

“พี่ชอบอาหารแบบไหนคะ หนูตามใจพี่…” เหมือนว่าเธอจะไม่รู้ตัว ว่าความหมายของคำพูด...มันมีความนัยแฝงเอาไว้

“อะไรก็ได้ครับ”

“งั้นทานร้านนี้ก็ได้ค่ะ พี่สั่งได้เลยนะคะ” ลูกตาลวางไอแพดในมือลง ก่อนที่จะเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ร้านอาหารที่เลือกทานเป็นอาหารไทยทั่วๆ ไป เธอสั่งอาหารไม่เก่งมากนัก ได้แต่นั่งขมวดคิ้วเป็นปมมองเมนูอาหารในมือ เหมือนคนตรงหน้าจะเดาออก เขาจึงเลือกสั่งอาหารมาเพียงไม่กี่อย่าง

“ไม่เคยทานอาหารนอกบ้าน หรือครับ”

“นานๆ ทีค่ะ ปกติจะไปกับครอบครัวไม่ก็เพื่อน หนูจะเป็นคนกินอย่างเดียวค่ะ..” เด็กสาวหัวเราะกลบเกลื่อนความน่าอายของตัวเอง ทำให้ทาเคชิยิ้มตามกับท่าทีน่ารักที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ “พี่ไม่ได้พักผ่อนเหรอคะ หนูรบกวนเวลาพี่ไหมคะ”

“ไม่ครับ ปกติก็ตื่นเช้า เว้นแต่วันไหนดื่มหนัก ก็จะตื่นประมาณเที่ยงๆ” ทาเคชิก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองจะต้องบอกเรื่องส่วนตัวให้กับคนตรงหน้าได้รับรู้ “ว่าแต่น้องเรียนโรงเรียนXXX หรือครับ พี่เห็นอักษรปักที่เสื้อวันนั้น” ทาเคชิถามขึ้น เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งเป็นคำถาม “พี่เป็นคนชนน้องที่ร้านเค้กเองครับ”

“ห๊าาาา” ลูกตาลเผลอหลุดปากออกมาเสียงดัง ทำให้โต๊ะข้างๆ หันมามอง “ขอโทษค่ะ….พี่เองเหรอคะ”

“ใช่ครับขอโทษทีนะครับ แล้วหน้าผากเป็นไงบ้างครับ”

“นี่เหรอคะ” เด็กสาวเอามือลูบที่หน้าผากของตัวเอง ที่ตอนนี้เธอก็ยังคงติดแผ่นสีขาวเหมือนแผ่นลดไข้เอาไว้ เพื่อปกปิดรอยช้ำ “คงจำได้เพราะนี่สินะคะ”

“ครับ จำได้แม่นเลย ครั้งแรกก็นึกๆ อยู่ว่าเจอที่ไหน” เขาหัวเราะในลำคอ ทาเคชิเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง เขาจ้องมองใบหน้าสวยเหมือนตุ๊กตา ผิวที่ถูกผลัดเอาไว้แค่แป้งฝุ่นบางๆ ริมฝีปากก็คงเคลือบเอาไว้แค่ลิปมัน ทุกอย่างคงความธรรมชาติเอาไว้ไม่มีเปลี่ยน เขาเผลอมองเธออยู่น่าน จนลูกตาลเริ่มจ้องมองเขาคืนกลับมาเช่นเดียวกัน

“พี่รู้จักโรงเรียนหนูด้วยเหรอคะ”

“ครับ น้องพี่ก็เรียนที่นั่น อยู่ปีสุดท้าย”

“ชื่ออะไรคะ หนูก็เรียนปีสุดท้ายเหมือนกัน”

“ตะวันกับดีเจ ครับ” เขาเอ่ยชื่อน้องชายต่างสายเลือดออกไป ลูกตาลทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเป็นการบอกว่าเธอไม่รู้จักน้องชายทั้งสองของเขา

“คนชื่อเหมือนกันมีเยอะค่ะ หนูจำไม่ได้ แต่ถ้าหนูจำได้ ก็ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ทานข้าวเถอะ” ทาเคชิชวนเธอทานอาหารที่พึ่งถูกจัดเสิร์ฟเมื่อครู่ เขามองเด็กสาวที่เอาแต่ตักผักใบเขียวทานแค่อย่างเดียว “ทำไมทานแต่ผัก?”