บทที่ 4 (1)

เมื่อชายหนุ่มปีนข้ามไปยังห้องน้ำอีกห้อง ทุกอย่างก็กลับเข้าสู้โหมดความเงียบสงบ เด็กสาวกำผ้าอนามัยในมือแน่นมากกว่าเมื่อครู่ ความประหม่ากำลังทำให้เธอไม่กล้าทำธุระส่วนตัวในเวลานี้ แต่ถึงกระนั้น เธอก็ต้องกลั้นลมหายใจ ฉีกซองผ้าอนามัย พยายามลดเสียงให้น้อยที่สุด แต่เพราะความเงียบจนเกินไป ทุกอย่างจึงเกิดเสียงถึงแม้จะดังไม่มากนัก แต่ก็คงพอเดาออกได้ ว่าลูกตาลกำลังทำอะไรอยู่

สายตาของเธอยังคงจ้องมองไปด้านบนเพดานกลัวคนที่อยู่ห้องข้างๆ แอบมองการกระทำของตัวเอง มือไม้ที่กำลังสั่นเทา มันยิ่งลนลานเข้าไปใหญ่ ส่วนชายหนุ่มที่อยู่อีกห้อง เขากำลังยืนเอาหลังพิงบานประตูห้องน้ำ จิตใจก็นึกถึงใบหน้าของคนข้างๆ ห้องเช่นเดียวกัน

แกร๊ก!!

เสียงเปิดประตูห้องน้ำห้องข้างๆ ดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป ทำให้ทาเคชิพ้นลมหายใจหนักไปหนึ่งครั้ง เขาเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ตรงมาที่อ่างล้างหน้า วักน้ำจากก๊อกตรงหน้าขึ้นล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองฟื้นคืนสติที่กำลังคิดถึงแต่ใบหน้าที่ได้พบเจอเมื่อครู่ เขาพ้นลมหายใจออกมาอีกครั้งจ้องมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่

“อ้าวยังไม่กลับเหรอ” ลัคกี้ที่เดินเข้ามาในห้องน้ำถามขึ้น

“จะกลับแล้ว น้องไม่สบาย ขอบใจมากนะที่รับช่วงลูกค้าต่อ” ทาเคชิเอ่ยคำขอบคุณ

“ไม่เป็นไร ลูกค้าคนนี้กูจะไปต่อด้วย”

“แล้วแต่มึง”

“มึงก็เหมือนเดิมนะไม่หวงลูกค้าตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่น เขาไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก แต่ก็นะ..นี่มันเป็นมึงนิ..พรุ่งนี้เจอกันเพื่อน” เขาตบมือลงบนบ่าของทาเคชิ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมาอีก เขาก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินตรงลงมาที่ชั้นล่าง เพื่อบอกกล่าวหัวหน้างาน ที่นั่งอยู่หน้าบาร์ ทันทีที่กีวี่มองเห็นทาเคชิเขารีบวางไอแพดในมือลงที่เคาน์เตอร์บาร์ แล้วส่งยิ้มมาให้ในทันที

“พี่กีวี่ วันนี้ผมขอลาสักวันนะครับ พอดีน้องไม่สบายครับ”

“ได้สิ ว่าแต่..เราดูแลลูกค้าอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วลูกค้าล่ะ??”

“ให้ลัคกี้ดูแลต่อแล้วครับ ดริ้งวันนี้เอาให้เขาไปเลยนะครับ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อน” ทาเคชิเอ่ยคำลาอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่กีวี่จะพูดคำใด เขาก็เดินจากไป ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง อีกฝ่ายเป็นครั้งที่สอง

ทาเคชิเดินตรงมายังรถยนต์สีดำของตัวเองที่จอดเอาไว้ที่หน้าบาร์ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวขึ้นรถของตัวเอง สายตาก็พลันมองเห็น ใครคนหนึ่งที่เดินออกมาพร้อมผู้ชายที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี โดนัท ลูกปลา และเด็กสาวอีกคน ในใจของเขาเริ่มตั้งคำถาม ว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับทั้งสองคน

“นายรีบพาน้องกลับไปพักผ่อนเลย เดี๋ยวงานที่นี่ฉันจัดการเอง” ลูกปลาหันหน้ามาพูดกับโดนัท ที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำเสียงของเธอเร่งเร้าให้อีกฝ่ายทำตามที่ตัวเองบอก “อย่าดื่มน้ำเย็นนะ เดี๋ยวปวดท้องหนักกว่าเดิม ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้เลยนะจ๊ะน้องรัก” หญิงสาวสวมกอดเด็กสาวตรงหน้าด้วยความรักและเอ็นดู ลูกปลามองหน้าของลูกตาลเล็กน้อย เธอใช้ปลายนิ้วแตะลงที่ปลายจมูกนั้นอย่างรักใคร่

“กลับเข้าไปทำงานได้แล้ว อย่างอู้งานล่ะ” โดนัทพูดทิ้งท้าย ทำให้ลูกปลาหันมาถลึงตาใส่เพราะไม่ชอบน้ำเสียงที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แต่เขากลับหัวเราะขำขัน เหมือนเป็นเรื่องตลก ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบาร์ไป

“พี่นัทหาอะไรคะ” ลูกตาลถามขึ้น เมื่อโดนัทเอามือล้วงกระเป๋าทุกซอกทุกมุม ก็ไม่เจอสิ่งของที่ตัวเองต้องการ

“พี่ลืมกระเป๋าตังค์ เอานี่กุญแจรถไปรอพี่บนรถก่อน เดี๋ยวพี่มา” โดนัทยื่นกุญแจรถมาให้น้องสาว มือเล็กรีบรับของสิ่งนั้นมาอยู่ในมือทันที แล้วเดินแยกกันไป เธอเดินตรงมาที่รถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ไม่ห่างมากนัก

“อ้าว…ทำไม่ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ” ลูกตาลบ่นให้ตัวเอง เมื่อทำกระเป๋าผ้าใบเล็กหลุดมือ ทำให้ข้าวของด้านในกระจัดกระจายไปทั่วพื้นปูน

ทาเคชิที่นั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ภายในรถ มองความซุ่มซ่ามของเด็กสาวแล้วนึกขำเพียงลำพัง ประตูรถถูกเปิดออกสองเท้ารีบเร่งเดินลงไปหาลูกตาล ก่อนที่เขาจะช่วยก้มลงเก็บของที่กระจายอยู่เต็มพื้น ด้วยเพราะความมืด ทำให้มือของเขาและเธอจับโดนสิ่งของชิ้นเดียวกัน ลูกตาลรีบชักมือกลับคล้ายมือกำลังจับโดนของร้อน ก่อนที่ดวงตาโตจะเบิกกว้าง เมื่อมองเห็นชายหนุ่มตรงหน้า