บทที่ 3 (3)

“เอ่อคือ...หนูขอยืมโทรศัพท์โทรหาพี่นัทหน่อยค่ะ หรือจะโทรหาพี่ลูกปลาให้หนูหน่อยก็ได้ค่ะ”

“ครับ” สุชาติกดโทรออกหาบุคคลที่ลูกตาลต้องการในทันที “ไม่มีคนรับสายเลยครับ คุณลูกตาลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มีอะไรบอกผมได้นะครับ”

“เอ่อคือว่า...งั้นตาลขอกระดาษกับปากกาหน่อยได้ไหมคะ”

“ครับ” สุชาติรีบคว้าสมุดฉีกเล็กพร้อมปากกาที่พกติดตัวเป็นประจำให้กับหญิงสาว เธอเปิดประตูแง้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนรับของที่อยู่ในมือของเขาเข้าไปในห้องน้ำ รออยู่ไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกมาอีกครั้ง

“พี่เอาข้อความนี่ไปให้พี่ลูกปลาหน่อยนะคะ เดี๋ยวหนูจะรออยู่ในห้องน้ำ ขอบคุณค่ะ”

“คือ...จะดีหรือครับ นี่ห้องน้ำชาย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะล็อกประตูห้องดีๆ แล้วจะไม่ส่งเสียงดังค่ะ พี่รีบไปรีบมานะคะ”

“ได้ครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านมายืนเฝ้าหน้าประตูให้นะครับ” สุชาติเดินออกมาด้านนอกเขากำกระดาษสีขาวในมือแน่น ก่อนเดินตรงไปหาแม่บ้านที่กำลังเดินผ่านมาทางเขาพอดี ชายหนุ่มจึงออกคำสั่งให้หญิงวัยกลางคนยืนเฝ้าหน้าประตูห้องน้ำ ไม่ให้บุคคลใดเข้าไปในห้องน้ำได้

“อืม ฉันทำงานอยู่ยังไม่เลิกงานเลย อะไรนะ!! ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย เสียงเพลงมันดังแป๊บนะ” แม่บ้านสาวยืนนิ่งคิดอะไรอยู่ครู่นึ่งก่อนจะเดินหลบเข้าไปในห้องน้ำหญิงที่ติดป้ายเอาไว้ว่าชำรุด เพื่อหลีกหนีเสียงเพลงที่ดังออกมาจากด้านใน

ทาเคชิเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง เมื่อเสร็จกิจเขาจึงเดินมาที่หน้ากระจกบานใหญ่ที่อ่างล้างหน้า เพื่อเปิดน้ำล้างทำความสะอาดมือ

“พี่ชาติเจอพี่หนูไหมคะ” เสียงของเด็กสาวดังแว่วออกมาจากห้องน้ำมุมในสุด ทาเคชิเดินไปหยุดที่ห้องน้ำที่เป็นต้นตอของเสียงอย่างสงสัย ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะแง้มออกมาเล็กน้อย

เขาใช้มือดันเอาไว้ เพื่อผลักให้เปิดออกกว้างกว่าเมื่อครู่ ทำให้ลูกตาลที่อยู่ในห้องน้ำตกใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่ทันที่จะได้มีเสียงกรีดร้อง ทาเคชิรีบเอามือปิดปากของเด็กสาว แล้วดันตัวเองเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกันกับเธอ

“ชูว์…..” เขาลากเสียงยาว ให้อีกฝ่ายหยุดดิ้นและเลิกส่งเสียงดัง “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เงียบๆ นะ” เขาค่อยๆ คลายมือออกจากปากของเธอ

“ฮื้อ….” เสียงครางในลำคอดังขึ้น ลูกตาลขยับตัวจนหลังชิดประตูห้องน้ำ จ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอจำใบหน้าของเขาได้ดี ถึงแม้จะหล่อเหล่าเหมือนโอป้าเกาหลี แต่ตอนนี้หัวใจของเธอกับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ผมจะออกไปแล้ว... มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า??” ทาเคชิแสดงความมีน้ำใจ กลับคนตรงหน้าให้คลายความกลัว แต่เด็กสาวกลับส่ายใบหน้า ร่างบางสั่นเล็กน้อย เขาจึงไล่สายตามองร่างที่สูงเพียงหน้าอกของตัวเอง ครั้งแรกที่เห็นตอนอยู่บนเวที ว่าเธอสวยน่ารักเหมือนตุ๊กตาแล้ว เมื่อได้มาเห็นใกล้ๆ ยิ่งทำให้เขาอดชื่นชมเธอไม่ได้ ใบหน้าที่อ่อนเยาว์บ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าเธอยังเด็กมากนัก แต่ส่วนนั้นของเธอมันช่างดูโตเกินวัยแตกต่างจากอายุที่เขาประเมินเอาจากใบหน้าของเธอ

“ลูกตาล!!” เสียงเรียกของลูกปลาดังขึ้น มันดังมาพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังกระทบพื้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “โอเคไหม เปิดประตูให้พี่หน่อย”

“ค่ะ”

“เอานี่ ขอโทษนะ พี่ปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ แล้วปวดท้องด้วยไหม พี่จะได้ไปหายามาให้” ลูกปลาถามขึ้น ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะแง้มออกมาเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ พี่ลูกปลาไปรอตาลที่ด้านนอกก็ได้ค่ะ หนูขอยาแก้ปวดด้วยนะคะขอบคุณค่ะ” ลูกตาลตอบกลับ เธอกำผ้าอนามัยเอาไว้แน่นก่อนที่จะรีบปิดประตู เอาหลังพิงประตูเอาไว้ แล้วมองไปยังอีกคนที่ยืนอยู่แทบจะแนบชิดกับเธอ

“ผมขอโทษ…” ทาเคชิชั่งใจอยู่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจปีนข้ามไปยังห้องน้ำด้านข้าง โดยมีลูกตาลยืนมองการกระทำของเขาด้วยหัวใจที่เต้นระทึก!!