บทที่ 3 (1)

“มึงโคตรโชคดีเลยวะ มีคนจองตัวไว้แล้ว ยังไงก็อย่าลืมแนะนำกูให้เพื่อนเขาฟังหน่อยนะ”

เสียงตบมือลงมาบนบ่าแต่ไร้เสียงตอบกลับจากคนตรงหน้า สายตาของทาเคชิยังคงนิ่งเรียบแววตาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เขาเดินเข้ามาในห้องวีไอพีชั้นบน ที่ถูกจองเอาไว้ แขกพิเศษคนเดิมที่จองตัวของเขามานานหลายวัน ชายหนุ่มไม่ได้สงสัยหรือตั้งคำถามในใจแม้แต่น้อย เพราะเขาไม่สนใจในตัวของแขกสาวที่ตนต้องทำหน้าที่ดูแลตลอดทั้งคืนนี้

“มาช้านะ อุตส่าห์ให้พี่กีวี่ไปตาม ปล่อยให้แขกรอนานแบบนี้ ...น่าน้อยใจจริงๆ” หญิงสาวร่างอวบอิ่มที่นั่งเอาขาเรียวสวยขึ้นไขว่ห้างพูดทีเล่นทีจริง น้ำเสียงดัดจริตเล็กน้อย เผื่อให้อีกฝ่ายสนใจ

ทาเคชิเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ แต่ก็ยังเว้นระยะห่างที่พอเหมาะพอควร เขายิ้มเล็กน้อยให้กับแขกสาวสวย ก่อนที่จะหยิบแก้วเหล้าใบเล็กที่ถูกวางเรียงรายเอาไว้หลายสิบแก้วขึ้นมาดื่ม

“ขอโทษครับ ที่มาช้า” น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนต่างจากหน้าตาที่ดูเรียบนิ่ง แต่มันกลับเป็นสิ่งดึงดูให้นักเที่ยวราตรีชื่นชอบ ใบหน้าหล่อเหล่า ที่ออกไปทางโอป้าเกาหลีที่สาวๆ หลายคนชื่นชอบ ยิ่งทำให้เขาดูดน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ใบหูของชายหนุ่ม ถูกสวมใส่ด้วยต่างหูสีเงินเพียงหนึ่งข้าง เสน่ห์ที่ถูกแต่งเติมขึ้นมาอีกขั้น ทำให้หญิงสาวที่มองหลงใหลได้ปลื้มเข้าไปใหญ่

“แค่ล้อเล่นเอง ยิ้มให้ดูหน่อยได้ไหม นะ นะ” น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวตรงหน้าที่เริ่มขยับเข้ามาใกล้แทบจะปีนขึ้นมานั่งบนหน้าตักของเขา สองมือโอบใบหน้าหล่อเหลานั้นเอาไว้ในอุ้งมือ “นิดหนึ่ง ได้ไหม” เธอโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ กำลังราดรดลงมาบนริมฝีปาก สายตาของเธอจ้องมองตรงริมฝีปากหยักได้รูปนั้นนิ่งอยู่นาน

“วันนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายใจอะไรคุยกับผมได้นะครับ” ทาเคชิจับมือทั้งสองข้างที่กำลังโอบแก้มของตัวเองออกห่าง เขารวบมือบางเข้ามาไว้ในอุ้งมือของตัวเองแทน พร้อมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยส่งให้หญิงสาวตรงหน้า ปากเล็กบนใบหน้าสวย คลี่ยิ้มกว้าง ก่อนที่เธอจะเอนลำตัวลงมาแนบซบกับไหล่ของชายหนุ่ม

“วันนี้คุณพ่อให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก แต่ก็เข้าใจนะว่าเพราะอะไร ฉันคงเป็นลูกที่ดีแห่งชาติแน่เลย ว่าไหม”

“ถ้าไม่อยากแต่งก็แค่ปฏิเสธไปก็ได้แล้วครับ”

“ไอ้ได้ก็ได้อยู่หรอก แต่ฉันไม่อยากเห็นสายตาที่ผิดหวังของพ่อ ตอนนี้ท่านมีฉันแค่คนเดียว เราเหลือกันแค่สองคน อะไรที่ทำให้พ่อมีความสุขได้ฉันก็อยากทำ” หญิงสาวยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มสองแก้วติดต่อกัน เหมือนเธอกำลังระบายอารมณ์ขมขื่นกลืนลงไปพร้อมกับเหล้าที่ขมบาดคอ

“เมื่อคุณเลือกแล้ว ก็ทำให้ดีที่สุดเถอะครับ บางครั้งทุกอย่างอาจไม่ได้แย่เหมือนที่คุณคิด หรือถ้ามันเกินจะทนก็แค่ถอยออกมา ทุกอย่างไม่สายเกินที่จะแก้ไขหรอกครับ” น้ำเสียงของทาเคชิ ทำให้เธอหันมองใบหน้าของเขาอีกครั้ง

“ฉันอยากได้สามีแบบนายจัง..” นิ้วเรียวถูกจิ้มลงมาที่แก้มข้างซ้าย “ฉันรู้หรอกว่านี่ก็แค่หน้าที่ของนาย ที่ต้องคอยบริการลูกค้าอย่างฉัน คืนนี้ไปต่อได้ไหม...วันสุดท้ายแล้วนะ ไปต่อกับฉันเถอะนะ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้เจอนายอีกแล้วนะ ทาเคชิ” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ลงมาบนแผงอกกำยำสมชายชาตรี ทาเคชิได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบรับคำพูดเมื่อครู่แต่อย่างใด

ความเงียบที่ไร้ซึ่งคำตอบ แต่มันกลับเป็นคำตอบที่ดีให้กับลูกค้าสาวสวยของเขา กฎของร้านคือห้ามไปต่อกับลูกค้า แต่สามารถแลกการติดต่อสื่อสารกันได้ สำหรับทาเคชิ เขาไม่เคยมีนอกรอบกับแขกที่ตนเองบริการ เพื่อลดปัญหาที่จะเกิดขึ้น เขาจำเป็นต้องรักษากฎเหล็กให้กับตัวเอง

ถึงแม้บางครั้งจะมีบ้างที่หวั่นไหวกับคำพูดของลูกค้า แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกเพียงชั่วครู่ ผู้ชายกลางคืนแบบเขาคงเป็นได้แค่คนขั้นเวลาในยามที่พวกเธอเหล่านั้น เปลี่ยวเหงา หรือต้องการหาใครสักคนรับฟังปัญหาที่กลัดกลุ้มใจ

“นายใจร้าย...ฉันมาตั้งหลายวัน แต่ไม่ยอมออกไปกับฉันทาเคชิ นายเคยรักใครบ้างไหม หรือมีแฟนหรือเปล่า?”

“ผมไม่เคยรักใคร คำตอบต่อไปคงไม่จำเป็นต้องตอบนะครับ อีกอย่างคืนนี้ ผมจะอยู่ด้วยจนร้านปิด แต่จะให้พิเศษอยู่ต่ออีกสามสิบนาที คุณคงพอใจนะครับ”

“ไม่พอใจ ฉันต้องการอยู่กับนาย ทั้งคืน ได้ไหม” หญิงสาวเริ่มรุกหนัก ต่างจากวันก่อนหน้า ที่เธอมานั่งดื่มและปรับทุกข์กับเขา ทาเคชิพยายามไม่สร้างความสัมพันธ์หรือสิ่งที่ทำให้ฝ่ายหญิงคิดว่าตัวเองมีใจให้อีกฝ่าย เงินเป็นสิ่งที่เขาต้องการก็จริงแต่บางครั้งมันมากเกินที่จะต้องบริการลูกค้าเขาก็ไม่ขอรับเงิน