บทที่ 2 (3)

เสียงกรีดร้องดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อชายหนุ่มบนเวทีต่างทยอยกันแนะนำตัว ลูกตาลได้แต่นั่งจ้องมองผู้ชายเหล่านั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม เพราะความหล่อเหล่า งานดีไม่มีที่ติ ยิ่งทำให้เธอจินตนาการไปไกลจนไม่สามารถกู้ความคิดของตัวเองกลับมาได้

“ผมทาเคชิ รหัส 029 ครับ” เสียงของชายหนุ่มคนดังกล่าวสามารถดึงสติของลูกตาลให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน ใช่แล้ว!! เสียงนี่มันฟังคุ้นหู เหมือนได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง เธอมั่นใจเป็นอย่างมาก สายตาก็คอยเพ่งพินิจพิจารณาชายหนุ่มที่กำลังยื่นไมล์ส่งต่อให้กับเพื่อนร่วมสายงาน สีหน้าของเขาดูเรียบนิ่งยิ้มแค่เพียงมุมปาก แต่ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้เป็นอย่างดี

แล้วทันใดนั้น สายตาของทั้งสองคนก็สบประสานกันเข้า เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านอยู่ในร่างกาย ไม่รู้ว่าเขาและเธอจ้องมองกันและกันเนิ่นนานเพียงใด ลูกตาลเริ่มหายใจติดขัดเสียงของหัวใจมันเต้นแรง ตึก ตึก ตึก ตึก ใช่!! มันเต้นแรงจนเธอต้องยกมือทาบทับลงมาบนหน้าอกข้างซ้าย เพื่อให้เสียงที่ดังอยู่ ผ่อนเบาลงไปบ้าง

สายตาของเด็กสาวก็ยังคงมองตรงไปที่แผ่นหลังของชายคนนั้นจนเขาหายลับไปที่หลังเวที เธอผ่อนลมหายใจออกมาจากปาก นี่คืออาการของความเสียดายใช่ไหม!! ลูกตาลตั้งทำถามกับตัวเอง แค่เพียงได้สบตาเขาคนนั้น เพียงแค่สบตา!! หัวใจก็เต้นแรงขนาดนี้ ถ้าได้ทำมากกว่านี้…. เด็กสาวรีบดึงสติกลับมา ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิ๊บบรรเทาความแห้งในลำคอ

ใบหน้าสวยของเธอกำลังร้อนผ่าว จนต้องเอามือยกขึ้นจับแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง นี่เธอนำพาชีวิตให้มาเจอกับอาการประหม่าแบบนี้เหรอ อ่อนหัดจริงๆ ลูกตาล!! เด็กสาวตบมือลงไปที่แก้มของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติที่ไม่เต็มร้อยให้คืนกลับมา

“นี่ผู้ชายคนนั้น ฉันจองแล้วนะ คนที่หน้านิ่งๆ” ผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้างๆ พูดกับเพื่อนร่วมโต๊ะ ถ้าหากว่าหญิงสาวคนนั้นจองตัวผู้ชายคนดังกล่าวได้ แน่นอนเธอต้องได้มองเห็นเขาชัดเจนในระดับHD แน่นอน

“หล่อนะ แต่ฉันว่าดูท่าจะพูดไม่ค่อยเก่งนะ จะมาดูแลแกได้เหรอ”

“ไม่เป็นไร ฉันพร้อมดูแลเขา” เสียงพูดคุยของกลุ่มสาวสวยกระเป๋าหนักยังคงดังขึ้นมาไม่ขาดสาย เธอที่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาที่ไม่ได้ตั้งใจจะฟัง “ว่าแต่เสียดายนะที่นี่เขาไม่ให้เด็กไปกับแขก ไม่งั้นฉันจะหิ้วไปกินต่อที่ห้อง”

ลูกตาลที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวคนนั้น ทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ยิ่งจินตนาการไปตามที่อีกฝ่ายพูดเธอยิ่งใจเต้นแรง แล้วเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรวันนี้ถึงได้จินตนาการเก่ง มโนเก่ง เกินกว่าปกติ

“พี่ชาติคะ ลูกตาลขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวผมนำทางให้ครับ” สุชาติเดินนำทางพาเด็กสาวตรงไปที่ห้องน้ำ ที่อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะที่นั่ง “เอ่อผมลืมไป ห้องน้ำปิดปรับปรุงครับ ต้องไปใช้อีกฝั่ง ผมว่าคุณลูกตาลไปใช้ห้องน้ำด้านบนดีกว่าครับ ใกล้กว่า”

“ค่ะ”

สุชาตินำพาเด็กสาวขึ้นมาด้านบน ที่ถูกสร้างแยกเอาไว้ เป็นห้องวีไอพี เพียงแค่ไม่กี่ห้อง เมื่อเขาเดินนำขึ้นมาด้านบน ก็พบเข้ากับผู้จัดการบาร์ ที่ทำหน้าที่ควบคุมดูแลทุกอย่างของที่นี่

“อุ๊ยตายแล้ว!! เจ๊ก็ว่าอยู่ว่าใคร น้องลูกตาลนี่เอง” เสียงของสาวประเภทสองดังขึ้น ร่างกายอรชรอ้อนแอ้นเดินกรีดกรายเข้ามาหาเด็กสาว “แล้วนี่หน้าผากไปโดนอะไรมาคะคุณน้องขา”

“อุบัติเหตุเล็กน้อยค่ะ สวัสดีค่ะพี่กีวี่” ลูกตาลยกมือไหว้ผู้จัดการผับที่รู้จักกันมานานหลายปี พร้อมส่งยิ้มหวานให้แก่หญิงสาวตรงหน้าด้วยความคุ้นเคย

“แล้วนี่จะพาน้องไปไหนจ๊ะ สุดหล่อของพี่” เธอจีบมือลงบนเสื้อเชิ้ตสีดำของสุชาติ เป็นจริตที่ใช้กับคนที่กีวี่ชอบ ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายเลยก็ตามที

“ผมพาคุณลูกตาลมาเข้าห้องน้ำครับ ไม่ทราบเฮียนัทกับคุณลูกปลาประชุมเสร็จหรือยังครับ”

“ยังเลย คงอีกไม่นานจ๊ะ เจ๊ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เอาไว้ว่างแล้วเจ๊จะแวะไปหานะคะ คุณน้อง” เธอบีบมือลงที่แก้มของลูกตาลเป็นเชิงหยอกเย้า ก่อนเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสุชาติและเด็กสาวที่ยืนมองตามก้นงอนๆ

“พี่กีวี่ชอบพี่ชาติเหรอคะ” คำถามของลูกตาลที่ดูใส่ซื่อและสีหน้าที่รอฟังคำตอบทำให้สุชาติหัวเราะขำในลำคอ ยิ่งทำให้เด็กสาวงุนงงเข้าไปใหญ่

“เจ้กีวี่แกก็เป็นแบบนี้กับผู้ชายทุกคนละครับ ไม่ต้องคิดมากครับ นี่ก็ปกติของเจ้แกครับ”