บทที่ 2 (2)

ปลายนิ้วเรียวจิ้มลงไปที่ชุดสีฟ้าอ่อน ลูกตาลยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เธอหยิบชุดขึ้นมาสวมใส่ด้วยความรวดเร็ว เกรงว่าเมื่อลูกปลาเข้ามาในห้องจะต้องมานั่งรอ เสียเวลากับเธอไปโดยเปล่าประโยชน์

ผมยาวเลยบ่าที่ถูกถักเปียก้างปลาเอาไว้เต็มศีรษะถูกปล่อยลงมา เส้นผมสีดำที่เหยียดตรงเงางามตอนนี้กลับหยักเป็นลอนเล็ก ทำให้เด็กสาวดูโตเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติ เธอมองสำรวจตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ ชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อนกระโปรงยาวเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย อวดเรียวขาขาวเล็ก ยิ่งทำให้ร่างบางน่ามองมากยิ่งขึ้น

“เราก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง สายตามองตรงไปที่กระจกเงา ริมฝีปากก็ยังขยับเอ่ยชมตัวเองอยู่ไม่ขาดสาย

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้ลูกตาลที่ยืนส่องกระจกอยู่นานสองนานหันหน้าไปมอง ประตูใหญ่ถูกเปิดออก ก่อนร่างชายหุ่นกำยำหนึ่งคนจะเดินเข้ามาด้านใน เขาก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อยเป็นการทักทาย

“คุณลูกปลาให้ผมมาตามลงไปข้างล่างครับ”

ลูกตาลเดินตามชายคนดังกล่าวออกไปด้านนอก เธอจ้องมองแผ่นหลังใหญ่นั้นด้วยความตื่นเต้น ชายคนนี้เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี เพราะเขาคือคนสนิทของพี่ชาย เด็กสาวเดินลงมาด้านล่าง สายตากลมโตเป็นประกายแวววาว ในใจของเธอก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

ดวงไฟน้อยใหญ่หลากหลายดวง สาดส่องไปมาชวนให้ลายตาไม่น้อย ลูกตาลต้องใช้สายตาในการเพ่งมองมากขึ้นหลายเท่า เพราะเธอยังคงไม่คุ้นชินกับที่แห่งนี้ มันเป็นสิ่งที่พบเจอเป็นครั้งแรกโดยสัมผัสจากประสบการณ์จริงของตัวเอง เสียงเพลงที่ดังแผ่วเบา บรรยากาศโดยรอบไม่ได้ดูแย่อย่างที่เธอคิดและไม่ได้ดูดีในเวลาเดียวกัน

เสียงพูดคุยของเหล่าบรรดานักท่องราตรี ดังแววออกมาเป็นระยะ เด็กสาวจึงละสายตาจากรอบบริเวณ จ้องมองแต่ทางเดินของตนเองในความมืดสลัวเกรงว่าจะสะดุดเท้าเข้ากับสิ่งกีดขวางเบื้องหน้า

“เชิญครับ คุณลูกปลาให้คุณลูกตาลรอที่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมจะรอเป็นเพื่อนครับ” คนสนิทของพี่ชายเอ่ยขึ้น เด็กสาวหันไปส่งยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อย ก่อนนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่

“ขอบคุณค่ะ”

“จะดื่มอะไรดีครับ เดี๋ยวผมให้เด็กเตรียมให้”

“พี่ชื่ออะไรคะ” ลูกตาลเอ่ยถามขึ้น การเจอกันหลายต่อหลายครั้งโดยไม่รู้ชื่ออีกฝ่ายมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมากนัก ถึงอย่างไรก็คงต้องพบเจอกันอยู่บ่อยครั้ง

“ผมชื่อสุชาติครับ หรือจะเรียกชาติ ก็ได้ครับ” ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ห่างตอบคำถามของเธอ

“ค่ะพี่ชาติ ว่าแต่พี่นัทกับพี่ลูกปลาไปไหนคะ” เธอเอียงคอถามด้วยความสงสัย สายตาก็คอยมองหาคนทั้งสองที่เอ่ยชื่อถึงเมื่อครู่

“เฮียนัทกับคุณลูกปลา กำลังประชุมงานกับผู้จัดการอยู่ด้านบนครับ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้วครับ” น้ำเสียงของสุชาติตอกย้ำให้เด็กสาวคลายความกังวล เมื่อเขาเห็นเธอนั่งเอามือกำชายกระโปรงแน่นจนเกิดรอยยับ

ลูกตาลสั่งเครื่องดื่มไม่ผสมแอลกอฮอล์ เนื่องจากพี่ชายของเธอสั่งห้าม และอายุของเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ ในวันครบรอบสิบแปดปี เธอตั้งความหวังเอาไว้ว่า วันนั้นเธอจะดื่มของที่ต้องห้ามให้หนำใจ เพราะเธอได้รับปากครอบครัวเอาไว้ ถ้าอายุยังไม่ครบสิบแปดปี จะไม่แตะต้องอบายมุขเหล่านี้ รวมถึงการมีแฟน แต่หลังจากครบสิบแปดปีเด็กสาวอยากทำอะไรก็ตามแต่ใจ แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่เหมาะที่ควร

บิดามารดา ได้เรียกลูกทุกคนมาพูดคุยถึงเรื่องนี้ ทำข้อตกลงกัน ครอบครัวทุกครอบครัวเธอเชื่อว่าต้องมีกฎของบ้าน ครอบครัวของลูกตาลก็เช่นเดียวกัน การทำตามกฎของครอบครัวไม่ได้ลำบากอะไรสำหรับเธอแม้แต่น้อย เด็กสาวถูกสอนให้เป็นคนมีความรับผิดชอบ ถึงแม้จะไม่ได้ถูกเลี้ยงให้อยู่ในกรอบ ก็ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรได้ตามใจชอบ คำสอนของคนในครอบครัว เป็นสิ่งที่ดีเสมอ เธอจะต้องได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย

เสียงประกาศจากพิธีกรบนเวทีดังขึ้นในเวลาต่อมา ทำให้ทุกสายตาหันไปจดจ่ออยู่บนเวทีเป็นจุดจุดเดียว และลูกตาลก็เช่นกัน โต๊ะที่เธอนั่ง ถ้ามองดีๆ มันเป็นโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางบาร์เป็นโต๊ะที่โดดเด่นที่สุด และองศามุมของการมองเห็นก็เด่นชัด ไม่ใกล้ไม่ไกลจนเกินไป

ชายหนุ่มหลายสิบชีวิตต่างเดินกันขึ้นมาบนเวที พร้อมเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม ผู้ชายเหล่านั้น มีบางคนที่เดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมท่าเต้นเพื่อทำให้ตัวเองเป็นที่ดึงดูดสาวๆ ให้มาสนใจ

“วันนี่แปลกมาก ปกติวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ เขาต้องถอดเสื้อกันนะ ทำไมวันนี้ถึงได้สวมเสื้อกันทุกคนเลย ฉันอดมองกล้ามเนื้อท้องเป็นลอนๆ เลยอะ” เสียงผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ดั่งแววมาเข้าหูของลูกตาล ทำให้เด็กสาวที่ดวงตากลมโตเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างเข้าไปอีก

หน้าอกข้างซ้ายของเธอกำลังเต้นแรง เพราะความตื่นเต้นในจินตนาการตามบทสนทนาเมื่อครู่ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้เล็กน้อย ก้มมองที่หน้าตักของตัวเอง ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันเมื่ออาการประหม่ากำลังแสดงอาการ

“ขึ้นไปนั่งข้างบนไหมครับ” สุชาติโน้มใบหน้าลงไปใกล้เด็กสาว พร้อมพูดเสียงดังเพราะตอนนี้เสียงเพลงจากเครื่องเสียงดังกลบเสียงพูดของเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ” เมื่อมาแล้วก็ต้องดูให้ถึงที่สุด นี่คือเสียงที่อยู่ในหัวของลูกตาลในตอนนี้ ผู้ชายบนเวทีต่างหันมองมาทางเด็กสาวกันแทบทุกคน อาจเป็นเพราะเธอดูเด่นด้วยผ้าสีขาวที่ติดอยู่บนหน้าผาก หรืออาจเป็นเพราะมีสุชาติที่ยืนประกบไม่ยอมห่าง ทำให้เด็กสาวดูเป็นแขกคนสำคัญของที่นี่