บทที่ 2 ซุป’ตาร์ชื่อดัง【1】

ทั้งห้องเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่เพราะแอร์ยังคงทำงานอยู่ ใบแก้วจึงเชื่อว่าคุณกวียังคงนอนอยู่ในห้องและก็คงไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ด้วย แม้ว่าวันนี้อีกฝ่ายจะต้องออกไปถ่ายงานก็ตาม

ช่างเป็นคนที่ไร้ความรับผิดชอบเสียจริง เป็นอีกครั้งที่ใบแก้วแอบบ่นนักแสดงเบอร์ต้นของช่องในใจ ก่อนที่หญิงสาวจะรวบรวมความกล้าถือวิสาสะเดินไปปิดแอร์และเปิดผ้าม่านสีทึบออก เพื่อให้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาข้างใน เธอจงใจจะปลุกอีกฝ่ายโดยที่ไม่ต้องออกแรงตะเบ็งเสียงให้เจ็บคอ

“อะไรเนี่ย!” ทันทีที่แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องเข้ามาในห้อง ดาราหนุ่มที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจเฉิบก็ส่งเสียงโวยวายขึ้นทันที อีกฝ่ายไม่ได้ส่งเสียงเพียงอย่างเดียว แต่ยังดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของตัวเอง

ออกด้วย ใบแก้วชะงักไปเล็กน้อยเมื่อต้องมาเห็นภาพผู้ชายอยู่ในสภาพเปลือยกายท่อนบน แม้ท่อนล่างของเขาจะยังสวมใส่กางเกงนอนขายาวเอาไว้อยู่ก็เถอะ

“เธอคือใคร?” แม้จะตกใจด้วยกันทั้งคู่ แต่คุณกวีที่ได้สติก่อนก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามใบแก้ว เนื่องจากสำหรับอีกฝ่ายแล้ว เธอคือผู้หญิงแปลกหน้าที่บุกเข้ามาในสถานที่ส่วนตัวของเจ้าตัว

“ลืมแนะนำตัวเองไปเลยค่ะ ฉันชื่อใบแก้วนะคะ เป็นผู้จัดการส่วนตัวชั่วคราวของคุณ” ใบแก้วแนะนำตัวเองแบบสั้น ๆ พร้อมผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายอีกฝ่าย

หญิงสาวใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการเก็บอาการตกใจของตัวเองไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ใบแก้วจะไม่รู้สึกอะไรกับคนที่กำลังนอนเปลือยท่อนบนต่อหน้าเธอแบบนี้

ไม่ใช่เพราะใบแก้วไม่ชื่นชอบคุณกวี แต่เป็นเพราะเธอไม่ค่อยได้คลุกคลีกับผู้ชายต่างหาก เพื่อนที่ห้อมล้อมเธอก็มีแต่เพื่อนผู้หญิงทั้งนั้น ดังนั้นการที่ต้องมาคุยกับผู้ชายแปลกหน้าในสภาพนี้ จึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากสำหรับเธอไม่น้อย

“ช่องส่งผู้จัดการส่วนตัวมาให้ใหม่แล้วเหรอ” อีกฝ่ายถามขึ้นทั้งเสียงแหบแห้งตามประสาคนที่เพิ่งตื่นนอน

“คงงั้นค่ะ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นนะคะ” ใบแก้วตอบกลับไปทั้งหน้าตาย เธอพยายามมองแค่ใบหน้าหล่อของคุณกวี แทนที่จะเป็นเรือน

ร่างของอีกฝ่ายซึ่งแสนจะดึงดูดสายตาของเธอเหลือเกิน

“ช่างเถอะ ว่าแต่เมื่อกี้เธอบอกว่าตัวเองชื่ออะไรนะ ชื่อใบแก้วงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ” ใบแก้วพยักหน้ารับและรีบพูดต่อ เพราะเธอเห็นว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำความรู้จักกัน เนื่องจากคุณกวีกำลังจะไปถ่ายงานสายแล้ว “แก้วว่าตอนนี้คุณกวีรีบไปอาบน้ำดีกว่าไหมคะ เพราะช่วงสิบเอ็ดโมงเช้าคุณกวีมีถ่ายงานนะคะ”

“ฉิบหายแล้ว! ลืมไปเลยว่ามีถ่ายงาน” อีกฝ่ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจแล้วรีบลุกลงจากเตียงทันที ทิ้งให้ใบแก้วได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี

“คุณกวีเขาเป็นคนแบบนี้เองหรอกเหรอ” หลังดาราหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ใบแก้วถึงค่อยพูดอะไรออกมา

ระหว่างที่เธอกำลังคอยให้คุณกวีอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมที่จะออกไปถ่ายงานด้วยกัน ใบแก้วก็ไม่ได้ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่เธอเลือกที่จะใช้ช่วงเวลานั้นเปิดดูตารางงานที่พี่ยงยุทธเพิ่งส่งตามมาทีหลัง พร้อมกับอ่านข้อมูลส่วนตัวของคุณกวีจากทาง

อินเทอร์เน็ตไปด้วย เนื่องจากเธอไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายดีขนาดนั้น

แม้คุณกวีจะได้รับความนิยมเป็นอันดับต้น ๆ ในประเทศนี้ ไม่ว่าละครเรื่องไหนออกอากาศก็ได้เรตติ้งดีไปเสียหมด แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าใบแก้วจะรู้จักอีกฝ่ายดี เพราะเธอไม่ใช่คนที่ชอบดูละครหลังข่าว แต่ที่พอจะรู้จักคุณกวีมาบ้างนั่นก็เพราะในชีวิตจริงไม่ว่าเธอจะเดินทางไปที่ไหน ก็มักจะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายโชว์หราอยู่ตามป้ายโฆษณาของสถานีรถไฟฟ้าอยู่เสมอ

คุณกวีดังมากจริง ๆ

“เธออายุกี่ปีแล้ว ฉันจะได้เรียกถูก” เสียงของคุณกวีดังขึ้นอีกครั้ง หลังอีกฝ่ายเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอย่างไม่รู้จักอาย

“แก้วอายุยี่สิบสอง เป็นเด็กจบใหม่ค่ะ”

“ส่วนฉันอายุยี่สิบแปด” อีกฝ่ายบอกมา

“...”

“นั่นก็หมายความว่าฉันอายุห่างกับเธอหกปี”

“ค่ะ” ใบแก้วขานรับคำเดียว ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ เนื่องจากเธอรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่าตัวเอง

“เพราะงั้นเธอต้องให้ความเคารพฉัน”

“เท่านี้ยังไม่พออีกเหรอคะ” คราวนี้หญิงสาวถึงกับต้องถามกลับไปอย่างอดไม่ได้ เพราะเธอมั่นใจว่าตั้งแต่ที่ได้แนะนำตัวกับอีกฝ่าย ก็ไม่มีประโยคไหนเลยที่เธอพูดจาไม่เคารพคุณกวีในฐานะที่อีกฝ่ายอายุมากกว่าตัวเอง

“ใช่ มากกว่านี้” อีกฝ่ายพูดพลางพยักหน้าตอบกลับมา ทำเอาใบแก้วก็ถึงกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองจะต้องแสดงความเคารพอีกฝ่ายมากกว่านี้ยังไง

“มีปัญหาเหรอ” คุณกวีที่สังเกตเห็นท่าทีของใบแก้วถามกลับมา

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามจะใช้ความอดทนกับคุณกวีอย่างถึงที่สุด “แก้วว่าตอนนี้คุณกวีรีบไปแต่งตัวได้แล้วค่ะ และขอย้ำอีกทีว่าคุณกวีกำลังจะไปถ่ายงานสาย”