บทที่ 1 ผู้จัดการส่วนตัว【2】

“ถือว่าช่วย ๆ กันหน่อยนะใบแก้ว เพราะช่องเราต้องการให้คุณกวีต่อสัญญาจริง ๆ” เพราะเห็นว่าใบแก้วกำลังคิดหนัก อีกฝ่ายจึงรีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

“ถ้าอย่างนั้น... แก้วขอถามได้ไหมว่าตำแหน่งนี้ได้เงินเดือนเท่าไรเหรอคะ”

“เริ่มต้นสองหมื่นห้า”

“ร—เริ่มต้นสองหมื่นห้าเลยเหรอคะ” ใบแก้วถามทั้งตาลุกวาว เนื่องจากเงินเดือนนี้ค่อนข้างสูงมากสำหรับเด็กจบใหม่ที่ไม่มีทักษะเฉพาะด้านอย่างเธอ

“ใช่ นี่แค่เงินเดือนเริ่มต้นเท่านั้นนะ ยังไม่รวมอะไร ๆ ที่จะบวกเพิ่มให้อีกในช่วงปลายเดือน รวม ๆ แล้วอาจจะได้ถึงสามหมื่นเลยก็ได้” พี่ยงยุทธยังคงพยายามซื้อใจกันอย่างสุดกำลัง ทั้งที่อีกฝ่ายซื้อใจใบแก้วได้ตั้งแต่ที่บอกเงินเดือนเริ่มต้นแล้ว

“...”

“ตกลงเราจะเอายังไง อยากทำไหม?”

“ได้ค่ะ แก้วจะทำ” เพราะเห็นว่านี่เป็นโอกาสทองประกอบกับที่เธอต้องทำตำแหน่งนี้แค่สองสามเดือนเท่านั้น ใบแก้วจึงตัดสินใจตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น โดยมีเงินเป็นแรงจูงใจหลักของเธอ

“ดีมาก! งั้นเริ่มงานตอนนี้เลย วันนี้คุณกวีเขามีถ่ายงานตอนสิบเอ็ดโมงเช้า แก้วไปหาเขาที่คอนโดเลยนะ พี่จะส่งพิกัดสถานที่ถ่ายงานให้ในแช็ต”

“ตอนนี้เลยเหรอคะ” ใบแก้วถามย้ำอีกครั้ง เพราะทุกอย่างมันดูกะทันหันไปเสียหมดจนเธอตามไม่ทันแล้ว

“ใช่ ตอนนี้แหละ ส่วนอันนี้เป็นคีย์การ์ดขึ้นคอนโด คอนโดเขาอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง โบกแท็กซี่ไปได้เลย” พูดจบ อีกฝ่ายก็ยื่นคีย์การ์ดมาให้ใบแก้วทันที เหมือนเจ้าตัวรู้อยู่แล้วว่าเธอจะตอบรับข้อเสนอนี้

ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด จนใบแก้วต้องถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่กันแน่

“คอนโดนี้เหรอคะ” ใบแก้วเอ่ยถามคนขับด้วยสีหน้างุนงง เมื่อ รถแท็กซี่้มาจอดที่หน้าคอนโดหรูใจกลางเมืองซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากสถานีโทรทัศน์

“ใช่แล้วน้อง คอนโดนี้แหละ” คนขับรถพยักหน้ายืนยันกลับมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทวงค่ารถที่ใบแก้วยังไม่ได้จ่าย “ค่าโดยสารสี่สิบแปดบาทครับ”

“อ้อ! นี่ค่ะ” พอนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ให้เงินจริง ๆ ใบแก้วก็รีบควักเงินให้เลยทันที หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็รีบขับรถออกไปทันที เหมือนต้องการไปรับผู้โดยสารคนอื่นต่อ ทิ้งให้ใบแก้วได้แต่ยืนกะพริบตาปริบ ๆ อยู่ที่หน้าคอนโด

“ให้ตายเถอะ...” หญิงสาวพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว ใจจริงเธออยากหนีกลับไปตั้งหลักที่ห้องพักก่อนด้วยซ้ำ แต่เพราะอยากทำงานกับสถานีใหญ่ เธอจึงต้องจำใจทำหน้าที่ของตัวเอง ทั้งที่มันไม่ใช่ตำแหน่งที่เธอต้องการเลยสักนิด

“ตึกนี้สินะ” ใบแก้วพูดพร้อมมองกระดาษที่พี่ยงยุทธเขียนมาให้ ในกระดาษระบุชื่อตึก ชั้นที่พัก รวมไปถึงหมายเลขห้องของคุณกวีด้วย

“รีบ ๆ ขึ้นไปหาเขาเถอะใบแก้ว ขืนชักช้ากว่านี้ วันนี้คงไปถ่ายงานสายแน่” ขณะที่กำลังเดินไปยังตึกที่คุณกวีพักอยู่ คำพูดของพี่ยงยุทธก็ผุดขึ้นมาในความคิดพอดี ใบแก้วจึงต้องรีบเร่งฝีเท้าวิ่งไปแตะคีย์การ์ดเพื่อขึ้นไปตามคุณกวีให้ไปทำงาน

ระหว่างที่รอให้ลิฟต์พาตัวเธอขึ้นไปยังชั้นที่คุณกวีพักอยู่ ในหัวของใบแก้วก็นึกบ่นคุณกวีไปด้วย เพราะดูแล้วอีกฝ่ายคงเป็นคนไร้ความรับผิดชอบน่าดู ถึงต้องคอยให้ผู้จัดการมาลากให้ไปทำงานเช่นนี้

“ห้อง 804...” ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ใบแก้วก็รีบก้าวออกมาพร้อมคลี่กระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันมองซ้ายขวา เพื่อหาหมายเลขที่ระบุไว้ในกระดาษแผ่นนั้น หญิงสาวเดินหาห้องที่ว่าร่วมนาทีก่อนที่เธอจะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง 804

“ห้องนี้แหละ” ใบแก้วเอ่ยขึ้นก่อนจะกดกริ่งที่หน้าห้องอย่างไม่รีรอ อันที่จริงพี่ยงยุทธให้รหัสห้องมาด้วย เผื่อว่าคุณกวีอาจจะไม่ได้ยินเสียงกริ่ง แต่เพราะใบแก้วเกรงว่าหากเธอใส่รหัสเข้าไปเลย จะเป็นการเสียมารยาทมากเกินไป เธอจึงเลือกที่จะลองกดกริ่งเสียก่อน หากไม่มีวี่แววว่าคุณกวีจะเดินออกมาเปิดประตูให้กันจริง ๆ เธอถึงจะกดรหัสเข้าไปเอง

“นี่เขายังไม่ตื่นจริง ๆ เหรอ หรือว่าไม่ได้ยินเสียงกริ่ง” ใบแก้วพูดขึ้นหลังจากยืนกอดอกรออยู่หน้าห้องนานหลายนาที แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะเปิดประตูออกมาต้อนรับกันเสียที เธอจึงตัดสินใจกดรหัสห้องเพื่อเข้าไปข้างใน เพราะไม่มีเวลาแล้ว