บทที่ 2 ฉันไม่ใช่มือที่สาม 3

เธอยังพูดไม่ทันจบ ถุงขยะสีดำก็ถูกยัดใส่มือ พร้อมกับลูกอมหนึ่งกำมือที่คนขับแท็กซี่ใจดีส่งเคราะห์ให้

“ท้องแรกสินะครับ ตอนเมียผมท้องก็แพ้หนักเหมือนกัน ต้องกินผลไม้เปรี้ยวๆ เพื่อแก้พะอืดพะอม เดี๋ยวพอผ่านสี่เดือนแรกไป ก็กินนอนได้ตามปกติแล้วละครับ”

อัญญาเบิกตาโต เธอตกใจกับคำพูดของคนแปลกหน้า เธอนึกถึงวันที่มีรอบเดือน หลังทบทวนซ้ำไปมาก็พบว่าสิ่งที่ควรมา มันมาช้าไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว

เธอส่ายหน้า เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดความผิดพลาด เธอกินยาคุมกำเนิดประจำ...

แต่แล้วความจำนั้นของเธอก็ผุดขึ้นมา เธอชะงักงันไปทันที

ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเธอกับอเล็กซ์ เธอปฏิบัติตามคำขอของเขาอย่างดีไม่มียกเว้น ทว่า...สามสัปดาห์ก่อน เธอกับอเล็กซ์มีอะไรกันมากกว่าทุกครั้ง จนกระทั่งคอนดอมที่เตรียมมามีไม่พอ เขาเลยไม่ได้ป้องกัน และเธอก็กินยาคุมกำเนิด เธอเลยไม่ได้ติดใจเรื่องนั้น จนกระทั่งวันนี้...

เธอแน่ใจว่าตนเองไม่เคยละเลย

เธอล้วงแผงยาในกระเป๋าออกมานับช้าๆ มือเรียวเล็กยกขึ้นปิดปาก เธอพลาดอย่างไม่น่าเชื่อ ยาคุมกำเนิดที่ควรหมดไปแล้วตั้งแต่เมื่อสิ้นเดือนก่อน ตอนนี่บนแผงยา ยังเหลือยาอยู่มากกว่าห้าเม็ด เธอหลงลืมตอนไหนนะ?

เธอค่อยๆ กางมือวางลงบนท้องน้อย

คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ เธอตั้งจะจะยุติความสัมพันธ์ที่แสนคลุมเครือนี่ แต่แล้วเธอก็ท้อง?

บทที่3. เธอท้องงั้นเหรอ?

อัญญาเปลี่ยนแผนใหม่ เธอตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล ความคลางแคลงใจนี่จะได้จบลงสักที โรงพยาบาลรัฐส่วนใหญ่แออัดไปด้วยผู้คน หลังลงทะเบียนและแจ้งความต้องการเสร็จ เธอเดินตามทางมองหาแผนกสูตินารีของโรงพยาบาลแห่งนี้ อัญญายื่นเอกสารของตนเองให้กับพยาบาลที่นั่งประจำเคาน์เตอร์

เธอมองหาที่นั่งฟังเสียงดังเซ็งแซ่ที่ดังอยู่รอบตัว

ผู้คนผ่านไปผ่านมา

แต่แค่แวบตาเดียวเธอก็มองออก

ผู้ชายไหล่กว้างกำลังประคับประคองหญิงสาวในอ้อมแขนประหนึ่งเธอออ่นแอและบอบบาง

อัญญามองแหวนเพชรบนนิ้วนางของหญิงสาว แสงสะท้อน บาดตาจนคนมองรู้สึกสะท้อนในอก

จู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่ทรวงอก

เหตุการณ์เช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับตัวเองอย่างแน่นอน ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใยดีเธอนัก เขาแค่ปลดปล่อยความต้องการของเขาบนร่างกายของเธอ ไม่มีพันธะ ไร้การผูกพัน เป็นเธอนั่นแหละที่เอาเชือกเส้นนั้นมาพันธนาการตัวเอง

ระยะห่างออกไปกว่าสิบเมตร ท่าทางประคับประคองนั่นอัญญาไม่สามารถสลัดออกไปจากความทรงจำได้เลย

เธออิจฉา...

เธอกระตุกมุมปากแค่นยิ้ม

แล้วก็ก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางไว้บนหน้าตัก

อะไรจะเกิดย่อมเกิด เธอหนีไปก็ไม่มีประโยชน์

เธอกับเขามีความสัมพันธ์กันแบบนั้นมาสามปีแล้ว จากที่รู้สึกกลัว กลายเป็นความเฉยชา ต่อให้เธอป่าวประกาศ เชื่อเถอะมีคนเชื่อไม่ถึงครึ่ง ผู้ชายไว้ตัวจัดอย่างอเล็กซ์ ไม่มีทางลดตัวมาเกลือกกลั้วกับผู้หญิงต้อยต่ำอย่างเธอ

เขามีคนที่เพียบพร้อมรายล้อมอยู่รอบตัว

มีผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขา เข้าแถวรอให้เลือกนับสิบชีวิต

เธอพยายามระงับความรู้สึกไม่สบายไว้ และนั่งรออย่างสงบ

แต่ความหวังของเธอพังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า สิ่งที่หวั่นกลัวเกิดขึ้นในเวลาที่เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวตั้งรับ

‘เธอท้อง’

วันรุ่งขึ้นอัญญาไปทำงานทั้งที่หัวจิตหัวใจยังไม่อยู่ในร่องในรอยเธอทรุดนั่งนิ่งๆ ทำใจให้สงบหลายนาที อเล็กซ์เดินผ่านหน้าโต๊ะทำงานของเธอเหมือนทุกวัน เขาถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ ความที่ใจลอยเธอเลยเห็นไม่ถนัด เธอก้มหน้าลง สูดลมหายใจแรงๆ ในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้วเธอไม่ควรเหลือแม้แต่ความลังเล

ผู้หญิงสาวสวยที่อัญญาไม่คุ้นหน้าเดินผ่าน

ในเวลาธรรมดาอัญญาจะต้องสกรีนคนก่อนจะยอมเปิดทางให้ วันนี้แม้แต่มาเชลยังไม่คิดห้าม เธอเลยเลือกที่จะก้มหน้าลงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

ประตูห้องทำงานอเล็กซ์เปิดและปิดลง

เธอเงยหน้าขึ้นเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ลงมือพิมพ์เอกสารตามที่ตั้งใจมาตั้งแต่แรก